Ολεθρος! Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τουρισμού, ως τον Μάιο χάθηκαν παγκοσμίως 320 δις δολάρια, και μπορεί να υπερβούν τα 400. Οι θέσεις εργαζομένων που εξαρτώνται από τον τουρισμό και θα χαθούν υπερβαίνουν τα 100 εκατομμύρια και μπορεί να φτάσουν ως τα 120 εκ. εφόσον δεν έχουμε νέο τρομακτικό κύμα.
Στην Ελλάδα δεν χρειαζόμαστε μετρήσεις.Το μαρτυρούν τα έρημα καλντερίμια πολλών νησιών, οι άδειες παραλίες, η αναδουλειά στις ταβέρνες, τα κλειστά ξενοδοχεία που μοιάζουν κουφάρια,ενώ και όσα είναι ανοιχτά υπολειτουργούν ή έχουν ρίξει δραματικά τις τιμές για να προσελκύσουν.
Ενας κόσμος ήδη αναλογίζεται με τρόμο τον χειμώνα που έρχεται και θα είναι πιο σκοτεινός στη ζωή του. Φανταζόμαστε ότι η κυβέρνηση θα τα έχει συνυπολογίσει και θα έχει εντοπίσει τους κωδικούς από τους οποίους θα αντλήσει πόρους για να καλύψει τις διαφαινόμενες τραγικές ανάγκες που έρχονται με μορφή θεομηνίας.
Ωστόσο δεν ήταν ευοίωνη ούτε η ανακοίνωση του Πρωθυπουργού ότι θα δοθούν εφάπαξ σε όλους τους συνταξιούχους τα αναδρομικά με βάση την απόφαση του ΣτΕ, ούτε η ανέξοδη κραυγαλέα πλειοδοσία όλης της αντιπολίτευσης.
Είμαστε κράτους Δικαίου και οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να τηρούνται. Ο τρόπος όμως εναπόκειται στην κυβέρνηση. Αφού το ΣτΕ αποφάσισε ότι τα δικαιούνται, σημαίνει ότι τα δικαιούνται – παρότι δεν είναι και τόσο δόκιμο το ΣτΕ να ασκεί δημοσιονομική πολιτική. Όμως οι συνταξιούχοι έχουν σταθερό εισόδημα, κάποιοι γλίσχρο. Εχουν πάντως προσαρμόσει τη ζωή τους στα τωρινά έσοδά τους. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός αναγνώρισε ότι στη διάρκεια της πανδημίας οι συνταξιούχοι προστατεύθηκαν και «δεν χτυπήθηκαν όσο άλλοι».
Θα μπορούσε η κυβέρνηση να τα δώσει σε δόσεις, σε βάθος χρόνου. Ετσι το κεφάλαιο που θα περίσσευε από το 1,4 δισ. να διοχετευτεί σε τμήμα των επαγγελματικών τάξεων που το έχουν απόλυτη ανάγκη. Όπως οι άνεργοι που εξαρτώνται αμέσως ή εμμέσως από τον τουρισμό. Η μια άλλη εντελώς ξεχασμένη κατηγορία: Οι μακροχρόνια άνεργοι.
Οι τελευταίοι είναι οι άνθρωποι που περιφέρονται στο γκρίζο περιθώριο τη ζωής, που δεν έχουν την πολυτέλεια να γκρινιάζουν επειδή τους έγιναν κάποιες περικοπές, ή επειδή δεν τους δόθηκαν εφάπαξ τα αναδρομικά. Ανθρωποι, συμπολίτες μας, που έχουν δει τη ζωή τους να καταρρέει, να τους γίνεται βάρος, και να γίνονται βάρος οι ίδιοι στους οικείους τους.
Μάλιστα μια από τις αρνητικές - μεταξύ των άλλων - σημάνσεις που δημιούργησε στην στήλη η θητεία ΣΥΡΙΖΑ, της αριστερής υποτίθεται κυβέρνησης, ήταν η πλήρης αδιαφορία γι’ αυτήν την πλέον δραματική κατηγορία συμπολιτών μας. Η αγωνία του ήταν οι συνταξιούχοι, γιατί αυτοί ήταν το μετρήσιμο και «ελκύσιμο» ποσοστό.
Βλέπετε οι μακρόχρονα άνεργοι, απογοητευμένοι, παραιτημένοι, έχουν απομακρυνθεί από τα κόμματα, γιατί έχει στερέψει η ελπίδα τους σε αυτά. Αρα δε ήταν κοινωνικό σώμα που θα μπορούσε να επενδύσει κάποιος εκλογικά.
Χθες ο Μητσοτάκης δήλωσε ότι θα δώσει το 1,4 δισ. που αφορά τις κύριες συντάξεις και εισέπραξε τη καταγγελία από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ ότι έκοψε το 60% από το συνολικό ύψος των αναδρομικών.
Είναι άχαρο να μπούμε στη διελκυστίνδα ότι η απόφαση του ΣτΕ αναφέρεται σε αναδρομικά που αφορούν την πρώτη μνημονιακή εποχή. Ο αριστερός Κατρούγκαλος νομιμοποίησε με νόμο τις περικοπές το 2016 (νόμος 4387/16) ! Επαίρετο κιόλας. Η Αχτσιόγλου δήλωνε ότι το ΣτΕ «δικαίωσε θεμελιώδεις νομικές επιλογές του νόμου 4387/16, όπως αυτή του επανυπολογισμού των συντάξεων και επιβεβαίωσε ότι έγινε σύμφωνα με τις αρχές του Συντάγματος».
Η ίδια όμως δήλωνε εν έτει 2018 ότι « όσες αγωγές είχαν ήδη ασκηθεί πριν την κρίση του ΣτΕ το 2015- αυτές κατά πάσα πιθανότητα θα ευδοκιμήσουν ενώ οι μετέπειτα προσφυγές δεν είναι σίγουρο ότι θα έχουν θετική έκβαση»! Σε αυτούς μόνο που είχαν κάνει αγωγές θα έδιναν αν ξανακέρδιζαν τις εκλογές! Χθες κατήγγειλε μαζί με τον Τσίπρα το «κούρεμα».
Οπερ συνάγεται ότι το δικαίωμα στα αναδρομικά έχει σχέση με το ποιος νομοθετεί «τι» και «πότε»!
Σαφώς δεν είναι πόλεμος γενεών όπως κατά κόρον σχολιάστηκε στα social media. Είναι κατά την ταπεινή μας γνώμη, η κεκτημένη όλου του πολιτικού συστήματος, από τότε που ο Αντρέας ανέμιζε στα μπαλκόνια γαλιφιές για τα «περήφανα γηρατειά». Τα οποία περήφανα γηρατειά ξεκινούσαν από τα 55 χρόνια και σε κάποιες κατηγορίες από τα 48 – για δε μια κατηγορία γυναικών του δημοσίου από τα 38!
Τα περήφανα γηρατειά έκτοτε έγιναν ταμπού. Είναι επειδή στον φακό της εκλογικής κερδοφορίας, οι συνταξιούχοι φωτίζονται ως ανιχνεύσιμη και εύκολα προσελκύσιμη εκλογική μάζα.
ΥΓ: Ο Γράφων δεν είναι καθόλου νέος.
