Το φεμινιστικό κίνημα στον Δυτικό κόσμο έχει μελετηθεί επαρκώς, κυκλοφορούν άπειρα βιβλία, μονογραφίες, αναμνήσεις, διοργανώνονται επιστημονικά συνέδρια, υπάρχουν έδρες ιστορίας των αγώνων των γυναικών για τα δικαιώματά του. Η ιστορία, όμως του σοβιετικού φεμινιστικού κινήματος, παραμένει μέχρι σήμερα terra ingognita για τον δυτικό αναγνώστη, γι' αυτό και σήμερα, θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε μία σελίδα αυτού του ενδιαφέροντος κοινωνικού φαινομένου.

Τον τελευταίο μήνα ο ίδιος ο Α. Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συναγωνίζονται στο ποιος θα κάνει την πιο ακραία και επιθετική δήλωση. Αρχίζοντας από την ιστορία του Κουφοντίνα και τη Ν. Σμύρνη και καταλήγοντας στην προχθεσινή παρουσία των Τσίπρα και Πολάκη στη Βουλή. Να μην ψάχνουμε για βαθυστόχαστες αναλύσεις για να εξηγήσουμε αυτήν τη συμπεριφορά τους. Δεν υπακούει σε καμιά τακτική. Απλά, αυτοί είναι, αυτό ξέρουν να κάνουν. Ο πολιτικός πρωτογονισμός βρίσκεται στο DNA τους.

Στο σχολείο του αύριο, τα παιδιά κάθε μέρα θα μπαίνουν στην τάξη τους και χρησιμοποιώντας τον απαραίτητο εξοπλισμό θα μεταφέρονται, σε πραγματικό χρόνο, στο μάθημα της μουσικής που την ημέρα εκείνη γίνεται στην όπερα του Σίδνευ ή στο μάθημα της ιστορίας που αυτή την εβδομάδα λαμβάνει χώρα στα περίφημα war rooms του Τσώρτσιλ, στο Λονδίνο.

Η κυβέρνηση κατασκεύασε ένα λαμπρό οικοδόμημα, το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης. Στα θεμέλια, όμως, η Δικαιοσύνη είναι προβληματική, η ασυναρτησία της πολύπλοκης πολυνομίας εξοντωτική, τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα μαχητά. Οι Έλληνες έχουμε μάθει να ζούμε με την αθλιότητα, έχουμε συνηθίσει. Οι ξένοι όχι. Όσο δεν παραμερίζουμε την αθλιότητα, δεν πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι για ξένες επενδύσεις. Για να την παραμερίσουμε πρέπει να σπάσουμε αυγά.

Το «Ελλάδα 2.0» εκφράζει την ανανεωμένη, ευρωπαϊκή, δυναμική, εξωστρεφή Ελλάδα του 21ου αιώνα. Με τις στοχευμένες δράσεις και παρεμβάσεις του, θα αλλάξει προς το καλύτερο την καθημερινή ζωή όλων μας. Είναι το σχέδιο που με τον τεχνοκρατικά άρτιο σχεδιασμό του θα κάνει την οικονομία μας ισχυρότερη, ανθεκτικότερη, ευημερούσα.

Το μεγαλύτερο σχέδιο που εκπονήθηκε στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, το νούμερο ένα στοίχημα για την χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες και μια μεγάλη ευθύνη για την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, τους επιχειρηματίες, την ίδια την κοινωνία. Αυτό είναι το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης. Ένα συμβόλαιο της χώρας συνολικού ύψους 60 δισ. ευρώ με τον ίδιο της τον εαυτό. Αν το εφαρμόσουμε και νικήσουμε τον κακό μας εαυτό, η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει κατηγορία. <b>Γράφουν οι Γιώργος Φιντικάκης, Νικόλας Ταμπακόπουλος, Χρήστος Ζιώτης, Αλεξία Σβώλου, Αγγελική Κώττη, Νίκος Ζαργάνης, Γιώργος Μίχας. </b>

Με δεδομένο ότι η Ελλάδα επί της προηγούμενης κυβέρνησης ζήλεψε τα αναλογικά συστήματα χωρών όπως το Ισραήλ, η Ολλανδία και η Γερμανία, χωρίς όμως τη δική τους θεσμικοπολιτική ισχύ και συναινετική παράδοση, συνάγεται ένα, φοβούμαστε καθολικό, συμπέρασμα: ότι η απλή αναλογική ισούται με απλή ακυβερνησία.

Οι πολίτες θέλουν να ζουν επί το πλείστον ελεύθεροι. Μπορεί να ανεχθούν περιορισμούς στην ελευθερία τους για έναν πολύ σοβαρό σκοπό ή στόχο αλλά μόνο για λίγο καιρό. Ο κόσμος κουράστηκε από τα σκληρά lockdown και ασχέτως του αν η χαλάρωση είναι ή δεν είναι ενδεδειγμένη στη θεωρία, στην πράξη είναι μονόδρομος. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι κάποιος μπορεί να αγνοεί την πραγματικότητα όμως ποτέ δεν μπορεί να αποφύγει τις συνέπειες του να αγνοεί την πραγματικότητα. 

Είναι γεγονός ότι η Δικαιοσύνη δεν διάγει τις ευτυχέστερες ημέρες της και το Εθνικό Σχέδιο φαίνεται να είναι η σοβαρότερη προσπάθεια των τελευταίων ετών για την ανόρθωσή της, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη συνολική εφαρμογή του.

Ανεξάρτητα από την αποτίμηση της δεκαεξαετούς παραμονής της Άν. Μέρκελ στο τιμόνι της μεγαλύτερης οικονομίας της ευρωζώνης, η αποχώρησή της από την Καγκελαρία δημιουργεί ένα πολύ μεγάλο ερωτηματικό για το μέλλον όχι μόνον της Γερμανίας αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με τα σημερινά δεδομένα κανείς από τους επίδοξους διαδόχους της δεν φαίνεται να διαθέτει τα χαρίσματά της ούτε και να είναι έτοιμος να αναπληρώσει το κενό ηγεσίας που θα δημιουργηθεί με την πολιτική αποδρομή της.

Ο επί 12 χρόνια ανώτερος σύμβουλος και αναπληρωτής διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντέσμοντ Λάχμαν, μιλάει στο Liberal.gr για τη νέα κρίση που έχει ξεσπάσει στην Τουρκία μετά την αιφνίδια απομάκρυνση του διοικητή της κεντρικής τράπεζας της χώρας από τον Τ. Ερντογάν. Χαρακτηρίζει αλλοπρόσαλλες και ανεύθυνες τις πολιτικές που εφαρμόζει ο Ερντογάν, και εκτιμά ότι η κατάσταση στη γειτονική μας χώρα θα χειροτερέψει. <b>Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μαριόλη.</b>

Έχουν περάσει δώδεκα μήνες και ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί περιφέρει την έννοια της επίταξης, σαν ένα είδος επαναστατικής παντιέρας παρέα με το ΚΚΕ, αρνούμενος να αντιληφθεί την πραγματικότητα, παραμένοντας εγκλωβισμένος στην ιδεοληψία του. H κυβέρνηση θα κριθεί συνολικά για το έργο της, σύντομα. Δεν θα κριθεί με βάση τα συνθήματα και τις επιθυμίες της αντιπολίτευσης. Αλλά με βάση τα αποτελέσματα.

Είδαν τις δώδεκα μονάδες διαφορά και αναγάλλιασε η καρδιά τους. Πήραν τα πάνω τους. Σαν τον μαραθωνοδρόμο που είναι ένα χιλιόμετρο πίσω από τον προπορευόμενο και μόλις καταφέρει να τα κάνει οκτακόσια αρχίζει να πιστεύει ότι αναπνέει στον σβέρκο του. Μεγάλη υπόθεση στη ζωή και στην πολιτική η αισιοδοξία. Αρκεί να μην παγιώνει εντός μας λάθος πεποιθήσεις, που μετά από έναν μήνα θα μας βγουν ξινές, διπλά και τρίδιπλα.

Φυσικά και δεν είναι αστεία όλα όσα η κυβέρνηση Τσίπρα φαντασιώθηκε ότι μπορεί να κάνει σε μια χώρα με ισχυρά βιώματα δημοκρατίας. Σίγουρα όμως κατέληξαν ένα αστείο θέαμα όσες φορές επιχείρησαν να θέσουν υπό έλεγχο τη Δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, τον επιχειρηματικό κόσμο της χώρας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και του κ.Τσίπρα προσωπικά ήταν ότι δεν γνώριζε πώς λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος. Αποδεικνύεται ότι ούτε ο υπόκοσμος ήξερε πώς λειτουργεί.

Το 1974, δύο χρόνια αφού το Κογκρέσο ψήφισε την Τροποποίηση περί Ίσων Δικαιωμάτων του Συντάγματος των ΗΠΑ (Equal Rights Amendment - ERA), το 74% των Αμερικανών απάντησαν σε έρευνα της Gallup ότι τη βλέπουν θετικά. Σημερινές έρευνες γνώμης καταδεικνύουν ότι οι Αμερικανοί αισθάνονται πως υπάρχει ακόμη απόσταση που πρέπει να διανυθεί προκειμένου να κατοχυρωθεί η ισότητα των δικαιωμάτων. <b> Γράφει η Karlyn Bowman. </b>

Το rebound του ελληνικού τουρισμού και της ελληνικής οικονομίας θα κριθεί από την ταχύτητα των εμβολιασμών στην Ευρώπη, η οποία δυστυχώς δεν είναι καλή, όπως δείχνει και το πρόσφατο αδιέξοδο στην Σύνοδο Κορυφής, τονίζει στο Liberal ο γνωστός οικονομικός αναλυτής Ζολτ Ντάρβας, χαρακτηρίζοντας το «πράσινο ψηφιακό πιστοποιητικό» ως ένα ευπρόσδεκτο εργαλείο που ωστόσο από μόνο του δεν αρκεί. <b>Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη.</b>

Η αντίδραση σύσσωμης της αντιπολίτευσης στον τρόπο που διαχειρίζεται η κυβέρνηση την υγειονομική κρίση έχει ημερομηνία λήξεως. Και τοποθετείται χρονικά μέσα στους επόμενους κοντινούς μήνες, με την επιτάχυνση του εμβολιαστικού προγράμματος, το σταδιακό άνοιγμα της αγοράς, την επανέναρξη των τουριστικών αφίξεων και την επιστροφή στην κανονικότητα. 

Ας έχει υπ&apos; όψη του ο πατριώτης μου ο Πολάκης (με τον οποίον ειλικρινά δεν θέλω να ξανατσακωθώ, οπότε δεν χρειάζεται να μου απαντήσει και αρπαχτούμε πάλι) πως οι σύντροφοι του τον καιρό του εμφυλίου ηττήθηκαν γιατί κουβαλούσαν το ίδιο άχτι, την ίδια μανία και την ίδια εχθροπάθεια που δείχνει κι αυτός σ&apos; όσους δεν συμφωνούν απολύτως μαζί του. 

Φουντώνει η άνοιξη, αχνοφέγγει το τέλος του πανδημικού τούνελ (αυτό δεν είναι "τελευταίο μίλι" αλλά είκοσι χιλιάδες λεύγες υπό τη θάλασσα της αβεβαιότητας), να που ξεμυτίζουν, όλο και πιο ανοιχτά, όλο και πιο τολμηρά, εκείνα που παλιά ονομάζαμε "κορπορατιστικά αιτήματα", δηλαδή οι συντεχνίες. 

Η κυβέρνηση, παρά τα προβλήματα με την πανδημία και ορισμένα λάθη που φυσιολογικά κάνει, προηγείται στις δημοσκοπήσεις με διψήφια διαφορά από το ΣΥΡΙΖΑ. Εκπροσωπεί τη λογική και την κανονικότητα, ενώ ορισμένες συντεχνίες, υποστηριζόμενες και από την αντιπολίτευση, το μη λογικό και τη μη κανονικότητα. 

Για την ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης δυο ήταν τα καθοριστικά ζητήματα: Το γερμανικό που υπήρξε η κληρονομιά των Ναπολεόντειων πολέμων και το ανατολικό που προέκυψε ενόψει του διαμελισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επί δυο αιώνες και τα δυο βρισκόντουσαν στο επίκεντρο των εξελίξεων και έκριναν την έκβασή τους διαμορφώνοντας αναλόγως τον πολιτικό χάρτη της Γηραιάς Ηπείρου. 

Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της στήλης θα το αφιερώσουμε σε εκείνους που εδώ και 200 χρόνια δεν έχουν κατορθώσει να βρουν νέα επιχειρήματα κατά της ελευθερίας, κατά της προόδου και της εξέλιξης, είτε αυτά αφορούν την κοινωνία, την οικονομία ή την πολιτική. O Διευθυντής Ερευνών του ΚΕΦίΜ, Αριστείδης Χατζής, δημοσίευσε ένα εύρημα τις πολυετούς έρευνας την οποία έχει αναλάβει προκειμένου να μελετήσει σε βάθος  την Επανάσταση του ?21 και κυρίως τη φιλελεύθερη διάστασή της.  

Έγραφα μόλις προχθές πως το Όσκαρ ανοησίας διεκδικούν οι Μ. Ζορμπά και ο Ν. Ξυδάκης με τις γνωστές δηλώσεις τους, εκτός αν εμφανιστεί την τελευταία στιγμή κάποιο άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Και προέκυψε Παύλος Πολάκης που υποστήριξε ότι από συστάσεως του Ελληνικού κράτους υπάρχουν δύο παρατάξεις. Αυτή των κοτζαμπάσηδων, των ταγματασφαλιτών, των γερμανοτσολιάδων, των χουντικών και η παράταξη του Κολοκοτρώνη, του Μακρυγιάννη, του Βελουχιώτη, του 114, του Πολυτεχνείου.

Ο Μάριο Ντράγκι είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει όσο ελάχιστοι τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε ολόκληρη την Ένωση αλλά και σε κάθε κράτος-μέλος της χωριστά. Γνωρίζει τη δαιδαλώδη και γραφειοκρατική αρχιτεκτονική της ΕΕ, γνωρίζει πως σκέφτονται τα «μεγάλα παιδιά» του ευρωπαϊκού κλαμπ και ως οικονομολόγος καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα την έννοια της πολιτικής η οποία ταυτίζεται με την οικονομία.