Η δημοσκόπηση της ALCO έβγαλε προχθές 6 μονάδες διαφοράς ανάμεσα σε ΝΔ και Σύριζα, με ποιοτικά στοιχεία που προαναγγέλλουν περαιτέρω μείωση της απόστασης ανάμεσα στους δύο. Η MRB χθες έβγαλε 8 τις μονάδες διαφοράς και με πιθανή την αυτοδυναμία του Κυριάκου. Δεν αμφισβητώ την μέθοδο καμιάς απ’ τις δύο εταιρείες, η πολιτική μου αίσθηση όμως είναι ότι η φωτογραφία που έβγαλε η ALCO στο σκηνικό βρίσκεται κοντύτερα στην προοπτική που έχουν τα πράγματα.

Όταν το υπουργείο παιδείας κόβει από την διδακτέα ύλη του λυκείου τον Παύλο Μελά και τον Γερμανό Καραβαγγέλη, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να κόβει άλλη μια φέτα εθνικής συνείδησης από τις επόμενες γενιές Ελλήνων και να την πετάει στα σκουπίδια. Κάποιος πρέπει επιτέλους να πει σ’ αυτούς τους τενεκέδες πως άλλο είναι η σωστή διδασκαλία της ιστορίας μας κι άλλο η κατάργηση της.

Αυτή λοιπόν η πρωθυπουργική ρήση, δεν φεύγει από το μυαλό μου. Αν και έχουν περάσει επτά ολόκληρες μέρες από τότε που ο κ. Τσίπρας εκστόμισε στο Ελληνοαμερικανικό επιμελητήριο το περίφημο «εμείς κατοικούμε μέσα στα λόγια μας», η μοιραία αυτή πρόταση βολτάρει βασανιστικά μέσα στην σκέψη μου για να με ταράξει. Και εμφανίζεται ακριβώς τις ώρες που δεν πρέπει.

Παρασκευή και Σάββατο βράδυ ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεις τραπέζι σε μαγαζί. Στους δρόμους χαμός από αυτοκίνητα, μάταιο κάθε ψάξιμο για παρκάρισμα. «Χα! Η κρίση ξεπεράστηκε, δεν το βλέπετε;» θριαμβολόγησε ο Συριζαίος φίλος μου. Υποχρεώθηκα να συμφωνήσω: «Πράγματι, υπάρχει μια αισιοδοξία στην ατμόσφαιρα. Αλλά για ποιο πράγμα;»\r\n\r\n

Την Παρασκευή 14 του μήνα, ο Αλέξης Τσίπρας θα μιλήσει σε συγκέντρωση στο Παλέ ντε σπόρ της Θεσσαλονίκης. Εντελώς τυχαία, την ίδια ακριβώς μέρα και ώρα θα γίνεται το συνέδριο της ΝΔ. Αυτό κι αν είναι πολιτικό fair play. Κατά τα άλλα, ο Αλέξης κάλεσε τον Κυριάκο να πιουν καφέ στο σπίτι του παρέα με τα παιδιά και την Περιστέρα για να αποδείξει τον πολιτικό του πολιτισμό.

Όταν είσαι κυβέρνηση και βάζεις υποψήφιους δημάρχους στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη τον Ηλιόπουλο και την Νοτοπούλου, είναι σαν να ξεκινάς πόλεμο έχοντας μοιράσει στις στρατιές σου όχι ντουφέκια και πολυβόλα, αλλά κοντάρια με λευκές σημαίες. Ο Ηλιόπουλος είναι ο κομματικός άγνωστος. Ψάχνουμε καμιά φωτογραφία του για να μάθουμε πως είναι. Η Νοτοπούλου πάλι είναι μια σκέτη φωτογραφία με τίποτα από πίσω.

Γελούσα με την υπόθεση του Ριχάρδου, όταν μπήκε μέσα γνωστός μου κραδαίνοντας ένα μάτσο με σφραγισμένα χαρτιά. «Αυτά γίνονται κάθε μέρα» μου είπε φουρκισμένος, «απλώς δεν μπορούμε όλοι να έχουμε δικηγόρο τον Κούγια και τον Δημητρακόπουλο. Εμένα μου ήρθε πρόστιμο από τον ΕΦΚΑ για ασφαλιστική παράβαση που δήθεν έκανα το 2012, σε εταιρεία της οποίας η έναρξη έγινε τον Σεπτέμβρη του 2013». Ήταν έξαλλος.

Στις 26 Νοεμβρίου, πριν μια βδομάδα δηλαδή, η τιμή της βενζίνης στην Γαλλία ήταν 1,65 το λίτρο. Στην Ελλάδα 1,77 το λίτρο. Ο μέσος μισθός στην Ελλάδα ήταν 1.184 ευρώ και στην Γαλλία 2.957 ευρώ, ενώ ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα ήταν στα 684 ευρώ και στην Γαλλία στα 1.498 ευρώ. Άτιμο πράγμα η διαίρεση και η προσθαφαίρεση. Δεν σε οδηγούν σε σαφή και ακλόνητα πολιτικά συμπεράσματα…

Άκουσα στην Βουλή τον πρωθυπουργό με ευλάβεια. Έχει πάψει πια από καιρό να με εξοργίζει, απλώς τον παρακολουθώ προσεκτικά για να καταλάβω μέχρι που μπορεί να φθάσει αυτός ο άνθρωπος. Με τα ίδια ακριβώς μέσα που κάποτε πήρε την εξουσία, τώρα δίνει ξανά τον υπέρ πάντων αγώνα του για να παραμείνει παίχτης και μετά την ήττα. Τι να σχεδιάζει άραγε για εκείνους τους μακρινούς καιρούς;

Έχω υπ’ όψη μου κάποιον ταλαίπωρο που πήρε απ’ το ντουλάπι δυο βαριά ασημένια κηροπήγια και τα πήγε στον Ριχάρδο για να βγάλει η οικογένειά του τον μήνα. Ο πωλητής-εκτιμητής του έδωσε πέντε ευρώ! Πήρε τα κηροπήγια κι έφυγε. Ξέρω και κάποιους άλλους που πήγαν ολόκληρη τη δημόσια περιουσία σε κάτι διεθνείς Ριχάρδους και την ενεχυρίασαν εκεί για έναν ολόκληρο αιώνα δίχως καν να ρωτήσουν την τιμή.\r\n\r\n

Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας: Ο χρόνος των εκλογών είναι προνόμιο των πρωθυπουργών, πλην κανένας πρωθυπουργός ως σήμερα δεν αποφάσισε να πάει σε πρόωρες εκλογές ξέροντας ότι θα χάσει. Κανένας υπολογισμός για λιγότερο οδυνηρή ήττα δεν οδήγησε ποτέ αρχηγό κυβέρνησης σε πρόωρη εγκατάλειψη του θώκου του. Αν δεν ελπίζει βάσιμα σε νίκη, δεν το αποτολμά..

Στα πλαίσια της δουλειάς μου, συνομιλώ καθημερινά με στελέχη του Σύριζα. Υπουργούς, βουλευτές, κομματικούς ινστρούχτορες και υψηλούς κρατικούς αξιωματούχους. Δεν παύουν να με εκπλήσσουν. Δεν παριστάνουν τους ευτυχείς και τους ατάραχους, είναι. Διαθέτουν απόλυτη σιγουριά για τον εαυτό τους και για τις κυβερνητικές προοπτικές του κόμματος τους και μετά τις εκλογές. Κάτι πίνουν.\r\n\r\n

Κάποτε, οι προεκλογικοί διορισμοί στο δημόσιο ήταν συνώνυμοι με την πολιτική ντροπή. Γίνονταν βέβαια κατά κόρον, πλην οι ηθικοί, νοήμονες και παραγωγικοί πολίτες ένιωθαν οργή μπροστά σε τέτοια φαινόμενα φαυλότητας, όπως η απροκάλυπτη εξαγορά ψήφων. Σήμερα τα πράγματα (και οι έννοιες) αντιστράφηκαν. Ενάρετος είναι αυτός που τάζει διορισμούς και φαύλος αυτός που τους καταγγέλλει. Τα ύστερα του κόσμου…

Τελικά χρειαζόμαστε κι άλλους δημοσίους υπαλλήλους ή όχι; Ιδού το μεγάλο φιλοσοφικό ερώτημα που μας ταλανίζει ως λαό. Χθες, μιλώντας ραδιοφωνικά με την αρμόδια υπουργό Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, μου αποκάλυψε ότι αυτήν τη στιγμή υπάρχουν 560.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Αποκάλυψε επίσης ότι φέτος θα προσληφθούν άλλες 8.000 και ότι με την κινητικότητα φέτος θα μετακινηθούν ανάμεσα σε υπηρεσίες μόλις 5.500.\r\n\r\n

Κι όμως, στις 11 χθες το πρωί κάθισα μπροστά στην τηλεόραση και παρακολούθησα την παρέλαση της Θεσσαλονίκης. Αλλόκοτο πράγμα για μένα. Πολύ νεότερος χλεύαζα αυτό το θέαμα και στην συνέχεια μου ήταν αδιάφορο. Χθες το παρακολούθησα με ένα μείγμα συναισθημάτων που δυσκολεύομαι να διερμηνεύσω. Όχι, δεν έχασα τον πολιτικό ορθολογισμό μου, ούτε έγινα ξάφνου εθνικιστής ή μιλιταριστής.

Ας μην υποτιμούμε την επικοινωνιακή ισχύ περιπτώσεων σαν αυτή του Γιάννου. Επειδή το μεγαλύτερο πρόβλημα του Σύριζα είναι η χαμηλή συσπείρωση του, το γεγονός δηλαδή ότι άνθρωποι που τον ψήφισαν την προηγούμενη φορά δηλώνουν ότι τώρα δεν θα το κάνουν, η ανακίνηση υπαρκτών ή ανύπαρκτων σκανδάλων είναι ακριβώς το κοστούμι που του χρειάζεται για να ξανακυκλοφορήσει στην πιάτσα.

Ειλικρινά βαρέθηκα τα «λερωμένα χέρια που πετούν λάσπη», τους «εκβιαστές, διεφθαρμένους και μπιστόλια του συστήματος» και όλους αυτούς που υπονοούνται από τον Κοτζιά δίχως να κατονομάζονται. Βαρέθηκα ν’ ακούω λέξεις βαριές κι ασήκωτες, που επειδή δεν δείχνουν κανέναν συγκεκριμένο καταλήγουν να είναι σαπουνόφουσκες που σκάνε δίχως ν’ αφήσουν κανένα ίχνος. Νισάφι πια.

Όταν θέλει κανείς να «θάψει» αριστοτεχνικά έναν αντίπαλο του δίχως ο ίδιος να κατηγορηθεί για αμετροέπεια, κακεντρέχεια ή αδικία, επιστρατεύει το περίφημο «αλλά». Βάζει στην αρχή της πρότασης καμιά δεκαριά επαινετικές λέξεις και μετά το «αλλά» του ρίχνει μια μπαλταδιά κατακέφαλα και τον τελειώνει.

Από τις μύριες διαχρονικές μεταμορφώσεις της ΕΡΤ, η σημερινή της εικόνα είναι θαρρώ η πλέον αξιομνημόνευτη. Η κρατική ραδιοτηλεόραση κατέληξε οχυρό που δεν διαθέτει πια την παραμικρή στρατηγική ή λειτουργική αξία. Κι όμως, αυτό το αλλοτινό αραχνιασμένο κτίσμα συνεχίζει να μας απασχολεί επειδή (άκουσον, άκουσον) πολιορκείται από τον Φίλη ενώ μέσα του βρίσκεται ταμπουρωμένος ο Παπάς.Αλλόκοτα πράγματα.

Όλα καλά στο «Μανιφέστο Μητσοτάκη». Κυρίως η σταθερή πεποίθηση του Κυριάκου ότι η ΝΔ χρειάζεται άνοιγμα προς το κέντρο και την αριστερά ως αναγκαία συνθήκη για να αποκτήσει πολιτική κυριαρχία. Ένα μόνο ξέχασε να πει ο Κυριάκος: Ότι αυτά γίνονται μόνο όταν τα στελέχη τρέχουν σπίτι-σπίτι κι όχι όταν η μοναδική τους καθημερινή βόλτα είναι από τον ράφτη για να προβάρουν υπουργικά κουστούμια.

Τι ατυχία λοιπόν για τον Φλαμπουράρη, ε; Την πρώτη μέρα που ανέλαβε την εποπτεία του τραπεζικού τομέα, του ήρθε κατακέφαλα το μίνι-κραχ. Τώρα θα ‘χει άδικο ο κυρ-Αλέκος να βγει στη Βουλή και να καταγγείλει τον αντιπρόεδρο Δραγασάκη ότι του παρέδωσε καμένη γη; Θα ‘χει άδικο αν ζητήσει πίστωση χρόνου, όπως ζητάνε όλες οι καινούριες κυβερνήσεις που αντικαθιστούν τους προηγούμενους καταστροφείς;

Πείτε μου ειλικρινά, δεν έχετε σιχαθεί πια την ερώτηση «πότε θα γίνουν εκλογές;» Εγώ δεν μπορώ πια να την ακούω. Εξακοντίζεται καθημερινά από όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους που συναντώ, ακόμα κι απ’ όσους δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για την πολιτική. Κι εμείς οι δημοσιογράφοι που υποτίθεται πως κάτι παραπάνω ξέρουμε –τρομάρα μας- πρέπει δεκάκις ημερησίως να παριστάνουμε τον μάντη Κάλχα.

Απορώ λοιπόν πως τα υπολόγισαν έτσι και απελευθέρωσαν τις αναλήψεις εσωτερικού όταν κανένας πια δεν έχει λεφτά στον λογαριασμό του να σηκώσει. Απορώ επίσης, ενώ επί χρόνια μπορούσαμε να πάρουμε από το ΑΤΜ ελάχιστα χρήματα, πως διάολο κατάφεραν να εξαφανιστούν όλα λεφτά που μπορεί να είχε μαζέψει ο καθένας μας.

Πολυκουβεντιάσαμε για τον Καψώσχα και όσο διαφωνούσαμε ποιος ήταν ο Πανούτσιο την δεκαετία του ‘20, ο Πολάκης ανήγγειλε στην Βουλή ότι την επόμενη τετραετία θα καταργήσουν την «Διαύγεια». Όχι παίζουμε. Α ναι, είχαν προλάβει να δώσουν στο υπερταμείο και τη μισή παλιά πόλη των Χανίων, με τα μουσεία, τις τάφρους, τα νεώρια και τους προμαχώνες της.