Η γαλλική κοινωνία βίωσε πρωτοφανούς έκτασης επεισόδια. Φυσικά, και αυτά τα επεισόδια δεν είναι χωρίς σημασία. Εντελώς αντίθετα μάλιστα. Ποια είναι όμως η πραγματική μεγάλη σημασία τους; Είμαστε διατεθειμένοι να την καταλάβουμε ή δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τις απλουστεύσεις και τις προκαταλήψεις.

Ο κύριος Ανδρουλάκης δεν είναι ούτε πολιτικός «γίγαντας», δεν είναι ούτε «νάνος». Ο κύριος Ανδρουλάκης είναι ένα νέος σε ηλικία πολιτικός, με σχετικώς περιορισμένη εμπειρία -με μηδενική κυβερνητική για την ακρίβεια-, όμως με αρκετές αποδεδειγμένες οργανωτικές ικανότητες σε εσωκομματικούς όρους αλλά και με μια σαφώς ασαφή ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα.

Ο πρόεδρος Μπάιντεν δήλωσε ευθέως, προχθές: «Οι Αμερικανοί δεν μπορούν και δεν πρέπει να πεθαίνουν σε έναν πόλεμο που δεν θέλουν να κάνουν για τον εαυτό τους οι Αφγανοί». Σας αρέσει ή όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα των σύγχρονων διεθνών σχέσεων, της γεω-οικονομίας και της γεωπολιτικής. O σκληρός ρεαλισμός.

Η τρέχουσα διαχείριση της πανδημίας και η επιλογή του άμεσου βαριού lockdown σήμερα είναι σίγουρα πολύ οδυνηρή σε οικονομικούς όρους. Υπάρχει αντιπρόταση; Πως θα σας φαινόταν ένα ημερήσιο δελτίο ενημέρωσης που θα ανακοίνωνε 200 νέους νεκρούς ηλικίας άνω των 70 και με υποκείμενα νοσήματα -διότι περί αυτού πρόκειται, τελικώς...- από COVID-19 κάθε μέρα στην Ελλάδα;

ΕΣΎ, πρόσεχε... Και άσε τους άλλους στην πορεία τους... Και όποιος δεν θέλει να προσέχει απλώς να ξέρει πως υπάρχουν, πλέον, κάποια κρεβάτια εντατικής που τον περιμένουν... Ας κάνει το κουμάντο του....Ενήλικοι και ώριμοι άνθρωποι είμαστε - ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να είμαστε...

Πατρίδα είναι, τελικά, ό,τι σου δίνει βάση να χτίσεις με ασφάλεια την ζωή σου και ευκαιρίες βελτίωσης της πορείας σου και τίποτα άλλο. Και πατριώτης είσαι μονάχα όταν με τις πράξεις και την συμπεριφορά σου αυξάνεις τις δυνατότητες της πατρίδας σου να δίνει καλύτερη ζωή σε όλους τους κατοίκους της. Και μόνον τότε.

Τα παχιά λόγια για «δωρεάν ανοίγματα κάνουλας» και διάφορα άλλα κωμικοτραγικά και επικίνδυνα, μην σας κάνει να πιστέψετε πως τα χρέη που δημιουργεί η κρίση θα πληρωθούν «από άλλους». Το μόνο που μπορεί να κάνει μια σοβαρή οικονομική πολιτική είναι να απαλύνει, κάπως, τις άμεσες οδύνες.