Οι ουρές στα εκλογικά κέντρα του ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ είναι «ουρές» που επιτρέπουν μια σχετική συλλογική αισιοδοξία. Αφενός η συμμετοχή χιλιάδων πολιτών σε μια ανοιχτή δημοκρατική διαδικασία για την εκλογή νέας ηγεσίας σε οποιοδήποτε κόμμα, είναι αυτοτελώς ένα ευοίωνο σημάδι, για την πολιτική.
Ενθαρρύνει ανθρώπους που είτε δεν έχουν πρόσβαση, είτε αποστρέφονται τη δύναμη των μηχανισμών να εμπλακούν με την πολιτική και αποθαρρύνει πολιτικούς και «ηγετίσκους» να εμπιστεύονται την εξουσιαστική δύναμη των κομματικών «μαγειρείων».
Ειδικά σε ότι αφορά στο ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ, δια της ψήφου τους για την νέα ηγεσία χιλιάδες άνθρωποι - περισσότεροι από το 2017 - πιστοποιήθηκαν ως πολιτικά ενεργοί και άμεσα ενδιαφερόμενοι για την πορεία, και συνεπώς και την εκλογική τύχη του κόμματος.
Επειδή κάποιοι, ίσως βιαστούν να χαρούν υπερβολικά, για τη μεγάλη προσέλευση του κόσμου του ΠΑΣΟΚ στις εσωκομματικές κάλπες, θα πρέπει να σημειωθεί πως δείκτης αποτίμησης της επιτυχίας, είναι και το εκλογικό μέτρο. Δηλαδή αυτοί οι σχεδόν 270 χιλιάδες άνθρωποι σε τι εκλογικό ποσοστό αντιστοιχούν; Η απάντηση δεν είναι εξίσου ενθαρρυντική. Μόνο με αυτούς το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ θα είναι πάλι ένα μικρό κόμμα.
Η «μόχλευση» στο υπόλοιπο κομμάτι της κοινωνίας θα έρθει ή δεν θα έρθει από τις θέσεις και τις επιλογές της νέας ηγεσίας. Το στίγμα πορείας που θα εκπέμψει.
Οι επικείμενες εθνικές εκλογές που θα διεξαχθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής αν θεωρητικά είναι παγίδα για τη ΝΔ και τον Κυρ. Μητσοτάκη, είναι διπλή παγίδα για τη Χαριλάου Τρικούπη και τον νέο πρόεδρο. Όσο πλησιάζει η μέρα εκείνης της κάλπης τόσο μεγαλύτερη θα είναι η πίεση που θα ασκείται στο ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ. Αλλά δεν είναι σκόπιμο να προτρέχει κανείς καθώς τα περισσότερα συμπεράσματα για το «αύριο» του ΠΑΣΟΚ θα βγουν την προσεχή Κυριακή, όταν θα αναδειχθεί ο νέος αρχηγός. Θα έχει όμως και την επόμενη Κυριακή πολιτική ουσία ,να μην δοθεί από τους ηττημένους σήμα στους υποστηρικτές τους, για αποχή. Να συντηρηθεί η εικόνα «500 άνθρωποι ψηφίζουν ανά λεπτό».
Στις άλλες ουρές της Κυριακής, σε αυτές έξω από τα εμβολιαστικά κέντρα δεν είχαμε την πληροφορία πόσοι εμβολιάστηκαν ανά λεπτό. Η εικόνα αυτή σε αντίθεση με ότι συνέβαινε την άνοιξη δεν ήταν ούτε αισιόδοξη ούτε παρήγορη. Αποκαρδιωτική και εξευτελιστική είναι για μια κοινωνία που δεν λύγισε μπροστά σε τόσους πολλούς άδικους θανάτους και τεράστιο πόνο αλλά κάμφθηκε από την αποστέρηση όσων θεωρεί δικαιωμάτων της. Χωρίς συναίσθηση ευθύνης και συλλογικής μοίρας.
