Έχουν δίκιο. Έχει -ας πούμε - δίκιο ο Σπίρτζης να αναρωτιέται αν τα «Κίτρινα Γιλέκα» παίρνουν άδεια στο Παρίσι για να κάνουν διαδήλωση (παραθέσαμε το «ας πούμε» γιατί παίρνουν άδεια από την κατά τόπο νομαρχία, την «Prefecture». Αλλά ως υπόθεση εργασίας ας υποθέσουμε ότι δεν παίρνουν. Μα τα «Κίτρινα Γιλέκα» στις στιγμές της μεγάλης τους συσπείρωσης ήταν ένα μαζικό κίνημα, και τα μαζικά κινήματα λειτουργούν αυθόρμητα και ορμητικά και δεν έχει νόημα καμία απαγόρευση).
Έχει δίκιο το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, να λέει πως όταν φουσκώσει το κοινωνικό ποτάμι, τέτοιου είδους φράγματα σαρώνονται, καθώς κανένας αγώνας των καταπιεσμένων δεν πήρε άδεια από την αστυνομία και το κράτος για να αναπτυχθεί.
Έχει δίκιο ο Δ. Κουμπούρης των συνταξιούχων ΙΚΑ, να λέει ότι το ιερό πεζοδρόμιο και οι αγώνες των εργαζομένων έδωσαν τη δυνατότητα για προάσπιση δικαιωμάτων και για νίκη επί δικαιωμάτων.
Και τέλος έχουν δίκιο όσοι μεγάλωσαν με το όνειρο της επανάστασης (παρότι ο ιδεολογικός προπάππος τους είχε πει επαναστατούν εκείνοι που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους). Αυτοί που γράφουν ότι «τα περισσότερα αποφασιστικά βήματα προς τη δημοκρατία από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά έχουν ως ορόσημα και εκτεταμένες ταραχές και συγκρούσεις».
Όλοι οι ανωτέρω και πολλοί άλλοι που έλαβαν παρόμοια θέση επί του νομοσχεδίου της κυβέρνησης, έχουν δίκιο, μόνο που το δίκιο τους αφορά ένα άλλο, άσχετο και φαντασιακό θέμα.
Γιατί ακόμη και να το ήθελε κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις. Δεν θα μπορούσε να απαγορεύσει π.χ. (για να αναφερθούμε στις μαζικές και εμβληματικές των τελευταίων χρόνων) τις διαδηλώσεις του 2008 για τη δολοφονία του Αλέξανδρου (θα μπορούσε βέβαια να αποφύγει τις καταστροφές). Καμιά κυβέρνηση επίσης δεν θα μπορούσε να απαγορεύσει τις μεγάλες διαδηλώσεις των αντιμνημονιακών χρόνων. Ούτε θα μπορούσε να απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις των τριτοβάθμιων οργανώσεων ή του ΠΑΜΕ, που πάντα είναι μαζικές - άρα δικαιούνται κατάληψη όλου του οδοστρώματος.
Και δεν τίθεται καν θέμα απαγόρευσης συγκεντρώσεων. Το βασικό πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει το νομοσχέδιο, και για το οποίο γίνεται η φασαρία, είναι αυτ;o του χωροταξικού περιορισμού των ολιγάριθμων διαδηλωτών. Στην Αθήνα κατά μέσο όρο γίνονται δύο διαδηλώσεις την ημέρα - περισσότερες από 140 στο τελευταίο δίμηνο και μάλιστα εν μέσω πανδημίας. Οι περισσότερες εξ αυτών αριθμούσαν λιγότερα των 100 ατόμων.
Εκείνο δηλαδή που καλείται να αντιμετωπίσει το νομοσχέδιο είναι η ομηρεία των πολιτών της Αθήνας, των εργαζομένων, των καταστηματαρχών, αλλά και του πλήθους των διερχομένων με τα αυτοκίνητά τους, από το κέντρο της πόλης, που έχουν και αυτοί δικαιώματα. Εκατοντάδες χιλιάδες οδηγοί δεινοπαθούν και στενάζουν στα αυτοκίνητά τους, πηγαίνοντας στις δουλειές τους τις μεσημβρινές ώρες, επειδή ολιγάριθμα άτομα, με δίκαια ή δικαιολογημένα αιτήματα, θεωρούν ότι μεγιστοποιούν την αγωνιστική τους παρεμβατικότητα αποκόπτοντας την κυκλοφορία.
Είναι τέτοια η κυκλοφοριακή δομή της Αθήνας, που ο αποκλεισμός του κέντρου δημιουργεί έμφραγμα το οποίο λειτουργεί αχτιδωτά στην ευρύτερη περιοχή, με αποτέλεσμα να μποτιλιάρουν τα πάντα (η διαπίστωση ισχύει φυσικά και για τη… λαμπρή έμπνευση της «Μεγάλης Ταλαιπωρίας» του δημάρχου Κώστα Μπακογιάννη).
Θα έπρεπε να το έχουν καταλάβει και οι ίδιοι διοργανωτές των ολιγάριθμων διαδηλώσεων ότι μια τέτοια πρακτική λειτουργεί υπονομευτικά στον αγώνα τους. Οι οδηγοί δυσανασχετούν και βρίζουν, χρησιμοποιούν παράπλευρους δρόμους και ουδείς μαθαίνει τα αιτήματά τους. Αντιθέτως εάν είχαν ανοιχτές λωρίδες κυκλοφορίας και τα πανό με τα αιτήματα θα ήταν ορατά στους διερχόμενους και κείμενα με τα αιτήματά τους θα μπορούσαν να μοιράσουν. Μια τέτοια τακτική ουδόλως θα εμπόδιζε το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και του διαδηλώνειν.
Φυσικά υπάρχουν τεχνικά προβλήματα στο νομοσχέδιο και κάποιες προβλέψεις που ελέγχονται για τη λειτουργικότητά τους. Όπως ας πούμε οι ευθύνες των επικεφαλής των πορειών που μπορεί να βρεθούν υπεύθυνοι για όποιο επεισόδιο ή καταστροφή γίνει. Δηλαδή αν υπεισέλθουν μπαχαλάκηδες στην πορεία, θα ζητείται από τον επικεφαλής η ευθύνη και θα τρέχει στα δικαστήρια; Αυτό όμως θα μπορούσε να είχε λυθεί με διαβούλευση. Αλλά οι «αντίδικοι» θεωρούν προδοσία του - ανύπαρκτου - «λαϊκού κινήματος» να μπουν στο διάλογο.
Η βασική αντίδραση «στο αντιδραστικό τερατούργημα» όπως το χαρακτήρισε ο Κουτσούμπας χθες στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, προέρχεται από την κληρονομημένη κουλτούρα. Επειδή κάποτε υπήρξαν οι πύρινες συγκεντρώσεις του ΕΑΜ, του «114», του Κυπριακού, και οι οποίες - καλώς - λειτουργούν ως μνήμη – παρακαταθήκη. θα πρέπει να δικαιολογείται κάθε συγκέντρωση εκατό ατόμων, την στιγμή που δεν της απαγορεύεται να εκδηλωθεί, αλλά της ζητείται να μη παραλύσει το σύμπαν.
