Του Σάκη Μουμτζή
101 νεκρούς κανένας δεν μπορεί να τους αγνοήσει. Κανένας δεν μπορεί να προσπεράσει το γεγονός της καταστροφής στο Μάτι. Και για να εξηγούμαι:
Ο Α.Τσίπρας και η Ρ.Δούρου δεν εγκαλούνται για την πυρκαγιά που ξέσπασε και έσπειρε τον θάνατο και την καταστροφή. Φυσικές καταστροφές μπορεί να συμβούν στην θητεία οποιασδήποτε κυβέρνησης.
Και οι δύο εγκαλούνται κυρίως για τα όσα έγιναν μετά την εκδήλωση και την ταχύτατη εξάπλωση της φωτιάς. Εγκαλούνται για την επικοινωνιακή διαχείριση της κατάστασης. Τι έκαναν;
Αντί να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός—κυριολεκτικά—και με την παρουσία τους να δηλώνουν συμβολικά την παρουσία της Πολιτείας στις τραγικές στιγμές, αυτοί προσπαθούσαν να διασώσουν το πολιτικό τους γόητρο. Συσκέπτονταν για να συγκαλύψουν και όχι για να διασώσουν.
Ενώ άνθρωποι έχαναν την ζωή τους, αυτοί έλεγαν ψέμματα.
Να υπενθυμίσω στον αναγνώστη πως τον Αύγουστο του 2002 έγιναν μεγάλες πλημμύρες στην Γερμανία. Ο Γκ. Σρέντερ υπολειπόταν σημαντικά του αντιπάλου του, περίπου 8 μονάδες, λίγο χρονικό διάστημα πριν τις εκλογές. Έβαλε τις γαλότσες του και βρέθηκε δίπλα στα συνεργεία στην καρδιά της μάχης. Δεν τον ενδιέφεραν τα επικοινωνιακά κόλπα. Αισθάνθηκε την ανάγκη να δηλώσει την παρουσία του Γερμανικού κράτους στην προσπάθεια να σωθούν άνθρωποι και περιουσίες. Αποτέλεσμα; Κέρδισε τις εκλογές που έγιναν στις 22 Σεπτεμβρίου.
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1999, στις 3 η ώρα το μεσημέρι, έγινε ισχυρός σεισμός στην Αθήνα. Μεγάλη καταστροφή, 145 οι νεκροί. Με άμεση κινητοποίηση της κρατικής μηχανής, το ίδιο βράδυ, οι πληγέντες είχαν τις σκηνές τους και εξασφαλισμένη την διατροφή τους.
Οι υπουργοί της τότε κυβέρνησης δεν κάθισαν να κλαφτούν που «έτυχε η στραβή στην βάρδια τους.» Ούτε πανικοβλήθηκαν. Έτρεξαν, συντονίστηκαν, ίδρωσαν και έδωσαν στους πολίτες την αίσθηση πως υπάρχει Κράτος και κυβέρνηση.
Εννοείται πως με την αποτελεσματική διαχείριση του σεισμού του 1999 το ΠΑΣΟΚ γλίτωσε από μια πολιτική καταστροφή, καθώς είχε ήδη ηττηθεί στις ευρωεκλογές του Ιουνίου από την Νέα Δημοκρατία.
Και κάτι ακόμα.
Οι μεγάλες φωτιές στην Πελοπόννησο τον Αύγουστο 2007 ξέσπασαν αφού είχαν προκηρυχθεί οι εκλογές. Τεράστια η καταστροφή, 50 οι νεκροί. Κι όμως. Χάρη στην έγκαιρη κινητοποίηση της τότε κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και χάρη στην χορήγηση με συνοπτικές διαδικασίες του τριχίλιαρου, ο Κώστας Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές που διεξήχθησαν λίγες ημέρες μετά.
Δεν κάθισε αυτός και οι υπουργοί του να ψάχνουν τις αιτίες της πυρκαγιάς ούτε ασχολήθηκαν με την επικοινωνιακή διαχείριση της καταστροφής. Εδρασαν αποτελεσματικά και ανταμείφθηκαν.
Είμαι σίγουρος πως αν και ο Α.Τσίπρας και η Ρ.Δούρου αντιμετώπιζαν την πυρκαγιά στο Μάτι, όπως αντιμετώπισε ο Κ. Σημίτης τον σεισμό στην Αθήνα και ο Κ.Καραμανλής τις φωτιές στην Πελοπόννησο, μόνον πολιτικό όφελος θα είχαν.
Σε όλους τους πολιτικούς της πρώτης γραμμής, σχεδόν πάντα δίνεται μια ευκαιρία να αποδείξουν τις ικανότητες τους. Να ξεφύγουν από την μετριότητα. Να ξεχωρίσουν.
Αν αντεπεξέλθουν με επιτυχία στην συγκεκριμένη πρόκληση έχουν αλλάξει επίπεδο. Αν είναι πρωθυπουργοί εισπράττουν αυτοί και το κόμμα τους το κέρδος από την αποτελεσματική αντιμετώπιση της κρίσης.
Αυτό ακριβώς που δεν κατόρθωσαν να κάνουν ο Τσίπρας και η Δούρου. Στην κρίσιμη στιγμή «εζυγίσθησαν, εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλιπείς».
Και αυτό θα πρέπει να το εισπράξουν την Κυριακή στην κάλπη. Θα πρέπει να τιμωρηθούν και για το Μάτι.
