«Ως εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη που θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί και δεν βοηθάει μία ημέρα πριν τις αυτοδιοικητικές και ένα μήνα πριν από τις εθνικές εκλογές» θεωρεί ο Νίκος Ανδρουλάκης τη ρήξη στις σχέσεις της Φώφης Γεννηματά με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, το Σάββατο το μεσημέρι.

Δύο Ελλάδες αναδείχθηκαν από τις κάλπες της 26ης Μαΐου. Η Φώφη Γεννηματά διαγκωνίζεται από σήμερα με τον Αλέξη Τσίπρα ποιος από τους δυο θα εκπροσωπήσει καλύτερα τη δεύτερη Ελλάδα, αυτή που προσδοκά να εισπράττει επιδόματα πείνας, να διορίζει τα παιδιά της στο Δημόσιο και να επιβιώνει σε βάρος της άλλης Ελλάδας... <b> Γράφει ο Παναγιώτης Γκλαβίνης. </b>

Εννέα μήνες δηλώνει ότι κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ τη χώρα η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Θεανώ Φωτίου σε συνέντευξή της στη ΕΡΤ. Παράλληλα σημείωσε ότι η κυβέρνηση έλαβε δύσκολα μέτρα που ουδέποτε τα... υιοθέτησε.

Αν δεν είχαν το σύνδρομο του… ηρωικού καταδιωκόμενου, θα είχαν εντοπίσει τους δείκτες, που πέραν της πρόθεσης ψήφου, αναδείκνυαν πόσο μισητοί έχουν καταντήσει στον λαό και θα αναρωτιούνταν τον λόγο, αντί εκ των υστέρων να αποδίδουν σε αυτόν αδυναμία αντίληψης του… τεράστιου έργου τους. <b>Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης.</b>

Όποιος κοιτάζει τα νούμερα των εκλογών- και δεν εννοώ τα πολλά ανθρώπινα αλλά τα λίγα αριθμητικά- βλέπει μπροστά στα μάτια του ένα που πρωταγωνιστεί και είναι το πιο σημαντικό για τις επόμενες εκλογές. Και για τις αυτοδιοικητικές της Κυριακής και για τις εθνικές της 7ης Ιουλίου. Κι αυτό το νούμερο είναι το 33,11% που πήρε η ΝΔ στις ευρωεκλογές. Σε σχέση με το 23,78% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό το νούμερο λέει ότι όλα είναι ρευστά.

Ο Πάνος Σκουρλέτης μπορεί να είναι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν ζει με αυταπάτες. Είναι ο Σουσλώφ του κόμματος. Και δικαίως γραμματέας. Χτες, με δυο κουβέντες περιέγραψε τα αίτια της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, ταυτοχρόνως, μ αυτές τις κουβέντες ξεσκέπασε και όλη την παθογένεια του κόμματος, της κυβέρνησης και κατ’ επέκταση της ελληνικής κοινωνίας επί ΣΥΡΙΖΑ.

«Πριν από τις εκλογές και μετά τις εκλογές μεσολαβεί ένα γεγονός που αλλάζει τα πάντα. Και αυτό δεν είναι άλλο από τις εκλογές», συνήθιζε να επαναλαμβάνει ο βασιλιάς της ατάκας Φρανσουά Μιτεράν. Ως προς τη χώρα μας πάντως, οι τελευταίες ευρωεκλογές άλλαξαν πολλά, όχι όμως τα πάντα. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι… <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος.</b>

Ο ΣΥΡΙΖΑ της κυβερνητικής τετραετίας κατέληξε να αποτελεί μια καρικατούρα του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980, με τον Αλέξη Τσίπρα να προσπαθεί να περπατήσει πάνω στα πολιτικά «υποδήματα» του Ανδρέα Παπανδρέου (απελπιστικά μεγάλα για το μέγεθός του), τον Πολάκη να υποδύεται τον Μένιο Κουτσόγιωργα κ.ο.κ. <b>Γράφει ο Κώστας Χρυσόγονος.</b>

Οι ευρωεκλογές αποτέλεσαν και σημείο μηδέν για την πολιτική ζωή του τόπου. Γιατί το εκλογικό αποτέλεσμα και κυρίως η καταδίκη του κυβερνώντος κόμματος από το εκλογικό σώμα προκάλεσαν και ευτυχώς την προκήρυξη από μέρους του καταρρέοντος πρωθυπουργού πρόωρων εθνικών εκλογών. <b>Γράφει ο Ανδρέας Λοβέρδος.</b>

Οι περισσότεροι είδαν αυτές τις εκλογές, όχι σαν ευρωπαϊκές —η Ευρώπη μπορεί να περιμένει— αλλά σαν ένα ζέσταμα για τις εθνικές, όπου η ΝΔ θα πάρει πολύ πιο εύκολα από όσο δείχνει το χθεσινό ποσοστό της την αυτοδυναμία, προχωρώντας άμεσα στις απαραίτητες συνταγματικές αλλαγές που απαιτούνται για εκλογή Προέδρου και εκλογικό σύστημα.

Τα σημερινά αποτελέσματα των εκλογών δεν σημαίνουν τίποτα αν δεν σημάνουν το τέλος του «Σοσιαλιστικού μετασχηματισμού» για το οποίο όλοι έχουμε βάλει το λιθαράκι μας. Έχουμε δομήσει μια κοινωνία που όχι μόνο δεν θέλει αλλά δεν μπορεί καν να συνεννοηθεί. Στην αλλαγή πλεύσης που πρέπει να συμβεί δεν φτάνει η αλλαγή κυβέρνησης. <b> Γράφει ο Αντώνης Δαρζέντας. </b>

Η σύγκριση της εικόνας είναι καταλυτική: Ο Κυριάκος κάθεται σταυροπόδι στο σαλόνι και πίνει τον καφέ που του έφτιαξε η σκλάβα-Μαρέβα πετώντας μάλιστα την στάχτη του τσιγάρου του στο πάτωμα, ενώ ο Τσίπρας φορώντας ολόσωμη ποδιά και φακιόλι στο κεφάλι, στριφογυρίζει από δωμάτιο σε δωμάτιο σφουγγαρίζοντας με το ένα χέρι και ξεσκονίζοντας με το άλλο.

Λίγο Μάο και λίγο Μέρκελ. Μπόλικο Τράμπ κι άλλο τόσο Μαδούρο. Μια δόση Μαρξ κι άλλη μια δόση Ιερώνυμο. Μισή μεζούρα σοσιαλισμό κι άλλη μισή καπιταλισμό. Μια οκά ευρωπαϊσμό κι άλλη μια ευρωσκεπτικισμό. Δυο κιλά ολιγαρκούς αφθονίας κι άλλα δυο κιλά κοτεράτες διακοπές. Μισός Ανδρέας Παπανδρέου και μισός Νίκος Ζαχαριάδης. Θαυμάστε τον.

Ο Α.Τσίπρας και η Ρ.Δούρου δεν εγκαλούνται για την πυρκαγιά που ξέσπασε και έσπειρε τον θάνατο και την καταστροφή. Φυσικές καταστροφές μπορεί να συμβούν στην θητεία οποιασδήποτε κυβέρνησης. Και οι δύο εγκαλούνται κυρίως για τα όσα έγιναν μετά την εκδήλωση και την ταχύτατη εξάπλωση της φωτιάς. Εγκαλούνται για την επικοινωνιακή διαχείριση της κατάστασης. Τι έκαναν;

Όταν ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του μιλάνε για αριστερά με πιάνουν τα γέλια. Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα δεν υπάρχει. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά του 2015 με το σήμερα. Το 2015 ο κόσμος ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ ως το νέο που έρχεται να δώσει άλλη προοπτική στη χώρα. Ήταν ρεύμα. Σήμερα ο κόσμος που ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει σαν πόλος έλξης.

H εικόνα των κυβερνητικών παραγόντων που κάθονται μέσα στον ακίνητο συρμό, του υπό κατασκευή μετρό της Θεσσαλονίκης και κοιτάζουν έξω με ενθουσιασμό και αλληλοσυγχαίρονται, καταγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια όλη την παθογένεια του φαινόμενου του σύριζα και των ακολούθων του από την ακροδεξιά, το βαθύ ΠΑΣΟΚ και την ανανεωτική αριστερά.

Οι Συριζαίοι –και αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημά τους– μετέβαλαν ένα σημαντικό μέρος του ελληνικού λαού σε «πλέμπα», όπως οι αρχαίοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Σκόρπισαν απλόχερα την αναξιοπρέπεια? φθάνουν να αγοράζουν κυριολεκτικά την ψήφο των πολιτών, δίνοντάς τους επιδόματα δύο μέρες πριν από τις εκλογές. <b>Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς.</b>

Τα μέτρα που ψηφίστηκαν χθες είναι μόνιμα μέτρα για τους πολλούς και όχι προεκλογικά κόλπα. Αυτό ισχυρίστηκε στα σοβαρά ο Πρωθυπουργός. Αλίμονο, ποιος κακόπιστος θα πίστευε ότι είναι προεκλογικές παροχές και κόλπα, τα μέτρα που ψηφίζονται δέκα ημέρες προ των - δυσοίωνων για τον κ Τσίπρα - εκλογών; <b>Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης.</b>

Την αποκαλούν το «πράσινο» νησί. Η Κρήτη σε ότι έχει να κάνει με τα εκλογικά ποσοστά ανέκαθεν έδινε την απλόχερη υποστήριξή της στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο από τη δεκαετία του ‘80 κατέγραφε θηριώδεις επιδόσεις σε όλους τους νομούς της μεγαλονήσου. <b>Γράφει ο Γιάννης Κ.Τρουπής.</b>

Θυμάμαι την ιστορία της βίλας του Ανδρέα και της Δήμητρας στην Εκάλη, την οποία «καθάρισε» ο Βαγγέλης (Γιαννόπουλος) με μια μοναδική κουβέντα. Την ονόμασε «κωλόσπιτο» και όλα τέλειωσαν δια μαγείας. Αντιθέτως, το σπίτι του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στο Ακρωτήρι στα Χανιά, κυνηγούσε τον αείμνηστο για πολλά χρόνια, όταν ο Κουρής στην Αυριανή το ονόμασε «βίλα με τους επτά καμπινέδες».

Όταν ο ΓΑΠ κέρδισε τις εκλογές του 2009, το ΠΑΣΟΚ ήταν ήδη ένα κόμμα που είχε περάσει στην Ιστορία. Και ακριβώς για αυτό τον λόγο δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την κρίση, οδηγώντας τη χώρα στα μνημόνια. Από την άλλη, μπορεί οι «κληρονόμοι» να έκρυβαν τον θάνατο του παππού για να εισπράττουν τη σύνταξη, αλλά υπήρχε πολύς κόσμος που ήθελε να ακούει τις ιστορίες του. Αφού λοιπόν, τον αποζητούσε, στη θέση του εμφανίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Με μια ανάρτηση στο facebook ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρεται στον πατέρα του σημειώνοντας ότι δεν ισχυρίζεται πως ήταν αντιστασιακός και περιγράφει τη ζωή του σημειώνοντας ότι μετά την μεταπολίτευση είχε ενταχθεί στο ρεύμα του ΠΑΣΟΚ.

Πριν από δυόμισι χρόνια, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Ισπανίας (PSOE) έτεινε να καταντήσει «ΠΑΣΟΚ»... Τα ποσοστά του ήταν σταθερά κάτω από τους Podemos και από τους φιλελεύθερους κεντρώους του Κόμματος των Πολιτών (Ciudadanos) αλλά και από την παραδοσιακή Δεξιά του Λαϊκού Κόμματος.

Δεν έχει περάσει δα και τόσος καιρός από τις Πλατείες της Αγανάκτησης για να έχουμε ξεχάσει την ανθρωπογεωγραφία τους και τη σημειολογία τους. Είναι αυτοί που εκπροσωπούνται στην κυβερνητική πλειοψηφία από τον κ.Πολάκη. Αυτοί που αποκαλούσαν τον Σόιμπλε «σακάτη», ντύνονταν με στολές των Ναζί για να υποδεχτούν τη Μέρκελ ενώ οι ίδιοι πόζαραν με το χέρι προτεταμένο σε ναζιστικό χαιρετισμό για να κάνουν πλάκα.