Του Δημήτρη Καμπουράκη
Κάποτε, οι προεκλογικοί διορισμοί στο δημόσιο ήταν συνώνυμοι με την πολιτική ντροπή. Γίνονταν βέβαια κατά κόρον, πλην οι ηθικοί, νοήμονες και παραγωγικοί πολίτες ένιωθαν οργή μπροστά σε τέτοια φαινόμενα φαυλότητας, όπως η απροκάλυπτη εξαγορά ψήφων. Σήμερα τα πράγματα (και οι έννοιες) αντιστράφηκαν. Ενάρετος είναι αυτός που τάζει διορισμούς και φαύλος αυτός που τους καταγγέλλει. Τα ύστερα του κόσμου…
Κάνουν λάθος όσοι λένε ότι ο Τσίπρας επιστρέφει ολοταχώς την χώρα στα παλιά αμαρτωλά της χούγια. Αμ δε, κάπου αλλού την πάει τη χώρα, πολύ πιο πίσω από το πίσω, σε πολιτικές πρακτικές που δεν έχουν ξαναεφαρμοστεί από γενέσεως του ταλαίπωρου κράτους μας. Ποτέ στην Ελλάδα, ακόμα και στα χρόνια του πιο μαύρου Μαυρογιαλουρισμού, δεν βγήκε ο πρωθυπουργός σε τηλεοράσεις και εφημερίδες να διαφημίσει υπερηφάνως τους προεκλογικούς διορισμούς που θα σχεδιάζει.
Ακόμα και εκείνοι οι παλιοί θρυλικοί πολιτευτές του «ετελείωσε» και του «ψευτοθόδωρου» του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου, είχαν επίγνωση του παράνομου και ανήθικου των προεκλογικών διορισμών οπότε έχωναν κόσμο στο δημόσιο στα μουλωχτά. Η δουλειά γινόταν αργά το βράδυ όταν έκλειναν οι πόρτες των υπηρεσιών πρωτοκόλλων του δημοσίου, με βουλευτικά και κομματικά σημειώματα που περνούσαν από χέρι σε χέρι δίχως να τα παίρνει χαμπάρι ο πολύς κόσμος και οι εφημερίδες.
Για δεκαετίες, τα ρεπορτάζ του αντιπολιτευόμενου τύπου πριν τις εκλογές ήταν πανομοιότυπα: «Η τάδε υπηρεσία γέμισε ξαφνικά με υπαλλήλους που ουδείς γνωρίζει από πού ήρθαν. Δεν υπάρχουν ούτε καρέκλες να κάτσουν». Τα θυμάστε οι παλιότεροι, δε μπορεί. Οι νεοδιορισμένοι υπαλληλίσκοι, δασκαλεμένοι απ' τους κομματάρχες, έλεγαν ότι είχαν μετατεθεί από άλλη υπηρεσία για να μην τους πάρουν χαμπάρι οι παλιοί και γίνουν βούκινο, ενώ υπουργοί και πρωθυπουργοί αρνούνταν οργισμένοι τις κατηγορίες της αντιπολίτευσης ότι διόριζαν κόσμο εν' όψει εκλογών.
Τώρα τα χούγια άλλαξαν. Όχι μόνο διατυμπανίζουν την πρόθεση τους να εξαγοράσουν είκοσι-τριάντα-σαράντα χιλιάδες ψήφους (συν αυτές των οικογενειών τους) αλλά κατηγορούν τον Κυριάκο και την Φώφη που αντιδρούν στην εξαγγελία, ως «οπαδούς της πολιτικής του ΔΝΤ και του Σόιμπλε». Εκεί φτάσαμε τον καρό της αριστεράς του «ηθικού πλεονεκτήματος». Κι αν καμιά φορά καταδεχτούν να απαντήσουν στην κατηγορία για Μαυρογιαλουρισμό, λένε ότι ο κοσμάκης έχει ανάγκες και το κράτος επίσης. Λες και υπήρξε ποτέ εποχή που το ελληνικό κράτος δεν απαιτούσε παραπάνω διορισμούς λόγω «αυξημένων αναγκών» ή λες και οι Μαυρογιαλούροι δεν διόριζαν (και εξαγόραζαν) φτωχαδάκια αλλά εφοπλιστές και βιομηχάνους που δεν είχαν ανάγκη.
Βεβαίως, οι ίδιοι οι παλαιοί πολιτευτές που είχαν διαπρέψει στο άθλημα της εξαγοράς ψηφοφόρων, έλεγαν θυμόσοφα ότι «κάθε ρουσφέτι φτιάχνει έναν αχάριστο και εννιά δυσαρεστημένους». Ας το έχουν κι αυτό στα υπ' όψη τους οι κυβερνώντες, διότι δεν αποκλείεται να το βρουν μπροστά τους. Μπορεί οι σαράντα χιλιάδες διορισμοί να «φτιάξουν» εκατόν είκοσι χιλιάδες εξοργισμένους απέναντι στην ανηθικότητα τους. Από την άλλη, ας συνειδητοποιήσει και η αντιπολίτευση ότι δεν έχει απέναντι της κάποιον τυχαίο αντίπαλο. Και μόνο το απίστευτο εύρημα του να διώξει 10.000 παπάδες (που θα τους πληρώνει απ' το παράθυρο) ώστε να κάνει χώρο για να διορίσει στην θέση τους 10.000 Συριζαίους, αποδεικνύει ότι δεν είναι ένας συνηθισμένος φαύλος πολιτικός άνδρας, είναι ένας ανενδοίαστος φαυλεπίφαυλος.
