Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Μετά από τα τρία αστεράκια που ακολουθούν, θα διαβάσετε το κείμενο που είχα στείλει για δημοσίευση στις 9 χθες το βράδυ. Ενώ την παράγραφο που διαβάζετε τώρα την έστειλα στις 00:10 ακριβώς, λίγο μετά το τέλος της ανακοίνωσης του Τσίπρα δηλαδή, εκμεταλλευόμενος την ανοχή των αρχισυντακτών του Liberal. Δεν θα πω πολλά, παρά μονάχα αυτό: Όλα Θα Πάνε Καλά, Πατριώτες. Όλα θα πάνε, τελικώς, καλά.
* * *
To σημείωμα αυτό γράφεται μεταξύ 8 και 9 εχθές, οπότε δεν έχω απόλυτα στοιχεία στη διάθεσή μου — αν και η διαφορά μεταξύ της μεγάλης νικήτριας και του κυβερνώντος κόμματος είναι επίσης μεταξύ 8 και 9. Όταν θα διαβάζετε αυτές τις αράδες, θα ξέρετε ακριβώς τα νούμερα.
Στοιχεία δεν έχω στη διάθεσή μου, έχω όμως την ίδια μου τη… διάθεση. Πώς νιώθω; Όχι όσο καλά ήλπιζα. Κατ' αρχάς, προσδοκούσα 10% διαφορά — για να βλέπω το διψήφιο νούμερο. Κατά δεύτερον, η παγίωση του υψηλού ποσοστού τού ΣΥΡΙΖΑ —το 25% είναι μεγάλο, παράδοξα μεγάλο, ανόητα μεγάλο— είναι μάλλον δεδομένη. Και μάλιστα έχω την εντύπωση πως ελάχιστα κέρδισε συνολικά από τις παροχές που έταξε και από τα κατοστάρικα που μοίρασε τον τελευταίο καιρό, καθώς έχασε και αρκετά λόγω των Πρεσπών (σχεδόν άλλο τόσο; ποιος να ξέρει). Οπότε έχουμε να κάνουμε με ένα παράλογο —ακριβώς περί παραλόγου πρόκειται— που ήρθε για να μείνει τουλάχιστον για δύο εκλογικές αναμετρήσεις ακόμη: του Οκτωβρίου και του 2023, οπότε —Θεού θέλοντος— θα σταματήσει να μας απασχολεί, καθώς εκτιμώ ότι θα έχει προηγηθεί μία εξαιρετικά γόνιμη τετραετία.
Προφανώς αυτά «ισχύουν» υπό την αυθαίρετη προαίρεση ότι δεν θα διασπαστεί μέχρι τότε ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, ότι θα αλλάξουν πράγματα μέσα στο κόμμα, θα αλλάξουν. Δεν καταπίνεται τέτοια ήττα. Μετά, μάλιστα, την πανωλεθρία του Οκτωβρίου θα δούμε πράγματα και θαύματα. Εδώ θα είμαστε. Ώς τότε, μέχρι τις εκλογές δηλαδή, τα στελέχη του θα κρατούν την αναπνοή τους. Αυτό μόνο, και τίποτε περισσότερο από αυτό. Και μετά θα βγουν τα μεγάλα μαχαίρια. Η Αριστερά έχει μακρά παράδοση επ' αυτών.
Τώρα, εννοείται πως τόσο εγώ όσο και οι περισσότεροι είδαμε αυτές τις εκλογές, όχι σαν ευρωπαϊκές —η Ευρώπη μπορεί να περιμένει— αλλά σαν ένα ζέσταμα για τις εθνικές, όπου —το ξαναλέμε για να μείνει— η Νέα Δημοκρατία θα πάρει πολύ πιο εύκολα από όσο δείχνει το χθεσινό ποσοστό της την αυτοδυναμία (και θα συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ, θέλω να ελπίζω — έστω και άτυπα), προχωρώντας ασφαλώς άμεσα και σε εκείνες τις απαραίτητες, τις εκ των ων ουκ άνευ, συνταγματικές αλλαγές που απαιτούνται για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και για το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα.
Ως εκ τούτου, τα ποσοστά που κατέλαβαν τα δύο νέα μικρά κόμματα είναι μάλλον ενδεικτικά τού ότι ίσως εκπροσωπηθεί ένα από αυτά, οριακά (με ελάχιστους βουλευτές), στην επόμενη Βουλή. Κάτι διόλου ικανοποιητικό. Ήθελα μία τετρακομματική Βουλή (συν τη συμμορία των ναζί), όχι πεντακομματική. Αλλά και πάλι μπορεί να εξατμιστούν εύκολα και τα δύο, ακολουθώντας από νωρίς-νωρίς την τύχη του Θεοδωράκη (τι θλίψη), του Καμμένου (ας μη μιλήσω) και του Λεβέντη (επίσης ας μη μιλήσω).
Εκείνο που με έκανε να χαρώ είναι η άνετη νίκη των δύο δημάρχων που έχουμε πει από αυτή τη στήλη ότι θα διοικήσουν την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Γράφαμε τότε:
Έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στον Κώστα Μπακογιάννη και, κυρίως, στον Νίκο Ταχιάο, επειδή τον ξέρω καλά. Θα τα καταφέρουν. Αναλαμβάνουν τιτάνιο έργο όπου να 'ναι. Το ξέρουν. Θα το φέρουν εις πέρας. Και πρέπει, δηλαδή, να ξεπεράσουν τους προκατόχους τους κατά πολύ. Λοιπόν, θα το κάνουν.
Περισσότερα αύριο και μεθαύριο — ειδικά για την πόλη μου.
