Η ελεεινολογία και η χυδαιότητα έχει πάψει προ καιρού, να είναι ζήτημα πολιτικής αισθητικής. Είναι μέρος της ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ολότητα του. Η σήψη των ελπίδων του κ.Τσίπρα, για ραγδαία καταβαράθρωση της κυβέρνησης, τη δημιουργία ενός κοινωνικού ολέθρου και η μη εκπλήρωση των προφητειών του, εκλύει τοξικά αέρια στο δημόσιο βίο. Ο ΣΥΡΙΖΑ διατυμπανίζει ως στρατηγική επιλογή την υποδαύλιση της κοινωνικής έντασης. Ο εκτροχιασμός του πολιτικού λόγου, είναι ο μοχλός.

Το θέμα της ακρίβειας απασχολεί το σύνολο της κοινωνίας με την κυβέρνηση να λαμβάνει μέτρα προκειμένου να αμβλύνει τις επιπτώσεις ειδικά στις ευάλωτες ομάδες με γνώμονα την αποφυγή ενός δημοσιονομικού εκτροχιασμού. Την ίδια στιγμή η αντιπολίτευση βάλει κατά της κυβέρνησης και παρότι αναγνωρίζει πως πρόκειται για μια διεθνή κρίση εν τούτους αμφισβητεί τα μέτρα που λαμβάνονται και προχωρά σε πλειοδοσία με ακοστολόγητες παροχές. Τι προτείνουν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης;

Αν στη ΝΔ εκφράστηκε προβληματισμός (από τη δημοσκοπική άνοδο του ΚΙΝΑΛ), στον ΣΥΡΙΖΑ επικράτησε πανικός. Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα (με τη διαρκή καθήλωση σε λιμνάζοντα δημοσκοπικά ύδατα), εμφανίστηκε και νέος ανταγωνιστής, ο οποίος άρχισε διαρρηγνύει το «τείχος προστασίας» που είχε υψώσει ο Τσίπρας γύρω του, υποδυόμενος τον μοναδικό εκφραστή της Κεντροαριστεράς.

Λίγο οι δυσκολίες της συγκυρίας και της κυβέρνησης, λίγο η προοπτική της απλής, αλλά, όπως είδαμε πριν από λίγες μέρες, διόλου άδολης αναλογικής, λίγο ο κοινωνικός και δημοσκοπικός κατήφορος της αξιωματικής αντιπολίτευσης - και η ιδέα μιας «προοδευτικής διακυβέρνησης» διατηρείται στο προσκήνιο. Η ζωή όμως, άλλα δείχνει: H επικύρωση των εξοπλισμών από τη Γαλλία θύμισε ότι σε όλα τα βασικά θέματα όχι μόνο δεν υπάρχουν προϋποθέσεις σύμπραξης των προοδευτικών κομμάτων, αλλά μια τέτοια σύμπραξη κινείται στο χώρο του παραλόγου.

Τη στιγμή που το εγχώριο τραπεζικό σύστημα αφήνει πίσω τα βαρίδια του και εισέρχεται σε μια μακρόπνοη αναπτυξιακή πορεία μέσω των χρηματοδοτήσεων της πραγματικής οικονομίας και μέσω της ακολουθίας των επενδυτικών deals, που διαδέχονται το ένα το άλλο, ακούγονται παράφωνες οπισθοδρομικές φωνές. Φωνές, που απειλούν να βάλουν φρένο στις επενδύσεις του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας και να αυξήσουν το ρίσκο στις αγορές.

Ο κ Κατρίνης δήλωσε πως: «στη δημοκρατία η ερευνητική δημοσιογραφία δεν αντιμετωπίζεται ως απειλή». Στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Documento φιλοξενήθηκαν δύο παρόμοιες δηλώσεις του κ. Καρχιμάκη και της κυρίας Δημαδάμα, στενών πολιτικών φίλων του Γ. Α. Παπανδρέου. Τρεις σύντροφοι τους από το ΠΑΣΟΚ ήταν θύματα μιας σκευωρίας στην οποία σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η λεγόμενη «ερευνητική δημοσιογραφία». Μια αθώα δήλωση μέσα σε ένα νοσηρό και τοξικό περιβάλλον, γίνεται και αυτή νοσηρή και τοξική.

Το απαντητικό σχόλιο του ΠΑΣΟΚ στην τηλεοπτική συνέντευξη του πρωθυπουργού, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας ότι θα μπουν στη βάσανο να κάνουν πολιτική και αντιπολίτευση, ουσίας. Αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να μοιάζει όσο περισσότερο μπορεί στο ΣΥΡΙΖΑ, τότε είναι απολύτως αποδεκτή η ταύτιση στο λεκτικό των ανακοινώσεων του και στην εκτίμηση ότι η κυβέρνηση «αντιμετωπίζει το κύμα της ακρίβειας και την ενεργειακή κρίση χωρίς ολοκληρωμένο σχέδιο και στη 'λογική βλέποντας και κάνοντας' ».

Εκπροσώπους αγροτών συνάντησε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ - Κινήματος Αλλαγής, Νίκος Ανδρουλάκης, στο γραφείο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος, στη Βουλή. Ο Ν. Ανδρουλάκης υποδεχόμενος τους εκπροσώπους των αγροτών ανέφερε μεταξύ άλλων ότι η συνάντηση γίνεται σε πολύ δύσκολη περίοδο για τον πρωτογενή τομέα, καθώς η αύξηση της τιμής της ενέργειας έχει δημιουργήσει ένα τσουνάμι.

Τη σύγκρουση του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ με ό,τι δεν ταιριάζει αξιακά στο κόμμα επισήμανε ο πρόεδρός του Νίκος Ανδρουλάκης, ως απάντηση στις κατηγορίες για πολιτική ίσων αποστάσεων, τονίζοντας πως στο ΚΙΝΑΛ δεν υπάρχουν επιλεκτικές ευαισθησίες.

Ειλικρινά, δεν θυμόμαστε πως αποκαλούνταν το κομμάτι του εκλογικού σώματος που μετακινούνταν ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και όριζε κάθε φορά τον νικητή των εκλογών, όταν στο πολιτικό σύστημα πρωταγωνιστούσαν αυτά τα δύο κόμματα. Κέντρο πάντως δεν το έλεγαν «τότε». Σήμερα, αν κάποιοι ετοιμάζονται να δώσουν «τη μάχη του Κέντρου» θα παίξουν σε ένα έργο χωρίς θεατές. 

Η μεγάλη αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα όλα αυτά τα χρόνια, ήταν να γίνει ΠΑΣΟΚ, στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Και ενώ ο Αλέξης Τσίπρας αγωνιωδώς προσπαθεί να εμφανιστεί σαν μετενσάρκωση του Ανδρέα Παπανδρέου, υιοθετώντας την ένρινη φωνή, τη γλώσσα του σώματος, ακόμα και το ζιβάγκο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, η νέα ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, που αναδείχτηκε με την εκλογή του νέου προέδρου, προσπαθεί να γίνει ΣΥΡΙΖΑ, στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν κάποιοι πίστεψαν ότι η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στη θέση του άλλου πόλου ή η σημαντική ενδυνάμωση του, θα σημάνει και την άμβλυνση της αντιπολιτευτικής του ρητορείας απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ, έκαναν μέγιστο λάθος. Αν επίσης πίστεψαν ότι το ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει στη σκιά του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου και συνεπώς θα είναι πιο «φιλικό» απέναντι στη ΝΔ και πάλι έκανε λάθος. Μια χαρά τοξικό μπορεί να γίνει και το ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση του, έχει άλλωστε προϊστορία σ' αυτό.

«Το Κίνημά μας δεν τηρεί ίσες αποστάσεις από κανέναν. Είμαστε απέναντι σε όποιον προσβάλλει τη δημοκρατία και τους θεσμούς της, από όπου κι αν προέρχεται. Δεν πολιτευόμαστε με μεζούρα, δεν έχουμε επιλεκτικές ευαισθησίες», δήλωσε ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ Νίκος Ανδρουλάκης.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι εμβληματικό πρόσωπο της μάχης που έδωσαν οι δυνάμεις της αστικής δημοκρατίας για να αντιμετωπιστεί ο χρυσαυγιτισμός και ο εκτσογλανισμός, σε όλες τις εκφάνσεις του. Είναι επίσης, εμβληματικό θύμα - από το χώρο του ΠΑΣΟΚ – της σκευωρίας της Νοβάρτις και της παρακρατικής μεθόδευσης των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Αλλά την πολιτική και ηθική «οφειλή» προς τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, τη διέγραψε το κόμμα του.

Το ναυάγιο της συνωμοσίας της ομάδας Τσίπρα – Καμμένου, με το κωδικό όνομα “Novartis”, δεν έχει τελειωμό. Η υπόθεση έκλεισε νομικά, και θα έκλεινε τελεσίδικα και στη δημόσια σφαίρα, αν ήμασταν μια χώρα όπου όλα τα πολιτικά κόμματα θα ενστερνίζονταν τη διάκριση των εξουσιών, θα πίστευαν στην τήρηση των νόμων και θα αντιλαμβάνονταν τη λειτουργία των θεσμών.

Έχουμε λόγους να πιστεύουμε πως για όσους έχουν μνήμες από την πολιτική ζωή της χώρας τις δεκαετίες '80 και '90, αντιλαμβάνονται το ΚΙΝΑΛ ως κραταιό ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, ως ένα μικρό, μεγάλο κόμμα. Αν αυτή η αίσθηση είναι ακριβής, τότε το φαινόμενο δεν προκαλεί εντύπωση αφού καταφέρνει να δηλώνει παρών σε κάθε ανάλυση που αφορά το παρόν και το μέλλον της χώρας. Αυτός είναι ο λόγος που κάθε φορά που η ηγεσία του πολιτεύεται ως ένα μικρό, «χθεσινό» κόμμα δημιουργεί αμηχανία και απογοήτευση, ακόμα και στον ιστορικό του αντίπαλο, τη Ν.Δ., χωρίς ένα κραταιό ΠΑΣΟΚ απέναντί της.

Η διαφαινόμενη συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ με τον «Πολλακισμό», υπό το πρόσχημα των ίσων αποστάσεων, της αυτόνομης πορείας και του προεκλογικού διμέτωπου αγώνα, ακυρώνει την προσπάθεια να εμφανιστεί ο κ. Ανδρουλάκης ως ο νέος εκφραστής του πολιτικού κέντρου. Ο Αλέξης Τσίπρας συνειδητά λασπώνει το γήπεδο και συνεχώς θα προκαλεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη να πάει σε εκλογές. Και ο νέος φέρελπις ηγέτης της Κεντροαριστεράς; Αφελώς πιστεύει ότι θα παραμείνει προστατευμένος πάνω στο φράχτη.

Η εικόνα που αποκομίσαμε από τη συζήτηση στη Βουλή σχετικά με την πρόταση δυσπιστίας είναι ότι η πολυκατοικία της «προοδευτικής διακυβέρνησης» κτίζεται κανονικά και ότι οι εξελίξεις θα δείξουν το ποιος θα αναλάβει τη διαχείριση της. Ο ΣΥΡΙΖΑ κοιτάει προς τα αριστερά και το ΠΑΣΟΚ ευαγγελίζεται μια σοβαρή αντιπολίτευση, επιλέγοντας την τακτική των ίσων αποστάσεων και τη χρήση ενός λόγου που καταγγέλλει, αλλά δεν προτείνει.

Η σκληρή προπαγάνδα των ερυθροφρουρών ήθελε τον Αλέξη Τσίπρα αήττητο, άχαστο στις εκλογές, άτρωτο απέναντι στους αντιπάλους του. Έκτιζαν με συνέπεια το προφίλ ενός σύγχρονου κομμουνιστή ηγέτη, όπως μας είχαν συνηθίσει από την εποχή των σοβιέτ. Κάτι από Ιωσήφ ένα πράγμα. Κι ήρθε η ώρα που την κατασκευή από τραπουλόχαρτα την πήρε ο αγέρας. Και ένας - ένας οι ερυθροφουροί «την κάνουν» και ορισμένοι προβάρουν στον καθρέπτη το πράσινο συνολάκι που ανέσυραν από τη ναφθαλίνη.

Είναι σε όλους φανερό, ότι η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση, αφορούσε ουσιαστικά την επιλογή του διαχειριστή της κεντροαριστερής πολυκατοικίας, που ονειρεύεται να κτίσει ο Αλέξης Τσίπρας και στην οποία έχει δώσει την ονομασία «προοδευτική διακυβέρνηση». Μιας πολυκατοικίας, που έχει σαν συνιδιοκτήτες το ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και το κόμμα Βαρουφάκη. Όσοι έχουν συμμετάσχει σε συνελεύσεις πολυκατοικιών, γνωρίζουν τις σκηνές που εξελίσσονται συνήθως σε αυτές. Σκηνές που αντικατοπτρίζουν τα προβλήματα ενός μικρόκοσμου, που φαίνεται αποκομμένος από την πραγματικότητα.

«Το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ ήταν συνταγματικά υποχρεωμένο να υπερψηφίσει την πρόταση δυσπιστίας προς αποφυγή όχι μόνο πολιτικών αλλά και θεσμικών παρεξηγήσεων», αναφέρει σε ανάρτησή του στο Facebook ο πρώην αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος. Επισημαίνοντας ότι συνταγματικά η πρόταση δυσπιστίας δεν οδηγεί αυτομάτως σε εκλογές αν γίνει, θεωρητικά, αποδεκτή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κουραστεί καθημερινά να αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να ενταχθεί σε ένα πλαίσιο σοβαρότητας και αριστερού ορθολογισμού. Εάν ηδύνατο ο Ανδρουλάκης να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, η δημόσια ζωή θα επανήρχετο σε ένα καθεστώς σοβαρότητας. Θα αναμετρούνταν για την εξουσία δυο διαφορετικά προγράμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά θα επικρατούσε η λογική.

Ένα κύμα «πληροφοριών» τον τελειώνει τον Αλέξη και φέρνει στη θέση του τον Νίκο ή τέλος πάντων τους δείχνει ισοπαλία, πράγμα που υπό τις παρούσες συνθήκες ισοδυναμεί με θρίαμβο για τον Ανδρουλάκη και καταστροφή για τον Τσίπρα. Θα σας πω κάτι. Εμπιστεύομαι τις δημοσκοπήσεις, ειδικά αν έχουν χρονική συνέχεια και γίνονται από διάφορες εταιρείες, αλλά παγίως κρατώ μικρό καλάθι για τις «πληροφορίες» περί των δημοσκοπήσεων. 

Το μέτωπο αυτό (που έφτιαξε ο Κυριάκος) τους ενοχλεί, ο Δεξιός δεν θέλει να τον λένε Κεντρώο και ο Κεντρώος δεν γουστάρει να συναγελάζεται με Δεξιούς. Αμ δεν γίνεται έτσι παλικάρια. Είτε θα αποφασίσουμε ότι η ελληνική πολιτική σκηνή θα αποτελείται από είκοσι ιδεολογικά κρυστάλλινα κόμματα του 5% που μετά θα διαπραγματεύονται στο μετεκλογικό τραπέζι, είτε αυτός ο διάλογος και η διαπραγμάτευση θα γίνεται στο εσωτερικό μεγάλων πολυσυλλεκτικών κομμάτων.