Κρίση πολιτικής στρατηγικής, αντιπολιτευτικής τακτικής, και ιδεολογικής ταυτότητας, αποπνέει ο λόγος Τσίπρα, κάτι που επιτείνει το κομφούζιο προσανατολισμού του κόμματος.
Εν αρχή ο ίδιος από χαρακτήρα δεν μπορεί να αποφύγει τον πολεμικό βερμπαλισμό στον λόγο του. Κάποτε ο βερμπαλισμός αυτός εναρμονίστηκε με το κοινωνικό κλίμα, και του χάρισε την εξουσία. Οι καιροί άλλαξαν, ένα μέρος τουλάχιστον του κόσμου απέκτησε, αν όχι ωριμότητα, τουλάχιστον κριτική στάση στη μεγαλοστομία του, αλλά ο πολιτικός λόγος του δεν λέει να αλλάξει. Αν βέβαια προσπαθήσει να αλλάξει υιοθετώντας μετριοπαθή λόγο που ανταποκρίνεται στο κοινό της σκεπτόμενης Κεντροαριστεράς, ίσως να μην ξέρει τι να πει και να τελεί εν αμηχανία.
Πόσο σοβαρό π.χ. είναι να δηλώνει στο ieidiseis.gr ότι ο Μητσοτάκης «απέτυχε σε όλα τα μέτωπα, και διεκδικούμε την πλειοψηφία για να βγάλουμε την χώρα από την κρίση»;
Μα χρειάζεται να είναι κάποιος οπαδός του Μητσοτάκη για να θεωρήσει αβάσιμο το επιχείρημα; Δεν αρκεί η κοινή λογική για να θυμηθεί τα επιτυχημένα γεγονότα του Έβρου και τον καταιγιστικό εκθειασμό από τα παγκόσμια ΜΜΕ τον καιρό της καραντίνας; Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι η κριτική Τσίπρα σε επί μέρους αστοχίες της Μητσοτακικής διακυβέρνησης (που θα πρέπει να κάνει) αλλά ο ισοπεδωτικός σεχταρισμός του.
Θεωρεί ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα πείσει κανέναν σοβαρό οπαδό της Κεντροαριστεράς με τέτοιους αφορισμούς, καταφανώς απόμακρους από την πραγματικότητα και το μέσο κοινό αίσθημα;
Επίσης αποτελεί μέγιστη αντίφαση να ισχυρίζεται «διεκδικούμε την πλειοψηφία για να βγάλουμε την χώρα από την κρίση» και ταυτόχρονα να έχει καταγγέλλει τον Μητσοτάκη γιατί ενδέχεται να μας πάει σε πρόωρες εκλογές εν μέσω κρίσης. Αν την κρίση την έφερε ο Μητσοτάκης θα πρέπει να ζητάει πάραυτα εκλογές προκειμένου να απαλλάξει τη χώρα από τον αποτυχημένο καταστροφέα. Αν την έφερε ο κορονοϊός, ας αναρωτηθεί ποιος πολίτης θα την αποδώσει στην κυβέρνηση;
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σε ποιο κοινό και με ποια ειδική στόχευση, απευθύνεται ο κ. Τσίπρας. Πιστεύουμε ενδεχομένως σε κανένα. Απλώς έτσι αφοριστικά ξέρει να πολιτεύεται, αυτό κάνει.
Από τον λόγο του πάντως μοιάζει να βγαίνει και μια ανησυχία που την υποκαθιστά με καταγγελία. Ο αρχηγός του κόμματος που δίχασε τον λαό, που έφερε ο ίδιος εμφυλιοπολεμικές ρητορικές στον δημόσιο λόγο, κατηγορεί τον Μητσοτάκη ότι διχάζει με ανήθικο τρόπο, το λαό. Και 'κει που είσαι έτοιμος να τον επιδοκιμάσεις και να καταγγείλεις μαζί του τον διχαστικό Μητσοτάκη, διαβάζεις ότι διχασμός του λαού είναι «ο βούρκος της σκανδαλολογίας, η σπίλωση των πολιτικών αντιπάλων, η σκανδαλολογία, οι πρακτόρικες υποκλοπές, κλπ». Δηλαδή κοντολογίς, οι υποθέσεις Παπαγγελόπουλου, Μιωνή, Παππά κ.λπ.
Αφενός είναι ολίγον σουρεαλιστικό να τα λέει αυτά ο αρχηγός που προσπάθησε να καταστήσει υπόδικους δέκα εκ των επιφανών πολιτικών αντιπάλων του, και να πάει στις εκλογές ανεμίζοντας τα «σκαλπτ» τους. Αφετέρου, αν δεν απατώμεθα, ουδείς έχει διαπιστώσει κανέναν λαϊκό διχασμό επειδή η Δικαιοσύνη θα ερευνήσει τα έργα και ημέρες του Παπαγγελόπουλου.
Αντιθέτως ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται εν αδίκω, επαναλαμβάνοντας όσα και στη Βουλή, ότι ενώ ο Μητσοτάκης κάνει εκκλήσεις περί ενότητας και εθνικής ομοψυχίας, την ίδια ώρα διχάζει το λαό (με όσα προείπαμε).
Δηλαδή η εθνική ομοψυχία απέναντι στην Τουρκία μπορεί να διασφαλισθεί εάν εξασφαλιστεί το αδιερεύνητο των συμπεριφορών Παπαγγελόπουλου; Και αφελώς ειπείν, ο ίδιος Τσίπρας δεν θέλει να μάθει αν υπήρχε και ποιος ήταν ο περίφημος Ρασπούτιν που λέγεται ότι δρούσε επί των ημερών του και εξέθεσε την κυβέρνηση του; Και αν δεν υπήρχε, δεν θέλει να αποδειχθεί και να το τρίψει στο πρόσωπο της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ;
Την ίδια ώρα, κάνει και μια ιδεολογική πιρουέτα ως επιχείρημα επί των «53» και των άλλων κομματικών (π.χ. Βούτσης, Φίλης, Σκουρλέτης), που δεν θέλουν τον εκφυλιστικό εκπασοκισμό του κόμματος λέγοντας: «Τα κόμματα αντικατοπτρίζουν τη βάση των ψηφοφόρων τους, όχι των μελών τους».
Καινοφανής θεωρία για αρχηγό που δηλώνει, ή έστω δήλωνε, αριστερός. Τα κόμματα της αριστεράς που δεν είναι αθύρματα λαϊκισμού, αντικατοπτρίζουν τη βάση των μελών τους (που υποτίθεται είναι συνειδητοποιημένα, πολιτικοποιημένα και φορείς ιδεών), και όχι των ψηφοφόρων τους. Συγκροτούν με βάση την ιδεολογία τους, πολιτικά και κυβερνητικά προγράμματα, τα προτείνουν στο λαό, και εφόσον τύχουν της έγκρισής του δια της ψήφου του, τα εφαρμόζουν. Το ίδιο κάνουν και τα σοβαρά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
Μόνο τα αποϊδεολογικοποιημένα κόμματα που μοναδική τους «αξία» είναι η με κάθε τρόπο κατάκτηση της εξουσίας, καθορίζονται από τους ψηφοφόρους τους αντί να τους καθορίζουν.
