«Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι  αυτοί οι άνθρωποι;» ρωτούσε  κάποια χρήστης  του Facebook.  Λίγο πριν είχε δει τον Τσίπρα να προτείνει συναίνεση στα εθνικά θέματα έναντι παραγραφής των Συριζαϊκών ανομημάτων και τον  βουλευτή Μάρκου να χυδαιολογεί σαν αφιονισμένος οπαδός ποδοσφαιρικής θύρας,

Σκιά του παλιού λαμπερού εαυτού του χθες στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας. Βαρύθυμος και «γκρίζος», σχεδόν πελιδνός, έλαβε πρόωρα το λόγο για να διαπραγματευτεί το αδιανόητο: Την στήριξή του στα εθνικά θέματα με αντίτιμο την μη διερεύνηση όσων καταλογίζονται ως ανομήματα της κυβέρνησης.

Η Τουρκία μπορεί να είναι ως ένα σημείο  διπλωματικά απομονωμένη όπως λέγεται,  αλλά οι χώρες ισχύος όπως η ίδια, δεν αναγκαιούνται την συναίνεση. Παρεμβαίνουν, απαιτούν και αναδιπλώνονται μόνο όταν βρίσκουν απέναντι κάποιον αποφασισμένο, ο οποίος θα καταστήσει το κόστος που θα καταβάλουν, μεγαλύτερο από το κέρδος που ευελπιστούν.   

Η υποψία που κυριάρχησε στην κοινή γνώμη, δικαίως ή αδίκως, είναι ότι η πρώην υπουργός φοβάται πως αν στραφεί κατά του Ματθαιόπουλου, ενδέχεται και αυτός να βγάλει καμία κασέτα με τις εντολές της. Αδικο ίσως, αλλά δεν είναι κατανοητό να επιτίθεσαι στον μεσάζοντα, ήτοι στο μέσο ενημέρωσης, και όχι στην πηγή της καταγγελίας.

Την Τετάρτη θα  διεξαχθεί στη Βουλή η ψήφιση του πορίσματος για την παραπομπή Παπαγγελόπουλου στο Ειδικό  Δικαστήριο. Στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι σοβαροί κρατούν την ανάσα τους. Ας πρόσεχαν. Μεθυσμένοι από την λαϊκή ορμή που τους ανέδειξε στην εξουσία, νόμιζαν ότι θα έχουν και δεύτερη τετραετία, άρα και το χρόνο να εξαλείψουν τα ίχνη τους.

Βράδυ έντασης και συγκρούσεων χθες, όχι μόνο στη Βουλή και στον περιβάλλοντα «καπνοστεφή» χώρο, αλλά και στο εσωτερικό του ΚΙΝΑΛ, με την εμπρηστική –για την ενότητά του– τοποθέτηση του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αποστασιοποιήθηκε από την γραμμή του κόμματος και ζήτησε την απόσυρση του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις. Στο τέλος επέλεξε τη «σολομώντειο» λύση, να απουσιάσει από την ψηφοφορία, και έτσι μάλλον απεσοβήθη το «μοιραίον» της διαγραφής του.

Εκείνος ο αρχαίος «σκοτεινός φιλόσοφος» είχε πει ότι δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δυο φορές, αφού βρέχεσαι από διαφορετικά νερά. Αλλά αυτά είναι πολύ κλασικά για το κόμμα του Αλέξη, το οποίο την ίδια στιγμή δεν κρύβει… το μαράζι του για τη χθεσινή παρουσία του πρωθυπουργού στο Ελληνικό.

Επειδή κάποτε υπήρξαν οι πύρινες συγκεντρώσεις του ΕΑΜ, του «114» και του Κυπριακού, θα πρέπει να δικαιολογείται κάθε συγκέντρωση εκατό ατόμων, την στιγμή που δεν της απαγορεύεται να εκδηλωθεί, αλλά της ζητείται να μη παραλύσει το σύμπαν.

Οι σοκαριστικές αποκαλύψεις με τις συνομιλίες Παππά, όσα όζοντα ανέδειξαν οι παρακολουθήσεις της ΕΥΠ, η Novartis και το παραδικαστικό κύκλωμα των σκοτεινών ατραπών, απελευθέρωσαν τη Φώφη Γεννηματά από τον πολιτικό φόρτο όσων -λίγων- στελεχών, προσέβλεπαν, με αφέλεια ή ιδιοτέλεια, την προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Τον δικό του καύσωνα ζει εδώ και μέρες ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έφτανε η υψηλή θερμοκρασία από τις συνομιλίες του Νίκου Παππά και τις εντολές που έδινε η σύζυγος Καμμένου σε αστυνομικούς να συλλάβουν δημοσιογράφους, δεν έφταναν οι διαμάχες για το «βρώμικο 89», ήρθε ως «φλογοβόλο» και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, να καταστήσει το κόμμα του Τσίπρα εγκαυματικό πολυτραυματία. 

Αν  δεν ήταν  αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι… troll  στο twitter. Ενώ ο λόγος των υπολοίπων  τριών αρχηγών, Μητσοτάκη, Γεννηματά, Κουτσούμπα, είναι πολιτικός, μπορείς να διαφωνήσεις μαζί τους ή όχι, ο λόγος του Τσίπρα  συχνά είναι πέραν της πολιτικής λογικής.

Η πολιτική ευλυγισία είναι αναγκαία στην πολιτική. Όμως η πολιτική ευλυγισία άνευ αρχών, καταντάει ευτελής πολιτικός μεταμορφισμός. Ότι θα έφτανε ο κ. Τσίπρας να καταγγείλει την ιστορία της παράταξής του, ήταν απρόσμενο και από τους πιο φανατικούς επικριτές του.

Ήλπιζαν αυτό το Σαββατοκύριακο να είναι η ανατέλλουσα αυγή της «πληθυντικής» Αριστεράς και η επικύρωση της μετάβασης στην Σοσιαλδημοκρατία, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ παύει να υπάρχει ως αυτόνομο brand και κοτσάρει δίπλα του τον τίτλο «Προοδευτική Συμμαχία». Όμως άλλαι αι βουλαί Τσίπρα, άλλα η πραγματικότης κελεύει.

Οσοι είχαν παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς από επαγγελματική υποχρέωση το πρώτο εκρηκτικό εξάμηνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είχαν εντυπωσιαστεί  για τη συνδετικότητα, συνεκτικότητα και τη μυστικοπάθεια που τους διείπε. Εδειχναν την εντύπωση μιας ξεχωριστής ομάδας που είχε σύνορα: Αυτοί και όλος ο κόσμος απέναντι.

Το γαρ πολύ της αμηχανίας… Προσπαθώντας να πολιτικοποιήσουν μια υπόθεση με κυρίως ποινική αύρα, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διαρρέουν ότι ο Μητσοτάκης επανέρχεται στην σκηνοθεσία ενός «βρώμικου 89», ενώ και σχόλιο στην Αυγή θεωρεί ότι στήνεται «νέο 89».

Η υπόθεση Παππά αρχίζει θα φθείρει καθοριστικά τον Τσίπρα. Ο ίδιος ήθελε να παραπεμφθεί με τον Παπαγγελόπουλο, για να ηρωοποιηθεί. Τώρα δεν μπορεί  να ισχυριστεί ότι το δεξί του χέρι ήταν ένας αυτονομημένος  θύλακας, που έκανε  outsourcing.

Ο Μακιαβελισμός είναι τέχνη που απαιτεί ευγενή πνεύματα. Δεν αναγνωρίζει ηθικές αρχές  όταν αποσκοπεί  στην σωτηρία  της «Πόλης». Στα χέρια των ερασιτεχνών που απλώς στοχεύουν στην ηθική και πολιτική τρώση των αντιπάλων για να επιπλεύσουν οι ίδιοι, γίνεται ύβρις φτηνού αμοραλισμού που τελικά επιφέρει τη Νέμεσιν.    

Από συμπληγάδες περνά η επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς εξελίσσονται υπόγειες αλλά και δημόσιες - ελεγχόμενες προς το παρόν - συγκρούσεις που θα οξυνθούν στην πορεία προς το συνέδριο, καθώς ο «κότινος» θα είναι η φυσιογνωμία του κόμματος.

Με ένα ευτελέστατο βίντεο που δεν προσβάλει καν καναλάρχες και εκδότες αλλά μόνο τους δημοσιογράφους, επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ να οπτικοποιήσει προπαγανδιστικά  την κριτική του στην κυβέρνηση για τα 20 εκατομμύρια που δόθηκαν στο πλαίσιο  της καμπάνιας για τον κορoνοϊό. Πάλι οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι ρίχνονται βορά στον αδηφάγο λαϊκισμό των social media και των στρατευμένων οπαδών.

Είναι από τα πιο σοκαριστικά όσων διέπραξε κατά την ατελείωτη «ωδή ασυνέπειας», η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Την Τρίτη, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κάθεται για… πέμπτη φορά στο σκαμνί στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο, φορτωμένος με κατηγορίες του μισού Ποινικού Κώδικα.

Η εικόνα της πλατείας Βικτωρίας γεμάτη πρόσφυγες είναι προείκασμα αυτών που θα ακολουθήσουν, καθώς γέμισε ήδη με την πρώτη μικρή «δόση» ανθρώπων που έφυγαν από τη Μόρια. Και ενώ τα δύο τρίτα των ευρισκομένων εκεί δέχτηκαν να πάνε στον Ελαιώνα, το υπόλοιπο 1/3 αρνήθηκε και κατασκήνωσε στην πλατεία.

Ο Αντρέας είχε θεσμοποιήσει την αυτοκρατορική του ισχύ στο ΠΑΣΟΚ. Ως Πρόεδρος δεν ήταν πρώτος μεταξύ ίσων στο πανίσχυρο τότε Εκτελεστικό Γραφείο, αλλά η θέση θεσπίστηκε ως ξεχωριστό κομματικό όργανο – ήταν αυτός μόνος του! Δόξαν Ανδρέα, ή κάποιων κομμουνιστών ηγετών (;) ζήλωσε και ο Αλέξης, ατύπως όμως.

«Γιατί οι ξένες εφημερίδες δεν γράφουν για μας;», ρωτούσε υπουργός της κυβέρνησης  του ανιψιού Καραμανλή, υπεύθυνο επί της επικοινωνίας. Να χαίρεσαι που δεν γράφουν και να  εύχεσαι να μη γράψουν, γιατί δεν ασχολούνται με μικρές χώρες, και όταν γράφουν είναι για κακό, ήταν η απάντηση. 

Μαίνεται υπόγειος και υπόκωφος ο πόλεμος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ των δύο βασικών ομάδων: των «προεδρικών», όσων δηλαδή παλαιών τε και νεοφερμένων συνωστίζονται περί τον Αλέξη, και των αμυντόρων της κομματικής ορθοδοξίας, ήτοι των παλαιών κομματικών που δεν θέλουν να εκχωρήσουν πολιτική δύναμη στους επήλυδες.