Είναι άχαρο να τρέχεις μόνος και να κινδυνεύεις να τερματίσεις δεύτερος. Αυτό με την κοινή λογική αποκλείεται ποτέ να συμβεί, όμως επειδή εκεί που σταματά η λογική αρχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί και αυτό να το δούμε να γίνεται. Ως γνωστόν στις 15 Μαΐου γίνονται εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού στον ΣΥΡΙΖΑ. Η υποψηφιότητα είναι μια. Του Αλέξη Τσίπρα. Κινδυνεύει να δει την εκλογή του να μετατρέπεται σε μια πολιτική και επικοινωνιακή ήττα, αν ο αριθμός των ψηφοφόρων δεν προσεγγίζει τον ανάλογο των εσωκομματικών εκλογών του ΚΙΝΑΛ.

Η κάθε «γαλάζια πατρίδα» αποτελεί πρόβλημα των γειτόνων μας, στο βαθμό βέβαια, που μένει στις διακηρύξεις. Το τι υποστηρίζουν και διεκδικούν οι Τούρκοι, δε σημαίνει πως εμείς υποχωρούμε ή διολισθαίνουμε από τις σταθερές θέσεις μας. Το γεγονός πως μετά τα Ίμια οι απειλές ποτέ δε μετατράπηκαν σε τυχοδιωκτική, επιθετική ενέργεια εκ μέρους της Τουρκίας αποδεικνύει πως υπολογίζουν το κόστος που θα καταβάλουν αν την αποτολμήσουν. Συνεπώς, οι μεμψίμοιρες φωνές πως υποχωρούμε και παραχωρούμε, είναι εκτός πραγματικότητας.

Είναι πλέον κοινός τόπος πως ο Βλ. Πούτιν και ο Τ. Έρντογάν είναι δύο ηγέτες με κοινά χαρακτηριστικά. Συνεπώς, δε νοείται κάποιος να επικρίνει τον Ερντογάν και να χειροκροτεί τον Πούτιν. Δεν γίνεται να είσαι με τους Κούρδους, αλλά να επικρίνεις τους Ουκρανούς που υπερασπίζονται την πατρίδα τους. Κι όμως μας προέκυψε και αυτός ο τύπος του Ελληναρά. Τουρκοφάγος, αλλά συγχρόνως θαυμαστής του Πούτιν. Μπερδεμένα μυαλά ή γεμάτες τσέπες.

Αν κάτι χαρακτηρίζει την Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, είναι η διαρκής επανάληψη των ίδιων συνθημάτων, των ίδιων συμπεριφορών, χωρίς ίχνος ανανέωσης, χωρίς προσαρμογή στις νέες συνθήκες. Οι απολύτως προβλέψιμοι άνθρωποι καταντούν πληκτικοί. Δεν ασχολείσαι καν με το περιεχόμενο των όσων λένε γιατί τα ακούς επί πολλές δεκαετίες ίδια και απαράλλακτα. Συμπερασματικά, για το τι θα ακούσουμε προσεχώς από τον Α. Τσίπρα, δεν έχουμε παρά να ανατρέξουμε σε όσα έχει πει κατά το παρελθόν.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70 με αρχές της δεκαετίας του 80, έπαιζε σε ομάδα της Α΄ Εθνικής κατηγορίας ποδοσφαίρου ένα σέντερ μπακ με ειδικότητα στα αυτογκόλ. Κάθε φορά που πήγαινε η μπάλα στα πόδια του οι φίλοι της ομάδας του χλόμιαζαν και έβγαζαν έναν αναστεναγμό ανακούφισης όταν αυτός την έδιωχνε προς τη σωστή κατεύθυνση. Αυτόν τον παίκτη μου θυμίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Βάζει αβίαστα αυτογκόλ. 

Από ώρα σε ώρα αναμένεται η άφιξη του Άνακτα στην Αθήνα, μετά την επίσκεψη Μητσοτάκη στον διάδοχο του Βρετανικού Θρόνου Καρόλου, στη Σκωτία όπου και κλείστηκε το σχετικό deal. Ήταν μια αιφνιδιαστική κίνηση που εξέπληξε τους πάντες πλην των λαγωνικών της «Εφημερίδας των Συντακτών», που η μύτη τους μυρίστηκε πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτή την επίσκεψη. Παρά το πρωτοσέλιδο, η παλινόρθωση της Μοναρχίας δεν αποτράπηκε.

Χαρμολύπη είναι η ιδιόμορφη κατάσταση των ανάμεικτων συναισθημάτων της χαράς και της λύπης. Ο Φώτης Κόντογλου, με τη γραφή του, μίλησε για χαροποιόν πένθος. Στην Ελλάδα οι αριστεροί που εξακολουθούν και διατηρούν τις παραδοσιακές ευαισθησίες τους -αναφέρομαι βέβαια σε όσους πέρασαν κάποτε από την ανανεωτική αριστερά-αναμφίβολα χάρηκαν με τη νίκη του Εμανουέλ Μακρόν. Η επικράτηση της Λεπέν θα έπληττε τις αξιακές συντεταγμένες τους. Υπάρχει όμως και μια άλλη Αριστερά. Η κυνική, η υποκριτική, η εξουσιομανής.

Μια δυσάρεστη, παράπλευρη ζημία για τη Ρωσία του Πούτιν που προκάλεσε η εισβολή στην Ουκρανία, είναι η πρόθεση της Σουηδίας και της Φινλανδίας να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Ήδη η πλειοψηφία της κοινής γνώμης σε αυτές τις δύο παραδοσιακά ουδετερόφιλες χώρες έχει ταχθεί υπέρ της ένταξής τους στο ΝΑΤΟ. Πλέον όσα κράτη της περιοχής δηλώσουν την επιθυμία τους να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ θα το κάνουν γιατί αισθάνονται πως απειλούνται από τη Ρωσία.

Η εικόνα των Τσετσένων να φωτογραφίζονται πανηγυρίζοντας μέσα στα χαλάσματα της Μαριούπολης είναι ανατριχιαστική και αποδομεί πλήρως το αφήγημα για το ομόθρησκο «ξανθό γένος». Υποθέτω πως σήμερα μόνον οι αφελείς και οι αργυρώνητοι πιστεύουν ότι ο Βλ. Πούτιν έχει κάποιον άλλο Θεό εκτός από την εξουσία. Ο Βλ. Πούτιν είναι απλώς ένας κυνικός θεομπαίχτης, που σκορπά τον θάνατο μέσα στη Μ. Εβδομάδα.

Η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου εξωτερικών επιτέθηκε στην Ελλάδα για την απέλαση των 12 Ρώσων διπλωματών. Με μια ανάρτηση της, χθες στο telegram, η κυρία Ζαχάροβα ανέτρεξε ακόμα και στη ναυμαχία του Ναυαρίνου και στον Καποδίστρια για να τεκμηριώσει πως η Ελλάδα οφείλει την ανεξαρτησία της στη Ρωσία και ως εκ τούτου η ευρωατλαντική αλληλεγγύη «διαγράφει το παρελθόν». Το σχόλιο της ήταν τελικά μια απειλή όλο παράπονο.

Ο Στάλιν ως υποστηρικτής της πολιτικής της φυσικής εξόντωσης φίλων και αντιπάλων, αδιαφορούσε παντελώς για το κόστος τους. Εξάλλου, στον μόνον που λογοδοτούσε ήταν η συνείδηση του η οποία ήταν πολύ ελαστική. Σήμερα ο Βλ. Πούτιν δε λογοδοτεί πουθενά. Δεν ελέγχεται από κανένα θεσμικό όργανο της Ρωσικής «Δημοκρατίας», γιατί απλούστατα τα έχει υποτάξει, ενώ δια της μεθόδου της φυσικής εξοντώσεως έχει απαλλαγεί από όλες τις ενοχλητικές φωνές.

Ανέκαθεν τα Συνέδρια της Νέας Δημοκρατίας είχαν μια πανηγυρική μορφή. Μιλούσαν τα στελέχη και μετά οι υπουργοί, οι πρώην πρωθυπουργοί και ο εκάστοτε αρχηγός του κόμματος που μπορεί να τύχαινε να ήταν και πρωθυπουργός. Σε αντίθεση με τα Συνέδρια της ανανεωτικής και κατόπιν της ριζοσπαστικής Αριστεράς οι νεοδημοκράτες σύνεδροι δεν διακατέχονταν από ιδεολογικές ανησυχίες. Είχαν τις παρακαταθήκες του Εθνάρχη από το Συνέδριο της Χαλκιδικής το 1977 και έτσι πορεύονταν. Η Νέα Δημοκρατία ποτέ δεν δοκιμάστηκε από ένα Συνέδριο σαν αυτό του ΠΑΣΟΚ του 1996 όταν αμφισβητήθηκε έντονα η εσωκομματική κυριαρχία του τότε πρωθυπουργού Κ. Σημίτη.

Δύο ημέρες μετά το 3ο Συνέδριο και στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα μαλώνουν. Έχουμε και λέμε: Λακόπουλος εναντίον Σκουρλέτη και αντιστρόφως. Καρανίκας εναντίον συζύγου Σκουρλέτη. Πολάκης εναντίον Τσακαλώτου. Καρατόμηση του Ξυδάκη από τον ραδιοφωνικό σταθμό «στο Κόκκινο 105,5». Πιθανόν, να υπάρχουν και άλλα επεισόδια που μου έχουν διαφύγει. Μεταξύ του Γ. Λακόπουλου και του Πάνου Σκουρλέτη ανταλλάχθηκαν βαριές κουβέντες, καθώς υπάρχει χρόνια βεντέτα. Ο γνωστός πολιτικός σχολιαστής μεταξύ άλλων χρέωσε στον Π. Σκουρλέτη τις ήττες στις εκλογές.

Το 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έφερε στην επιφάνεια τον μικρόκοσμό του, με τις αντιθέσεις του και κυρίως τον τρόπο που προσπαθεί να τις ξεπεράσει. Οι εικόνες που αποτυπώθηκαν σε βίντεο δείχνουν ένα κόμμα βαθιά διχασμένο, με ένα μεγάλο μέρος των στελεχών του να έχει τρικυμία εν τω κρανίω, σε σημείο που η κυρία Πέρκα, αγανακτισμένη, να πει πως «δεν μπορεί να είμαστε και με το εμβόλιο και με τους αντιεμβολιαστές».

Γράφτηκε στο διαδίκτυο πως η Νέα Δημοκρατία δε χρειάζεται να φτιάξει προεκλογικά σποτάκια. Αν παρουσιάσει περιστατικά από το 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι αρκετό για να κερδίσει τις εκλογές. Τα ευτράπελα που είδαμε σε βίντεο, αποδεικνύουν πως έχουμε να κάνουμε με ένα μίγμα γελοιότητας και λαϊκισμού. Σε αντίθεση με τα όσα αυτοκριτικά είπε την πρώτη ημέρα του Συνεδρίου ο Α. Τσίπρας, τελικά φάνηκε πως παραμένουν αμετανόητοι.

Έτσι αντιμετώπισαν οι προεδρικοί τον Ευκλείδη Τσακαλώτο όταν θέλησε να διαμαρτυρηθεί για μια διαδικαστική λαθροχειρία με ουσιαστικό όμως αντίκτυπο. Ήταν μια από τις πολλές στιγμές έντασης στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, δείγμα του τεταμένου κλίματος που υπάρχει στο εσωτερικό του. Βέβαια, ανέκαθεν αυτός ο χώρος διακρινόταν για μια οξύτητα στις συνδιασκέψεις και στα συνέδρια από τη δεκαετία του '70 ακόμα.

Όλα τα έχει ο μπαχτσές του 3ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Ξέχασα. Και μασκοφόρους με Βελουχιώτη στη μάσκα. Κάτι σαν τους μαυροσκούφηδες του Άρη. Tι σχέση έχουν με τον σοσιαλισμό οι αντιεμβολιαστές, οι ρωσόφιλοι και οι επαγγελματίες αγανακτισμένοι που παρήλασαν από το βήμα του 3ου Συνεδρίου; Αναμφίβολα οι μασκοφόροι Βελουχιώτηδες εκπροσωπούσαν τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, καθότι μέγας ανθρωπιστής ο Άρης.

Είναι γνωστή η επίθεση που εξαπέλυσε, απολογούμενος αυτή τη φορά, ο κ. Βαξεβάνης κατά του κ. Στουρνάρα ισχυριζόμενος πως απειλούσε τον προστατευόμενο μάρτυρα κ. Μανιαδάκη. Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι γνωστοί εδώ και πολύ καιρό. Γιατί λοιπόν επανέρχεται σήμερα ο κ. Βαξεβάνης; Φαίνεται πως το πιο επιθετικό και το πιο ρεβανσιστικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ όντως εννοεί πως η «δεύτερη φορά Αριστερά» θα είναι αλλιώς. Μόνο που με τέτοιες αντιλήψεις δεν θα υπάρξει ποτέ δεύτερη φορά Αριστερά.

Αυτό το δίλημμα έθεσε προς τους Ευρωπαίους ο Μάριο Ντράγκι. Βέβαια ο κοινός νους θα απαντήσει: «Ειρήνη με αναμμένο air condition». Τι πιο ευχάριστο να επικρατήσει η ειρήνη και να μπορούμε όλοι μας να έχουμε φτηνό ενεργειακό προϊόν! Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν είναι καθόλου έτσι. Όπως είπε ο Τζέιμς Σταυρίδης, πρώην ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ από το 2009 ως το 2013, «τη λύση που θα υπάρξει στην Ουκρανία θα τη μισήσουν όλοι».

Ένα από τα αποτελέσματα των πρόσφατων γαλλικών εκλογών είναι η εξαέρωση των παραδοσιακών κομμάτων της Γαλλικής Δημοκρατίας. Γκωλικοί, κομμουνιστές και σοσιαλιστές είδαν τις παρατάξεις τους να συρρικνώνονται μέχρις οριακού σημείου. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί ένας υποψήφιος χωρίς τη στήριξη ενός κομματικού μηχανισμού μπόρεσε και συνέτριψε την παραδοσιακή γκωλική Δεξιά; Γιατί ο Μακρόν τελικά απορρόφησε όλο τον φιλελεύθερο—συντηρητικό χώρο; Μια απάντηση είναι πως τα παραδοσιακά κόμματα δεν ανανεώθηκαν σε ιδέες.

Η Ελλάδα λίγο έλειψε να γνωρίσει την κατάρρευση του πολιτικού της συστήματος στις εκλογές του Μαΐου του 2012, όταν η Νέα Δημοκρατία έλαβε λίγο κάτω από το 19%, ο ΣΥΡΙΖΑ το 16,5%, το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε, λαμβάνοντας λίγο επάνω από το 13% και οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου κοντά στο 11%. Το πρόβλημα βρισκόταν στο γεγονός πως αυτά τα αποτελέσματα δεν προέκυψαν από διεργασίες της κορυφής, αλλά ήταν το αποτέλεσμα κοινωνικής έκρηξης λόγω των μνημονίων.

Την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο (21.30) ήταν γνωστά τα αποτελέσματα των exit polls που έδιναν μια νίκη στον Μακρόν, όχι πάντως οριακή. Το παιχνίδι θα παιχτεί στον δεύτερο γύρο των εκλογών μέχρι το τελευταίο λεπτό. Μπορεί ο Μελανσόν με δήλωση του να τάχθηκε κατά της Μαρί Λεπέν, όμως το πιο πιθανό είναι ένα σημαντικό κομμάτι των ψηφοφόρων του να κινηθεί προς τον Εθνικό Συναγερμό πάνω στην αντισυστημική βάση. Θα φανεί στον δεύτερο γύρο αν η Μαρί Λεπέν αποτελέσει το φόβητρο και συσπειρώσει την Κεντροδεξιά ή αν υπερισχύσει η αντίδραση σε ένα κουρασμένο σύστημα.

Από τις υποκλαπείσες συνομιλίες μεταξύ μάχιμων μονάδων του ρωσικού στρατού και του επιτελείου, προκύπτει πως οι δολοφονίες αμάχων διαπράχθηκαν με άνωθεν εντολή. Έτσι όμως ακυρώνονται όλοι οι κανόνες που ορίζουν το πλαίσιο εντός του οποίου οφείλουν να κινηθούν οι εμπόλεμοι. Τι περιθώρια αντίδρασης υπάρχουν; Όσο δεν αντιλαμβάνονται οι ευρωπαϊκές ελίτ τη διακύβευση αυτού του πολέμου, η αντίδραση θα κινείται στην πεπατημένη των κυρώσεων, μερικές εκ των οποίων είναι ανώδυνες για το καθεστώς Πούτιν.

Είναι να απορεί κανείς πώς η συντηρητική - φιλελεύθερη παράταξη εξακολουθεί ακόμα να δίνει εξετάσεις στην Αριστερά. Πίστεψα μετά τις μεγάλες νίκες του 2019 και τους 54 μήνες ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που προηγήθηκαν, πως η Νέα Δημοκρατία θα έκανε αυτό που δεν έκανε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Θα άνοιγε μέτωπο στο ιδεολογικό πεδίο με την ξεψυχισμένη Αριστερά. Αυτές τις σκέψεις κάνω με αφορμή το πώς αντέδρασαν κυβέρνηση και Νέα Δημοκρατία στην εμφάνιση του μαχητή Μιχαήλ στη Βουλή των Ελλήνων.