Ανέκαθεν τα Συνέδρια της Νέας Δημοκρατίας είχαν μια πανηγυρική μορφή. Μιλούσαν τα στελέχη και μετά οι υπουργοί, οι πρώην πρωθυπουργοί και ο εκάστοτε αρχηγός του κόμματος που μπορεί να τύχαινε να ήταν και πρωθυπουργός.
Σε αντίθεση με τα Συνέδρια της ανανεωτικής και κατόπιν της ριζοσπαστικής Αριστεράς οι νεοδημοκράτες σύνεδροι δεν διακατέχονταν από ιδεολογικές ανησυχίες. Είχαν τις παρακαταθήκες του Εθνάρχη από το Συνέδριο της Χαλκιδικής το 1977 και έτσι πορεύονταν.
Η Νέα Δημοκρατία ποτέ δεν δοκιμάστηκε από ένα Συνέδριο σαν αυτό του ΠΑΣΟΚ του 1996 όταν αμφισβητήθηκε έντονα η εσωκομματική κυριαρχία του τότε πρωθυπουργού Κ. Σημίτη. Μπορεί η Νέα Δημοκρατία να γνώρισε αποχωρήσεις σημαντικών, πρωτοκλασάτων στελεχών (Στεφανόπουλος, Σαμαράς, Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη) όμως η βάση της είχε την ικανότητα και την ωριμότητα να απορροφήσει τους κραδασμούς που έφεραν αυτές οι κρίσεις. Η βάση της παράταξης διακρίνεται για τον κομματικό πατριωτισμό της στον οποίον οφείλεται και το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία είναι το μεγαλύτερο και ιστορικότερο κόμμα από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους. Και να αναλογισθούμε πως αυτό το κόμμα γνώρισε αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες από το ΠΑΣΟΚ, τόσο του Ανδρέα Παπανδρέου όσο και του Κ. Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου. Δηλαδή παρέμεινε εκτός εξουσίας από το 1974 συνολικά για 24 ολόκληρα χρόνια. Δεν είναι και λίγα.
Και σήμερα είναι πάλι κυβέρνηση και κυριαρχεί στην πολιτική ζωή του τόπου, γιατί η βάση άντεξε στα πέτρινα χρόνια.
Έχω γράψει πολλές φορές πως αυτή η παράταξη διακρίνεται για μια αστική αξιοπρέπεια στην εν γένει συμπεριφορά της και κυρίως απέναντι στους πρώην αρχηγούς της που τους τιμά και τους προστατεύει. Και οι ίδιοι με την συμπεριφορά τους τιμούν και προστατεύουν την παράταξη τους.
Σε Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας δε θα βρεθεί ποτέ βουλευτής να αποκαλέσει τον πρωθυπουργό του «νάνο», ούτε σύνεδρος να απειλήσει πως θα πέσουν καρεκλιές.
Με άλλα λόγια ένα Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας ποτέ δε θα αποτελέσει τροφή για το φιλοθέαμον κοινό. Οι σύνεδροι του ποτέ δε θα παρεκτραπούν ούτε θα συμπλακούν μεταξύ τους. Ακόμα και οι επεισοδιακές αλλαγές φρουράς που έγιναν στην ΟΝΝΕΔ στην πολωμένη δεκαετία του 80, γρήγορα ξεπεράστηκαν και επικράτησε η νέα νομιμότητα.
Η Νέα Δημοκρατία είναι ιδεολογικά ομογενοποιημένη; Όχι, γιατί ποτέ δεν ήταν. Το θετικό γι΄αυτήν την παράταξη ήταν πως οι διαφορές της κορυφής ελάχιστα ακούμπησαν τη βάση. Μέσα σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα οι αποχωρήσαντες επέστρεψαν, γιατί όλες οι ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας πίστευαν πως αυτή η παράταξη θα παρέμενε μεγάλη μόνον αν συγχωρούσε και αν ανανεωνόταν. Και τα έκανε και τα δύο.
Τι περιμένουμε λοιπόν από το Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας; Να επιβεβαιώσει την εμπιστοσύνη της όλης παράταξης προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού και να τιμήσει τόσο τον Αντώνη Σαμαρά όσο και τον Κώστα Καραμανλή που αποτελούν μέρος της ιστορίας του κόμματος.
Σίγουρα δε θα δούμε σκηνές σαν αυτές που διαδραματίστηκαν στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.
