Είθισται στις στρογγυλές χρονολογίες να γίνονται εκδηλώσεις μνήμης σημαντικών γεγονότων. Αλλά ενώ πέρυσι, που συμπληρώθηκαν 45 χρόνια η 3η του Σεπτέμβρη πέρασε σχεδόν απαρατήρητη, φέτος έγινε viral. Σαφώς όλη αυτή η παλινδρόμηση δείχνει νοσταλγία, όμως αυτή η νοσταλγία είναι αποπολιτικοποιημένη. Οι χιουμοριστικές αναπολήσεις, ξέρουμε ότι εκδηλώνονται μαζικά όταν κάτι έχει τελειώσει, όταν δεν αποτελεί οργανικό στοιχείο της πολιτικής ζωής, και δεν απειλεί με την παρουσία του.

Ένα απροσδόκητο σύμμαχο βρήκε ο Αλέξης Τσίπρας. Ενώ το συνέδριο θα μετατρεπόταν σε ναρκοθετημένο πεδίο χαρακωμάτων και ανηλεή αιματηρό πόλεμο για την εσωκομματική επικράτηση των τάσεων, το ανέβαλε επ' αόριστον λόγω του κορονοϊού. Αναγκαστική και λογική η απόφαση, δεν το συζητάμε, αφού υπό τις παρούσες συνθήκες  ένας κλειστός χώρος  που θα φιλοξενούσε έως  και 5.000  άτομα θα ήταν η… χαρά του κορονοϊού.

Δεν ξέραμε πριν τη φωτιά στις Μυκήνες πόση αρχαιοφιλία είχε καταχωνιασμένη μέσα του ο ΣΥΡΙΖΑ -   ένας χώρος που εκ παραδόσεως αντιμετώπιζε κάθε αναφορά στην αρχαία μας κληρονομιά ως εθνικιστική αρχαιοπληξία.

Μια κίνηση του αρχηγού, που ως από μηχανής Θεός θα  άρει πάσαν κακοδαιμονίαν και παράλυσιν  αναμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Με δεδομένη την ακόμη απαγορευτική σύγκλιση του Συνεδρίου, λόγω κορονοϊού, όλοι εστιάζουν σε μια δευτερεύουσα κίνηση,  τον εσωτερικό «ανασχηματισμό». 

Υπάρχει ένα είδος αριστερής ευλάβειας στους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι και να πουν τα στελέχη του, ακόμη και οι εκ μεταγραφής Πασόκοι που επένδυσαν την πολιτική τους καριέρα στον Τσίπρα, εξυγιαίνεται. Πλέον είναι υπεράνω κριτικής, αρκεί να χρησιμοποιούν λέξεις του συρμού όπως ο «νεοφιλελευθερισμός».

Το κράτος θα πρέπει να είναι άτεγκτο. Οι γονείς που θα αντιδρούν στη μάσκα των παιδιών θα αναλάβουν την ευθύνη που τα παιδιά τους θα μείνουν εκτός μαθημάτων. Έχουν στερέψει οι δικαιολογίες. Από τον Μάρτη επιδημιολόγοι  και οι λοιμωξιολόγοι έχουν ενημερώσει  για την ταχύτητα μετάδοσης του ιού. Ουδείς υπάρχει που να μην ξέρει και ουδείς μπορεί να προφασιστεί άγνοια.

Οι αριθμοί στην οικονομία είναι δυσοίωνοι και η κυβέρνηση θα βρεθεί μόνη της τον χειμώνα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα επενδύσει με άγρια πολιτική κερδοσκοπία στην επερχόμενη οικονομική δυσπραγία. Δεν είμαστε προκατειλημμένοι προμηθείς. Επιμηθείς είμαστε. Το είχε, άλλωστε, προαναγγείλει ο Τσίπρας από τα τέλη Απριλίου όταν έλεγε στη Βουλή «θα έρθει ο Σεπτέμβριος...»

Τι διαφορετικό θα ειπωθεί σε ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών πέραν όσων ελέχθησαν στη Βουλή; Και αν από το Συμβούλιο βγουν δηλώσεις που θα αντανακλούν το πνεύμα των χθεσινών ομιλιών, δεν θα είναι χειρότερα, γιατί θα εκπέμψουν εικόνα ενός εύθραυστου εθνικού μετώπου, τη στιγμή που η χώρα θα έπρεπε να δείχνει αυτό που λέγεται ως κλισέ «μια γροθιά»;

Το «παρών» που θα ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην συμφωνία ΑΟΖ με την Αίγυπτο, απεικονίζει συμβολικά την αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα να καταστεί παντοδύναμος και αδιαμφισβήτητος ηγέτης στον χώρο του, όσο και στην ευρύτερη Κεντροαριστερά.

«Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα» λέει η λαϊκή θυμοσοφία και την επιβεβαιώνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κατά την ορμητική του πορεία προς την εξουσία μαγνήτισε μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων, μεσαίων στελεχών και βουλευτών, στους οποίους δεν μπόρεσε - δεν έφτανε και ο χρόνος- να ενσταλάξει ενιαία πολιτική άποψη, ούτε να εμπλουτιστεί από τις ιδέες τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ περιδινίζεται σε ένα αλαλούμ. Παραδοσιακοί κομματικοί βάλουν κατά της ηγεσίας και των επήλυδων Πασόκων. Εναντίον των τελευταίων βάλουν με συγκεντρωτικά πυρά πλέον και οι γνωστοί «53». Από την πλευρά τους οι Πασόκοι συστοιχίζονται παρά τω Τσίπρα, συμμαχούν με τους κομματικούς Ηρακλείς του Προέδρου, και εξακοντίζουν με κατηγορίες κατά των παλιών κομματικών.

Κρίση πολιτικής στρατηγικής, αντιπολιτευτικής  τακτικής, και ιδεολογικής ταυτότητας, αποπνέει  ο λόγος Τσίπρα, κάτι  που επιτείνει το κομφούζιο προσανατολισμού του κόμματος. Εν αρχή ο ίδιος από χαρακτήρα  δεν μπορεί να αποφύγει  τον πολεμικό βερμπαλισμό. Κάποτε ο βερμπαλισμός αυτός εναρμονίστηκε με το κοινωνικό κλίμα, και του χάρισε την εξουσία. Οι καιροί όμως άλλαξαν.

Το «στρατηγικό βάθος» που ευελπιστούσε η Τουρκία έχει αρχίσει να αποκτάει ρωγμές και να γίνεται ασταθές. Ο Ερντογάν θέλησε να εξαπλωθεί περισσότερο από ό,τι του επέτρεπε η εξασθενημένη μετά τον διπολισμό γεωστρατηγική θέση της χώρας του, η οικονομική της ευρωστία και η πολεμική της δεινότητα.

Η Σουηδία ήταν ο φωτεινός φάρος των νεοφιλελεύθερων στον καιρό της καραντίνας. Ηταν η χώρα – απαύγασμα ατομικής και οικονομικής ελευθερίας, την ώρα που  εμάς το κράτος μας έκλεινε «αυταρχικά» στα σπίτια μας. Που του εκχωρούσαμε το ατομικό μας δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, και παίρναμε την άδειά του να βγούμε από το σπίτι μας,  ενώ νέκρωνε η οικονομική ζωή χάριν της ζωής των ανθρώπων.

Οι θεωρίες συνωμοσίας, η καχυποψία, η εντύπωση ότι η πανδημία είναι εφεύρεση της παγκόσμιας ηγεσίας (ό,τι και να σημαίνει αυτό), για να καθυποτάξουν τους λαούς, αλλά η και η αντιαισθητική παρουσία όσων την  φορούν, η δυσφορία «με τόση ζέστη»,  δημιουργούν διάθεση αντίστασης στην «κυβερνητική παρεμβατικότητα».  

Και σε επιδημιολογική αντιπολίτευση καταφεύγει τώρα ο Αλ. Τσίπρας ως έξοδο διαφυγής από το οργανωτικό και δημοσκοπικό βούλιαγμα του κόμματός του. Είναι άλλωστε η προσφιλής του τακτική. Αν δεν καταγγέλλει με δριμείς τόνους  δεν υπάρχει πολιτικά.  Έτσι για την αύξηση των κρουσμάτων του κορονοϊού, κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι «τα έκαναν όλα λάθος και ξαναγυρίσαμε  στο σημείο  μηδέν».

Στον ΣΥΡΙΖΑ ψάχνονται πως και γιατί συγκροτήθηκε το αντι- ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα, και δεν το πήρανε χαμπάρι. Ε, τι να πάρουν; Αφοί οι δημοσκοπήσεις των δημοσκόπων - υπαλλήλων  τους,  έδειχναν ότι στις εθνικές εκλογές σίγουρα κερδάμε.

Οι περισσότεροι καλύπτονται  υπό το σχήμα των  ανθρωπιστικών ΜΚΟ  -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι μεγάλες γνωστές ΜΚΟ που προσφέρουν έργο στις πληγές του Τρίτου Κόσμου,  υπάγονται σε αυτή την ύποπτη  κατηγορία. Αυτές που  ρέπουν προς την κερδοφορία και επωφελούνται προσοδοφόρως από  την επαγγελματοποίηση του ανθρωπισμού, είναι ως επί το  πλείστον  οι ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στις χώρες υποδοχής.

Δεν υπέστημεν το lockdown, δεν καταρρέει  η ζωή εργαζομένων, δεν στενάζουν ήδη από ανέχεια πολλά νοικοκυριά, για να έχουμε την πολυτέλεια να αφεθούμε για μια ακόμη φορά στον ανέμελο αυτοδοξαστικό χαβαλέ του  «έλα μωρέ τώρα» - σήμα κατατεθέν της φαιδράς  πορτοκαλέας.

Θα μπορούσε η κυβέρνηση να τα δώσει τα αναδρομικά των συνταξιούχων σε δόσεις, σε βάθος χρόνου. Ετσι το κεφάλαιο που θα περίσσευε από το 1,4 δισ. να διοχετευτεί σε τμήμα  των επαγγελματικών τάξεων που το  έχουν απόλυτη ανάγκη. Όπως οι άνεργοι που εξαρτώνται αμέσως ή εμμέσως από τον τουρισμό. Ή μια άλλη εντελώς ξεχασμένη κατηγορία: Οι μακροχρόνια άνεργοι.

Βούιξαν τα social media  από το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης  γύρισε με στρατιωτικό ελικόπτερο από την Αντίπαρο, αφού ως εκεί είχε πάει με την τακτική συγκοινωνία. Θα μπορούσε  να ασκηθεί  κριτική  εάν πήγαινε για διακοπές.

Ωραία όλα αυτά. Στην κορυφή του κράτους η ψηφιακή  πολιτική προχωράει με ενάργεια, και εάν πετύχει θα απαλλάξει τους πολίτες από τον ρόλο του εξουσιαζόμενου της  απάνθρωπης γραφειοκρατίας, από την μακρόχρονη ταλαιπωρία τους και την κατασπατάληση εργατοωρών τους, αλλά  και τη χώρα από τεράστιο οικονομικό κόστος

Ο Τσίπρας βρίσκεται σε αδιέξοδο. Στα οικονομικά δεν πείθει. Στελέχη ικανά να αντιπαρατεθούν ως σκιώδεις υπουργοί στην κυβέρνηση και να είναι άμωμα με πειστικό αφήγημα, δεν διαθέτει. Νέα μέλη δεν ελκύει. Αυτό που του μένει είναι να διαχειριστεί τη θέση του ως… «μισό κόμμα».

Τα social media έχουν κάψει πολλά δημόσια πρόσωπα. Η σοβαροφανής πόζα, η επιβεβλημένη αυτοσυγκράτηση, ο σιδερωμένος  λόγος, η κυριλέ  σκοπιμότητα  που επιδεικνύουν στον δημόσιο λόγο, καταρρέουν όταν γράφουν ως ιδιώτες στα social. Τους δημιουργείται η αίσθηση της  φιλικής παρέας,  ανοίγονται, εκτίθενται,  και γίνονται κιμάς στα δρεπανηφόρα άρματα της κοινωνικής  κατακραυγής.  Και ευτυχώς που  συμβαίνει.