Έχουν πλάκα αυτοί που τις τελευταίες εβδομάδες, σε πάνελ και στήλες, προσπαθούν να προσδώσουν ποιότητα στην απόφαση όσων βουλευτών υπερψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών βαφτίζοντάς την προϊόν «συνείδησης». Κι αυτό βέβαια το θέτουν αντιστικτικά προς τους υπόλοιπους που αν και μετριοπαθείς και κεντρώοι θα την καταψηφίσουν υποτασσόμενοι στην κομματική πειθαρχία.

Είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που συμβαίνει με την υπαγωγή αρχαιολογικών χώρων και μνημείων στο Υπερταμείο ακόμα και για τα δεδομένα της Ελλάδας, μετά από τέσσερα χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όπου πλέον η αντίληψή μας για τα πράγματα έχει αμβλυνθεί δραματικά. Και είναι απίστευτο γιατί κραδαίνοντας την πολιτιστική κληρονομιά ως τοτέμ οι συγκεκριμένοι κύκλοι έχτισαν όλες τις ιδεοληψίες που αφορούν την ανάπτυξη, τις ιδιωτικοποιήσεις, τον τουρισμό.

Οι έντεκα πανεπιστημιακοί που συνυπέγραψαν το άρθρο κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών και το οποίο δημοσίευσε η “Καθημερινή” της περασμένης Κυριακής συνόψισαν το ζήτημα πολύ εύστοχα: “[Η ελληνική κυβέρνηση] Αδυνατεί να κατανοήσει την ευαισθησία των πολιτών της για την ιστορική τους κληρονομιά - μιαν ευαισθησία που νοηματοδοτείται σε πολλές συνταγματικές διατάξεις και έρχεται ως συνέπεια δύο αιώνων δημόσιας εκπαίδευσης”.

Τις τελευταίες εβδομάδες, σχεδόν κάθε μέρα, διαβάζουμε στα σόσιαλ μήντια και στον ηλεκτρονικό Τύπο (που συνήθως αναπαράγει τις σχετικές πληροφορίες από το facebook) για περιστατικά πολιτών-πεζών στους δρόμους που αγανακτισμένοι από τη συμπεριφορά των οδηγών αναλαμβάνουν μόνοι τους να διευθετήσουν το πρόβλημα.\r\n

Έχει υπάρξει πολλαπλώς τραυματική η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ειδεχθείς ΑΝΕΛ και όχι μόνο για ένα κομμάτι του προοδευτικού χώρου που διατηρούσε μέχρι πρόσφατα τις φαντασιώσεις του για το «αριστερό ήθος». Ακόμα και ο κόσμος της κεντροδεξιάς που δεν είχε ιεροποιήσει την αριστερά αισθάνθηκε προσβεβλημένος με αυτή τη συνεργασία.

Για την αριστερά που έφερε στο κέντρο της πολιτικής σκηνής την αντισημιτική, ομοφοβική ακροδεξιά, που προσκύνησε την εξουσία των ράσων και διόρισε ως Υπουργό ένστολο χωρίς αυτός να έχει προηγουμένως παραιτηθεί από το αξίωμά του, δεν έχουμε πλέον να σχολιάσουμε κάτι άλλο.

Οι εμβληματικές διοικήσεις του Μεγάρου Μουσικής είχαν επιχειρήσει πολλάκις να εισάγουν τον θεσμό των matinees, αλλά αυτός ποτέ δεν «περπάτησε». Έτσι, μόνον ανασήκωμα φρυδιών και στραβά, ειρωνικά, χαμόγελα προκάλεσε η ιδέα που είχαν κάποιοι να διοργανώσουν εκεί την εκδήλωσή τους για τη Συμφωνία των Πρεσπών. \r\n\r\n

Το μεγαλύτερο σφάλμα του Σταύρου Θεοδωράκη μέχρι και σήμερα είναι ότι αδυνατεί να αντιληφθεί την πολιτική πέρα από το θέαμα που αυτή προσφέρει. Αν και το “Ποτάμι” το ίδρυσε με ανθρώπους που αναγνώριζαν το ειδικό βάρος της πολιτικής, εκείνος δεν κατάφερε ποτέ να αναγνωρίσει στην πολιτική τη σοβαρότητα που της αναλογεί.

Σαν να τα έχουν καταλάβει εντελώς λάθος τα πράγματα οι παντός είδους αιρετοί. Οι Έλληνες παρατημένοι από όργανο διοίκησης του κράτους, ακόμα κι από αυτά που στελεχώνονται από αιρετούς, από αυτούς που επιλέγουμε εμείς οι ίδιοι, με την ψήφο μας έχουμε παραιτηθεί από κάθε αξίωση για μια καλύτερη καθημερινότητα.

Είναι εντυπωσιακό αλλά απολύτως ακριβές: κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η πολιτική κατάσταση στη χώρα, όταν η Καγκελάριος Μέρκελ θα προσγειώνεται στο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Θα υπάρχει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Ο Πάνος Καμμένος θα είναι μέλος της κυβέρνησης;

Πώς και πόσο θα βλάψει τον ΣΥΡΙΖΑ η Novartis; Δύο είναι οι ερωτήσεις στις οποίες θα πρέπει να δίνει απάντηση κάθε πολιτική ανάλυση μέχρι τις εκλογές: Πόσο βλάπτει και ωφελεί κάθε κόμμα κάποιο πολιτικό γεγονός καθώς και πώς το όφελος ή η βλάβη θα μεταφραστούν στην κάλπη.

Για να συρρικνωθεί εκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ σε βαθμό που να μην λειτουργεί ως απόλυτος ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων στο μέλλον, πρέπει να σφυροκοπηθεί ανελέητα από τ’ αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξελιχθεί σε πρόβλημα του ευρύτερου κεντροαριστερού-αριστερού χώρου και ως τέτοιο πρέπει να το διαχειριστεί πλέον ο συγκεκριμένος χώρος.

Άναυδοι παρακολουθούμε την κατεδάφιση του κράτους δικαίου στη χώρα μας. Τα ερωτήματα που θέτουν τα ρεπορτάζ για τις συνθήκες μετατροπής ενός προστατευόμενου μάρτυρα κατηγορίας σε κατηγορούμενο με παράλληλη δημοσιοποίηση της ταυτότητάς του από υπουργό της κυβέρνησης μαζί με την επώνυμη στοχοποίηση δικαστικών λειτουργών είναι τρομακτικά και ξεπερνούν την διαπίστωση ότι η Υπόθεση Novartis είναι άλλο ένα κυβερνητικό φιάσκο.

Όσα είπε για το μέλλον της οικονομίας ο π.Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης στους δημοσιογράφους Σήφη Πολυμίλη και Δήμητρα Κρουστάλλη και δημοσιεύθηκαν στο ΒΗΜΑ της 30ης Δεκεμβρίου 2018, τους τελευταίους μήνες συζητούνται ανοιχτά σε δημόσια πάνελ, κλειστά workshops, σίγουρα τα έχουν επισημάνει πολλάκις οι αναλυτές του Φιλελεύθερου και του Liberal.\r\n\r\n

Η πολιτική δεν εξαντλείται στη διαχείριση των υποθέσεων του κράτους. Γι\\' αυτό και βρίσκουμε εντυπωσιακό που για άλλη μια χρονιά της διακυβέρνησής τους οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προκάλεσαν πολιτικά γεγονότα αποκλειστικά για να πλήξουν την αντιπολίτευση και όχι για να διευρύνουν ή να ενισχύσουν την εξουσία τους. Δεν γνωρίζουμε ανάλογο παράλληλο στη Μεταπολίτευση.

Από την επομένη της κατάρρευσης του κράτους το 2010, άρχισαν να εκδίδονται βιβλία που το καθένα φιλοδοξούσε να μας εξηγήσει τι πήγε λάθος και τι ακριβώς έφταιξε και οδηγηθήκαμε στην χρεοκοπία. Στην αρχή προσπαθώντας κι εμείς να οργανώσουμε τις σκέψεις μας πάνω στην ελληνική κρίση και στη συνέχεια από συνήθεια που εξελίχθηκε σε χόμπι διαβάσαμε και διαβάζουμε ό,τι σχετικό εκδόθηκε. Έτσι έχουμε μια αρκετά καλή εικόνα “της βιβλιογραφίας για την κρίση”.

Ακόμα και στα πιο οργανωμένα κράτη, τα λεγόμενα “προηγμένα”, δεν λείπουν οι εξαιρέσεις μόνο που εκεί οι εξαιρέσεις καταγράφονται για να επιβεβαιωθεί ο κανόνας. Στις χώρες που ακόμα φιλονικούμε για το αν η αρχαϊκή οργάνωση και δομή τους πρέπει να εκσυγχρονιστεί οι εξαιρέσεις λειτουργούν όπως και πριν από έναν αιώνα. Η Ελλάδα πρέπει να εκσυγχρονιστεί και είναι εντυπωσιακό που αυτή τη διαπίστωση μπορούμε εν έτει 2019 να τη διατυπώνουμε ως ένα φρέσκο αίτημα.

Πριν από λίγες εβδομάδες, σε συνάντηση με φίλους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες, κάποιος μας ρώτησε τι πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνει η Νέα Δημοκρατία για να καταφέρει μια σαρωτική αυτοδυναμία. Η απάντησή μας δόθηκε αβίαστα: «Η ΝΔ μέσα σε όλα πρέπει να εκφράσει και τη δυσαρέσκεια και των Ελλήνων φιλοευρωπαϊστών απέναντι στην ΕΕ και ιδιαίτερα στη Γερμανία».

Πριν από 3-4 χρόνια είχαμε τη “φαεινή ιδέα” να γράψουμε στο twitter ότι ο Κώστας Καραμανλής είναι ένας διανοούμενος της πολιτικής. Σπάσαμε κάθε (ατομικό) ρεκόρ στο “τρολάρισμα” που δεχτήκαμε ενώ είναι πασίγνωστο ότι μιλώντας πολιτικά δεν είμαστε κοντά στον συγκεκριμένο πολιτικό.

Στην εποχή των άκρων όλα αυτά δεν θα πρέπει να μας προκαλούν έκπληξη, μας επισημαίνουν κάποιοι φίλοι. Δεν είναι η έκπληξη ή η αδυναμία κατανόησης των αιτιών του φαινομένου αλλά ο φόβος ότι το συνηθίζουμε. Και δεν είναι τόσο η βία στην οποία εθιζόμαστε.

Δεν είναι η καχυποψία απέναντι στο πολιτικό σύστημα το εμπόδιο που η Νέα Δημοκρατία πρέπει να υπερβεί για να ψηφιστεί από πολίτες που βρίσκονται αρκετά μακριά από τα κομματικά της τείχη. Ο βασικός της αντίπαλος είναι η άρνηση των πολιτών να δεχτούν ότι αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτό που ζουν τα τελευταία χρόνια.

Ο «ψυχίατρος του μέλλοντος» θα δυσκολευτεί να εξηγήσει το «κόλλημα« που συνεχίζουν να έχουν διάφοροι προοδευτικοί, κυρίως κεντροαριστεροί, φίλοι μας με τον Αντώνη Σαμαρά. Γέμισαν πάλι χθες τις στήλες τους με μύδρους κατά του πρώην Πρωθυπουργού αυτή τη φορά με αφορμή την ομιλία του στο 12ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας.

Αν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είχαν κατεδαφίσει τη χώρα είναι βέβαιο ότι η Παιδεία και το Δημογραφικό θα δέσποζαν στην ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας. Ο εφιάλτης, όμως, την Οικονομίας δεν λέει να απομακρυνθεί και μάλιστα έχει επιστρέψει αυτή τη φορά μέσα σε μια εξαιρετικά δυσμενή διεθνή οικονομική συγκυρία.

Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί κατακόρυφα το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την εκλογική συμπεριφορά και τις δημοσκοπήσεις. Είναι απολύτως κατανοητό γιατί μετά το 2012 και τον “διπλό εκλογικό σεισμό” οι Έλληνες δεν ψηφίζουν με τον “αναμενόμενο” τρόπο και οι δημοσκοπήσεις χρησιμοποιούνται κατά κόρον για τη διαμόρφωση πολιτικού κλίματος αν και την ώρα της κάλπης δείχνουν να έχουν χάσει την αξιοπιστία τους.