Επαγγελματίας φιλάνθρωπος, σταρ της ποπ, μητροπολίτες με πολλούς χρυσούς σταυρούς να κρέμονται στον λαιμό και άλλοι επισκέπτονται τo λιμάνι του Πειραιά για να προσφέρουν υλική βοήθεια στους πρόσφυγες που στοιβάζονται σε μεγάλες βρώμικες αίθουσες ή μικρές σκηνές...

να έπεσε για μια ακόμα φορά θύμα μειωμένης αντίδρασης αντανακλαστικών, άγνοιας ή ελλειπούς πληροφόρησης. Και να αθροιστεί κι αυτή σε διάφορες άλλες όπως η… παράδοξη αναφορά που έκανε στο ίδιο ταξίδι του, ότι «το casus belli είναι κατάλοιπο μιας άλλης εποχής, από τη δεκαετία του \\'60»! Την κακή εκδοχή δεν θέλουμε να την πιστέψουμε…

Ο κ. Καραμανλής κυβέρνησε σχεδόν πέντε χρόνια και σ\\' αυτά, μεταξύ άλλων, έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη το πρωτογενές έλλειμμα. Ο ίδιος σήμερα όχι απλά αντιμετωπίζεται φιλικά από τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά κάποιοι τον θεωρούν ως μια χρυσή εφεδρεία του πολιτικού συστήματος. Σαν κάποιον δηλαδή που όταν η χώρα βρεθεί σε αδιέξοδο, θα κληθεί για την βγάλει από αυτό.

Στον δημοσιογραφικό κόσμο, δεν προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση τα δημοσιεύματα εκείνα που φέρουν τον Α. Τσίπρα να επιδιώκει την τοποθέτηση φιλικών προς τον ΣΥΡΙΖΑ δημοσιογράφων σε μεγάλο εκδοτικό οργανισμό (ΔΟΛ). Λίγο ως πολύ, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι έχουν βιώσει ανάλογες εμπειρίες.

Ποιον να πιστέψω, θ\\' αναρωτιέται ο μέσος πολίτης, ο ανύποπτος σχετικά με τη διαμάχη Τσίπρα - Ψυχάρη. Τις πραγματικές αλήθειες για την υπόθεση –αν δεν υπάρξουν αποκαλύψεις– τις γνωρίζουν μόνο οι δυο πλευρές. Όσα έχουν έρθει στη δημοσιότητα δεν μας δείχνουν τίποτα περισσότερο από τη διάθεση και των δυο πλευρών να αποκομίσουν οφέλη από τις μεταξύ τους σχέσεις.

Κάποτε, υπήρχε μια εξεταστική επιτροπή της βουλής, για την οποία δεν μιλάει κανένας σήμερα. Είχε αρχίσει να διερευνά τις συνθήκες με τις οποίες μπήκε η χώρα στο μνημόνιο και τους υπεύθυνους γι’ αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε επενδύσει πολιτικά στο θέμα αυτό. Το αρχικό πάθος για καταλογισμό ευθυνών (θα λάμψει η αλήθεια, θα λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι), εξαφανίστηκε. Σαν μην συνέβη τίποτα, ποτέ.

Ακούσιος ωτακουαστής βράδυ Μ. Παρασκευής στον Επιτάφιο. Ηλικιωμένες κυρίες, μόνιμες κάτοικοι του νησιού, εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους επειδή αναγκάζονται να έρθουν από το χωριό όπου διαμένουν -λίγα χιλιόμετρα απόσταση- για να βρεθούν στην εκκλησία που διαθέτει ιερέα. Στο χωριό τους, υπάρχει εκκλησία, αλλά δεν υπάρχει ιερέας. Λογικό. Στο νησί, φημολογείται πως υπάρχουν 365 εκκλησίες...

Αν υπάρχει μια θετική παράμετρος που θα έπρεπε να κρατήσουμε ως χώρα, σε σχέση με το προσφυγικό - μεταναστευτικό ζήτημα είναι μία. Η πρωτόγνωρη διάθεση χιλιάδων ανθρώπων της διπλανής πόρτας να εκδηλώσουν με κάθε τρόπο συμπαράστασή και αλληλεγγύη στους απελπισμένους. Όλα τα υπόλοιπα που ακολούθησαν και συμβαίνουν ως σήμερα είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν ως μια τριτοκοσμική χώρα.

Οι εποχές που ο Τσίπρας φώναζε στις πλατείες «go back, κυρία Merkel» και ότι «η Μέρκελ καταστρέφει την Ευρώπη» δεν είναι ιδιαίτερα μακρινές. Ούτε δυο χρόνια δεν έχουν περάσει. Νωπές και οι ερμηνείες που έδιναν πολλά στελέχη του κόμματος για τη Γερμανίδα Καγκελάριο και ιδιαίτερα για τους πολιτικούς τους αντιπάλους στο εσωτερικό.

Αργά χθες το βράδυ ο πρωθυπουργός έκανε κάτι παραπάνω από φανερό πως οι περικοπές και στις κύριες είναι απλά θέμα χρόνου. Οι κόκκινες γραμμές που ο ίδιος είχε θέσει έκαναν ένα ακόμα βήμα πίσω. Θόλωσαν και άλλαξαν χρώμα. Όλα δείχνουν πως, για μια ακόμα φορά, δεν είπε την αλήθεια, που δεν είναι και το ισχυρό χαρτί του.

Η άρνηση και απροθυμία όλων των κυβερνήσεων να προχωρήσουν στον διαχωρισμό εκκλησίας - κράτους (για ευνόητους λόγους που εξυπηρετούν και την εκκλησία και το πολιτικό προσωπικό) έχει οδηγήσει τους εκπροσώπους της ιεραρχίας να απολαμβάνουν ιδιαίτερα προνόμια. Δεν αρκούνται ωστόσο σε αυτά.

Το προσφυγικό ήταν ικανό να εμφανίσει και το σοβαρό έλλειμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια ένωση ούτε καν οικονομική, αλλά κυρίως νομισματική η οποία ακόμα και σήμερα παραπαίει, αδύναμη να διαχειριστεί το ζήτημα. Έπρεπε να εμφανιστεί ένα μεγάλο πρόβλημα σαν το προσφυγικό τελικά, για ν\\' αναδείξει πολλές αλήθειες που ήταν καλά κρυμμένες.

Στη μήνυση της προέδρου του Αρείου Πάγου κατά του καθηγητή Σταύρου Τσακυράκη περικλείεται μια ολόκληρη παθογένεια της χώρας. Αυτή που θέλει τα πρόσωπα με ισχυρές θέσεις εξουσίας να εξαιρούνται από οποιαδήποτε κριτική, αυτή που επιχειρεί –και συχνά πετυχαίνει– να δημιουργεί ένα κλίμα φόβου που με τη σειρά του θα περιορίσει την οποιαδήποτε αντίδραση.

Πολλοί έχουν σχηματίσει την εντύπωση πως η νέα τάξη πραγμάτων στο τηλεοπτικό τοπίο θα περιορίσει αυτά τα φαινόμενα. Θα πάψει δηλαδή πια ο κάθε επιχειρηματίας να έχει τις δυο παράλληλες δραστηριότητες που κάποιες φορές συγκρούονται. Η αλήθεια είναι πως στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν θ\\' αλλάξει απολύτως τίποτα.

Οι κατηγορούμενοι δεν ανήκουν πουθενά. Ανήκουν μόνο στον εαυτό τους, για τον οποίο φέρεται ότι έκαναν αυτές τις δουλειές. Με μεγάλα οφέλη, απ\\' ο,τι λέγεται. Τα κόμματα ή οι πολιτικοί που είχαν σχέσεις μαζί τους ήταν τα οχήματα για να καταφέρνουν να πετυχαίνουν τους στόχους τους.

Και είπε ο Τσίπρας προς τους αγρότες που συνάντησε στο Μαξίμου: «Ας προσπαθήσουμε να πούμε αλήθειες, αλλά να βρούμε και λύσεις». Πόσο ωραίο ακούγεται! Ειδικά το πρώτο μέρος της φράσης «ας προσπαθήσουμε να πούμε αλήθειες». Υπάρχει πάντα μια σχέση χρόνου και αλήθειας. Ο πρωθυπουργός είπε μια σωστή φράση, σε λάθος χρόνο. Καθυστέρησε κάποιους μήνες. Περίπου πέντε.

Η αποφυλάκιση Ρουπακιά θα γίνει σε λίγες ημέρες. Αυτό έχει σημασία. Και παρά τους περιοριστικούς όρους, η οργή της οικογένειας Φύσσα –και όχι μόνο– για την αποφυλάκιση αυτή είναι δικαιολογημένη. Αλλά, θα παραμείνει οργή. Και θλίψη. Μέχρι μια νέα προκλητική αποφυλάκιση που θα συμβεί και για την οποία θα ξαναγράφουμε περίπου τα ίδια.

Ποιο από τα δυο μεγάλα κόμματα μπορεί ν\\' αντιμετωπίσει καλύτερα τα προβλήματα του τόπου; Λυπάμαι σύντροφοι, αλλά η απάντηση στην οποία οφείλουμε όλοι να δώσουμε σημασία δεν είναι το 27,1% που επιλέγει τη Ν.Δ., ούτε στο 21,9% που προτιμά ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει εκείνο το μεγάλο ποσοστό του 39,4% που απαντάει «κανένα κόμμα».

Υπάρχει μια είδηση, μια μικρή, καταχωρημένη σε κάποια ταπεινά μονόστηλα, που δεν μπορεί να αφήνει κανέναν αδιάφορο. Ούτε καν αυτούς που υπερασπίζονται το κλείσιμο των συνόρων, τις στρατιωτικές ΝΑΤΟικές περιπολίες για ν\\' αποτρέψουν την είσοδο στους απελπισμένους, τους φράκτες που ορθώνονται για να τους εμποδίσουν να πάνε έστω στη Δανία όπου θα παραδώσουν τα προσωπικά τους τιμαλφή.

Με την πολιτική της, πολλές φορές ακυρώνει τα όποια πλεονεκτήματα έχει. Για την ακρίβεια, είχε, τα περισσότερα έχουν ήδη χαθεί. Το αποτέλεσμα, το βλέπουμε, αποτυπώνεται στη δημόσια εικόνα της, σιγά σιγά φανερώνεται και στις μετρήσεις. Η κοινή γνώμη την κατατάσσει όπου και τις προηγούμενες κυβερνήσεις στις περιόδους παρακμής. Οι οποίες, ωστόσο, χρειάστηκαν αρκετό χρόνο για να πετύχουν τόσο αρνητικές επιδόσεις.

Στη χώρα μας, ένας δημοσιογράφος μπορεί να παρέχει τις υπηρεσίες του με διάφορους τρόπους σ\\' ένα κόμμα, με έμμεσους ή άμεσους τρόπους, και να μην συμβαίνει τίποτα. Αντίθετα, να θεωρείται φυσιολογικό. Παλαιότερα, την εποχή της πλαστής ευημερίας, τα φαινόμενα αυτά ήταν απείρως περισσότερα. Τώρα, η κρίση τα έχει περιορίσει, αλλά όχι για τους λόγους που θα έπρεπε.

Ο Π. Κουρουμπλής δεν έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται σήμερα πως ο Α. Τσίπρας δεν υποσχέθηκε τίποτα πριν τις εκλογές. Αλλά και ότι έδινε εκείνες τις υποσχέσεις παρ\\' ότι λίγες εβδομάδες πριν είχε ψηφίσει ένα μνημόνιο που προβλέπει όλες αυτές τις ρυθμίσεις για τους αγρότες. Τις οποίες ο πρωθυπουργός… λησμόνησε ν\\' αναφέρει σ\\' εκείνο το προεκλογικό μπαλκόνι στη Λάρισα!

Ο ρόλος του ΕΣΡ είχε περιοριστεί και αυτό το θέμα θα περίμενε κάποιος ότι θα διαχειριστεί μ\\' έναν διαφορετικό τρόπο η νέα εξουσία. Δεν το έκανε. Αντί να ενισχύσει την ανεξαρτησία του οργάνου και να τοποθετήσει αντικειμενικά αδιάβλητα πρόσωπα, προσπάθησε να διευρύνει τον αριθμό των μελών του, δείγμα μιας αντίληψης που θέλει ένα ανεξάρτητο όργανο ως μια μικρογραφία της Βουλής.

Όταν ο πρωθυπουργός αναφέρει ότι «δεν θα κόψουμε τις συντάξεις» και «θα προστατέψουμε την πρώτη κατοικία», κατανοείς ότι κάτι δεν πάει καλά. Με αντικειμενικό δεδομένο ότι θα συμβούν τα ακριβώς αντίστροφα, δυο εξηγήσεις μόνο μπορείς να δώσεις. α) εξακολουθεί να ποντάρει στην αφέλεια ή την ελλειμματική πληροφόρηση ενός κομματιού της κοινωνίας β) αρνείται να δει την πραγματικότητα.