Λευκή και Ευρωπαία. Θα χρωστάω πάντοτε στην ανθρωπότητα για τις δύο βασικές βεβαιότητες με τις οποίες πορεύομαι. Πάει να πει, θα χρωστάω στις γυναίκες που δεν είναι λευκές και δεν είναι Ευρωπαίες και κάθε φορά που θα κινδυνεύουν θα αντιδρώ όπως μπορώ. Το αισθάνομαι ως υποχρέωση και δεν θα το βάλω ποτέ κάτω.
Το Αφγανιστάν είναι πολύ μακριά. Και τι μας νοιάζει, στην ηλιόλουστη Ελλάδα μας, αν οι γυναίκες εκεί θα δολοφονηθούν, θα εξαφανιστούν, θα παντρεύονται με τη βία, δεν θα δουλεύουν και ας πεθαίνουν απ’ την πείνα αυτές και τα παιδιά τους, δεν θα σπουδάζουν και θα κυκλοφορούν παντού με τη μπούργκα; Μπήκαν οι Ταλιμπάν στην Καμπούλ, τελείωσε και η ζωή τους. Όμως εμείς δεν ξέρουμε κατά πού πέφτει η Καμπούλ, πρέπει να ανησυχήσουμε καλοκαιριάτικα;
Γιατί να μην μας νοιάζει, θα ρωτήσω. Εμείς, οι πολίτες των χωρών της Δύσης και κυρίως οι γυναίκες, που παθαίνουμε διακόσιες κρίσεις ευαισθησίας με τις ρήσεις του κάθε Κοέλιο, γιατί να μην είμαστε ευαίσθητες στον Γολγοθά ενός λαού, που γίνεται τρομακτικότερος με όσα απεργάζονται οι Ταλιμπάν για το γυναικείο φύλο;
Εμείς, που χύνουμε πηχτά δάκρυα (και καλά κάνουμε) για τα δικαιώματα των ζώων, των φυτών, κάποιων ομάδων, εμείς που θρηνούμε επειδή απαγορεύονται οι αμβλώσεις (επίσης σωστά πράττουμε) πώς θα μείνουμε αδιάφοροι όταν εκατομμύρια γυναίκες υπό ένα απολύτως ολοκληρωτικό καθεστώς δεν θα έχουν το παραμικρό δικαίωμα; Έτσι έχουμε μάθει να εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας;
Θα πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι. Το Χόλιγουντ δεν θα ξυπνήσει, επειδή ο Αμερικανός πρόεδρος είναι Δημοκρατικός. Κρίμα. Μέχρι στιγμής ουδείς σταρ έχει έστω επισημάνει το γεγονός και μάλλον ούτε πρόκειται. Το ίδιο και τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Αυτό το θέμα, δεν πρόκειται να τους απασχολήσει παρά μόνο παρεμπιπτόντως.
Ούτε η Ευρώπη είναι και πολύ πρόθυμη, καθώς έχουν ξυπνήσει τα κακά αντανακλαστικά της και φοβάται μήπως έρθουν εδώ πρόσφυγες, που, πια, δεν θα μπορεί να τους χαρακτηρίσει μετανάστες και να τους στείλει πίσω. Ήδη ακούγονται διάφορες μισαλλόδοξες φωνές, όπως συμβαίνει κάθε φορά που η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά σε τόσο τραγική κατάσταση. Το γνωστό «και γιατί ήρθαν εδώ και δεν έμεναν πίσω να πολεμήσουν» θα το ακούμε συχνά εφεξής. Σαν να υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που αν μπορούσε να μείνει στην πατρίδα του, θα την εγκατέλειπε.
Μέχρι να καταλαγιάσουν όλα αυτά, και πολύ μετά, οι γυναίκες στο Αφγανιστάν θα τρέμουν πως θα τις εκτελέσουν επειδή είναι φοιτήτριες ή επιστήμονες, ή, απλώς, χωρισμένες από συζύγους που τις κακοποιούσαν. Και είναι εκατομμύρια. Τα παιδιά θα καταλήγουν χωρίς μόρφωση, μόνο με ό,τι μαθαίνουν από τα θρησκευτικά σχολεία και θα ακρωτηριάζονται αν θελήσουν να εμβολιαστούν (οι Ταλιμπάν κόβουν τα χέρια όπου έγινε το εμβόλιο).
Και είναι εκατομμύρια. Γυναίκες, παιδιά και άντρες βεβαίως, θα πεθαίνουν από την πείνα. Θα στερούνται κάθε δικαιώματος και θα «δικάζονται» με τη σαρία. Και είναι όλοι οι Αφγανοί. Δεν θα έχουν σε ποιον να στραφούν. Ας μην τους ξεχνάμε.
Δεν σχεδιάζαμε αυτά στον 21ο αιώνα, αλλά συμβαίνουν. Και καθώς οι συνειδήσεις ωριμάζουν σιγά- σιγά, θέλουμε καιρό για να κατανοηθεί πόσο τρομακτική είναι πλέον η θέση των γυναικών στο Αφγανιστάν. Μιλάμε για ένα τρομοκρατικό καθεστώς και ένα κράτος απολυταρχικό, όπως είπαμε και παραπάνω. Δεν μιλάμε καν για θεοκρατικές διακυβερνήσεις που και αυτές, τραγικά καταπιεστικές είναι.
Ας έχουμε συνέχεια, λοιπόν, ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας. Μόνο όταν φτάσουμε να μας αφορούν τα μαρτύρια αυτών των γυναικών, αυτού του λαού, θα μπορέσουμε να πιέσουμε να γίνει κάτι. Από τις γυναικείες οργανώσεις, που πιάστηκαν στον ύπνο (τι πρωτότυπο!) μέχρι τον ΟΗΕ.
Το σημαντικότερο είναι όμως πως θα τις έχουμε στην έγνοια μας. Πολλά πράγματα μπορεί να κάνει ο άνθρωπος όταν νοιάζεται και μόνο τότε. Κάτι χρωστάμε κι εμείς, οι δυτικοί, σε όσους γεννήθηκαν με ζωή καταπατημένη.
