Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο δεν ήξερα πού να βάλω τα εισαγωγικά. Στην λέξη «σαχλαμάρας» ή στην λέξη «πρωθυπουργός». Επέλεξα την πρώτη λύση για λόγους αστικής ευγένειας. Ποτέ ένας αρχηγός κράτους δεν αποκάλεσε την πολιτική του επισκέπτη του «σαχλαμάρες», κατάμουτρα. Ο Πούτιν έδειξε την αντίθεση του στην συμφωνία των Πρεσπών με τον δικό του τρόπο.

Σε μια συνέντευξή του στη ρωσική τηλεόραση, κατά το ταξίδι του στη Μόσχα, ο Αλέξης Τσίπρας αποτύπωσε με λέξεις αυτό που πολλοί από τους Έλληνες πολίτες έχουν ήδη καταλάβει: Ότι δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Έχει στο μυαλό του μια άλλη πραγματικότητα. Και τη ζει σαν να υπάρχει! Με μια δόση μεγαλομανίας μάλιστα!

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ανυπεράσπιστη στο έλεος βίαιων αμφισβητιών του γλυκού νερού. Που αγουροξυπνημένοι κατά το μεσημέρι πίνουν το φραπεδάκι τους και σχεδιάζουν μέσω SMS και Facebook το επόμενο χτύπημα κατά του κατεστημένου. <b>Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος.</b>

Ο κ. Ζάεφ είπε ότι υπάρχουν Μακεδόνες και Έλληνες. Κι ακόμη ότι ζούμε Μακεδόνες και έξω από την δική του «Μακεδονία». Καταπληκτικά. Να μας συγχωρούνε οι φίλοι μας Αμερικάνοι και Γερμανοί, αλλά δώσαμε! Δεν έχουμε κάτι άλλο να δώσουμε! Αν αυτός είναι ο … μετριοπαθής κ. Ζάεφ, δεν θέλουμε να σκεφτούμε τι θα συμβεί στο μέλλον αν επιστρέψουν οι «σκληροί του VMRO»!

Είναι γεγονός ότι η έντονη πολιτική αντιπαράθεση συνήθως δεν επιτρέπει την ανάδειξη της συνταγματικής αναθεώρησης ως κρίσιμου διακυβεύματος των βουλευτικών εκλογών που παρεμβάλλονται μεταξύ των δύο φάσεων της αναθεωρητικής διαδικασίας. Η πραγματικότητα όμως αυτή δεν είναι σε θέση να τροποποιήσει το περιεχόμενο των συνταγματικών κανόνων. <b>Γράφουν οι Α.Ν. Δερβιτσιώτης και Στ.-Ι. Γ. Κουτνατζής. </b>

Η Ελλάδα δεν έχει εδώ και πολύ καιρό καλή επαφή με τις αγορές. Καθώς μετά τη χρεοκοπία του 2010 και ιδίως μετά την επιβολή των capital controls είναι αποκομμένη από το γίγνεσθαι της παγκόσμιας οικονομίας, τις διεθνείς χρηματαγορές. <b> Γράφει ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης. </b>

Μια εμπειρία πατριδογνωσίας είναι η θεατρική μεταφορά του λόγου του Θουκυδίδη από τον Δημήτρη Λιγνάδη. Όχι όμως ως ένα πολιτικό «μνημόσυνο» για τους νεκρούς μας, σε όλη την πολύπαθη ιστορία της πατρίδας μας. Αλλά ως ένας λόγος που μας καλεί σε ουσιαστική σχέση και κοινωνία προσώπων ως πολιτική πράξη. <b> Συνέντευξη στον Γιώργο Μυλωνά. </b>

Η εύρυθμα λειτουργούσα και ποιοτική δημόσια παιδεία είναι το μοναδικό κοινωνικό ασανσέρ που μπορεί να υπάρχει σε μια δημοκρατική κοινωνία. Όσο υποβαθμίζεται, τόσο ανοίγει εις βάρος των λιγότερο προνομιούχων η κοινωνική βεντάλια. Τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια δεν δυσλειτουργούν, δεν υπολειτουργούν και δεν καταλαμβάνονται. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. </b>

Τη συνύπαρξη μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και ελεύθερων επαγγελματιών την παρομοιάζω με τη συνύπαρξη δύο βασικών συστατικών του αίματος τόσο αναγκαίων όσο τα ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια. <b> Γράφει ο Κωνσταντίνος Μαραβέγιας. </b>

Η μεγάλη πλειοψηφία των εκλογέων δεν θέλει να μην αλλάξει. Απεχθάνονται τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πιστώνεται κάθε μήνα, τακτικά χωρίς καθυστερήσεις, ο μισθός, η σύνταξη, το επίδομα τους.Κι όποιος θέλει να ασκεί την εξουσία αυτό πρέπει να υπόσχεται. <b> Γράφει ο Γιάννης Λοβέρδος. </b>

Η ίδρυση του ΑΣΕΠ αποτελεί την κορυφαία μεταπολεμική μεταρρύθμιση στη δημόσια διοίκηση. Υπήρξε ωστόσο ελλιπής, καθώς εξαιρούσε τις συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου και τις συμβάσεις έργου που συνάπτονταν με το Δημόσιο ή τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. \r\n\r\n

Είναι περίπου αδιανόητο την ώρα που 37.484 ελληνόπουλα σπουδάζουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού να αναρωτιούνται κάποιοι εάν είναι σωστή και δίκαιη η αναθεώρηση του άρθρου 16 . <b>Γράφει ο Ανδρέας Λοβέρδος.</b>

Πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί τα διάφορα περιστατικά με τους γείτονές μας, εάν υπήρχε ένα Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας αποτελούμενο από ανθρώπους με πολυετή εμπειρία ενεργούντων στα πλαίσια ενός μακροχρόνιου στρατηγικού σχεδιασμού; <b> Γράφει ο Πέτρος Μπαλαούρας. </b>

Πολύς λόγος γίνεται σήμερα για το brain drain. Για όσους έφυγαν για το εξωτερικό αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Είναι όμως επιτακτική ανάγκη, να μιλήσουμε σοβαρά και για τη γενιά των 25-35 που έμειναν πίσω. <b> Γράφει ο Γιώργος Βρεττάκος. </b>

Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου από το όπλο ενός αστυνομικού σε μία δημοκρατία, είναι ένα γεγονός σοκαριστικό, με όρους μάλιστα επιστήμης θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα πολιτισμικό τραύμα το οποίο σημάδεψε μια γενιά. Αυτός και μόνο ο λόγος καθιστά τον Δεκέμβριο του 2008 ένα γεγονός σταθμό για μία χώρα.\r\n\r\n

Αντίθετα από τη Μισέλ Ομπάμα ο Τζέιμς Ντέιβιντ Βάνς διέθετε τα τέσσερα βασικά δημογραφικά χαρακτηριστικά των επιτυχημένων στις ΗΠΑ: λευκός, άντρας, στρέιτ και Προτεστάντης. O Βανς ανήκε στην τάξη που έδωσε τη νίκη στον Ντόναλντ Τραμπ, σε αυτούς που βρέθηκαν στο μικροσκόπιο των αναλυτών μετά την αναπάντεχη εκλογική του νίκη.

Χθες η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη γνώρισαν για μια ακόμα φορά την βία των ερυθροτραμπούκων. Ανθρώπων που μόνον μισούν, μόνον φθονούν, μόνον καταστρέφουν. Εχοντας μια χρόνια ασυλία, εκμεταλλευόμενοι τα χαϊδολογήματα των «προοδευτικούληδων» που τους αποκαλούν, προστατευτικά, «παιδιά», αφόπλισαν κυριολεκτικά και μεταφορικά το κράτος.

Όταν είσαι κυβέρνηση και βάζεις υποψήφιους δημάρχους στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη τον Ηλιόπουλο και την Νοτοπούλου, είναι σαν να ξεκινάς πόλεμο έχοντας μοιράσει στις στρατιές σου όχι ντουφέκια και πολυβόλα, αλλά κοντάρια με λευκές σημαίες. Ο Ηλιόπουλος είναι ο κομματικός άγνωστος. Ψάχνουμε καμιά φωτογραφία του για να μάθουμε πως είναι. Η Νοτοπούλου πάλι είναι μια σκέτη φωτογραφία με τίποτα από πίσω.

Κλίμα τρόμου για μια ολόκληρη πόλη που περιμένει την επίσκεψη μερικών εκατοντάδων ανθρώπων με καταστροφικές διαθέσεις. Ένα δραματοποιημένο σκηνικό «λαϊκού θεάτρου» με την συμμετοχή θερμόαιμων παιδιών, «λοβοτομημένων» γονέων, χειραγωγημένης αστυνομίας και μιας πονηρής κρατικής εξουσίας. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Ο λόγος που η δημογραφία οφείλει να μας ανησυχεί είναι ότι η κρίση δημιούργησε μια νέα αιτιώδη σχέση, που αρχίζει από την οικονομική ανάπτυξη και πηγαίνει στον πληθυσμό – μια διασύνδεση που δεν υπήρχε πριν. Ενώ θεωρούσαμε τον πληθυσμό ανεξάρτητο από την οικονομία, η κρίση πρόσθεσε ένα καινούργιο κρίκο: Οι οικονομικές εξελίξεις οδηγούν σε επιδείνωση την δημογραφία – ένα νέο φαύλο κύκλο. <b>Γράφει ο Πλάτων Τήνιος. </b>\r\nΕνώ θεωρούσαμε τον πληθυσμό ανεξάρτητο από την οικονομία, η κρίση πρόσθεσε ένα καινούργιο κρίκο: Οι οικονομικές εξελίξεις οδηγούν σε επιδείνωση την δημογραφία – ένα νέο φαύλο κύκλο.

Το ίδιο σκηνικό βίας και επεισοδίων επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο 10 χρόνια τώρα. Σε ολόκληρη τη χώρα. Από τη Θεσσαλονίκη ως την Κρήτη, τα Γιάννενα, την Πάτρα, τη Μυτιλήνη. Και όχι μόνο γι’ αυτή την «επέτειο». Έχουμε μια ροπή προς σκηνικά τύπου κουκουλοφόροι, βόμβες μολότοφ, πέτρες, σπασμένα πεζοδρόμια. <b>Γράφει η Έφη Μπάσδρα. </b>

Αν κάποιο άρρωστο μυαλό έφτιαχνε ένα σατανικό σχέδιο απαξίωσης της ελληνικής οικονομίας και καταστροφής της μεσαίας τάξης από την ελληνική κοινωνία, αποκλείεται αυτό το σχέδιο να ήταν αποτελεσματικότερο από την διακυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου για την καταστροφή της. <b>Γράφει ο Άγης Βερούτης.</b>\r\n\r\n

Οι επιπτώσεις του δημογραφικού είναι έντονες και καθοριστικές για την διαμόρφωση, τόσο των δημόσιων οικονομικών όσο και της συνολικής λειτουργίας της οικονομίας δηλώνει στο liberal.gr o συνεργάτης του Δικτύου για την Μεταρρύθμιση. <b>Συνέντευξη στον Ανδρέα Ζαμπούκα. </b>

Οι περισσότεροι έχουμε μάθει από τα μαθητικά μας χρόνια πως ο καπιταλισμός είναι απάνθρωπος και πως οι αγορές είναι μια σύγχρονη ζούγκλα. Αυτά διδαχθήκαμε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο σε κάθε βαθμίδα της ελληνικής εκπαίδευσης.\r\n\r\n