Χθες ένας φοιτητής, ο Βασίλης Αποστολόπουλος, προπηλακίστηκε στο Πάρκο Ελευθερίας από ομάδα νέων που κατά πάσα πιθανότητα ανήκει στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Ο λόγος του προπηλακισμού δεν ήταν άλλος από τις πολιτικές απόψεις του συγκεκριμένου φοιτητή. Βλέπετε, ο Βασίλης είναι στην ηγετική ομάδα μίας μη-κομματικής φοιτητικής παράταξης που τάσσεται ανοιχτά υπέρ της νομιμότητας και της ελευθερίας της έκφρασης εντός των ελληνικών πανεπιστημίων. 

Και έλεγα δεν μπορεί, κάποιοι θα διαμαρτυρηθούν για τη μεταφορά εννιά υπουργείων στις παλιές εγκαταστάσεις της ΠΥΡΚΑΛ στον Υμηττό. Σκεφτόμουν πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην εμφανισθούν ομάδες κατοίκων συνεπικουρούμενες και από δημοτικούς συμβούλους, πολιτιστικούς συλλόγους και βέβαια τα γνωστά εργατικά σωματεία. Όλες αυτές οι κινήσεις είναι άμεσα προβλέψιμες για όσους γνωρίζουν πώς σκέφτεται και πώς αντιδρά η Αριστερά στην Ελλάδα.

Στη χώρα ευτυχίσαμε να μην έχουμε σοβαρές πορείες ψεκασμένων αρνητών του ιού. Τους αντικατέστησε επάξια η Αριστερά, για να μη μείνει και η Ελλάδα έξω από τη χορεία της άρνησης. Με άλλο τρόπο αλλά με ίδιο αποτέλεσμα. 

Η εργαζόμενη σεφ που επωνύμως έχει καταγγείλει την σεξουαλική παρενόχληση που βίωνε στα χέρια του τότε πρέσβη της Βενεζουέλας στην Αθήνα, χθες μιλώντας στο Mega ανέφερε ότι πολιτικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε από την ίδια και τις υπόλοιπες γυναίκες θύματα του τέως πρέσβη να μην μιλήσουν για όσα υπέστησαν. Παραμένει λοιπόν το ερώτημα σχετικά με το πολιτικό πρόσωπο που έθεσε το «συμφέρον της αριστεράς» πάνω από τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις.

Εφέτος, με τον γιορτασμό των 200 χρόνων από την Παλιγγενεσία, συνεχώς γκρινιάζουν. Όλα τους φταίνε. Λες και ο Μασούτης, και ο κάθε Μασούτης, οφείλει να ζητεί την έγκριση από τον ΣΥΡΙΖΑ τι μουσική θα ακούγεται στα μαγαζιά του. Αν θέλει θα βάλει την «Ζιγκουάλα» ή Πολ Μοριά. Δικό του είναι το μαγαζί, ό,τι θέλει κάνει.

Η αριστερά θέλει όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης πεδία κοινωνικών και κομματικών συγκρούσεων, θέλει το σχολείο βαθιά ιδεολογικοποιημένο για να αναπαράγει τους μύθους της ανενόχλητη. Άλλωστε η Ελλάδα πρέπει να είναι το μοναδικό κράτος στα δημόσια σχολεία του οποίου δεν αναπαράγονται τα εθνικά αφηγήματα αλλά οι μύθοι της αριστεράς. 

Η γκρίνια ακούγεται, η κούραση υπάρχει και η αισιοδοξία προβάλλει δειλά-δειλά. Το γεγονός πως εισερχόμαστε, χωρίς αμφιβολία, στην τελική ευθεία για την λήξη του συναγερμού αναμφίβολα δίνει ελπίδα στους πολίτες. Πολιτικά πώς αποτιμάται μέχρι στιγμής η κατάσταση; Γιατί, σε τελική ανάλυση, αυτό μας ενδιαφέρει όλους όσοι ασχολούμαστε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με την πολιτική.

ΣΥΡΙΖΑ και Αριστερά τελούν εδώ και ενάμιση και πλέον χρόνο υπό δημοσκοπική και κομματική δυσπραγία. Θεωρούν ότι ο μόνος δρόμος που τους απομένει είναι να πλειοδοτήσουν σε τεχνητή ένταση και βία. Σε «πολιτική βίας», όπως εκείνοι τη βαπτίζουν. Όμως η Ιστορία έχει δείξει ότι η πολιτική δεν διασώζεται με αναβαπτίσεις.

Μπαχαλάκηδες, εραστές μιας εξουσίας που χάθηκε με παράσημα και περγαμηνές από αγωνιστικές… καταλήψεις και καταστροφές, κυκλοφορούν ως αριστεροί με ιδεολογία τις σημαίες ευκαιρίας. Ο Κύρκος και ο Παπαγιαννάκης δεν υπάρχουν πια και οι κληρονόμοι τους δε θυμίζουν σε τίποτα τη συγκροτημένη αριστερά που μετά τη νομιμοποίησή της λειτούργησε μέσα από το κοινοβουλευτικά εκλεγμένο δημοκρατικό τόξο.

Τα στελέχη που λαμβάνουν τις αποφάσεις, ο ιστορικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και θα είναι συνειδητοί μαρξιστές. Δηλαδή κουβαλούνε στις πολιτικές αποσκευές τους όλο το φορτίο της Αριστεράς στην ριζοσπαστική εκδοχή της. Συνεπώς, είναι πολύ φυσιολογικό σε κρίσιμες στιγμές, σε οριακές καταστάσεις όπου τα ιστορικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πάρουν θέση, να ακούνε τι λέει η αριστερή ψυχούλα τους.

Κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για τα ΑΕΙ στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας εμφανώς σε αντιπολιτευτική αμηχανία και σύγχυση ξεστόμιζε τη μία σουρεαλιστική τερατολογία μετά την άλλη, λες και είχε βαλθεί να κάνει χάρη στην κυβέρνηση. Η στιγμή όμως που απασφάλισε ήταν όταν ο πρωθυπουργός πάτησε το κουμπί «Λαμπράκης» και «Αριστερά».

Κρεσέντο λαϊκισμού στη Βουλή με τον Αλέξη Τσίπρα να επιχειρεί να ταυτίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τον Τραμπ και τα συλλαλητήρια που ο ΣΥΡΙΖΑ υποκινεί εν μέσω πανδημίας με πρόσχημα το νομοσχέδιο για τα Πανεπιστήμια με αυτά που έγιναν στην Αμερική στο πλαίσιο του Black Lives Matter. Διχαστική ρητορική, αντιδεξιά συνθήματα και αντιπολίτευση της κορονοκαπηλείας.

Είναι γεγονός πως ιστορικά η Αριστερά πάντα είχε κακή σχέση με τους αριθμούς. Δεν μετρούσε, γιατί δεν την συνέφερε να μετρά. Ήταν πάντα μια μειοψηφία. Επιπροσθέτως, είχε εξίσου κακή σχέση με την πραγματικότητα. Άλλωστε, αυτά τα δύο πάνε μαζί. Οι αριθμοί πάντα λένε την αλήθεια. Σε αυτούς που ισχυρίζονται το αντίθετο δεν τους αρέσει η αλήθεια.

Πόσες φορές διερωτόμαστε «τι μυαλό κουβαλάνε, οι Συριζαίοι» και «σε ποιο παράλληλο σύμπαν ταξιδεύει η σκέψη τους»; Πόσες φορές έχουμε προσπαθήσει να κατανοήσουμε τις θέσεις τους και τη στάση τους, απέναντι σε καίρια προβλήματα; Πόσες φορές έχουμε αποπειραθεί να ερμηνεύσουμε την αδυναμία τους να αντιληφθούν τον πραγματικό κόσμο;

Με αφορμή την ιστορία του Κιμούλη, σκέφτομαι ότι στην ηλικιακή μου ωριμότητα (προς γεράματα μεριά), η ζωή έχει βαλθεί να κονιορτοποιήσει όλους τους ζωτικούς μύθους της νεότητας μου. Κάθε γενιά, ξέρετε, μεγαλώνει με μια σειρά από θέσφατα και μεταφυσικές βεβαιότητες, που καταλήγουν να μοιάζουν με τα έπιπλα του σπιτιού μας. Αν τα αλλάξουμε ξαφνικά ή τα μετακινήσουμε όλα μαζί, νομίζουμε πως δεν μπορούμε πια να ζήσουμε σ' αυτή την εστία. Τόσο πολύ θαρρούμε ότι ανατρέπεται η ζωή μας.

Ο επιχειρηματικός κόσμος δεν αγαπάει τις εκπλήξεις τύπου 2015. Θέλει μία σχετική πολιτική ομαλότητα και κυβερνήσεις που να αγαπούν την επιχειρηματικότητα. Κι ενώ το θέμα φαίνεται να έχει κλείσει από τα δεξιά, το ζητούμενο πλέον είναι οι εξελίξεις στην αριστερά. Κι επειδή δεν υπάρχει σώφρων άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο Καρανίκας θα μπορούσε να γίνει ο σημαιοφόρος της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα, ο κλήρος πέφτει στο ΚΙΝΑΛ.

Ένα κομμάτι της Αριστεράς προφανώς δεν έχει αντιληφθεί τι συνέβη στο Άουσβιτς γι΄αυτό, με μεγάλη ευκολία, παρομοιάζει καταστάσεις της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας με τα όσα συμβόλιζε και συμβολίζει η πύλη του στρατοπέδου του θανάτου. Ανοησία; Λανθάνων αντισημιτισμός; Ή μήπως κάτι πολύ βαρύτερο ; Άγνοια της Ιστορίας; 

Έχουμε και λέμε: Κίνηση μελών, ΡΕΝΕ, 53+, Ομπρέλα, Παρά τω Προέδρω, Νέστορες, Γέφυρα, Ανένταχτοι. Μετρήσατε οκτώ τάσεις; Τέλεια. Τόσες είναι οι (επίσημες) ομάδες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (η αντιγραφή είναι από ρεπορτάζ του Αντζολέτου στην Καθημερινή). Με όλους αυτούς δηλαδή συνομιλεί ο Τσίπρας πριν από κάθε κομματική συνεδρίαση, για να ξέρει τι θα αντιμετωπίσει. Οκτώ κείμενα διαβάζει ο αρχηγός, πριν καταλήξει στην γραμμή που θα προτείνει. Κι ύστερα λένε ότι πάνε να πάρουν εκλογές.

Υπάρχει ένα κίνημα που δημιουργήθηκε πριν μερικά χρόνια από κόμματα, κινήσεις και στελέχη του σοσιαλιστικού, του κεντροαριστερού και του φιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού χώρου. Ένα κίνημα που είχε τη φιλοδοξία να φέρει την αλλαγή σε μια εξουθενωμένη χώρα και σε ένα απαξιωμένο πολιτικό σύστημα που την είχε οδηγήσει σε βαθιά κρίση. Στον δρόμο το σχέδιο θόλωσε. <b>Ο εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr γράφει στο Liberal</b>

Από την ώρα που ανέλαβε την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον ΣΥΡΙΖΑ και στην παρέα του για ένα μικρό χρονικό διάστημα επικράτησε μια αμηχανία, καθώς αιφνιδιάστηκαν από αυτό το γεγονός. Περίμεναν τις εσωκομματικές εκλογές να τις κερδίσει άλλος, πιο βολικός αντίπαλος.

Υπάρχει ένα θέμα εδώ και αφορά ουδόλως τον πολιτικά ξοφλημένο ΣΥΡΙΖΑ. Και το θέμα είναι ότι ο προοδευτικός χώρος της χώρας αδυνατεί να εκστομίσει μια πολιτική κουβέντα χωρίς να κοιτάει τη Δεξιά, χωρίς δηλαδή να αυτοπροσδιοριστεί αποφατικά, απαριθμώντας όσα δεν είναι. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού των προοδευτικών, ακόμα και των πιο ορθολογιστών και προσγειωμένων, κυριαρχεί η πικρία για την «χαμένη αριστερά».

Μα γιατί αλήθεια σας έκανε τόση εντύπωση το «παρών» του Σύριζα στις αμυντικές δαπάνες; Επρόκειτο για το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου. Η αριστερά παγίως δεν γουστάρει το χακί και τα ντουφέκια. Όπως έλεγαν και τα παλιά τους τραγούδια, «τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά, να τα φτιάξουμε εργαλεία να δουλεύει η εργατιά». Που τα θυμήθηκα τα αντάρτικα του Πέτρου Πανδή θα αναρωτηθείτε.

Η κυβέρνηση δεν βρίσκεται στις καλύτερες στιγμές της, λόγω της πανδημίας. Είναι επόμενο τόσο το lockdown όσο και οι οικονομικές συνέπειες του να έχουν δημιουργήσει μια δυσφορία σε συγκεκριμένες ομάδες μέσα στην κοινωνία, όπως αυτή αποτυπώνεται σχεδόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Το παράδοξο όμως είναι πως αυτή η κατάσταση δεν συνιστά μέχρι στιγμής πολιτικό πρόβλημα για την κυβέρνηση, καθώς οι πολίτες δεν βλέπουν  θελκτική εναλλακτική.

Ένα εξαιρετικό δοκίμιο του Richard Rorty από το 1992 καταρρίπτει τον ισχυρισμό ότι η μεταμοντέρνα φιλοσοφία είναι μια εγγενώς αριστερή έννοια. Ο Ρόρτυ περιγράφει &#8220;δύο πολιτισμικούς πολέμους&#8221; - έναν σημαντικό μεταξύ της αριστεράς και της δεξιάς, και έναν ασήμαντο εντός της αριστεράς. Γράφει ο <b>Scott Sumner</b>