Οι μάχες που ξέσπασαν την 27 Σεπτεμβρίου στην περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ, μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και της Αρμενίας μετά από επιθετική ενέργεια των Αζέρων έχοντας στο πλευρό τους την Τουρκία, συνεχίζονται με αυξομειωμένη ένταση. Μία ανάφλεξη με σοβαρούς κινδύνους για ένα ολοκληρωτικό πόλεμο μεταξύ των δύο αυτών χωρών με σοβαρές διεθνείς περιπλοκές όχι μόνο στην ευρύτερη περιφέρεια που θεωρείται αμέσου βασικού γεωπολιτικού ενδιαφέροντος της Ρωσίας αλλά και πέραν αυτής.

Μετά από 15 χρόνια ουσιαστικής απραξίας στην  ενίσχυση των Ενόπλων μας Δυνάμεων (ΕΔ) με νέα οπλικά συστήματα, εκσυγχρονισμό μέσης ζωής των παλαιών και κυρίως με συντήρηση και αξιοποίηση  των υπαρχόντων, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ανήγγειλε το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου στην ένα έκτακτο εξοπλιστικό πρόγραμμα.

Θυμόμαστε όλοι μας τον…  «κουρνιαχτό» που σηκώθηκε στην Ελλάδα από το tweet του ΓΓ/ΝΑΤΟ κ. Γενς Στολτενμπεργκ με το οποίο περιχαρής μας ενημέρωνε ότι «Ελλάδα και Τουρκία συμφώνησαν στην έναρξη «τεχνικών συνομιλιών» εντός ΝΑΤΟ, ώστε να δημιουργηθούν μηχανισμοί αποφυγής συγκρούσεως για να μειωθεί ο κίνδυνος ατυχημάτων». Εντύπωση  όμως  προκλήθηκε και από την άμεση και μάλιστα με αυστηρή γλώσσα σχετική  διάψευση του ελληνικού ΥΠΕΞ, κάτι πρωτοφανές για τα δεδομένα του ΝΑΤΟ.

Απορροφημένοι με τα όσα προξενεί στο Αιγαίο και τη ΝΑ Μεσόγειο η τουρκική επιθετικότητα, «προσπεράσαμε» ένα σημαντικό γεγονός που δημιουργεί νέα γεωπολιτικά δεδομένα στη Μέση Ανατολή. Πρόκειται για τη λεγόμενη «Συμφωνία Αβραάμ» μεταξύ Ισραήλ και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ΗΑΕ) που ανακοινώθηκε στις 13 Αυγούστου και αποσκοπεί στην εξομάλυνση των σχέσεών τους δημιουργώντας συνθήκες που θα αναδιαμορφώσουν το γεωπολιτικό σκηνικό στη Μέση Ανατολή και ενδεχομένως στη Βόρεια Αφρική.

Με διαχρονικές πολιτικές ευθύνες που πάνε πολύ πίσω, χωρίς συγκροτημένη Στρατηγική το πρόβλημα ασφαλείας της χώρας μας λόγω της τουρκικής επιθετικότητας εξ αιτίας του αναθεωρητισμού και του ηγεμονισμού της Άγκυρας, διαρκώς διογκούμενο κορυφώνεται πλέον στις μέρες μας.

Η Άγκυρα βρίσκεται πλέον στην «τελευταία πίστα» της εξαναγκαστικής της πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα προκειμένου να αποκαταστήσει αυτά που θεωρεί «ιστορικά και γεωγραφικά λάθη» στα πλαίσια του αναθεωρητισμού της και ταυτόχρονα να υλοποιήσει τις ηγεμονικές της φιλοδοξίες σε όλη την ΝΑ Μεσόγειο. Εκτιμά ότι η χρονική συγκυρία είναι ευνοϊκή και μάλιστα βιάζεται. Το κίβδηλο δίλημμα που επιχειρεί να θέσει στην ελληνική πλευρά είναι «συνθηκολόγηση ή σύγκρουση»!

Η διασφάλιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων είναι χωρίς αμφιβολία καθαρά δική μας ευθύνη και κανενός άλλου. Η διεθνοποίηση όμως των προβλημάτων ασφαλείας που δημιουργεί η Τουρκία με τις συνεχείς προκλήσεις της θα ενισχύσει την χώρα και φυσικά θα θέσει προ των δικών τους ευθυνών συμμάχους και εταίρους.

Είναι  αφελές να υποστηρίζεται από κάποιους ότι η Τουρκία «έκανε πίσω» και η κρίση αυτή αποκλιμακώνεται  έτσι απλά επειδή …φοβήθηκε. Άλλο βέβαια ότι  θα ήθελε απέναντι της μία «κατατονική» στάση της Ελλάδος που θα της έδινε  «μεγαλύτερη σιγουριά» και όχι αυτή που συνάντησε! Δεν θα εικάσουμε εδώ τους λόγους, ούτε θα πούμε ποιος «κέρδισε».

Αυτό που πρέπει να κατανοηθεί στην Δύση είναι ότι αν αφεθεί η Τουρκία να υλοποιεί σταδιακά τις ηγεμονικές φιλοδοξίες είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα έχει σε λίγα χρόνια δίπλα της ένα light σουνιτικό «Ιράν» με ότι αυτό σημαίνει, καθώς θα είναι ακόμα πιο απειλητικό και φυσικά πιο επικίνδυνο με τα εκατομμύρια πιστούς του μέσα σε όλη την Ευρώπη και τα αξιόλογα ισλαμικά funds με τις ισχυρές αδειοδοτημένες ισλαμικές τράπεζες.

Μας πήρε  χρόνια για να αντιληφθούμε, πολιτική ελίτ και λαός,  ότι η Τουρκία λόγω της αναθεωρητικής και ηγεμονικής της πολιτικής, συνιστά  σοβαρότατη Απειλή  για την Ασφάλεια της Πατρίδας μας. Δυστυχώς έτσι όπως διαμορφώνονται  οι συνθήκες θα λέγαμε ότι είμαστε μπροστά σε μία κατάσταση πολύ πιο δύσκολη απ' όσο φαίνεται.

Τα όσα είπε χθες ο «Πρέσβης της Παλαιστίνης» στην Άγκυρα σχετικά με την ετοιμότητα της Παλαιστινιακής Αρχής για μία Συμφωνία Οριοθετήσεως Θαλασσίων Ζωνών με την Τουρκία, ακολουθώντας το μοντέλο του Μνημονίου Τουρκίας – «Λιβύης», συγκέντρωσαν το ελληνικό ενδιαφέρον.

Η πρόσφατη απόφαση της Διοίκησης Τραμπ να μειώσει κατά περίπου 10.000 το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ που βρίσκεται στην Γερμανία, δηλαδή μία μείωση της εκεί αμερικανικής παρουσίας κατά 1/3, δημιούργησε αναπόφευκτα σοβαρούς προβληματισμούς στην Ευρώπη αλλά ακόμα περισσότερο εντός των ΗΠΑ.

Από τον Φεβρουάριο του 1972, όταν ο τότε πρόεδρος Νίξον επισκέφθηκε την Κίνα, μετά την έντονη μυστική διπλωματία του Χένρι Κίσιντζερ, οι σινο-αμερικανικές σχέσεις παρουσίασαν μέχρι σήμερα πολλά σκαμπανεβάσματα. Αμερικανοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η Ουάσινγκτον δεν μπόρεσε να ακολουθήσει μία συνεκτική στρατηγική απέναντι στην Κίνα ακόμα και όταν άρχισε να διαβλέπει ηγεμονικές φιλοδοξίες, όχι μόνο σε περιφερειακό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η Τουρκία δεν είναι κάποια νευρική δύναμη, ούτε απλά ένας δύστροπος γείτονας. Είτε κεμαλική είτε νεο-οθωμανική, επιδιώκει την ανατροπή του status quo στο Αιγαίο για να αποκαταστήσει αυτό που περιέγραψε ο Αχμέτ Νταβούτογλου ως «ιστορικό και γεωγραφικό λάθος». Λόγω αυτού του αναθεωρητισμού συνιστά ουσιαστική απειλή για την ασφάλεια και τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας.

Τα  «περί στρατικοποιήσεως της εξωτερικής πολιτικής» της Τουρκίας, που συνδυάζονται και με την επανεμφάνιση στα ΜΜΕ του κ. Κοτζιά που επέκρινε την Κυβέρνηση για τα «Ελληνοτουρκικά» ξεχνώντας το αλαλούμ της εξωτερικής πολιτικής επί της θητείας του,  είναι επιεικώς αστεία  αλλά  προκαλούν σύγχυση στην κοινή γνώμη.

Τα όσα συμβαίνουν στην Λιβύη εδώ και πέντε μήνες δικαιολογημένα έλκουν την προσοχή της Κυβέρνησης και κοινής γνώμης στην Ελλάδα αν και τα προηγούμενα χρόνια δυστυχώς η Αθήνα ήταν μάλλον αδιάφορος παρατηρητής των όσων συνέβαιναν στην γειτονική μας Λιβύη και αυτό το «πλήρωσε ακριβά».

Η παγκόσμια κρίση της πανδημίας της Covid-19 που ξεκίνησε από την Κίνα, πέρα από όλα τα σοβαρά προβλήματα υγείας αλλά και οικονομίας που δημιούργησε, αποκάλυψε με οδυνηρό τρόπο την εμφανή απουσία μίας παγκόσμιας ηγεσίας προκειμένου να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά αυτή την σημαντική παγκόσμια κρίση.

Όλοι θυμόμαστε την τεταμένη ατμόσφαιρα στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής (Summit) του ΝΑΤΟ στο Λονδίνο το διήμερο 3-4 Δεκεμβρίου, στο Λονδίνο για να εορταστούν τα 70 χρόνια της Συμμαχίας!

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δυστυχώς για μία ακόμα φορά μας απογοήτευσε, πολύ εμάς πιστέψαμε σε αυτήν. Όπως σε κάθε άλλη μείζονα κρίση του παρελθόντος, έτσι και στην παρούσα κρίση της πανδημίας, η κατ? επίφαση πλέον Ένωση φάνηκε και πάλι, άνευρη, αμήχανη και κατά γενική ομολογία παντελώς απροετοίμαστη παρά το ότι τα ανησυχητικά μηνύματα έφθαναν από την Κίνα από τον Ιανουάριο.

Πρέπει όλοι μας τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο πέρα από την «μάχη» κατά της πανδημίας που απειλεί την δημόσια υγεία, να προβληματιστούμε και να προσπαθήσουμε να εκτιμήσουμε τα επόμενα βήματα της Τουρκίας.

Mία εβδομάδα μετά  την «εκτόξευση»  επίθεσης υβριδικής μορφής στον Έβρο από την Τουρκία χρησιμοποιώντας πρωτίστως δεκάδες χιλιάδες απελπισμένους μετανάστες, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πιστεύουμε ότι η Κυβέρνηση διαχειρίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την κρίση αυτή.

Τέλος οι ευφραντικές φαντασιώσεις. Η Τουρκία όχι μόνο ανοίγει «τις πύλες» αλλά και διευκολύνει τις ροές μεταναστών. Η διεθνοποίηση του προβλήματος είναι επιβεβλημένη. Η Ελλάδα δικαιούται και πρέπει να ζητήσει σήμερα διαβουλεύσεις λόγω απειλών στην Ασφάλεια της, κάτω από τις προβλέψεις του Άρθρου 4 του ΝΑΤΟ. Επιτέλους να «ξεμπροστιάσουμε» την Τουρκία.

Η Τουρκία επιχειρεί να εμπλέξει το ΝΑΤΟ επ' ωφελεία της στο στρατηγικό πόκερ που παίζει στην Συρία, ιδιαίτερα όταν έχει την Ρωσία απέναντι και όχι δίπλα της! Οι μάλλον μεγάλες απώλειες, κατά εκτιμήσεις 40 νεκροί, έκαναν την Άγκυρα να απευθυνθεί στη Συμμαχία που «αγνοεί».

Κάποτε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει, «Δεν πρέπει να γυρνάς την πλάτη σου σε έναν επαπειλούμενο κίνδυνο και να προσπαθείς να ξεφύγεις απ' αυτόν. Αν το κάνεις, θα διπλασιάσεις τον κίνδυνο. Αλλά αν τον αντιμετωπίσεις εγκαίρως, θα τον μειώσεις στο μισό. Ποτέ μην τρέχεις να γλιτώσεις από αυτόν, Ποτέ»!