Κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πως η μάχη για τον νόμο Κεραμέως θα είναι η «μητέρα των μαχών». Δεν γνωρίζω τι εκτίμηση έκαναν και κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα, πάντως δεν μέτρησαν σωστά τον συσχετισμό των δυνάμεων, τόσο στα ΑΕΙ όσο κυρίως μέσα στην κοινωνία.
Στα πανεπιστήμια η φοιτητική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αμελητέα δύναμη, μάλλον περιθωριακή, που μαζί με άλλα συγγενή γρουπούσκουλα διακρίνεται για πράξεις ακτιβισμού που πολλές φορές αγγίζουν το όριο των τραμπουκισμών. Στους δε πανεπιστημιακούς, επί συνόλου 15.000 απασχολουμένων, οι υπογραφές καταδίκης του νομοσχεδίου Κεραμέως που συγκέντρωσε, δεν έφτασαν ούτε τις χίλιες. Πού ποντάρει λοιπόν ο Φίλης και η παρέα του και πιστεύουν πως θα ακυρώσουν στην πράξη τον συγκεκριμένο νόμο;
Μα φυσικά στην βία που ασκεί η μειοψηφία όταν αγωνίζεται να επιβάλει την θέληση της στην πλειοψηφία. Αυτό το έργο το βλέπουμε διαρκώς στα πανεπιστήμια και σε διαδικασίες άλλων μαζικών χώρων.
Προχθές, στo Φυσικό τμήμα του ΑΠΘ, περίπου δέκα φοιτητές επέβαλαν με την βία την απόφαση τους για κατάληψη της σχολής διαμαρτυρόμενοι για το νομοσχέδιο, στους 450 που διαφώνησαν. Όλη η πορεία του αποκαλούμενου φοιτητικού κινήματος τα τελευταία σαράντα χρόνια, είναι γεμάτη από τέτοιες ιστορίες. Με την ίδια μέθοδο πιστεύουν πως θα πετύχουν την ακύρωση στην πράξη—όπως λένε—του νόμου Κεραμέως.
Εκείνο που αδυνατούν να κατανοήσουν είναι ότι αυτές οι πρακτικές εξέγερσης και ανυπακοής για να παράγουν γι΄αυτούς θετικό αποτέλεσμα, θα πρέπει να συμβαδίζουν με τις απαιτήσεις και τις διαθέσεις της κοινωνίας. Να μην πηγαίνουν κόντρα σε αυτές.
Σήμερα οι πολίτες τι θέλουν; Να πάψουν τα ελληνικά ΑΕΙ να παρουσιάζουν αυτήν τρισάθλια εικόνα, να πάψουν να είναι άντρα ανομίας και παραβατικών συμπεριφορών και, το κυριότερο, να παράγουν αυτό που πρέπει να παράγουν. Γνώση και όχι λαϊκούς αγωνιστές.
Τα πανεπιστήμια δεν «είναι φυτώρια πολιτικοποίησης της νεολαίας», όπως υποστηρίζει ο Φίλης και η παρέα του. Ο Έλληνας φορολογούμενος δεν τα χρηματοδοτεί για να αλιεύει η Αριστερά στελέχη και αφισοκολλητές, αλλά για να βγάζουν επιστήμονες και χρηστούς πολίτες. Αυτή η θεμελιώδης διαφορά αντίληψης για τον ρόλο του πανεπιστημίου αποτυπώνεται και στην προσωπική διαδρομή των περισσοτέρων στελεχών της Αριστεράς. Επαγγελματικά στελέχη οι περισσότεροι - με πολυετείς σπουδές λόγω συνδικαλιστικών καθηκόντων - κατέληξαν να σιτίζονται από την κρατική επιχορήγηση.
Το σύνθημα της Αριστεράς της δεκαετίας του 70 «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα», έχει ξεπεραστεί εδώ και τριάντα χρόνια. Σήμερα είναι «συντηρητικό».
Φαίνεται πως η Αριστερά βαδίζει σε μια μετωπική σύγκρουση όχι μόνον με την κυβέρνηση, αλλά και με την κοινωνία. Φανατισμένοι εξηντάρηδες, διαποτισμένοι με την θεωρία της «φωτισμένης πρωτοπορίας», πιστεύουν πως αυτοί θα μπουν μπροστά και οι μάζες θα ακολουθήσουν. Καθοδηγητές της πεντάρας. Ζώντας στο δικό τους παράλληλο σύμπαν δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει μέσα στην κοινωνία. Πόσο ώριμη είναι για να γκρεμίσει ταμπού της Μεταπολίτευσης.
