Οι ουρές στα εκλογικά κέντρα του ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ είναι «ουρές» που επιτρέπουν μια σχετική συλλογική αισιοδοξία. Αφενός η συμμετοχή χιλιάδων πολιτών σε μια ανοιχτή δημοκρατική διαδικασία για την εκλογή νέας ηγεσίας σε οποιοδήποτε κόμμα, είναι αυτοτελώς ένα ευοίωνο σημάδι, για την πολιτική. Ενθαρρύνει ανθρώπους που είτε δεν έχουν πρόσβαση, είτε αποστρέφονται τη δύναμη των μηχανισμών να εμπλακούν με την πολιτική και αποθαρρύνει πολιτικούς και «ηγετίσκους» να εμπιστεύονται την εξουσιαστική δύναμη των κομματικών «μαγειρείων».

Η Ελλάδα αποδεικνύει στην πράξη, ότι και θέλει και μπορεί να ξεπεράσει, όλα όσα την κρατούσαν πίσω τα προηγούμενα χρόνια. Ότι ακολουθεί ένα στρατηγικό σχέδιο, με σαφείς στόχους και με απτά και μετρήσιμα αποτελέσματα. Ότι κτίζει οικονομικές και πολιτικές συμμαχίες, που υπόσχονται ότι η οικονομία της θα συνεχίσει να αναπτύσσεται με ρυθμούς κοντινούς σε αυτούς, που παρουσιάζει σήμερα. Αυτό θα πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε κι εμείς, αφήνοντας στο πλάι αυτούς που κραυγάζουν, που απειλούν, που εξεγείρονται.

Ο Τσίπρας έχει αποδεχτεί την ήττα του από τον Μητσοτάκη και στις επόμενες εκλογές. Κι αν διατηρεί κάποιες ελπίδες ανατροπής του μοιραίου, αυτές δεν μπορεί να ξεπερνούν την ισχνή στατιστική περιοχή του 1% ή 2%. Ο Τσίπρας με το καθημερινό σκληρό ροκ του, δεν κάνει πολιτική για τον Μητσοτάκη και τις εκλογές, αλλά για το εσωτερικό του κόμματος του και για το συνέδριο τους.Το πιθανότερο είναι ότι με την έξαλλη σημερινή πολιτική του προετοιμάζει τους εσωτερικούς συσχετισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε την επομένη της ήττας του να μην τεθεί θέμα ηγεσίας.

Με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι επίσημοι φορείς,  συνυφασμένοι με την οικονομική ιστορία της χώρας που υπάρχουν για  να παράγουν γνώση, προσκάλεσαν τον καθηγητή Γ .Αλογοσκούφη, τον ιθύνοντα νου της χρεοκοπίας, να παρέμβει ως ομιλητής σε δύο συμπόσια επιστημονικού χαρακτήρα, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Είπαμε! Ναι, η κάλπη μίλησε και τιμώρησε και δεν απαιτείται κάτι περισσότερο. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι να ξαναδούμε στα δημόσια πράγματα όσους θα έπρεπε να φροντίσουν να τους ξεχάσουμε πάει πολύ.

«Φοβάμαι πως έχουμε εθιστεί στους καθημερινούς θανάτους και την εικονική σχεδόν πραγματικότητα. Και για μένα εκεί κρύβεται ο κίνδυνος, να μην αξιολογούμε την τραγικότητα όπως της πρέπει», επισημαίνει στο Liberal η συγγραφέας και μεταφράστρια Κώστια Κοντολέων. <b> Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα. </b>

«Αν ξέρω το τέλος, αποκλείεται να ξεκινήσω. Αυτό που χρειάζομαι είναι η Ιδέα, η ιστορία που θέλω να αφηγηθώ, μπορεί να είναι οι περιπέτειες ενός παντρεμένου , ενός χωρισμένου ή τα βάσανα του Καποδίστρια», δηλώνει στο Liberal ο συγγραφέας Άρης Σφακιανάκης. <b> Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα </b>

«Η νεότητα αν είναι κενό γράμμα, αλλοπρόσαλλη και ανερμάτιστη και δεν συνοδεύεται από ιδέες και καθαρή πολιτική ταυτότητα είναι πιο γερασμένη και από τον γηραιότερο εκπρόσωπό της» δηλώνει στο Liberal ο Παύλος Χρήστιδης τονίζοντας παράλληλα πως το ΚΙΝΑΛ «δεν είναι πολύφερνη νύφη που ψάχνει για προξενιά» ούτε και «πατάμε σε δύο βάρκες». <b>Συνέντευξη στην Τάσο Ευαγγελίου.</b>

«Είναι μια γυναίκα που δεν μπορεί να αγαπήσει γιατί ολόκληρη η ζωή της περιστρέφεται γύρω από την πολιτική. Αν ένας άντρας που ασχολείται με την πολιτική είναι απεχθής, μια γυναίκα της πολιτικής είναι φρικτή, είναι ένα τέρας». Έτσι περιγράφει ο Γερμανός συνθέτης Ρίχαρντ Βάγκνερ την Όρτρουντ, ηρωίδα της όπερας «Λόενγκριν». Κανείς δεν ξέρει αν αυτό το γνωρίζει η Άνγκελα Μέρκελ, παθιασμένη λάτρης της όπερας και ειδικότερα του έργου του Βάγκνερ αλλά δεν θα της έκανε και ιδιαίτερη εντύπωση.

Το εμβόλιο πρέπει να γίνει υποχρεωτικό για όλους. Είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για να αντιμετωπίσουμε την πανδημία. Η Οικονομία δεν έχει άλλα περιθώρια για επιδόματα και επιστρεπτέες και δεν υπάρχει κάποιος να μας διαβεβαιώσει αν μετά την «Ο» δεν εμφανιστεί η «Π», η «Ρ» ή η «Ω». Τα μέτρα των 40 δισεκατομμυρίων ευρώ που έλαβε η κυβέρνηση τα τελευταία δύο χρόνια δημιούργησαν ένα τείχος προστασίας, αλλά τώρα το τείχος αυτό κινδυνεύει να καταρρεύσει&#8230;

Δε χρειάζεται να έχει ο αναγνώστης μαντικές ικανότητες για να καταλάβει ποιο κόμμα φωτογραφίζεται στον τίτλο του άρθρου μου. Αυτό είναι το δευτερεύον. Το πρωτεύον και σημαντικό είναι ποιος το λέει. Αν το έλεγε κάποιο στέλεχος της Ν.Δ. θα το προσπερνούσαμε γιατί κάτι τέτοια λένε συνεχώς. Όταν όμως το υποστηρίζει ολόκληρος πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και ιστορικό του στέλεχος, τότε το πράγμα αλλάζει. Μάλιστα, ο κ. Στ. Κοντονής - γιατί περί αυτού πρόκειται - τα «βρόντηξε» κι έφυγε από το κόμμα του, όταν διαπίστωσε «περίεργες» σκοπιμότητες.

Στην εξεταστική που ζήτησε ο ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα των εταιρειών δημοσκοπήσεων, η Κουμουνδούρου έχει χάσει εντελώς την μπάλα. Δεν είναι βέβαια το μόνο πεδίο που συμπεριφέρεται σαν ακέφαλο κοτόπουλο, πηγαίνοντας από δω και από εκεί. Ρωτούσε χθες ο αρμόδιος τομέαρχης του ΣΥΡΙΖΑ, τον πρόεδρο του ΕΣΡ αν ελέγχονται από το ΕΣΡ οι εταιρείες δημοσκοπήσεων. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το 2016, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αγωνιωδώς προσπαθούσε να κλείσει την εκκρεμότητα με το ΕΣΡ και ο Αλ. Τσίπρας πρότεινε για πρόεδρο τον Βύρωνα Πολύδωρα.

Κοιτάξτε, άλλη δουλειά κάνει η κυβέρνηση κι άλλες σκοτούρες έχει ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος. Η κυβέρνηση είναι λογικό να διυλίζει εκατό φορές κάθε μέτρο που λαμβάνει, να υπολογίζει παρενέργειες και κόστη (πολιτικά και οικονομικά), να αναμετράται με αντιδράσεις και μειοψηφίες. Ο απλός όμως και λογικά σκεπτόμενος πολίτης, συφοριασμένος από διαρκείς κρίσεις που τον ταλανίζουν επί δωδεκαετία, κουράστηκε πια να παίζει τις κουμπάρες και να προσπαθεί να παραμερίσει απ? τον δρόμο του ενήλικες που αντιδρούν σαν νήπια.

Στη χώρα μας, οτιδήποτε και να συμβεί, δεν φταίμε ποτέ εμείς. Οι φταίχτες είναι πάντοτε οι άλλοι. Αυτό αποτελεί άλλωστε μια εύκολη επιλογή. Το δύσκολο θα ήταν να αναζητήσουμε τις δικές μας ευθύνες, σε κάθε συμβάν. Τη δική μας συμβολή στην τελική έκβαση των συμβάντων. Διότι μόνο αυτήν μπορούμε να καθορίσουμε και να ελέγξουμε. Οι Αγγλοσάξονες περιγράφουν αυτήν την αποποίηση των δικών μας ευθυνών και την προβολή τους πάνω στους άλλους, δίνοντας της την ονομασία «blame game».

Ξέρετε πώς τα μετρά ένας Δεξιός πολιτικάντης; «Ωχ! Αυτοί οι σχεδόν εξακόσιες χιλιάδες ανεμβολίαστοι άνω των 60, θα πάνε κατ&apos; ευθείαν στον Τσίπρα. Τι το&apos; θελε τώρα αυτό ο Κυριάκος; Άσ&apos; τους να αυτοκτονήσουν.» Ξέρετε πώς το μετρά ένας ΣΥΡΙΖΑίος πολιτικάντης; «Τέλεια. Ο Μητσοτάκης έστειλε στην αγκαλιά μας εξακόσιες χιλιάδες ψηφοφόρους. Αν πέθαιναν θα τον κατηγορούσαμε για τον θάνατό τους, τώρα που θα ζήσουν θα κουβαλήσουν την οργή τους για το πρόστιμο κατ&apos; ευθείαν στην κάλπη μας». Ως απάντηση, δεν θα ηθικολογήσω υπέρ της εθνικής και κοινωνικής υπευθυνότητας του Κυριάκου.

Η 38χρονη Πάττυ (Παρθένα) Κουτμερίδου, η οποία πέθανε αφήνοντας ορφανό ένα νεογέννητο, είχε εμπιστευτεί την επιστήμη και τα όπλα της για να αποκτήσει το μωρό της. Έβαλε τον εαυτό της στη σωματική και ψυχολογική διαδικασία των αλλεπάλληλων εξωσωματικών παραμερίζοντας τους φόβους και τους αποδεδειγμένα μεγάλους κινδύνους για την υγεία της στο μέλλον. Πήρε ατελείωτα φάρμακα και ορμόνες χωρίς φόβο αλλά με τον πόθο της μητρότητας. Η έγκυος Πάττυ Κουτμερίδου, φοβήθηκε να κάνει το εμβόλιο για τον κορονοϊό;

Το ντιμπέιτ των υποψηφίων αρχηγών του ΠΑΣΟΚ, δεν μας έκανε πιο σοφούς. Ακολούθησε το ίδιο μοτίβο με τη ρηχή προεκλογική εκστρατεία. Το απόλυτο τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι οι πάντες περιμένουν να ακούσουν μόνο για τη στάση που θα κρατήσει το ΠΑΣΟΚ στις σχέσεις του με τα δυο μεγαλύτερα κόμματα. Αν δηλαδή στις επόμενες εκλογές το ΠΑΣΟΚ, θα στηρίξει τη ΝΔ ή αν θα συνταχθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας την πολυδιαφημισμένη «Προοδευτική Διακυβέρνηση», μαζί και με το κόμμα του Γιάννη Βαρουφάκη. Όλα τα άλλα μοιάζουν με μια περιττή πολυτέλεια.

Το αντιπολιτευτικό μένος είναι κακός σύμβουλος. Οδηγεί τον πολιτικό σε λανθασμένες κινήσεις, που είναι λογικό να τις εκμεταλλεύεται ο βασικός του αντίπαλος. Το αντιπολιτευτικό μένος δεν επηρεάζει μόνον την κρίση ενός πολιτικού. Τον εξωθεί να λαμβάνει αποφάσεις επιπόλαιες, χωρίς να ελέγχει την ακρίβεια των δεδομένων πάνω στα οποία στηρίζονται. Έτσι ο αντιπολιτευτικός λόγος του στο τέλος γίνεται μπούμερανγκ. Αυτό έπαθε χθες ο Α. Τσίπρας. Αγωνιώντας για τις κακές δημοσκοπικές επιδόσεις του κόμματος του, επιχειρεί να αποδομήσει τις ίδιες τις δημοσκοπήσεις.

Μπορεί μία επιχειρηματική διαφωνία να εξελιχτεί σε μείζον πολιτικό θέμα; Η απάντηση είναι πως ναι! Επειδή η πολιτική είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα συμφέροντα. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι περισσότεροι πολιτικοί αντιμετωπίζουν την πολιτική ως «δουλειά». Θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Ίσως, σε μία άλλη ιδανική κοινωνία. Στον πραγματικό κόσμο, όμως, θα πρέπει να είμαστε πονηρεμένοι. Ενόψει απλής αναλογικής, λοιπόν, θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά!

Όσα συνέβησαν τα τελευταία εικοσιτετράωρα κάνουν εμφανείς, για ακόμα μια φορά, τις συνέπειες των τοξικών πολιτικών ηγεσιών και των τοξικών οπαδών που μοιραία αυτές συσπειρώνουν γύρω τους. Όταν η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει το Freedom Pass ως μέτρο ενθάρρυνσης των νέων για τον εμβολιασμό, η αντιπολίτευση και οι μηχανισμοί της στη δημόσια σφαίρα έσπευσαν να οξύνουν τα πνεύματα με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Λίγους μήνες μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε το υπέρ του υγειονομικού συστήματος ποσό για τους άνω των 60 ανεμβολίαστων, να γίνει ένα χρηματικό βραβείο για όσους θα εμβολιάζονται.

Μεγάλα ποσά χρόνου, ενέργειας, χρημάτων και εμβαδού σε έντυπα μέσα έχουν αφιερωθεί τα τελευταία χρόνια να αντιμετωπιστεί η πληγή του &#8220;λαϊκισμού&#8221; στο Ηνωμένο Βασίλειο και ολόκληρη την Ευρώπη. Τα εισαγωγικά είναι αναγκαία, καθώς αυτός ο λαϊκισμός συνήθως παρουσιάζεται ως δημιουργία των πολιτικών άκρων - η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, ο Τζέρεμι Κόρμπιν ή ο Νάιτζελ Φάρατζ στο Ηνωμένο Βασίλειο, το αριστερό Κίνημα των 5 Αστέρων και η δεξιά Λίγκα στην Ιταλία. <b> Γράφει ο Tim Worstall </b>

Πρώτη Δεκεμβρίου σήμερα και η σκέψη μας δεν μπορεί παρά να επιστρέφει στον Δεκέμβριο του 2008. Σε ένα μήνα, που θα στοιχειώνει την ιστορία της πόλης των Αθηνών. Διότι πριν από 13 χρόνια ακριβώς, διαλυόταν το επιχειρηματικό μελίσσι του κέντρου της πόλης και διαρρηγνυόταν ο κοινωνικός ιστός της πρωτεύουσας της χώρας. Η πρωτεύουσα της Ελλάδας είχε παραδοθεί στις φλόγες, στις λεηλασίες, στις καταστροφές με μια κυβέρνηση που όχι μόνο δεν τολμούσε να αντιμετωπίσει με δραστικά μέτρα την έκρηξη της παραβατικότητας, αλλά παρακολουθούσε με «ψυχραιμία» τα τεκτενόμενα.

Όσες φορές ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε να ψελλίσει την ιδέα ότι ο άξονας Δεξιάς-Αριστεράς ως εργαλείο περιγραφής και ερμηνείας της τρέχουσα πολιτικής πραγματικότητας έχει πλέον ξεπεραστεί από τα γεγονότα, βρήκε ελάχιστους πρόθυμους να την υποστηρίξουν στην κοινωνία. Αντιμέτωποι με την προχθεσινή ασημαντότητα του debate των υποψηφίων για το ΚΙΝΑΛ κάποιοι μετριοπαθείς πολίτες, ίσως και να κατάλαβαν την αξία που είχε η ιδέα του Μητσοτάκη.

Παραπάνω από μια δεκαετία το ΠΑΣΟΚ &#8211; ΚΙΝΑΛ, είναι ένα κόμμα σε μετάβαση. Από μεγάλο, έγινε μικρό. Καταβάλλοντας, ίσως δυσανάλογα βαρύ τίμημα, την εποχή των μνημονίων για τις εποχές του καταναλωτικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας που άρχισε  στα τέλη του 80 και ολοκληρώθηκε στην περίοδο της «αστακομακαρονάδας». Από κόμμα εξουσίας και ισχυρός πόλος του παραδοσιακού  δικομματισμού έγινε κόμμα «σφήνα» στον υβριδικό δικομματισμό του «ενάμιση κόμματος».

Εκρηκτικό κοκτέιλ πανδημίας, πληθωρισμού, εφοδιαστικών αλυσίδων καλούνται να αντιμετωπίσουν ξανά οι οικονομίες. Σκληρότερα θα πληγούν εκείνες με τα πιο χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού, όπως η Γερμανία και η Ελλάδα, η οποία θα «βραχεί» και αυτή, καθώς ανεξάρτητα της «Ομικρον», οι κίνδυνοι προυπήρχαν, τονίζει ο διευθυντής ερευνών του γερμανικού Ινστιτούτου DIW, Αλέξανδρος Κρητικός. <b>Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη.</b>