Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ γεύτηκε την εξουσία, σαγηνεύτηκε από τα κάλλη της και τώρα προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιστρέψει ακόμα και ως συνεταίρος. Από το τίποτα καλύτερος είναι ο συνεταιρισμός. Ονειρεύεται «προοδευτική» διακυβέρνηση με την απλή αναλογική, αν και γνωρίζει πως το δεύτερο με το τρίτο κόμμα στην Ελλάδα δεν μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως πρόκειται για να ένα σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης, που μπορεί να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και να αποσταθεροποιήσει τελικά την ίδια τη Δημοκρατία μας. Επίσης, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως πίσω από τους γνωστούς «εκτελεστές» του διαδικτύου κρύβεται ο ίδιος ο Α. Τσίπρας.

Κατά την γνώμη μου, ευθύς ως οι υγειονομικές συνθήκες το επιτρέψουν, καλό θα είναι να προχωρήσουμε σε διπλές εκλογές. Είναι αυτονόητο, πως όταν τερματισθεί η πανδημία η Ελλάδα θα γυρίσει σελίδα. Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, συνολικά, θα κινηθούν σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, καθώς ο Covid-19 άφησε τα ίχνη του τόσο στην οικονομία όσο και στην καθημερινότητα των πολιτών.

Προχθές ο Α. Τσίπρας, σε διακαναλική συνέντευξη περιφερειακών σταθμών, είπε πως «η Νέα Δημοκρατία είναι σούπερ μάρκετ που συνδυάζει σοσιαλδημοκράτες με ακραίους δεξιούς». Αυτή είναι μια καινούργια θέση, καθώς ανατρέπει το πάγιο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ για ακροδεξιά, νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία, κατάλοιπο της ΕΡΕ. Φαίνεται πως αντιλήφθηκε ότι αυτός ο πολιτικός λόγος ήταν αναποτελεσματικός για έναν απλό λόγο. Γιατί ερχόταν σε αντίθεση με την πραγματικότητα.

Αίφνης η κυβέρνηση βρέθηκε αμυνόμενη σε δύο μέτωπα. Σε αυτό της διακοπής ρεύματος στα βόρεια προάστια και σε αυτό του #metoo, λόγω Λιγνάδη. Είναι πράγματι ακατανόητη η φοβική και  αμυντικογενής στάση της κυβέρνησης απέναντι στην ριζοσπαστική Αριστερά, καθώς και στα δύο ζητήματα που δέχεται πολεμική έχει όλους τους άσους στο μανίκι της. Φαίνεται πως δεν το έχει καταλάβει.

Το δίλημμα ήταν απλό και πλέον το έχει κατανοήσει και ο κάθε μη ηλίθιος πολίτης, εκτός βέβαια από τους φανατισμένους και τους εμπαθείς. Η κυβέρνηση έπρεπε να αποφασίσει αν θα αφήσει ανοικτή την εθνική οδό, ταλαιπωρώντας χιλιάδες οδηγούς ή αν θα κάνε αυτό που έκανε. Ακούω και κάποιους «Αυστριακούς» να αναφέρονται σε ιδανικές καταστάσεις και σε εξιδανικευμένες λύσεις που υπάρχουν μόνον στο μυαλό τους.

Το πρώτο ανησυχητικό κρούσμα στο νησί εμφανίστηκε με τον πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ ο οποίος, χωρίς να έχει κλινική εικόνα της νοσηλεύτριας που εμφάνισε συμπτώματα παράλυσης, τα απέδωσε σε παρενέργεια του αντι-covid εμβολίου. Όπως ομολόγησε την άλλη μέρα το έκανε αυτό γιατί μόνον έτσι η νοσηλεύτρια θα διεκδικούσε αποζημίωση από την εταιρεία παρασκευής του εμβολίου και πιθανόν και από το Ελληνικό Δημόσιο.

Όταν από έναν πολιτικό χώρο λείπει ο σύγχρονος λόγος, η πρόταση για το μέλλον, μοιραία η επιστροφή στο παρελθόν είναι μονόδρομος. Αυτό λέγεται πολιτική πενία η οποία έχει ένα βασικό μειονέκτημα. Δεν έχει ακροατήριο. Το τι έγινε πριν από 50 ή 60 ή και 70 χρόνια έχει πλέον αμιγώς ιστορικό ενδιαφέρον. Γνώσεις γι΄αυτά τα γεγονότα έχουν μόνον οι φιλίστορες, οι οποίοι έχουν και την άποψη τους.

Σύμφωνα με τις κυβερνητικές εκτιμήσεις, σε δύο περίπου μήνες, η Ελλάδα θα έχει εξέρθει από το τούνελ της Covid-19. Αν επαληθευτούν αυτές οι προβλέψεις, από τα μέσα Απριλίου τελειώνουν τα δύσκολα και αρχίζουν τα δυσκολότερα. Θα πρέπει η κυβέρνηση να ασχοληθεί με την Οικονομία, που χωρίς καμιά αμφιβολία βγαίνει τραυματισμένη από την υγειονομική κρίση. Και μάλιστα πολυτραυματίας. 

Το #metoo κινδυνεύει στην Ελλάδα να ευτελιστεί εν τη γενέσει του, όχι λόγω των υπερβολών που παρατηρούνται στις σχετικές καταγγελίες, όσο λόγω της προσπάθειας των «γνωστών» κύκλων να πολιτικοποιήσουν τις συμπεριφορές που καταγγέλλονται. Με πρώτον -πρώτον τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που αποδίδει ευθύνες στον πρωθυπουργό για κατηγορίες που αποδίδονται σε βάρος συγκεκριμένου προσώπου στον χώρο της τέχνης.

Έχω την εντύπωση πως οι αδερφοί μας Ελληνοκύπριοι μάλλον δεν έχουν καταλήξει εδώ και πολλά χρόνια στην λύση που επιθυμούν. Και κυρίως, δίνουν την εντύπωση πως δεν έχουν απαντήσει στο στρατηγικό ερώτημα «θέλουν ή δεν θέλουν την επανένωση του νησιού;» Είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν μέρος της πολιτικής εξουσίας τους, στο πλαίσιο της πολιτικής ισότητας των δύο κοινοτήτων;

Γνωρίζω το κλασικό αντεπιχείρημα: δεν είναι όλοι ίδιοι. Όμως στον χώρο των συνδικαλιστών όλοι είναι ίδιοι. Ταλαιπωρούν την οικονομία και την κοινωνία τουλάχιστον σαράντα χρόνια, ενώ δούλεψαν στη ζωή τους 2-3 χρόνια, το πολύ. Μετά, το επάγγελμα τους ήταν συνδικαλιστής. Πολλά προνόμια, μεγάλη εξουσία, καθόλου δουλειά. Την γάγγραινα αυτής της συνομοταξίας μάς την υπενθύμισε με τον πιο αποκρουστικό τρόπο ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ.

Στις 11 Φεβρουαρίου 1959 υπογράφηκε η συμφωνία της Ζυρίχης μεταξύ των ΥΠΕΞ Ελλάδας-Τουρκίας, Αβέρωφ και Ζορλού. Μετά από λίγες ημέρες υπογράφτηκε στο Λονδίνο η ομώνυμη συνθήκη μεταξύ των πέντε μερών του Κυπριακού, δηλαδή μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας, Μ. Βρετανίας και των ηγετών των δύο κοινοτήτων. Ο Μακάριος, πιεζόμενος από τους ενωτικούς, αρνείτο μέχρι και την τελευταία στιγμή να υπογράψει τη συμφωνία του Λονδίνου, αν και μίλησε πρώτος για την «εγγυημένη ανεξαρτησία».

Είναι γνωστές οι κυβιστήσεις του Α. Τσίπρα. Αν συμμετείχε στους Ολυμπιακούς αγώνες θα σάρωνε όλα τα μετάλλια. Η θεαματικότερη ήταν του 2015, όταν και απέσπασε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Το όνομα του έγινε συνώνυμο της kolotoumpas, όπως επεσήμανε στο εξώφυλλο του μεγάλης κυκλοφορίας περιοδικό, ενώ πριν από δύο περίπου χρόνια το Bloomberg τον αποκάλεσε «ειδικό στις κωλοτούμπες». Δηλαδή ο Αλέξης μας τυγχάνει διεθνούς αναγνωρίσεως για τις επιδόσεις του στη... γυμναστική.

Ο Α. Τσίπρας είναι τυχερός γιατί η συνέντευξη του στον τηλεοπτικό σταθμό ALPHA θα καλυφθεί επικοινωνιακά από το αυστηρό lockdown στην Αττική. Τυχερός γιατί αυτά που είπε δεν προσβάλλουν μόνον τη νοημοσύνη μας, δεν προσβάλλουν μόνον τη μνήμη μας. Το κυριότερο προσβάλλουν το δημοκρατικό πολίτευμα και την αξιοπρέπεια των πολιτών. Βέβαια, ουδείς έπεσε από τα σύννεφα. Τι περιμένατε δηλαδή να πει; Πως καταδικάζει τις διαδηλώσεις που το κόμμα του υποκινεί;

Και ξαφνικά μάς προέκυψαν τα αρσενικά της «παλαιάς κοπής». Προσέξτε τη λέξη. Όχι άνδρες, αλλά αρσενικά. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ποια είναι αυτά τα αρσενικά; Όπως αυτοπροσδιορίζονται, οι άνδρες αυτής της συνομοταξίας, αφού φάνε τη «χυλόπιτα», σύμφωνα με την εφηβική μας ορολογία, δεν πτοούνται και συνεχίζουν την πολιορκία, όπως λένε. Μόνο που αυτή η πολιορκία τού «αρσενικού» έχει μετατραπεί πλέον σε παρενόχληση.

Αναμφίβολα ήταν μια επικοινωνιακή αστοχία η εικόνα της Ικαρίας. Σίγουρα μπορούσε να αποφευχθεί και καλόν είναι οι διάφοροι παρατρεχάμενοι πρώτα να σκέφτονται και μετά να πράττουν. Ελαφρυντικά και δικαιολογίες υπάρχουν, αλλά αυτή την στιγμή δεν ακούγονται. Μια κοινωνία που βρίσκεται στα όρια της δεν έχει διάθεση για να διαβάσει τα ψιλά γράμματα.

Κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πως η μάχη για τον νόμο Κεραμέως θα είναι η «μητέρα των μαχών». Δεν γνωρίζω τι εκτίμηση έκαναν και κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα, πάντως δεν μέτρησαν σωστά τον συσχετισμό των δυνάμεων, τόσο στα ΑΕΙ όσο κυρίως μέσα στην κοινωνία.

Στην Ελλάδα παραδοσιακά το όχημα της Σοβιετοφιλίας ήταν το ΚΚΕ το οποίο ουσιαστικά ήταν το ηχείο της σοβιετικής πολιτικής. Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, το υποκείμενο που θα έφερε την ρωσοφιλία προέκυψε από τον χώρο της Δεξιάς. Ένα τμήμα της θέλησε να προσεγγίσει όχι μόνον οικονομικά, αλλά και πολιτικά την Ρωσία του Πούτιν. Έκτοτε, γι' αυτό το τμήμα της Νέας Δημοκρατίας η φιλορωσική στάση ήταν σημαία του.

Είναι γεγονός πως ιστορικά η Αριστερά πάντα είχε κακή σχέση με τους αριθμούς. Δεν μετρούσε, γιατί δεν την συνέφερε να μετρά. Ήταν πάντα μια μειοψηφία. Επιπροσθέτως, είχε εξίσου κακή σχέση με την πραγματικότητα. Άλλωστε, αυτά τα δύο πάνε μαζί. Οι αριθμοί πάντα λένε την αλήθεια. Σε αυτούς που ισχυρίζονται το αντίθετο δεν τους αρέσει η αλήθεια.

«Η επίθεση στο σπίτι του βουλευτή της ΝΔ κ. Μπογδάνου είναι αυτονόητα καταδικαστέα». Με αυτήν την ανακοίνωση ο ΣΥΡΙΖΑ καταδίκασε την προχθεσινή επίθεση στο σπίτι του Κ. Μπογδάνου. Φαίνεται πως ο συντάκτης της ανακοίνωσης με πόνο ψυχής έκανε τη δουλειά που του ανέθεσαν να κάνει. Έτσι εξηγούνται και δώδεκα λέξεις από τις οποίες αποτελείται η ανακοίνωση.

Όταν σπάει το κλίμα, ανοίγουν στόματα και απελευθερώνονται φωνές. Καταστάσεις καταχωνιασμένες στα βάθη της ψυχής γυναικών έρχονται στην επιφάνεια, παρασέρνοντας τους θύτες και αποκαλύπτοντας τις συμπεριφορές τους. Λίγο-πολύ όλοι υποψιαζόμασταν πως σε συγκεκριμένους χώρους η διαδικασία ανάδειξης εμπεριείχε και την σεξουαλική παρενόχληση σε όλες τις διαβαθμίσεις της, αλλά πολύ λίγοι φαντάζονταν το εύρος του προβλήματος.

Πολλές φορές ο επιθετικός προσδιορισμός μπαίνει για να ακυρώσει ή για να εξωραΐσει την έννοια του ουσιαστικού στο οποίο αναφέρεται, λαμβάνοντας έτσι «ύποπτο» χαρακτήρα.  Γιατί έχουμε την ανάγκη να προσφύγουμε σε έναν προσδιορισμό ηθικής μορφής για να αιτιολογήσουμε μια πράξη μας; θέλουμε κάτι να αποκρύψουμε ή να δικαιολογήσουμε; 

Είναι μια συνήθης μέθοδος δημιουργίας θετικών εντυπώσεων για τις απόψεις μας, η διατύπωση διλημμάτων όπου απέναντι στην δική μας θέση βάζουμε μια εμφανώς ακραία, με αρνητικά χαρακτηριστικά. Στο δίλημμα «διάλογος ή σύγκρουση» ποιος νουνεχής άνθρωπος θα προτιμούσε τον πόλεμο; Ομοίως, στο εξίσου απλουστευτικό και προπαγανδιστικό δίλημμα «αποτροπή ή υποταγή», νομίζω πως η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θα επέλεγε την αποτροπή.