Του Δημήτρη Καμπουράκη
Πείτε μου ειλικρινά, δεν έχετε σιχαθεί πια την ερώτηση «πότε θα γίνουν εκλογές;» Εγώ δεν μπορώ πια να την ακούω. Εξακοντίζεται καθημερινά από όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους που συναντώ, ακόμα κι απ' όσους δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για την πολιτική. Κι εμείς οι δημοσιογράφοι που υποτίθεται πως κάτι παραπάνω ξέρουμε –τρομάρα μας- πρέπει δεκάκις ημερησίως να παριστάνουμε τον μάντη Κάλχα.
Εγώ έχω βρει μια απάντηση που κατά βάση έχει στόχο να κόψει την συζήτηση: «Ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας δεν ξέρει, εγώ θα σου πω;» Κι όμως, η κατηγορηματικότητα μου δεν τους πτοεί. Τίποτα δεν τους πτοεί πια, η χώρα έχει χτυπηθεί από οξεία εκλογίτιδα. Οι ερωτήσεις τους, σε μένα που δήλωσα πλήρη άγνοια, πέφτουν βροχή: «Θα του δώσουν οι ευρωπαίοι τις συντάξεις; Κι αν του τις δώσουν, θα κάνει αμέσως εκλογές ή αργότερα; Τι θα κάνει ο Καμμένος; Θα ρίξει την κυβέρνηση όπως λέει ή θα το στρίψει την τελευταία στιγμή;»
Και σ' αυτές τις ερωτήσεις με ρυθμό πολυβόλου, εγώ προσπαθώ να υπεκφύγω: «Πως είναι δυνατόν να γνωρίζω τι συμβαίνει στις κλειστές συνεδριάσεις των κυβερνητικών με τους ευρωπαίους για τις συντάξεις; Που θες να ξέρω τι σκοπεύει να κάνει ο Καμένος; Σάματις ξέρουν οι βουλευτές του (όσοι του έμειναν τέλος πάντων) και θα ξέρω εγώ;» Εσχάτως, στην φαρέτρα των λαϊκών ερωτήσεων προστέθηκαν κι άλλες: «Αν φύγει ο Καμμένος, θα πάει ο Τσίπρας σε εκλογές ή θα ζητήσει νέα ψήφο εμπιστοσύνης; Κι αν ζητήσει, θα συμπληρώσει τους 151 βουλευτές; Αλλά αν δεν τους συμπληρώνει, τότε γιατί να ζητήσει;» Κοντολογίς, οι συνομιλητές μου ζητούν να τους απαντήσω αν η κότα έκανε το αυγό ή το ανάποδο.
Ειλικρινά πρόκειται για μαρτύριο, το οποίο δεν μπορείς και να αποφύγεις εύκολα αν δεν θέλεις να σε θεωρήσουν ανενημέρωτο και χαζό. Αφήστε που δίπλα σ' αυτό το αξεδιάλυτο εκλογικό τουρλουμπούκι, έχει προστεθεί κι άλλο ένα. Ο κοσμάκης έχει μπερδευτεί σε αφάνταστο βαθμό από το θέμα των αναμενόμενων προεκλογικών παροχών. Του είναι πια αδύνατο να ξεχωρίσει τα πλεονάσματα από τα υπερπλεονάσματα, τα μέτρα από τα αντίμετρα, την άρση των περικοπών από το ποσοστό υλοποίησης των αντιμέτρων, το κοινωνικό μέρισμα από τα ψηφισμένα από παλιά μέτρα, τα μόνιμα επιδόματα από τις εφάπαξ βοήθειες, τις κυβερνητικές παροχές απ' αυτές που προκύπτουν εξαιτίας αποφάσεων του Συμβουλίου Επικρατείας και ούτω καθ' εξής. Τα πάντα είναι ένας χυλός.
Χυλός πολύ βολικός για μια κυβέρνηση που καθένα από τα μέλη της μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει δίχως να δίνει λογαριασμό σε κανέναν και δίχως να κινδυνεύει να τρακάρει πάνω σε κάποια εξόφθαλμη λαϊκή βεβαιότητα που διαψεύδει τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς. Αφού όλα είναι μπερδεμένα και χαοτικά, ποιος θα διαψεύσει ποιον; Το πρόβλημα μ' αυτό τον χυλό είναι ότι δεν επικρατεί μόνο στο λαϊκό μυαλό, αλλά και στο μυαλό των επενδυτών. Όπως σκέφτεται η μάνα μου στο χωριό με το απλό μυαλό της, σκέφτονται οι αγορές αλλά και ο μεγαλοεπενδυτής της Αμερικής ή της Ασίας: «Που πάω τώρα να μπλέξω; Άσε να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και θα δω.» Έτσι όμως θα πάμε για έναν ολόκληρο χρόνο ακόμα; Έχουμε αυτή την πολυτέλεια;
