Του Ανδρέα Ζαμπούκα
«Πάμε τώρα στο ΟΠΑ. Όσες και όσοι μπορούμε. Μην χάνουμε ώρα με το ποιοι ακριβώς είναι μέσα, το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν φοιτητές και φοιτήτριες. Και ένα κλίμα ακραίας τρομοκρατίας από τα ΜΑΤ», έγραψε ο Κώστας Γαβρόγλου! Στον προσωπικό του λογαριασμό στα social media. Μετά την εισβολή του «τάνκς των ΜΑΤ» και την «χουντική επίθεση» στην ΑΣΟΕΕ…
Ο χρόνος πάντως, είναι αυτός που κάνει τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις. Στην αρχή, είπαμε, «εντάξει ρε παιδί μου, είναι η γνωστή παρέα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά να κι ένας σοβαρός άνθρωπος». Και λίγο αργότερα «Από όλους τους απίθανους τύπους που πέρασαν από το υπουργείο Παιδείας, φαίνεται καλύτερος»…
Αφέλεια. Σκέτη αφέλεια! Μια εσωτερική παρόρμηση που εξυπηρετεί την ανάγκη της αναζήτησης μια ελπίδας μπροστά στην μαυρίλα της ιδεοληψίας. Καλή αλλά καταχρηστική διάθεση για έναν άνθρωπο που δέχεται να συνεργαστεί με τον «καλλιτέχνη» Ζουράρι -«άλλο εννοούσε ο Κώστας»- και με τον πιο «διαστημικό» Πρωθυπουργό που πέρασε ποτέ από τη χώρα.
Ο κ. Γαβρόγλου -φτυστός και απαράλλαχτος με τους προηγούμενους, σε γλαφυρή έκδοση- ήθελε να αλλάξει τα πάντα στα πανεπιστήμια αλλά στην ουσία γκρεμίζοντάς τα. Τα νομοσχέδιά του, ήταν σαν να τα έφτιαχναν οι μειοψηφικοί συνδικαλιστές των σχολών σε συνεργασία με τους, επίσης μειοψηφικούς, φοιτητές των αριστερών παρατάξεων.
Εν τω μεταξύ, το ένα μετά το άλλο, εμφανίζονταν τα μέρη της ακαδημαϊκής κοινότητας που στέκονταν απέναντι και εξέφραζαν τις αντιρρήσεις τους. Όπως επίσης και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Και ακολουθούσαν οι επιστημονικοί φορείς, τα ερευνητικά κέντρα, η Ακαδημία Αθηνών και η αγορά που συνδέεται στοιχειωδώς, με τα πανεπιστήμια.
Κανείς δεν ήθελε να καταργήσει τα Συμβούλια, να απομακρύνει τους επιστήμονες, να καταργήσει το άσυλο, να θέσει τις αποφάσεις υπό την ομηρία των φοιτητών. Κανείς δεν ήθελε να απομονώσει τα ελληνικά ιδρύματα από τον υπόλοιπο κόσμο. Μόνο ο κ. Γαβρόγλου και οι κομματικοί του φίλοι!
Εκείνο βέβαια, που δεν μπορούσε να αντιληφθεί είναι ότι παρέμενε πολύ μόνος έναντι όλων. Ότι κάθε αλλαγή δεν ήταν αποδεκτή παρά μόνο από την ισχνή μειοψηφία των λιγοστών ανθρώπων που οραματίζονται ένα «σοβιετικό» πανεπιστήμιο. Το οποίο δεν υπήρξε ποτέ.
Ήταν στην πραγματικότητα μία και μοναδική δική τους σύλληψη, που πηγάζει από τον ιδιότυπο ιδεοληπτικό κρατισμό τους. Αντίθετα, ο νόμος της Διαμαντοπούλου που τόσο πολύ πολέμησε, πάλι, η ίδια ισχνή μειοψηφία, έχαιρε της αποδοχής όλων. Όχι μόνο στο Κοινοβούλιο αλλά και στην ακαδημαϊκή κοινότητα, όπως αποδείχθηκε από τις εκλογές των Πρυτάνεων αλλά και των φοιτητών.
Και απορεί κανείς για λογαριασμό του «επαναστάτη» κ. Γαβρόγλου: Πώς είναι δυνατόν να ψηφίσεις κάτι που, όταν θα πας σπίτι σου, οι επόμενοι θα το καταργήσουν; Τι θέλεις τελικά να συμβεί; Γιατί το κάνεις; Μόνο και μόνο για να εκτονώσεις την ιδεοληψία των συντρόφων σου;
Ισως η πιο καταστροφική πνευματική «αναπηρία» είναι η τύφλωση των υπουργών. Αυτών που δεν μπορούν να δουν πιο πέρα από τα ερείπια των πνευματικών τους οχυρών. Και πάντα, τα θύματα είναι οι γενιές των Ελλήνων. Αυτών που σε λίγα χρόνια, ενώ οι άλλοι θα χτίζουν σπίτια στο φεγγάρι, αυτοί θα ορκίζονται ότι η Γη είναι επίπεδη…
