Είναι διαφορετικής πτυχής θέμα η ιδεολογική διαφορά με τον Ματέο Σαλβίνι της Λέγκας του Βορρά, και διαφορετικής να μην εντοπίζει κάποιος το παραλογισμό της παραπομπής του σε δίκη, για την υπόθεση των 40 μεταναστών που τον Ιούνιο του 2019 η Γερμανίδα καπετάνισσα Καρόλα Ρακέτε, αποβίβασε στο λιμάνι της Λαμπεντούζα. Τους είχε περισυλλέξει (; ) από τις ακτές της Λιβύης και τους αποβίβασε, επειδή έτσι αποφάσισε, αψηφώντας την απαγόρευση των Ιταλικών Αρχών.
Ο Σαλβίνι, ως υπουργός Εσωτερικών είχε απαγορεύσει την πρόσδεση του σκάφους σε ιταλικά λιμάνια επί τρεις εβδομάδες. Η Γερμανίδα πλοίαρχος όχι μόνο αγνόησε την απαγόρευση, αλλά αποφάσισε να σπάσει το μπλόκο. Στην προσπάθειά της επεχείρησε και έναν επικίνδυνο ελιγμό εναντίον πλοίου της ιταλικής οικονομικής αστυνομίας που προσπάθησε να εμποδίσει την είσοδό της στο λιμάνι, και παρολίγον να το βουλιάξει.
Προφανώς η καπετάνισσα υπάκουσε στη δική της «ηθική», στο δικό της φρόνημα -αυτό βέβαια στην πιο αθώα των περιπτώσεων, και η στήλη καλοπροαίρετα το αποδέχεται. Όμως σε τέτοιες περιπτώσεις εμφιλοχωρούν και απολύτως δικαιολογημένες υποψίες για την ανθρωπιστικώς καμουφλαρισμένη κερδοσκοπία της μεταφοράς ανθρώπων.
Σύμφωνα με το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών κατά των Ναρκωτικών και του Εγκλήματος (ONUDC), μόνο από την Αφρική προς την Ευρώπη ο τζίρος του ετήσιου κύκλου «εργασιών» εκτιμάται ότι φθάνει περίπου τα επτά δισεκατομμύρια δολάρια. Ένα ποσό αρκετά θελκτικό για να παρακινήσει κοντραμπατζήδες ανθρώπινων υπάρξεων που εμπλέκονται ή δημιουργούν κυκλώματα διακίνησης. Ο συγκεκριμένος τζίρος παρακινεί και τοπικούς πολέμαρχους, αρχηγούς φυλών στην Αφρική, να μετατρέπονται σε πλούσιους παράγοντες της διασυνοριακής εγκληματικότητας.
Τον Δεκέμβριο του 2014 π.χ. η ιταλική δικαιοσύνη ανακοίνωσε τη σύλληψη έντεκα προσώπων, όλοι από την Ερυθραία, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει ένα μαφιόζικο δίκτυο που λειτουργούσε στην Ιταλία, τη Λιβύη, την Ερυθραία και άλλες χώρες της Βόρειας Αφρικής. Ο επικεφαλής, που ήταν εγκατεστημένος στη Γερμανία, επέβλεπε μία οργάνωση υπεύθυνη για τουλάχιστον 23 ταξίδια προς τις ιταλικές ακτές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 2014. Το έτος εκείνο, περισσότεροι από 170.000 μετανάστες έφθασαν έτσι στην Ιταλία. Κάθε καραβιά, ανεξάρτητα και αν ακόμη δεν έφτανε στις ιταλικές ακτές, απέφερε πολλές δεκάδες χιλιάδες ευρώ στους διακινητές.
Οι περισσότεροι καλύπτονται υπό το σχήμα των ανθρωπιστικών ΜΚΟ -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι μεγάλες γνωστές ΜΚΟ που προσφέρουν έργο στις πληγές του Τρίτου Κόσμου, υπάγονται σε αυτή την ύποπτη κατηγορία. Αυτές που ρέπουν προς την κερδοφορία και επωφελούνται προσοδοφόρως από την επαγγελματοποίηση του ανθρωπισμού, είναι ως επί το πλείστον οι ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στις χώρες υποδοχής.
Σύμφωνα με το Global journal υπάρχουν… δέκα εκατομμύρια ΜΚΟ στον πλανήτη, ενώ κατά το πανεπιστήμιο John Hopkins, εάν τις αντιμετώπιζε κανείς «ως χώρα» θα ήταν η Πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη! Μόνο στις ΗΠΑ υπάρχουν 1.4 εκ ΜΚΟ απασχολώντας 1.400.000 υπαλλήλους. Σύμφωνα με το Donors and Foundations, στην Ευρώπη υπάρχουν περί τις 130 χιλιάδες ΜΚΟ που λαμβάνουν δώρα περίπου 53 δισ.
Στα δικά μας, σύμφωνα με την ετήσια μελέτη του Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών (trafficking in the Persons Report) έχει διαπιστωθεί δραστηριότητα συμμοριών για διακίνηση ανθρώπων μέσω των νησιών του Αιγαίου και τον Έβρο. Αυτά συμβαίνουν την ώρα που οι εύκολοι διεθνιστές καταγγέλλουν εδώ όποιον έχει επιφυλάξεις για τον στόχο και τις επιπτώσεις της αθρόας εισόδου παράνομων μεταναστών, ως ρατσιστή.
Οι, εν διεθνιστική αλληλεγγύη και ιδεολογική ατροφία ιεραπόστολοι της αλληλεγγύης χωρίς όρια, τα πιστεύουν. Οι επαγγελματίες όμως του κερδοσκοπικού ανθρωπισμού απλώς τα εκμεταλλεύονται. Δημιουργούν μια ιδεολογική ασπίδα αφιλάνθρωπης ρητορείας για να καλύπτουν το φρικώδες της δράσης τους: Την εμπορία ανθρώπων.
Ωστόσο το πρόβλημα που θέτει η παραπομπή Σαλβίνι είναι το πρόβλημα που έρχεται από το άμεσο μέλλον μας:
Μπορεί τα σύνορα οργανωμένου κράτους να είναι διαπερατά από την όποια καπετάνισσα ενός πλοίου που περιμάζεψε ανθρώπους στην ακτή άλλου κράτους; Η από την όποια ομάδα δήθεν διάπυρου ανθρωπισμού, ή από την όποια ΜΚΟ, ή από την όποια συμμορία εμπορίας ανθρώπων; Και μπορούν, εν τη αυθαιρεσία του «ηθικού τους δικαιώματος», να διακινδυνεύουν τη ζωή αξιωματικών του κράτους, που προσπαθούν να τους εμποδίσουν, χωρίς καμία επίπτωση;
Και από την άλλη να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Όποιος πολιτικός δώσει εντολή να προστατευτούν τα σύνορα, μπορεί να βρίσκεται υπόδικος; Αν ναι, τότε ποιος θα υπερασπίσει τα σύνορα; Και γιατί υπάρχουν;
