Η σχέση του πραγματικού κόστους ενός δανείου με την ανάγκη για μια δαπάνη, με τον επείγοντα ή όχι χαρακτήρα της, με την ύπαρξη ή όχι εναλλακτικών μέσων χρηματοδότησής της, είναι η πιο καθοριστική παράμετρος για την απόφαση. Το «αν συμφέρει» επομένως είναι προσωπικό θέμα του καθενός.

Στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και στην τηλεόραση κάνουν τελευταία την εμφάνιση τους  διαφημίσεις Τραπεζών για προσωπικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες για ιδιώτες πελάτες. Κοινός παρονομαστής των διαφημίσεων η ευκολία και η ταχύτητα που μπορεί να αποκτήσει κανείς τα προϊόντα μέσα από τα ψηφιακά εργαλεία των Τραπεζών και τα mobile apps.

Από μεγάλη Τράπεζα, πήρα το παρακάτω μήνυμα: «Αγαπητέ Συνεργάτη, Στόχος μας είναι να προσφέρουμε αναβαθμισμένες υπηρεσίες σε εσάς και την επιχείρησή σας. Γι΄ αυτό, προχωράμε σε μεταφορά των εργασιών συγκεκριμένων Καταστημάτων, σε Καταστήματα με εξειδικευμένους επαγγελματικούς συμβούλους για την καλύτερη εξυπηρέτησή σας». Το μήνυμα της Τράπεζας αναδεικνύει ζητήματα και επικοινωνίας και ουσίας.

Πώς είναι δυνατόν εν μέσω μιας τέτοιας φοβερής απειλής για τη δημόσια υγεία, να υπάρχουν φωνές – και μάλιστα σοβαρές – που να υποστηρίζουν ότι προηγούνται άλλα διακυβεύματα; Πώς είναι δυνατόν να εκφράζεται επιχείρημα που να υποστηρίζει ότι οποιαδήποτε δικαιώματα στη δημόσια ζωή μπορούν να έχουν προτεραιότητα μπροστά από το καθολικό δικαίωμα του συνόλου των πολιτών για την προστασία της δημόσιας υγείας;

Οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να προσαρμοστούν σε πιο σύγχρονα μοντέλα. Αλλιώς κινδυνεύουν να ξεπεραστούν. Καλούνται να ξανακερδίσουν τους πελάτες τους παίζοντας σε ένα γήπεδο , πολύ πιο διαφορετικό από το σημερινό, με πολύ λιγότερο προσωπικό μετά και τις «στρατιές των εθελουσίως αποχωρησάντων». Η ψηφιακή τεχνολογία είναι μόνο το εργαλείο για να το καταφέρουν. Φορείς της ζητούμενης αλλαγής είναι αποκλειστικά οι άνθρωποι.