Το ζήτημα δεν αφορά την αξιοπιστία ή όχι ενός πολιτικού. Αφορά σε κάτι περισσότερο. Στη διάθεση πολλών ανθρώπων ν\\' ακούν οτιδήποτε και να το αποδέχονται ως κάτι που μπορεί να συμβεί. Και μάλιστα, πολύ πιθανό να συμβεί. Δεν σκέφτονται ή δεν ρωτούν για το πότε λήγει το μνημόνιο, τους αρκεί η δήλωση Καμμένου.

Είπε ο ένας υπουργός κατά λάθος την ΠΓΔΜ Μακεδονία. So what? Δεχτήκαμε να μην πάνε τα Νατοϊκά πλοία στα Δωδεκάνησα. So what? Δεν προσγειώθηκε το αεροπλάνο του κ. Τσίπρα στην Ρόδο. So what? Δεχτήκαμε τον επικεφαλής Τούρκο αστυνομικό στην Χίο με σφραγίδα στο διαβατήριό του από τα κατεχόμενα. SO WHAT? Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Ο επικεφαλής της Fairfax μιλά στο Liberal.gr και στον Κωνσταντίνο Μαριόλη. Γιατί δηλώνει εντυπωσιασμένος με την Ελλάδα.

Σαν Μεσσία περίμεναν οι Κουβανοί τον Ομπάμα. Στις φυλακές, χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι περιμένουν να τους δοθεί αμνηστία με αφορμή την επίσκεψη του πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, οι άρρωστοι προσεύχονται για αμερικανική βοήθεια στα διαλυμένα νοσοκομεία, οι αγρότες προσβλέπουν σε μηχανήματα και σπόρους από τον θείο Σαμ…».

Υπάρχουν πράγματα για τα οποία πίστευα ότι αυτή η κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει κάτι, όπως το λαθρεμπόριο καυσίμων, η σύμβαση της Αττικής Οδού, η κάθαρση στο ποδόσφαιρο. Δεν πίστεψα ότι θα πάψουμε να είμαστε χώρα φυλάρχων, όπως το Αφγανιστάν, από τη μία μέρα στην άλλη. Αλλά, είχα μία ελπίδα…

Η αξιολόγηση μπορεί να περάσει, μπορεί και να μην περάσει. Το ΔΝΤ μπορεί να υποχωρήσει από τις σκληρές θέσεις του, μπορεί και να μην υποχωρήσει. Η Ευρώπη μπορεί να μας δώσει μια τρίμηνη περίοδο χάριτος και να συζητήσει μαζί μας τότε τα δύσκολα θέματα, μπορεί και να μη μας δώσει. Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι το φαρμάκι που δηλητηριάζει οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης. Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Δεκάχρονες παντρεύονται χωρίς τη θέλησή τους, μαζικοί βιασμοί γυναικών και παιδιών με μηδαμινές ποινές (και αν) για τους δράστες, παραμορφώσεις με οξύ, ξυλοδαρμοί, λιθοβολισμοί, εκτελέσεις για λόγους ‘τιμής’ λαμβάνουν χώρα σε ανδροκρατούμενες κοινωνίες.

Με την πολιτική της, την πολιτική των αρνητικών επιτοκίων, τιμωρούνται οι νουνεχείς. Εκείνοι που αποταμιεύουν. Ωθούνται να καταναλώσουν τις αποταμιεύσεις τους, είτε να χάσουν χρήματα, πληρώνοντας στις τράπεζες πρόστιμο για τη φύλαξη των κεφαλαίων τους. Και επιβραβεύονται οι παντοειδείς δανειολήπτες.

Ο Αμερικανός φορολογούμενος έχει επανειλημμένα πληρώσει τη ματαιοδοξία των τραπεζιτών. Όπως και ο Εγγλέζος, αλλά και πολλοί άλλοι. Θα θυμόμαστε τις διασώσεις αμερικανικών τραπεζών, αλλά και εγγλέζικων κατά την κρίση του 2008.

Ο Τσίπρας ήταν πάντοτε ο χρήσιμος εταίρος για τους δανειστές. Όσο και αν ηχεί αντιφατικό, ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν η καλύτερη επιλογή γι\\' αυτούς. Αυτό φάνηκε από το τέλος του 2014, όταν ήταν φανερό πως η κυβέρνηση Σαμαρά από τον φόβο του πολιτικού κόστους και των εκλογών που ήταν μπροστά απέφευγε να προχωρήσει στις μνημονιακές δεσμεύσεις.

Eίναι δύσκολο να γίνει πρόβλεψη για το ποια από τα οκτώ κόμματα της βουλής θα συνεχίσουν να υπάρχουν στις επόμενες η μεθεπόμενες εκλογές. Μπορεί όμως να ισχυριστεί κάποιος ότι ο κατακερματισμός των μεγάλων κομμάτων και η ανάδειξη νέων, ήρθε για να μείνει. Γράφει ο Φίλιππος Σαχινίδης.

Ο τέως γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης μιλάει στο Liberal και στον Ανδρέα Ζαμπούκα. Αναφέρεται στα δύσκολα χρόνια που πέρασαν στην υπηρεσία του και στις παθογένειες της Δικαιοσύνης.

Ενώ η αξιολόγηση πάει από «Χρονοντούλαπο σε Χρονοντούλαπο», τόσο καθυστερεί η συζήτηση της απομείωσης του χρέους. Γράφει ο Κώστας Μήλας.

Η δημοσκόπηση, αν και τηλεφωνική, ξάπλωσε στο ντιβάνι του ψυχο-εξομολόγου τους ερωτηθέντες. Τα συναισθήματα τους για την κατάσταση της χώρας δείχνουν μια κοινωνία «περίλυπη έως θανάτου», σε μεγαλοβδομαδιάτικη διάθεση. Απογοήτευση, Οργή, Αγανάκτηση, Ανησυχία, Άγχος, Στεναχώρια, Ντροπή και Αδιαφορία είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα.

Οι διαρροές θέλουν την Τρίτη στη Βουλή να ξεκινάει ένας νέος ανένδοτος της αριστεράς απέναντι στη διαπλοκή και στη διαφθορά. Να λαμβάνει χώρα μία επιχείρηση αποκατάστασης της γέφυρας της αριστεράς με το ηθικό της πλεονέκτημα. Είναι μια τακτική που μας θυμίζει έντονα την επιλογή του Carmina Burana στις συγκεντρώσεις του Ανδρέα!

Αποκλειστική συνέντευξη του Αμερικανού καθηγητή Οικονομικών του Πανεπιστημίου Berkeley, Barry Eichengreen, στο Liberal.gr.

Βόρειος Κορέα, Νορβηγία και Ειδομένη. Η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μακριά επηρεάζει την ειρήνη, την ευημερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα στο σπίτι μας.

Ακόμα και αν όλη η Ευρώπη βουλιάξει, τρεις εταιρείες θα κερδίσουν, ασχέτως των όποιων εξελίξεων. Η Volkswagen, η Siemens και η Deutsche Bank. Όσο και αν φαίνεται παράλογη αυτή η διαπίστωση, θα δούμε γιατί αυτή είναι απόλυτα σωστή!

Η Κυβέρνηση, για μια ακόμη φορά, ποιεί την ανάγκη ιδεολογία: μια και δεν έχουν κάνει τίποτε για το προσφυγικό και μεταναστευτικό, ευκαιρία να λύσουν το δημογραφικό!

Σκέφτομαι εκείνον τον ΣΥΡΙΖαίο. Αυτόν, που προχθές πήρε μερικές ανάσες απ’ όλα αυτά που βιώνει περίπου δεκατέσσερεις μήνες τώρα. Από τότε που ο αρχηγός τους επισημοποίησε την κυβερνητική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, είναι γνωστό πως το έδαφος είχε καλλιεργηθεί καιρό πριν. Όταν πίστεψε (ο ΣΥΡΙΖαίος) ότι υπάρχει ενδεχόμενο να χαλάσει αυτή η συνεργασία με τον Καμμένο λόγω των δηλώσεων του Μουζάλα.

Ενδεικτική της σοβαρότητας του θέματος είναι η εκτίμηση της εταιρείας ερευνών Economist Intelligence: ενδεχόμενη νίκη του Donald Trump θεωρείται ένας από τους 10 μεγαλύτερους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Ένας μαύρος κύκνος που θα μπορούσε να διαταράξει την παγκόσμια οικονομία και να οξύνει τους κινδύνους της ισλαμιστικής τρομοκρατίας κατά των Ηνωμένων Πολιτειών.

Λέγεται ελεγχόμενη πολιτική ασάφεια. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που ήδη ζούμε και θα ζήσουμε ακόμη πιο έντονα στα επόμενα χρόνια. Μέχρι να κλείσουν όλα τα κρίσιμα εθνικά θέματα, θα ευνοούν τα αδύναμα κυβερνητικά σχήματα, τα οποία είναι και εύκολα χειραγωγούμενα…

Όλα τα άλλα που έχουμε βιώσει επί καθημερινής βάσεως δεν ήταν ικανά να προκαλέσουν τέτοιο κουρνιαχτό. Ούτε η διαχείριση της παιδείας, ούτε το «ανοίγουμε τα σύνορα», ούτε το «θα γεμίσουμε την Ευρώπη τζιχαντιστές», ούτε τα capital controls, ούτε η δεδηλωμένη υπερηφάνεια για την Ειδομένη, ούτε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο.

Προφανώς βρίσκονται στην προπολεμική εποχή του γερμανικού επεκτατισμού, στη δεκαετία του 1930. Όμως οι πράξεις τους διόλου δεν διευρύνουν ούτε την ανάπτυξη της πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών εταιρειών που χρειάζονται ανοικτές αγορές να πουλάνε προϊόντα, ούτε των εργαζομένων που θέλουν δουλειές από αυτήν την ανάπτυξη.