Δεν υπάρχει καλό ίδρυμα. Αυτό είναι ένα αξίωμα, μια αλήθεια καθολικής ισχύος στην οποία συμφωνούν γιατροί, ψυχολόγοι, ψυχοθεραπευτές, ψυχίατροι, κοινωνικοί λειτουργοί, εκπαιδευτικοί. Συμφωνεί και η ελληνική Πολιτεία που τα τελευταία χρόνια έχει θέσει ως πρώτη προτεραιότητά του τη λεγόμενη Αποϊδρυματοποίηση, δηλαδή τη βούληση να μην μείνει κανένα παιδί σε ίδρυμα. Πρέπει να γίνουν όμως ακόμα πολλά με πρώτο την ενίσχυση του θεσμού της αναδοχής και αυτό πρέπει να γίνει γρήγορα και με μεγάλη τόλμη.

Μετά τον Αλέξη Τσίπρα, ο Παύλος Πολάκης έχει κατορθώσει να είναι το πλέον προβεβλημένο και αναγνωρίσιμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά τα χρόνια, ο κόσμος έμαθε  από το απύλωτο στόμα και τα γραφόμενά του στο facebook, τα πάντα. Για τον χαρακτήρα, το ήθος, τις συνήθειες, τις σκέψεις του, την οικογένεια του, τους εχθρούς και τους φίλους του, την αντίληψη του περί πολιτικής. Δεν μένει σχεδόν τίποτα να υποθέσουμε για το ποιος είναι και πώς λειτουργεί.

Ο φόβος κάθε υπουργού και κάθε κυβέρνησης είναι να μην καθίσει η στραβή στη βάρδια τους. Μην προκύψει κάποιο απρόοπτο γεγονός που θα έχει πολιτικό κόστος. Τους διαφεύγει πως η διαχείριση έκτακτων καταστάσεων είναι μέσα στα καθήκοντα τους. Αν αυτά τα έκτακτα γεγονότα μετατραπούν σε «στραβή» αυτό θα οφείλεται στην ανεπάρκεια τους. Όποιος φοβάται τις στραβές, ας καθίσει στο σπίτι του, γιατί η ανεπάρκεια του μπορεί να αποβεί καταστροφική για πολλούς ανθρώπους, σε πολλά επίπεδα.

Τα νέα επιχειρηματικά τζάκια δημιουργούνται στην Ελλάδα με την βοήθεια και την ανοχή του κράτους. Γι' αυτό και υπάρχει έντονο ενδιαφέρον από τα λεγόμενα επιχειρηματικά συμφέροντα για το ποιος θα διευθύνει το γκουβέρνο. Και γι' αυτό η Ελλάδα δεν έχει γίνει ακόμη ένας σοβαρός επενδυτικός προορισμός. Εύλογα, λοιπόν, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για το τι θα βγάλει η κάλπη της απλής αναλογικής. Η κυβέρνηση, πάντως, έχει τον τρόπο να κόψει τον βήχα σε όλους: Τηρώντας τους νόμους!

Το μέτωπο αυτό (που έφτιαξε ο Κυριάκος) τους ενοχλεί, ο Δεξιός δεν θέλει να τον λένε Κεντρώο και ο Κεντρώος δεν γουστάρει να συναγελάζεται με Δεξιούς. Αμ δεν γίνεται έτσι παλικάρια. Είτε θα αποφασίσουμε ότι η ελληνική πολιτική σκηνή θα αποτελείται από είκοσι ιδεολογικά κρυστάλλινα κόμματα του 5% που μετά θα διαπραγματεύονται στο μετεκλογικό τραπέζι, είτε αυτός ο διάλογος και η διαπραγμάτευση θα γίνεται στο εσωτερικό μεγάλων πολυσυλλεκτικών κομμάτων.

«Αντλώ εμπνεύσεις από καταγεγραμμένα θέματα στις εφημερίδες. Από τυχαίες σκηνές παντού. Κάτι που με προκαλεί να σκεφτώ. Κάτι που με πλήγωσε. Να αναρωτηθώ για τα υπαρξιακά μου προβλήματα», επισημαίνει στο Liberal o γιατρός Χρήστος Ναούμ, διευθυντής στο Δερματολογικό Τμήμα του Ευαγγελισμού και συγγραφέας πολλών βιβλίων, ανάμεσά τους το ιστορικό «Γιαρντίμ: Οι φλόγες της Ανατολής». <b> Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα. </b>

Η ανακοίνωση που εξέδωσε η Facebook ότι θα μετατραπεί σε μια εταιρεία metaverse, προκάλεσε αναστάτωση. Ο Elon Musk ειρωνεύτηκε αυτή την απόφαση, λέγοντας ότι οι άνθρωποι δε θέλουν να αντικαταστήσουν τον φυσικό κόσμο. Ο Jack Dorsey χαρακτήρισε δυστοπική αυτή την εξέλιξη. Άλλοι έσπευσαν να υπερθεματίσουν. Παρά τις διαφωνίες που υπάρχουν, ένα είναι το σίγουρο: το μετασύμπαν είναι αναπόφευκτο. <b>Γράφει ο Mark Jamison.</b>

Τελικά η εφημερίδα «Αυγή», με πολιτική απόφαση, δεν έκλεισε. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έκρινε πολιτικά ασύμφορη την επικράτηση αμιγώς οικονομικών κριτηρίων για την παραπέρα πορεία της ιστορικής εφημερίδας. Η κοινή πείρα λέει πως πρόκειται για μια μηχανική υποστήριξη με ημερομηνία λήξεως. Οι περιπτώσεις της «Τυποεκδοτικής», του «902» και χιλιάδων επιχειρήσεων, επιβεβαιώνουν τον κανόνα πως όταν μια επιχείρηση δεν πουλά, δεν έχει έσοδα και συνεπώς κλείνει.

Μέχρι σήμερα δεν είχα μεγαλύτερη στεναχώρια από το κλείσιμο της εφημερίδας «Φιλελεύθερος». Οπότε καταλαβαίνω απόλυτα τους ανθρώπους της Αυγής. Λένε ότι το χαρτί πεθαίνει. Για μας τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε στο μελάνι κάθε λουκέτο εφημερίδας μας πονάει. Με 750 αναγνώστες η συζήτηση για το κλείσιμο της Αυγής. Με 900 και κάτι το κλείσιμο του καθημερινού Φιλελεύθερου. Τι λέτε σύντροφοι; Κάνουμε μια Αυγή του Φιλελευθερισμού για να δούμε αν έχουμε -ακόμη-  ελπίδα;

Στη σοκαριστική υπόθεση ξυλοδαρμού του καθηγητή μέσα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο από κουκουλοφόρους μπροστά σε εμβρόντητους φοιτητές, υπάρχει μια αξιοπρόσεκτη λεπτομέρεια. Το Πανεπιστήμιο είχε ασκήσει πειθαρχική δίωξη στον καθηγητή που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τη δικαιοσύνη. Αλλά το πειθαρχικό συμβούλιο των καθηγητών δεν προχώρησε στην έκδοση της απόφασης. Η συντεχνία των καθηγητών και οι μπάχαλοι, χέρι- χέρι. Οι λιγοστοί ηρωικοί που αντιστέκονται στη βαρβαρότητα βλέπουν τις φωτογραφίες τους σε κηδειόχαρτα.

Καθώς το μέλλον της καθημερινής έκδοσης της Αυγής βρίσκεται στο προσκήνιο, ορισμένοι αναπολούν την αρθρογραφία και το πολιτικό στίγμα της παλαιάς Αυγής, άλλοι εστιάζουν στον σκληρό κομματικό χαρακτήρα που απέκτησε επί ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι άλλοι σκέφτονται την πιθανότητα απώλειας θέσεων εργασίας και όλοι λυπούνται που μπορεί να κλείσει μια ακόμα εφημερίδα. Το σημερινό άρθρο θα εστιάσει σε ένα άλλο θέμα, χρηματοοικονομικού χαρακτήρα σχετικά με την Αυγή.

Χλευάζουμε τα μέλη ΔΕΠ του Οικονομικού Πανεπιστημίου, με πρώτο τον Πρύτανη γιατί δέχονται πειθήνια τη βία. Τώρα καταλαβαίνουμε όμως γιατί. Πως μπορεί η συγκεκριμένη κοινότητα να απαιτήσει την επιβολή του νόμου και της τάξης όταν δεν μπορεί να διαχειριστεί την παραβατικότητα των μελών της. Το πρόβλημα της βίας υπερβαίνει τα Πανεπιστήμια. Αφορά την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της που την εκλογικεύει είτε για λόγους ιδεολογικούς είτε γιατί τη βλέπει ως τρόπο απονομής της δικαιοσύνης που δεν μπορούν να αποδώσουν οι θεσμοί και τα δικαστήρια.

Για φανταστείτε μια χώρα που μόλις έχει ξεκολλήσει από τη λάσπη μιας δεκάχρονης οικονομικής κρίσης και μιας τρίχρονης πανδημίας, πάνω που έχει αρχίσει να τρέχει με ρυθμούς ανάπτυξης 5% και 7%, να κατεβάσει τα μολύβια και να αρχίσει να ψηφίζει. Σαράντα μέρες προεκλογική εκστρατεία, πρώτη κάλπη. Δέκα μέρες διερευνητικές, άλλες τριάντα μέρες προεκλογική εκστρατεία, δεύτερη κάλπη. Δεκαπέντε μέρες διερευνητικές, ξανά-μανά τριάντα μέρες προεκλογική μάχη, τρίτη κάλπη. Και μετά άλλες δεκαπέντε μέρες ώσπου να φτιαχτεί κυβέρνηση. Αν φτιαχτεί...

Ο Βρετανός δημοσιογράφος Nicholas Wapshott εξέδωσε ένα νέο βιβλίο με τίτλο Samuelson - Friedman: The Battle Over the Free Market για τις διαφορές απόψεων μεταξύ του Πωλ Σάμιουελσον από το ΜΙΤ και του Μίλτον Φρίντμαν από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο και περιγράφει τις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις στις οκτώ δεκαετίες που γνωρίζονταν. <b>Γράφει ο David Henderson.</b>

Πόσο διαφορετικά θα ήταν άραγε τα πράγματα, αν ο Αλ. Τσίπρας είχε νοσήσει πριν από ένα χρόνο και έκανε τότε τις ίδιες ακριβώς δηλώσεις, που κάνει σήμερα; Aν η μηχανή του χρόνου διέγραφε όλα όσα έχει πει από την άνοιξη του 2020 μέχρι και προχθές; Μεταξύ άλλων, στην ανάρτηση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται ότι «ο ιός δεν αστειεύεται και για πολλούς δεν είναι ένα απλό συνάχι. Άρα εμβόλιο, μάσκα, αποστάσεις, ψυχραιμία».

Τις τελευταίες ημέρες τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είχαν γεμίσει από memes με «Νίκος Ανδρουλάκης quotes» δηλαδή αποφθέγματα/ρήσεις στα οποία ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εμφανιζόταν να δηλώνει αφόρητες κοινοτοπίες στο στυλ: «Όταν ξημερώνει δεν είναι πια νύχτα», «Όποιος δεν έχει παιδιά δεν τα στέλνει στο σχολείο», «Όποιος δεν είναι νέος, είναι ηλικιωμένος». Κι αυτά τα memes κυκλοφορούσαν ήδη πριν τη συνέντευξη που έδωσε στον Αντώνη Σρόιτερ με αφορμή τη συμπλήρωση ενός μήνα στην προεδρία του κόμματός του.

Διάβασα ομολογώ με έκπληξη, ότι τα Carrefour επιστρέφουν στην Ελλάδα. Διάβασα επίσης ότι το Hilton θα κατεβάσει ρολά για δύο χρόνια και μετά όταν θα τα ξανανεβάσει θα είναι ένα εντελώς καινούριο και προωθημένο πράγμα μέσα στην Αθήνα. Βλέπω στις περιοχές μου στα νότια προάστια λογιών - λογιών ξένους να σκουπίζουν τα ακίνητα, πληρώνοντας όσο - όσο. Στα Χανιά που γνωρίζω καλά, οι τουριστικές μονάδες ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Και μόνο αυτά; Κάτι γίνεται στη χώρα παιδιά...

Το μεταναστευτικό - προσφυγικό πρόβλημα ήρθε για να μείνει. Όποιος πιστεύει πως μπορεί ένα κράτος της ΕΕ να απελάσει 200.000 ανθρώπους είναι είτε δημαγωγός είτε ζει στον κόσμο του. Εκείνο που γίνεται και γίνεται με επιτυχία, είναι ο σημαντικός περιορισμός των αφίξεων νέων μεταναστών - προσφύγων, χάρη στα μέτρα που λαμβάνει η παρούσα κυβέρνηση στον Έβρο και στο Αιγαίο. Συνεπώς το πρόβλημα εντοπίζεται σε αυτούς που βρίσκονται ήδη στην πατρίδα μας. Τι θα γίνει με αυτούς τους ανθρώπους;

Ένα μεγάλο τμήμα από τη μικρομεσαία κεφαλαιοποίηση του Ελληνικού Χρηματιστηρίου παρουσιάζει μια άγρια ομορφιά. Άγρια για τους επενδυτές, ομορφιά για τους βασικούς μετόχους. Οι επενδυτές παίρνουν το ρίσκο να βάλουν τα λεφτά τους σε μία εταιρεία που υπόσχεται ανάπτυξη. Αν το εγχείρημα αποτύχει, όλοι αναλαμβάνουν μερίδιο της αποτυχίας. Αν πετύχει; Τότε οι βασικοί μέτοχοι μπορεί και να κρατήσουν την επιτυχία μόνο για τον εαυτό τους! Είναι το γνωστό παιγνίδι «μονά κερδίζω, ζυγά χάνεις».

Οι ταραχές στο Καζακστάν δημιουργούν προβλήματα για τη Μόσχα. Μέχρι σήμερα, το Καζακστάν παρείχε στη Ρωσία ένα φράγμα ασφαλείας έναντι της ασταθούς Κεντρικής Ασίας  - κάτι ακόμη πιο αναγκαίο μετά την κατάληψη της εξουσίας στο Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν. Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το φάσμα αυτής της &#8220;χρωματιστής επανάστασης&#8221; υπέρ της δημοκρατίας στα σύνορα της Ρωσίας. <b>Γράφει ο Leon Aron.</b>

Από τα τέλη της δεκαετίας του &apos;80 όταν και δημοσιεύθηκε η μελέτη της Ελένης Βαρίκα «Η Εξέγερση των Κυριών. Η Γένεση της Φεμινιστικής Συνείδησης στην Ελλάδα, 1833-1907» μέχρι σήμερα, θα περίμενε κανείς ότι θα υπήρχε πληθώρα έργων για την παρουσία των Ελληνίδων στα δημόσια πράγματα. Τα έργα δεν απουσιάζουν, αλλά ως επί τω πλείστον είναι βαριά ιδεολογικοποιημένα, γραμμένα για να καταναλωθούν από ένα κοινό εντός κομματικών τειχών.

Τα οικονομικά στατιστικά στοιχεία που δίδονται στη δημοσιότητα ανά τακτά χρονικά διαστήματα, τόσο από την Ελληνική Στατιστική Αρχή, όσο και από το Ινστιτούτο Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών, δεν προσφέρονται ούτε για θριαμβολογίες, ούτε για καταστροφολογίες. Άλλωστε από τα ίδια δεδομένα, μπορούν να προβληθούν διαφορετικές διαστάσεις και εξαχθούν διαφορετικά συμπεράσματα. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, για το 11μηνο του 2021, χρήζουν λοιπόν μιας νηφάλιας ανάλυσης.

Είναι αστείο να συζητάει κανείς για οικουμενικές κυβερνήσεις υπό τις παρούσες συνθήκες. Η χώρα διαθέτει μία από τις πιο ισχυρές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, με πρωτοφανή ποσοστά αποδοχής. Γιατί, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης να αποφασίσει να αποκτήσει συγκάτοικο; Τι κρύβεται πίσω από την σχετική παραφιλολογία; Στο μεταξύ ο κ. Μητσοτάκης κάνει πάρτι. Του κάνουν πιο εύκολο το δίλλημα: «Εγώ ή εκείνοι που είναι ανίκανοι να στήσουν ακόμη και μία αξιοπρεπή συνομωσία»;

Τώρα με τις ουρές της πανδημίας διαπιστώνεις κανείς πως ούτε τα συνοικιακά φαρμακεία έκλεισαν, όπως σύσσωμος φώναζε ο κλάδος, ούτε το ατομικό φαρμακείο κατέστη «μη αποδοτικό», ούτε τάβλι παίζουν οι φαρμακοποιοί τα Σάββατα χωρίς πελάτες. Προσάρμοσαν τη λειτουργία τους στις ανάγκες των πελατών και της εποχής όταν επιτέλους ξέμαθαν από το θηριώδες ποσοστό κέρδους που είχαν εξασφαλίσει τα χρόνια προ μνημονίου.