Τις τελευταίες εβδομάδες στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης ο Νίκος Σταμπολίδης και οι συνεργάτες του ήταν επί ποδός, σχεδόν ολόκληρο το 24ωρο. Από όλες τις γωνιές της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό κατέφθαναν διαρκώς αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης για την έκθεση «Κάλλος. Η υπέρτατη ομορφιά», η οποία πρόκειται να εγκαινιαστεί στις 29 του μηνός και θα λειτουργεί μέχρι τον Ιανουάριο.

Η πρώτη παρουσίαση είχε γίνει πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο της Χάγης, πριν από τέσσερα χρόνια. Μετά την πρώτη της παρουσίαση στην Ελλάδα, στο Θέατρο «Μπάγκειον», στην πλατεία Ομονοίας, η «Μήδεια» του Ευριπίδη επανέρχεται στον ίδιο χώρο από τις 23 Σεπτέμβρη. <b>Συνέντευξη στην Αγγελική Κώττη</b>

Δεν κατανοεί τον πρωθυπουργό είπε κατά τη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ως προς την πολιτική στον σταθμό Βενιζέλου. Γιατί δεν συνεχίζει το έργο όπως το άφησε η δική του κυβέρνηση, με την παραμονή των αρχαιοτήτων όπου βρέθηκαν, χωρίς απόσπαση και μεταφορά τους; Αγνοεί την&#8230; πλειονότητα (λέμε τώρα) των επιστημόνων διεθνώς που διαφωνεί;

Το Πολυτεχνείο, ένα σπουδαίο μνημείο της σύγχρονης Ελλάδας και της σύγχρονης Ιστορίας, απαξιώνεται από την πτώση της χούντας σταθερά. Πότε του βάζουν φωτιά και το καίνε, πότε το γεμίζουν γκράφιτι, συνήθως το χρησιμοποιούν για να απλώνουν πανό στα κάγκελά του. Ουδείς το σέβεται. Ούτε η κοινωνία πρώτη-πρώτη, ούτε η φοιτητική κοινότητα, ούτε οι πρυτανικές αρχές, ούτε και το υπουργείο Παιδείας.

Η Ιωάννα, σύμβολο δύναμης και θάρρους, το κορίτσι που θα μπορούσε να «πει» με πολλούς τρόπους πολλά σε κοπέλες και γυναίκες, χάθηκε μέσα στο χαχανητό των παρουσιαστών και των ανθυποβοηθών τους, που θέλουν να δείξουν ότι περνάνε καλά και μας παίρνουν τα αυτιά με τα ψεύτικα γέλια. Χάθηκε μέσα στην κακοφωνία των συζητήσεων περί του απόλυτου τίποτα, περί ατόμων που ουδείς γνωρίζει πλην όσων τους έχουν αναγάγει σε είδωλα.

Η δικαιοσύνη αποφάνθηκε για μια ακόμη φορά και τοποθετήθηκε υπέρ της συνέχισης των εργασιών στον σταθμό Βενιζέλου του Μετρό Θεσσαλονίκης. Το Μονομελές Πρωτοδικείο απέρριψε την αίτηση προσωρινής διαταγής που κατέθεσαν 304 πολίτες ώστε να σταματήσει η διαδικασία κατασκευής του σταθμού Βενιζέλου με τη μέθοδο της απόσπασης και επανατοποθέτησης των αρχαιοτήτων.

Σαν σε πάνδημη λαϊκή γιορτή, ο Γαλατάς, τα Χανιά, η Κρήτη, η Ελλάδα, αποχαιρέτισαν τον Μίκη Θεοδωράκη. Χιλιάδες κόσμου παραστάθηκαν στον τελευταίο δρόμο του Αρχάγγελου από τη Σούδα στα Χανιά, από εκεί στη Μητρόπολη της πόλης, κατόπιν στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Γαλατά και τέλος προς το μικρό κοιμητήριο του χωριού. Με τα δάκρυα να έχουν σχεδόν στερέψει, να έχουν αντικατασταθεί από τρυφερές χειρονομίες ανάμεσα σε χάδι και κίνηση αιώνιου αποχωρισμού.

Με τον ουρανό να στέλνει από ψηλά δάκρυα πικρά, με απέραντη σιωπή που διακοπτόταν μόνο από τα τραγούδια του και από παρατεταμένα χειροκροτήματα, η Ελλάδα ξεκίνησε τον αποχαιρετισμό στον Μίκη Θεοδωράκη. Ενωμένοι οι Ελληνες, όπως εκείνος ονειρεύτηκε σε ολόκληρη τη ζωή του, από την πολιτική ηγεσία μέχρι το πλήθος που περίμενε έξω από τη Μητρόπολη, είπαν το στερνό «αντίο» σε εκείνον που βοήθησε να σηκωθούμε πολύ ψηλότερα.

Τα έργα στο ταφικό μνημείο της Αμφίπολης θα συνεχιστούν με ουσιαστικό και θεαματικό τρόπο. Ύστερα από ομόφωνη γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου γίνονται όλες οι ενέργειες που θα αλλάξουν την όψη του όπως και την όψη του τύμβου.<b>Βίντεο</b>

«Μια δρασκελιά Πετράλωνα Θησείο,/ δυο δρασκελιές Συγγρού Καισαριανή» το πρώτο Σάββατο Μ.Θ. (μετά Θεοδωράκη) τέλειωσε, με τη φθινοπωρινή χλωμάδα κάθε Σάββατου. Λίγα αφιερώματα σε κάποιες εκπομπές, γιατί δεν ξέρουν όλοι οι παρουσιαστές να μιλήσουν για τον μεγάλο απόντα. Μια ταινία, αργά, στο κανάλι της Βουλής. Σκόρπια αφιερώματα. Ξεκούρδιστα όλα, χωρίς τη δική του παρουσία που τα συνένωνε, τα ευλογούσε και τα καθαγίαζε.

Ας σταματήσουμε όλοι για ένα λεπτό και ας σωπάσουμε. Και ας αφήσουμε την ψυχή του να αναπαυθεί, απερίσπαστη από τα γήινα. Τα υπόλοιπα είναι περιττά. Είναι λόγια που ευτελίζουν τον μεγάλο απόντα και ανθρώπους που ο ίδιος είχε εμπιστευθεί εδώ και δεκαετίες. Σήμερα, το σεπτό νεκρό του σώμα φυλά η Αστυνομία σε ειδικό θάλαμο στο α&apos; Νεκροταφείο, ώστε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο μεταφοράς της σορούς του αλλού, πέραν του Γαλατά Χανίων. Σωστό, εφόσον αυτό διέταξε η Δικαιοσύνη, πλην τρομακτικά θλιβερό.

Πώς φτωχύναμε με τόση προίκα; Πριν από μερικά χρόνια, η Ελλάδα είχε τόσους και τόσους μεγάλους, σε όλους τους τομείς, το ίδιο και ο κόσμος. Έφυγαν από τη ζωή, χωρίς να αναδειχθούν άλλοι μεγάλοι. Ο Μίκης ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους της Οικουμένης. Τέτοια φτώχεια παγκοσμίως δεν υπήρξε σε ολόκληρο τον 20ο αιώνα. Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Σε μια εκδήλωση του ΣΦΕΜ, το 1963, την άκουσε ο Μίκης Θεοδωράκης να τραγουδά ένα δικό του τραγούδι, τον «Καημό». Ήταν τόσο βαθιά η εντύπωση που του προκάλεσε η νεαρή τραγουδίστρια, ώστε στο τέλος της συναυλίας τη συνάντησε στα παρασκήνια και της είπε: «Το ξέρεις ότι έχεις γεννηθεί για να τραγουδάς τα τραγούδια μου;». «Το ξέρω», ήταν η άμεση απάντηση της δεκαεξάχρονης Μαρίας Φαραντούρη.

Μας έβαλε δύσκολα ο Μίκης Θεοδωράκης, γιατί μας έδειξε πως οι άνθρωποι μπορούν να πετούν. Γιατί δεν καταδέχτηκε ποτέ να κατέβει από τα ύψη όπου είχε ανέβει απ&apos; την αρχή. Γιατί διατράνωνε συχνά την εμπιστοσύνη του στη νεολαία, στα παιδιά που έρχονται. Από αυτούς μπορεί να ξεκινήσει κάτι καινούργιο, έλεγε πάντοτε. Όπως ακριβώς, είχε γράψει ο Οδυσσέας Ελύτης: «- Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η ώρα. - Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα».

Οι δικτάτορες προσπάθησαν να βάλουν ανάμεσά τους τα τανκς τους, αλλά τίποτα δεν κατάφεραν. Μεσούσης της χούντας, τα «Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας» του Γιάννη Ρίτσου έφτασαν στον Μίκη Θεοδωράκη, μελοποιήθηκαν και έγιναν τραγούδια αντίστασης. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που συναντήθηκε κάτω από δύσκολες συνθήκες η τέχνη του ποιητή και του συνθέτη.

Το φθινόπωρο του 1960 παρουσιάστηκε ξανά η «Αντιγόνη» (μπαλέτο) στο Κόβεν Γκάρντεν. Τότε ο Μίκης Θεοδωράκης συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Σεφέρη, που υπηρετούσε στο Λονδίνο ως πρεσβευτής. «Θυμάμαι πως τον κάλεσα να παρακολουθήσει τη γενική πρόβα της ορχήστρας», σημείωνε ο συνθέτης.

Την πρώτη φορά που ο Μίκης Θεοδωράκης αποφάσισε να παρουσιάσει μελοποιημένο ένα έργο του Οδυσσέα Ελύτη, η δισκογραφική εταιρεία στην οποία ανήκε τότε αρνήθηκε αρχικά να το ηχογραφήσει ως «πολυέξοδο» και άρα «ζημιογόνο». Ο ένας εκ των δύο τραγουδιστών, στους οποίους απευθύνθηκε για να τραγουδήσουν, αρνήθηκε επίσης. Η διανόηση της εποχής έπεισε ακόμα και τον Ελύτη για την «αποτυχία» του αποτελέσματος.

«Αξιος εστί» και «Ουρανομήκης». Πολλές φορές περιέγραφαν με αυτές τις λέξεις τον Μίκη Θεοδωράκη που έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών. Εκείνον, που στην Ελλάδα όλοι αποκαλούν με το μικρό του όνομα και στο εξωτερικό όλοι συσχετίζουν με την Ελλάδα. Που αποτελεί πρόσωπο εμβληματικό και σύμβολο της πατρίδας. Αυτής, που ενώ στάθηκε για εκείνον πολλές φορές μητριά, δεν έπαψε να τη λατρεύει και να την υπηρετεί. Και ας του το αμφισβήτησαν συχνά οι δομές της εξουσίας.

Κάποια άτομα και κάποια συνδικάτα λένε ότι είναι φασισμός ο υποχρεωτικός εμβολιασμός. Δεν είναι φασισμός να απαιτείς από πρόσωπα που βρίσκονται σε ειδικές θέσεις να εμβολιαστούν, αλλιώς να τους θέτεις σε διαθεσιμότητα απλήρωτους, μέχρις ότου το κάνουν. Και σε κάθε περίπτωση, αν πληρώνονταν οι παραβάτες του νόμου διότι περί αυτού πρόκειται, θα πληρώνονταν από τους δικούς μας φόρους.

Ο θρύλος ήθελε να είναι η ωραιότερη γυναίκα της Ασίας. Μέσα στην υπερβολή αυτή κρύβεται ένα μυστικό. Η Ρωξάνη υπήρξε σύζυγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και μητέρα του γιου τους, Αλέξανδρου Δ. Από το ότι ήταν, ίσως, η μόνη γυναίκα που ο στρατηλάτης ερωτεύθηκε, μπορούμε πάντως να συμπεράνουμε πως η Ρωξάνη ήταν και όμορφη και έξυπνη.

Πιο κρύο κι από τους πάγους της Γροιλανδίας που λιώνουν με ταχύτητα, το παγκόσμιο καλαμπούρι για τις αμφιέσεις των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Στην Ελλάδα θυμηθήκαμε ημέρες «Θείας Χίπισσας» και Βασίλη Τσιβιλίκα ντυμένου αναλόγως, σε άλλες χώρες κάνουν αστειάκια με κομμάτια επώνυμων οίκων μόδας, που αντιστοιχούν στα παλαβά τα οποία φοράνε οι ακατανόμαστοι.

Ο διευθύνων σύμβουλος μιας πολυεθνικής είναι ανήσυχος, γιατί πρέπει να συναντήσει ξανά τον ατζαμή εξάδελφό του, συνιδιοκτήτη του 50% των μετοχών της εταιρείας, προκειμένου να υπογράψει τη συνέχεια της διαχείρισή της. Η ανησυχία του Πιέρ είναι δικαιολογημένη, γιατί όπου και όποτε εμφανίζεται ο Αντριέν, όλα γίνονται περίπλοκα&#8230;

Δεν σχεδιάζαμε αυτά στον 21ο αιώνα, αλλά συμβαίνουν. Και καθώς οι συνειδήσεις ωριμάζουν σιγά- σιγά, θέλουμε καιρό για να κατανοηθεί πόσο τρομακτική είναι πλέον η θέση των γυναικών στο Αφγανιστάν. Μιλάμε για τρομοκρατικό καθεστώς και κράτος απολυταρχικό. Δεν μιλάμε καν για θεοκρατικές διακυβερνήσεις που και αυτές, τραγικά καταπιεστικές είναι.

Μπορεί και να φαίνεται εντελώς παράταιρο μέσα στον ορυμαγδό και την παγκόσμια φρίκη που συνοδεύει την επάνοδο των Ταλιμπάν στην εξουσία του Αφγανιστάν να ασχολούμαστε με ένα αρχαίο σύνολο. Δεν είναι. Ο θησαυρός της Βακτριανής, με ελληνικά στοιχεία από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου, ένα σύνολο 21.000 χρυσών και ασημένιων αντικειμένων και κοσμημάτων αποτελεί έναν πολύ μεγάλο παγκόσμιο θησαυρό.