Ένα από τα αποτελέσματα των πρόσφατων γαλλικών εκλογών είναι η εξαέρωση των παραδοσιακών κομμάτων της Γαλλικής Δημοκρατίας. Γκωλικοί, κομμουνιστές και σοσιαλιστές είδαν τις παρατάξεις τους να συρρικνώνονται μέχρις οριακού σημείου. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί ένας υποψήφιος χωρίς τη στήριξη ενός κομματικού μηχανισμού μπόρεσε να συνέτριψε την παραδοσιακή γκωλική Δεξιά; Γιατί ο Μακρόν τελικά απορρόφησε όλο τον φιλελεύθερο—συντηρητικό χώρο;
Μια απάντηση είναι πως τα παραδοσιακά κόμματα δεν ανανεώθηκαν σε ιδέες. Παρέμειναν προσκολλημένα σε ιδεολογικές αρχές που δεν συγκινούν πια. Η φυσιολογική ανανέωση σε πρόσωπα δεν φάνηκε αρκετή, για να συνδέσει αυτά τα κόμματα με τις ανάγκες της σύγχρονης Γαλλίας. Δηλαδή, με τα υπάρχοντα πολιτικά εργαλεία αδυνατούν να αναλύσουν τις τάσεις της γαλλικής κοινωνίας και να δώσουν πειστικές απαντήσεις. Κάτι που έκανε από την πλευρά του ο Μακρόν και από τις δικές τους οπτικές οι Λεπέν και Μελανσόν.
Δηλαδή η δεύτερη ανάγνωση του αποτελέσματος των γαλλικών εκλογών μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως οι δεσμοί των παραδοσιακών κομμάτων με τους ψηφοφόρους έχουν ημερομηνία λήξεως, αν δεν ανανεωθούν και δεν ανασυγκροτηθούν πάνω σε νέες βάσεις. Και αυτό είναι απολύτως λογικό και ας αποτελέσει ένα δίδαγμα και για τα ελληνικά πολιτικά κόμματα και κυρίως για τη Νέα Δημοκρατία που είναι το ιστορικότερο και μεγαλύτερο κόμμα της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. Αν παραμείνει προσκολλημένο στις αρχές του «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού» και του Συνεδρίου της Χαλκιδικής πολύ σύντομα θα καταστεί ένα ιστορικό απολίθωμα.
Νέες γενιές εισέρχονται στην οικονομική και κοινωνική ζωή της πατρίδας μας που ουδεμία σχέση έχουν με τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις, τα ακούσματα και τα βιώματα της γενιάς που έκτισε την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Σε 15-20 χρόνια αυτή η γενιά θα βρίσκεται είτε στα θυμαράκια είτε σε πλήρη κοινωνική αδράνεια, ανήμπορη να παρεμβαίνει.
Συνεπώς, ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα οφείλει να παρακολουθεί τις αλλαγές που συντελούνται πρωτίστως στο ηλικιακό επίπεδο των κοινωνιών και έτσι να προλαμβάνει τις πολιτικές εξελίξεις. Οι απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας του 2035 προφανώς δεν μπορεί να τις αφουγκραστεί μια παράταξη που μένει πιστή στις αρχές του καραμανλισμού και του παπανδρεϊσμού. Αν ένα κόμμα θέλει να πρωταγωνιστεί θα πρέπει διαρκώς να ανανεώνεται όχι μόνο στα πρόσωπα, καθώς υπάρχουν και οι «νέοι-γέροι», αλλά πρωτίστως στο πώς προσεγγίζει τα νέα παιδιά και στο πώς προσλαμβάνει τα αιτήματά τους.
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί το 2002 πώς θα ήταν ο κόσμος και η Ελλάδα το 2022!
Σήμερα, μετά την ημερομηνία ορόσημο της 24ης Φεβρουαρίου 2022 έχει αρχίσει να διαμορφώνεται μια νέα κατάσταση στον πλανήτη μας. Νομίζω πως αυτή η ημερομηνία έχει ανάλογη ιστορική βαρύτητα με την 9η Νοεμβρίου 1989, ημέρα της Πτώσης του Τείχους του Αίσχους. Ένα κόμμα, αν θέλει να βρίσκεται στο επίκεντρο των εξελίξεων και όχι στο περιθώριό τους, θα πρέπει να «διαβάζει» με διορατικότητα αυτό που έρχεται και να προσαρμόζεται ταχύτατα στα νέα δεδομένα.
Τα γαλλικά παραδοσιακά κόμματα στάθηκαν ανίκανα να το πράξουν και έτσι οι ψηφοφόροι τους απορροφήθηκαν από εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που εξέφρασαν τους προβληματισμούς που προέκυψαν και τα ρεύματα που αναδείχθηκαν μέσα στη σύγχρονη γαλλική κοινωνία.
Τα δύο μεγάλα ελληνικά κόμματα με τα συνέδριά τους ας αποδείξουν πως έχουν στραμμένο το βλέμμα τους στη δεκαετία 2040 και όχι σε αυτή του 1940.
