Ένα κομμάτι της Αριστεράς προφανώς δεν έχει αντιληφθεί τι συνέβη στο Άουσβιτς γι΄αυτό, με μεγάλη ευκολία, παρομοιάζει καταστάσεις της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας με τα όσα συμβόλιζε και συμβολίζει η πύλη του στρατοπέδου του θανάτου. Ανοησία; Λανθάνων αντισημιτισμός; Ή μήπως κάτι πολύ βαρύτερο; Άγνοια της Ιστορίας;
Πάντως, το να παρομοιάζει η επίσημη εφημερίδα της ριζοσπαστικής Αριστεράς την προσπάθεια της κυβέρνησης να περιφρουρήσει την τάξη στα πανεπιστήμια με το στρατόπεδο του Άουσβιτς, είναι ενδεικτική του τρόπου που προσλαμβάνουν αυτοί οι άνθρωποι και τις δύο πραγματικότητες. Και αυτήν του Άουσβιτς και αυτή των ελληνικών ΑΕΙ.
Και για μεν τα ελληνικά ΑΕΙ η θέση τους είναι γνωστή και δεδομένη. Είναι υπέρ του μπάχαλου, της ανομίας, των τραμπουκισμών και υπέρ ο,τιδήποτε άλλου χαρακτηρίζει τις συμπεριφορές του χώρου του αριστερού ακτιβισμού και των ερυθροτραμπούκων. Είναι μια ιστορία που κρατεί εδώ και δεκαετίες, όταν πολιτικοί σχολιαστές που αρθρογραφούσαν στην τότε «Ελευθεροτυπία» αποκαλούσαν τους δολοφόνους της 17 Νοέμβρη «εν όπλοις συντρόφους», αντιμετωπίζοντας τους σαν παραστρατημένα αδέρφια. Πώς το είπε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ; «σκότωναν, αλλά είχαν ιδανικά».
Μια από τις ταυτότητες αυτού του ιδεολογικοπολιτικού χώρου, ήταν η αποστροφή του για το κράτος του Ισραήλ. Ο αντισημιτισμός ήταν η άλλη όψη της φιλοπαλαιστινιακής τοποθέτησης που έπαιρνε από την Μεταπολίτευση και μετά η Αριστερά συνολικά, και που συνεχίζεται από ένα τμήμα της, μέχρι σήμερα. Η σχετικά πρόσφατη ανάδειξη από την ριζοσπαστική Αριστερά του Ολοκαυτώματος έχει ως πρωτεύον χαρακτηριστικό την απεχθή βία των ναζιστών και η εξόντωση των 6.000.000 Εβραίων ήταν ένα από τα παρακολούθηματά της. Όμως, το Ολοκαύτωμα ως ιστορικό φαινόμενο ήταν η κατάληξη μιας μακράς, αυτόνομης πορείας αντισημιτισμού που είχε απλωθεί σε όλη την Ευρώπη και μέσα στην ναζιστική κτηνωδία βρήκε την κορύφωση της. Όπως αναφέρει ο Τζόρτζ Στάινερ, η χώρα στην οποία θα έπρεπε να εκδηλωθεί ο αντισημιτισμός στην πιο επιθετική μορφή του, με βάση τα προηγηθέντα γεγονότα, ήταν η Γαλλία.
Είναι επόμενο όταν κάποιος προσεγγίζει το Ολοκαύτωμα αποσπασματικά και ευκαιριακά, να μην έχει συνείδηση τού μεγέθους του και των συνεπειών του. Συνεπώς, με μεγάλη ευκολία κρίνει πως η ΕΛΑΣ μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους είναι κάτι σαν τους Γερμανούς ναζί και η ασφάλεια των ΑΕΙ θυμίζει τους πύργους των στρατοπέδων συγκέντρωσης με τα συρματοπλέγματα. Ως εκ τούτου προκύπτει πως ο τραμπούκος μπαχαλάκης είναι το θύμα της καταστολής και όχι ο θύτης, από την δράση τού οποίου πρέπει να προστατευθεί η πανεπιστημιακή κοινότητα. Με βάση την κατάπτυστη «γελοιογραφία» οι ερυθροτραμπούκοι εξομοιώνονται με τους κρατουμένους των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Βαρύτατη προσβολή της μνήμης των 6.000.000 Εβραίων, κάτι που προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου.
Τούτων δοθέντων, δεν αρκεί η κομματική εμπάθεια για γελοιογραφίες σαν την υπό κρίση. Απαιτούνται και ψήγματα—είμαι επιεικής—αντισημιτισμού.
