Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Έψαξε αλλά τους βρήκε. Με μαθητές Λυκείου που πραγματοποιούν κατάληψη αυτές τις μέρες στο σχολείο τους συνομίλησε ο Αλ. Τσίπρας προσερχόμενος σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στα Γρεβενά το πρωί της Τετάρτης.
Έφτασε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Γρεβενών και μίλησε σε ανοιχτή συζήτηση του κόμματός του. Εκεί είχε μια σύντομη συνομιλία με μαθητές που έχουν βάλει «λουκέτο» στο Λύκειο τους, ενώ κατά τη συζήτηση που ακολούθησε ο κ. Τσίπρας, αναφερόμενα σε εκπαιδευτικά ζητήματα χαρακτήρισε ως εκδικητική τη στάση της υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως απέναντι στην νέα γενιά, με την απόφασή της να καταργήσει τα πανεπιστημιακά τμήματα.
Πυροδοτώντας και πάλι ένα κλίμα διχασμού και πόλωσης. Και αναζητώντας τρόπο να κραυγάσει και πάλι, τα γνωστά συνθήματα περί εκδημοκρατισμού της κοινωνίας. Κάτι που βέβαια, είχε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει όσο ήταν κυβέρνηση αλλά απέτυχε να το κάνει.
Τα τρία δηλητήρια πολιτικής ενδυνάμωσης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η φαντασίωση, το μίσος και ο εκβιασμός του κράτους. Σε ηθικό, ψυχολογικό και πολιτικό επίπεδο. M΄ αυτά συσπειρώθηκε, μ΄αυτά έφτασε στην εξουσία και μ΄αυτά διατήρησε το ποσοστό του, προκειμένου να συνεχίσει να υφίσταται στο πολιτικό σύστημα.
Το ζήτημα είναι ακόμα πιο ανησυχητικό, αν συμπεριλάβει κανείς, σε ένα σώμα, όλες τις εκδοχές του. Ξεκινώντας από τις οργανωμένες «ομάδες κρούσης» στα πανεπιστήμια, τον εξτρεμισμό στο «αυτόνομο» κράτος των Εξαρχείων, τον χουλιγκανισμό στα γήπεδα, το οικονομικό έγκλημα και το οργανωμένο «συμβολαιακό» έγκλημα των δολοφόνων (προστασία σε μαγαζιά, σε επιχειρήσεις κ.λπ.)
Όλα αυτά αποτελούν αιχμές αντίστασης στη αστική δημοκρατία; Αναμφισβήτητα ναι! Όχι γιατί χρησιμοποιούν ιδεολογικό πρόσημο, για να επενδύσουν τις πράξεις τους- και αυτό υπάρχει- αλλά γιατί αναπτύσσονται, με την ανοχή της ελληνικής πολιτείας. Ήταν θέμα μόνο της προηγούμενης κυβέρνησης που επιμένει στην χαλαρότητα της αστυνόμευσης; Όχι βέβαια.
Το πρόβλημα είναι διαχρονικό και εντάσσεται στο πλαίσιο της αδυναμίας συνειδητοποίησης των ευθυνών του κράτους απέναντι στην αστική δημοκρατία. Ο κομματικός έλεγχος της Αστυνομίας από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, η ξεδιάντροπη παρέμβαση της πολιτικής εξουσίας στο στράτευμα, τα πελατειακά δίκτυα που λυμαίνονται τις υπηρεσίες του Δημοσίου και η ασυδοσία στα πανεπιστήμια της χώρας είναι μερικά από τα δείγματα αδιαφορίας του κράτους απέναντι στην ασφάλεια των πολιτών.
Έχουν πλέον συσσωρευθεί πολλά που εντείνουν την ανασφάλεια της κοινωνίας και γελοιοποιούν κάθε εξουσία που θα έπρεπε να την προστατεύει. Δεν είναι δυνατόν βέβαια, να ανακαλύψει κανείς συγκεκριμένους ενόχους για το κάθε μικρό ή μεγάλο έγκλημα που συμβαίνει γύρω μας.
Εκείνο που μπορεί όμως με βεβαιότητα να προσδιορίσει ως βασική αιτία, είναι η δυσλειτουργία της αστικής δημοκρατίας που βάλλεται από παντού. Και να σταθεί με ιδιαίτερη προσοχή, στο μίσος, στην «ιδεολογική» απέχθεια και στον εξτρεμισμό που εναντιώνεται στους θεσμούς της. Γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι, κοινωνικά στρώματα και εξουσίες που δεν κατανοούν την αναγκαιότητά της, ο λαϊκισμός και η προπαγάνδα θα εμφανίζονται με πολλούς τρόπους, και θα υποτιμούν περισσότερους ανθρώπους.
Η ασφάλεια και η ειρήνη στις κοινωνίες δεν είναι ποτέ αυτονόητες συνθήκες. Υπάρχουν μόνο δια της καθημερινής διεκδίκησης και, στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, μόνο δια της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας. Όσοι επιμένουν ακόμα στην δολοφονία της, είναι εν δυνάμει «δολοφόνοι» και της ασφάλειας όλων μας…
