Εμένα να με συγχωρούν οι «ενωτικοί» κάθε παράταξης, αλλά όποιος διαγράφει το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει. Και η λήθη είναι συχνά επιβράβευση αυτού που έχει αδικήσει εκείνους που στάθηκαν συνεπείς μέχρι σήμερα και πλήρωσαν τις αμαρτίες των όψιμων ενωτικών. Και για όποιον δεν κατάλαβε, μιλάω για την επανεμφάνιση Καραμανλή και Παπανδρέου. Και τη στάση τους απέναντι σε Σαμαρά και Γεννηματά και στα κόμματά τους.\r\n\r\n

Οι διακοπές δεν είναι παλιά επινόηση. Μέχρι πριν έναν αιώνα, μόνο ένα στατιστικώς ασήμαντο ποσοστό ανθρώπων ήταν σε θέση να σκεφτεί, καν, την έννοια διακοπές. Πλέον, είναι απαίτηση όλων. Στο διάστημα που μεσολάβησε αφότου εμφανίστηκαν οι πρώτοι θερινοί δραπέτες μέχρι σήμερα, μία ήταν η συγκολλητική ουσία όλων τους: το βιβλίο για την παραλία.

Γιατί έπρεπε να επιβληθούν capital controls; Γιατί έπρεπε να υποστούμε ένα τεράστιο πλήγμα στις τράπεζες, στην επιχειρηματικότητα, στην οικονομία, στην παραγωγικότητα; Όλα συνέβησαν για δύο λόγους: πρώτον, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν ως απειλή στην εξουσία και δεύτερον, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε, εν τέλει, στην εξουσία.

«Οι επιχειρηματίες είναι πάντα με το Γκουβέρνο». Αυτό ήταν το δόγμα Μποδοσάκη, που ακολουθείται πιστά δεκαετίες τώρα. Ίσως είναι το γεγονός ότι πριν από τον Μποδοσάκη δεν υπήρχε βιομηχανία, οπότε αυτός υπήρξε ο πρώτος Απόστολος του Λόγου Της. Ίσως πάλι ο Μποδοσάκης να εξέφρασε, απλά, την «ελληνική ψυχή». Όπως και να έχει, με αυτό το δόγμα πρέπει να τελειώνουμε.

Είναι υπερβολικά λίγα εκείνα τα σημερινά κείμενα οικονομικής επιστήμης που διαποτίζονται από την θεμελιώδη ενόραση του Άνταμ Σμιθ ότι η οικονομία είναι μια αναδυόμενη και δυναμική τάξη που δεν σχεδιάστηκε και δεν είναι δυνατόν να σχεδιαστεί - και συνεπώς δεν μπορεί ποτέ να γίνει αντικείμενο μηχανικού τύπου παρεμβάσεων με επιτυχία.\r\n<b>Γράφει o Don Boudreaux.</b>\r\n

Οι εθνικές εκλογές τις 7ης Ιουλίου στην πατρίδα μας είναι μια τεράστια ευκαιρία για μιαν έντιμη συμφωνία, ένα ειλικρινές πλέον κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ πολιτειακής ηγεσίας και λαού.

Για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, τον πολυτιμότερο φέτος παίκτη του ΝΒΑ, έχουν ειπωθεί πολλά αυτές τις μέρες από κάθε λογής σκοπιά. Πολιτικοί προσπάθησαν να οικειοποιηθούν την τεράστια επιτυχία του προκειμένου να κερδίσουν επικοινωνιακούς πόντους. Άλλοι έβγαλαν πάλι τα εθνικιστικά απωθημένα τους λόγω του ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν πληροί τα, κατά την γνώμη τους «απαραίτητα κριτήρια» ενός Έλληνα.

Τα σενάρια για την 8η Ιουλίου είναι πολλά. Αν θέλει όμως κάποιος να εκτιμήσει λογικά, την πολιτική κατάσταση μπορεί να διακρίνει δύο: αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας και μη αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας. Όσο για το ενδεχόμενο συνεργασιών - με το ΚΙΝΑΛ προφανώς- δεν είμαστε ακόμα σε θέση να ορίσουμε παραμέτρους από τη στιγμή που δεν γνωρίζουμε τα ποσοστά του.

Είναι κρίμα που το ΚΚΕ δεν ματαιώνει την προγραμματισμένη εκδήλωση του της 2ας Ιουλίου για να αναγκαστεί ο κ. Τσίπρας να συρθεί σε debate όλων των πολιτικών αρχηγών ή να εξευτελιστεί ψάχνοντας μια καλή δικαιολογία για να απόσχει. Γιατί στην πραγματικότητα ο κ. Τσίπρας είναι που υπονομεύει το debate όλων των αρχηγών.

Κατά την μετεκλογική περίοδο και σε περίπτωση πολιτικής αστάθειας, θα πρέπει να αναμένει κανείς ότι η Άγκυρα θα δοκιμάσει την ελληνική ηγεσία, δηλώνει στο Liberal.gr, ο επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Διεθνών Σπουδών Νίκος Ραπτόπουλος, επισημαίνοντας ότι παραδοσιακά η ηγεσία της Τουρκίας ακολουθεί αντίστοιχες πρακτικές, όταν επικρατεί αδυναμία ή ακυβερνησία στο πολιτικό σύστημα μιας γείτονας χώρας. <b>Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη.</b>

Οι κυβερνητικοί χειρισμοί επιβάρυναν τη ΔΕΗ με επιπλέον κόστη ύψους 1 δισ. ευρώ. Ο εκτροχιασμός των οικονομικών μεγεθών συνεχίζεται στο πρώτο φετινό τρίμηνο αφού, σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι ζημίες ξεπέρασαν τα 250 εκατ. ευρώ και η Επιχείρηση έχει κενό ρευστότητας τουλάχιστον 300 εκατ. ευρώ. Τα λογιστικά τρικ της κυβέρνησης και της διοίκησης δεν μπορούν να κρύψουν την εφιαλτική πραγματικότητα. <b>Γράφει ο Κώστας Σκρέκας. </b>

Την ίδια στιγμή που στην χώρα μας, αναζητούμε διέξοδο μετά από χρόνια οικονομικής ασφυξίας και κτηνώδους κρατισμού, που κρατάει καθηλωμένες τις παραγωγικές δυνάμεις σιτίζοντας δεκάδες μικρά και μεγάλα συμφέροντα, στο μακρινό Καζακστάν συντελείται ένα πρόγραμμα εκρηκτικών ιδιωτικοποιήσεων.

Αυτό πάλι είναι από τ’ άγραφα. Ο Τσίπρας διαμαρτύρεται διότι ο Μητσοτάκης «εκβιάζει» τους ψηφοφόρους, επειδή τους υπενθυμίζει πως αν δεν εκλεγεί αυτοδύναμη κυβέρνηση θα ξαναπάμε σε εκλογές μέσα στον Δεκαπενταύγουστο. Πάνε καλά οι Συριζαίοι; Η ΝΔ εκβιάζει επειδή λέει την αλήθεια; Και ποιος καταγγέλλει τα δήθεν εκβιαστικά διλήμματα; Αυτός που είχε σημαία το «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»;

Μολονότι η ιδεολογία που δεν νοιάζεται για τον άνθρωπο μπροστά στην ευόδωση των στόχων της δεν διώκεται, όπως άλλωστε δεν διώκεται η εργαλειοποίηση των προσφύγων κατά την περίοδο των άθλιων διαπραγματεύσεων με τους εταίρους μας, η καταγγελθείσα κατασπατάληση των ευρωπαϊκών κονδυλίων που οδήγησε σε θανάτους και εξαθλίωση στη Μόρια και αλλού — αυτή, ναι, διώκεται.

Ο άνθρωπος είναι αθεόφοβος. Έμαθε μια έκφραση και την χρησιμοποιεί κάθε φορά που είναι σίγουρος πως θα συμβεί αυτό το «ένα στο εκατομμύριο». Το είπε μια φορά για την Μέρκελ, το είπε δεύτερη φορά για τις ευρωεκλογές και το επαναλαμβάνει για τρίτη φορά μέσα σε ένα μήνα για τις εθνικές εκλογές.

Κάπως πρέπει να γεμίζουν και οι στήλες των ρεπορτάζ των κομμάτων. Πάντα έτσι ήταν, πάντα έτσι θα είναι. Όμως, βρίσκουμε ένα ενδιαφέρον να σκεφτούμε λίγο ποια αξία έχει η φιλολογία γύρω από τα πρόσωπα που θα καταλάβουν υπουργικούς θώκους στην επόμενη κυβέρνηση.

Περιφερειακά Πιστωτικά Ιδρύματα! Μην έχοντας τράπεζες στο κέντρο των Αθηνών, ο σοσιαλισμός αναλαμβάνει να δώσει λύση με τις περιφερειακές τράπεζες. Κάθε πόλη και μία τράπεζα, κάθε χωριό και ένα υποκατάστημα. Διότι «λεφτά υπάρχουν»! Και μάλιστα ανατέθηκε και σχετική μελέτη σκοπιμότητας για την ανάπτυξη του εν λόγω δικτύου στην βάση (στην βάση λέγω) των στρατηγικών (των στρατηγικών επαναλαμβάνω) επιλογών του υπουργείου. Γυναίκα, το δίκαννο!

Είναι σοσιαλιστική η Κούβα ή όχι; Μήπως έγινε ξαφνικά σοσιαλιστική τις τελευταίες δύο εβδομάδες μετά από 60 χρόνια ψευδοσοσιαλισμού; Μήπως πρόκειται για μια πότε-ναι-και-πότε-όχι μορφή σοσιαλισμού, που εναλλάσσεται ανάμεσα στον αυθεντικό και τον ψευδεπίγραφο σοσιαλισμό; Μήπως είναι ένας σοσιαλισμός τύπου Σρέντινγκερ; <b>Γράφει ο Kristian Niemietz.</b>

Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να έχει παραβιάσει την συνθήκη της Λωζάνης αυτός είναι η Τουρκία. Την παραβίασε στην ουσία της και τώρα προσπαθεί να αμφισβητήσει και τον τύπο της, θέτοντας θέματα στο Αιγαίο. <b>Γράφει ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης.</b>

Πολλοί νεαροί Έλληνες επιστήμονες θα παρέμεναν στον τόπο τους και θα πρόσφεραν τις ακαδημαϊκές γνώσεις τους με έναν αξιοπρεπή μισθό, χωρίς να είναι δέσμιοι του απάνθρωπου νόμου 407 που εκμεταλλεύεται επιστήμονες στα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια. Το κυριότερο! Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο θα έβαζε νερό στο κρασί του και θα άλλαζε στα αλήθεια. <b>Γράφει ο Δημήτρης Κουρέτας.</b>

Η κυβέρνηση προχωράει σε αλλαγές στην κορυφή των Δημόσιων Επιχειρήσεων λίγες μέρες πριν τις εκλογές, μετά την παράταση της θητείας στους 29 διευθυντές των νοσοκομείων! Συγνώμη, αλλά, η δουλειά δεν μοιάζει καθαρή. Υποτίθεται ότι οι αλλαγές θα γίνουν σε συμφωνία με το Υπερταμείο, που ελέγχει τις ΔΕΚΟ. Πλάκα μας κάνετε;

Για έναν περίεργο λόγο οι έφηβοι άντρες με μηχανάκια έχουν πλεονέκτημα στην καρδιά των κοριτσιών. Ή έτσι νομίζουν τουλάχιστον. Δεν ξέρω ποιος φταίει γι αυτό. Εκείνος ο έρμος ο James Dean που πόζαρε με τις μηχανές και την μπριγιαντίνη στο μαλλί και τα κορίτσια τρελαίνονταν στην θέα του ή η τεστοστερόνη που ψάχνει να βρει διέξοδο στην επίδειξη, στον θόρυβο και στην φασαρία του αρσενικού κοκόρου; <b>Γράφει ο Αντώνης Δαρζέντας. </b>

Η τελευταία σοβαρή κρίση μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας χρονολογείται ακριβώς πριν είκοσι χρόνια, όταν «ιδιωτικοποιήθηκε» η ελληνική εξωτερική πολιτική και το αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη/αρπαγή του Αμπντουλά Οτσαλάν από την ελληνική πρεσβεία στο Ναϊρόμπι. Η κρίση έληξε με τον διεθνή εξευτελισμό της Αθήνας. <b>Γράφει ο Κώστας Υφαντής.</b>

Αν κάτι μας έχει πραγματικά κουράσει σ’αυτή τη χώρα είναι η προσποίηση. Και κυρίως το να παριστάνουμε ότι ζούμε σε συνθήκες κανονικότητας και ομαλότητας ενώ η ομαλότητα εγκατέλειψε τη χώρα τον Ιούλιο του 2015 και έκτοτε οι περισσότεροι βιώνουν την καθημερινότητα ως ένα εφιάλτη από τον οποίο δεν μπορούν να αποδράσουν.