Τους αποκάλεσαν και «ποιοτικούς» καλλιτέχνες. Ποιοι; Οι «ποιοτικοί» κριτικοί και οι «ποιοτικοί» δημοσιογράφοι. Ένα ευμέγεθες, κλειστό κύκλωμα που εμφανίστηκε αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση και δυνάστευσε και δυναστεύει τον χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών. Είναι αλήθεια πως το βεληνεκές του έχει περιορισθεί τα τελευταία χρόνια γιατί τα μέλη αυτού του κυκλώματος μεγάλωσαν, κουράστηκαν και κούρασαν, ενώ αρκετοί από αυτούς εκτέθηκαν, υποστηρίζοντας την «πρώτη φορά Αριστερά», η οποία με τα καμώματα της τους εξέθεσε.

To σκληρό και ανθεκτικό Δημοκρατικό τόξο στη χώρα μας, κτίστηκε κατά τη διάρκεια των μνημονίων. Το συγκρότησαν οι πολίτες που αντελήφθησαν ταχύτατα το διακύβευμα και που έβαλαν το κεφάλι κάτω για να βγούμε από την κρίση, εν μέσω ύβρεων και απειλών. Οι πολίτες του Δημοκρατικού τόξου που εκφράζονται μέσα από τα κόμματα της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ, κατάφεραν και νίκησαν το 2019. Με την εκλογική νίκη αυτή, επανήλθε η χώρα πανηγυρικά στη δημοκρατική ομαλότητα και στον δυτικό, δημοκρατικό και φιλελεύθερο προσανατολισμό της.

Για το ΚΚΕ δεν μπορούμε να μιλήσουμε στα σοβαρά. Εισβάλει η Ρωσία στην Ουκρανία και το ΚΚΕ κάνει πορεία στην αμερικανική πρεσβεία. Υπάρχει και η ριζοσπαστική Αριστερά που ένα κομμάτι της παραμένει σοβιετόδουλο και χωρίς τη Σοβιετική Ένωση, και ένα άλλο κομμάτι προσπαθεί, τηρώντας τα προσχήματα, να ασκήσει κριτική, στις βάρβαρες πρακτικές της Ρωσίας του Πούτιν. Όμως οι αστερίσκοι που βάζει είναι τόσοι πολλοί που ουσιαστικά αποδυναμώνουν - για να μην πω ότι ακυρώνουν - την κριτική.

Καθησυχαστικός για τις συνέπειες που θα έχουν για τη χώρα μας οι εξελίξεις στην Ουκρανία, εμφανίστηκε ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνις Γεωργιάδης. Επανέλαβε την άποψη ότι η Αριστερά ευθύνεται για το γεγονός ότι δεν υπάρχει φθηνό ρεύμα στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που έζησε τι εστί αριστερή διακυβέρνηση αργά, δηλαδή την τετραετία 2015-2019, και, ευτυχώς, γιατί μεταπολεμικά οι θεσμοί βασίστηκαν σε μια δυτική κουλτούρα, η οποία προστατεύει τη Δημοκρατία. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε τη διάθεσή του να επιβάλλει κομμουνιστικά πρότυπα άλλων δεκαετιών και να διασαλέψει την Αρχή της Διάκρισης των εξουσιών.

Χρειάζεται η αντιπολίτευση και κυρίως η Αριστερά την τοξικότητα; Προφανώς όχι. Πρωτίστως γιατί δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Κατά δεύτερο διότι έτσι, αντί να απαξιώσει αυτή την πολιτική συμπεριφορά την νομιμοποιεί. Και ως γνωστόν και στον λαϊκισμό, παίζοντας στο γήπεδο του αντιπάλου με τους δικούς του κανόνες, μάλλον ηττημένος θα βγεις. Η Αριστερά δαιχρονικά διέφερε στο πολιτικό της ήθος, στο δημόσιο λόγο της και στη συμπεριφορά των εκπροσώπων της.

Η αριστερά όλων των αποχρώσεων ακόμα και αυτή που είχε πάρει έγκαιρα τις αποστάσεις της από το σοβιετικό μοντέλο - σοσιαλδημοκρατική και ευρωκομμουνιστική - ζει ακόμα τις συνέπειες της κατάρρευσης του '89. Ας συμπεριλάβουμε στις αιτίες την αδυναμία της να συνειδητοποιήσει έγκαιρα τις κοινωνικές αλλαγές με την κατακόρυφη μείωση του ειδικού βάρους της παραδοσιακής εργατικής τάξης, γύρω από την οποία είχαν πολιτικά και οργανωτικά συγκροτηθεί τα κόμματα της Αριστεράς.

Η Αριστερά που κάποτε έπαιξε ευεργετικό ρόλο στη Δ.Ευρώπη, έπαψε να ασχολείται με τα μεγάλα ζητήματα της εποχής, όπως η προάσπιση της δημοκρατίας, το κοινωνικό κράτος, η παιδεία, το κλίμα, τονίζει στο Liberal η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου. Όπως λέει, έχει χάσει το κοινό της, δηλαδή την εργατική τάξη και επικεντρώνεται πλέον στο κοινωνικό περιθώριο, στους μετανάστες, αλλά και στη νεολαία, την οποία έχει αναδείξει σε κοινωνική τάξη. <b> Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη. </b>

Είναι απολύτως λογικό ο Αλέξης Τσίπρας να θέλει να επιστρέψει στο Μαξίμου και ο Νίκος Ανδρουλάκης να θέλει να έχει κι αυτός την δική του ευκαιρία. Το ερώτημα είναι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κινδυνεύει σοβαρά από την δράση τους. Αν νιώθει την ανάσα τους. Από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο! Η μάχη Ανδρουλάκη &#8211; Τσίπρα είναι μία μάχη χαρακωμάτων για την πρωτοκαθεδρία στον χώρο της αριστεράς και μόνο.

Οι «θεματοφύλακες» εκπαιδεύτηκαν και πάτησαν πάνω σε παλιά προίκα. Ασύλληπτες παραβιάσεις των νόμων. Αλλά και ασύλληπτα επικίνδυνες γελοιότητες. Όπως ήταν το «Δικαστήριο των Λαών», τα κατηγορητήρια των «Δικηγόρων της Ειρήνης» και η καταδίκη του Κλίντον και του&#8230;Σημίτη ένα βράδυ Δευτέρας το Νοέμβριο του  1999 στην πλατεία Συντάγματος. Η εικονική δίκη ήταν μέρος των αντιδράσεων του ΚΚΕ στην επίσκεψη του τότε προέδρου Κλίντον για την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία.

Όσοι δεν έχουν σπαταλήσει ούτε ένα λεπτό της ζωής τους, ειδικά της νιότης τους, στην Αριστερά έχουν μια δυσκολία να καταλάβουν γιατί πρώην Αριστεροί και μάλιστα της Ανανεωτικής Αριστεράς και του Ρήγα Φεραίου, αδυνατούν να κάνουν τη διάκριση μεταξύ του δικαιωματισμού και του αιτήματος για σεβασμό των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Όμως, η ταύτιση του λεγόμενου δικαιωματισμού, μιας εκδήλωσης της αριστερής ιδεοληψίας με κάθε αίτημα για την ανάγκη σεβασμού των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου γίνεται πλέον και εκ του πονηρού. 

Υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού που προανήγγειλε χθες ο μελλοντικός Καγκελάριος Όλαφ Σολτς (SPD) τάχθηκε σήμερα η Αριστερά, ζητώντας και την επιβολή γενικού lockdown. Αντίθετη άποψη εξέφρασε η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), ενώ οι Φιλελεύθεροι (FDP) μετακινούνται από την αρχική τους άρνηση, ενόψει και της συμμετοχής τους στον κυβερνητικό συνασπισμό.

Όσες φορές ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε να ψελλίσει την ιδέα ότι ο άξονας Δεξιάς-Αριστεράς ως εργαλείο περιγραφής και ερμηνείας της τρέχουσα πολιτικής πραγματικότητας έχει πλέον ξεπεραστεί από τα γεγονότα, βρήκε ελάχιστους πρόθυμους να την υποστηρίξουν στην κοινωνία. Αντιμέτωποι με την προχθεσινή ασημαντότητα του debate των υποψηφίων για το ΚΙΝΑΛ κάποιοι μετριοπαθείς πολίτες, ίσως και να κατάλαβαν την αξία που είχε η ιδέα του Μητσοτάκη.

Πάει, πέρασε και αυτή η επέτειος του Πολυτεχνείου, αφού ακολούθησε το κλασσικό τελετουργικό της. Εκπρόσωποι της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς βρήκαν την ευκαιρία να αναλύσουν τις θέσεις τους, να τραγουδήσουν τα αντάρτικα τραγούδια τους και να βροντοφωνάξουν το αγαπημένο τους σύνθημα «ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα», που αποτελεί μέρος του DNA τους. Αυτό στο σύνθημα, δίνει το αγωνιστικό στίγμα της εγχώριας Αριστεράς, που πάντα επιζητά θύματα και νεκρούς για να δομήσει πάνω τους το επαναστατικό της μανιφέστο.

Χθες από τη Θράκη ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωσε πως στα νοικοκυριά υπάρχει το «σύνδρομο της 3ης εβδομάδας», εννοώντας πως στις τρεις εβδομάδες τελειώνουν τα λεφτά, λόγω των ανατιμήσεων. Έλα όμως που οι αριθμοί δίνουν μιαν άλλη εντελώς εικόνα. Δεν το ξέρει αυτό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Μπορεί όντως να πιστεύει πως τα νοικοκυριά πένονται. Υπάρχει βέβαια και ένα σοβαρό ενδεχόμενο να γνωρίζει ο Α. Τσίπρας πως αυτά που υποστηρίζει ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.

Όσοι για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των προσφύγων, πρέπει προηγουμένως να ευτελίσουν το Ολοκαύτωμα είναι εκτός θέματος. Το φαινόμενο όμως αποδεικνύει ότι πολλοί, κυρίως η Αριστερά, έχει απογυμνώσει το προσφυγικό/μεταναστευτικό από τον πολιτικό του χαρακτήρα και το έχει μετατρέψει σε ταυτοτικό ζήτημα με αποτέλεσμα να μην παράγει για το θέμα πολιτικές θέσεις και προτάσεις, μόνο να το καταναλώνει και μάλιστα τελετουργικά σε περφόρμανς που ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο μετανάστης ή ο πρόσφυγας αλλά κάποιος μαινόμενος Αριστερός.

Οι αιτίες, για τις οποίες το ελληνικό πανεπιστήμιο στερείται ελευθερίας είναι πολύ απλές και γνωστές εδώ και χρόνια. Ας θυμηθούμε αυτά, που είπε ο Νίκος Φίλης τον Φεβρουάριο 2021 σε μια στιγμή επαναστατικού οίστρου: «Τα πανεπιστήμια είναι φυτώρια πολιτικοποίησης των νέων προς τα αριστερά». Από την άλλη, η κυβέρνηση αφήνει ανυπεράσπιστες τις πανεπιστημιακές κοινότητες από βανδάλους που εμποδίζουν την ορθή λειτουργία των πανεπιστημίων.

Κάποτε είχε λεχθεί ότι «είμαστε Έθνος ανάδελφον». Μεγάλη αλήθεια. Οι ομοσπονδίες εκπαιδευτικών που τάσσονται κατά της αξιολόγησης, βρήκαν στο πλευρό τους τα κόμματα που θεωρούν εαυτούς μέρος του «προοδευτικού τόξου». Και όταν προέκυψε το θέμα με τις εκκρεμείς συντάξεις χηρείας του ΝΑΤ, 50 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πήραν όχι το μέρος των γυναικών, αλλά των υπαλλήλων που δεν έδιναν τις συντάξεις! Είναι πολλά τα παραδείγματα που αποδεικνύουν το «ανάδελφον» του έθνους.

Η ΔΕΗ απασχολεί την αντιπολίτευση για τους λάθους λόγους. Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε τα στελέχη των παλαιοτέρων διοικήσεων της εταιρείας και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι να απολογούνται για το γεγονός ότι με τις δικές τους αποφάσεις η ΔΕΗ έφτασε στα όρια της χρεοκοπίας. Υπάρχουν θέματα για κριτική, αλλά αυτά σχετίζονται με την επιβεβλημένη έρευνα από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς για όσους πιθανόν είχαν εσωτερική πληροφόρηση και όχι με την αναγκαιότητα της αύξησης Κεφαλαίου.

Με αφορμή πρόσφατη άκομψη ενέργεια μεγάλης πλατφόρμας &#8220;delivery&#8221;, εκφράζονται απόψεις σχετικά με τους όρους απασχόλησης των διανομέων. Μία εξ αυτών υποστηρίζει ότι θα έπρεπε οι συμβάσεις τους να είναι υποχρεωτικώς εξαρτημένης εργασίας. Το αξιώνει το ΚΚΕ με πρόταση νόμου που ήδη κατέθεσε στη Βουλή, ενώ ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε στη ΔΕΘ ότι σκοπεύει να το μιμηθεί. Πρόκειται για ακραίο σφάλμα, με ολέθριες συνέπειες.

Οι αποκρατικοποιήσεις και το άνοιγμα της αγοράς σε νέους παίκτες αναδιαμόρφωσε το τοπίο και στο συνδικαλιστικό χώρο, με σαφείς πολιτικές προεκτάσεις. Δεν είναι τυχαίες λοιπόν οι κραυγές της Αριστεράς με το τετριμμένο σύνθημα για «ξεπούλημα». Κανένα ξεπούλημα δεν γίνεται όταν μπαίνουν στα ταμεία μιας επιχείρησης 750 εκατομμύρια. Το μόνο που γίνεται είναι το τσάκισμα μιας καταχρηστικής ισχύος, αυτής των συνδικάτων, που ταλαιπωρούσε για δεκαετίες την οικονομία και την κοινωνία.

Αν η ελληνική Αριστερά δεν χλεύαζε την προτροπή των φιλελεύθερων να προσεγγίζουμε κάθε κρίση και ως ευκαιρία για ανασύνταξη, θα είχε ξεπεράσει εδώ και δεκαετίες τα εμφυλιοπολεμικά της συμπλέγματα και θα είχε απεγκλωβιστεί από τα στρατηγικά της αδιέξοδα. Όμως, η μόνη ευκαιρία που η αριστερά διακρίνει στις κρίσεις ιστορικά είναι η δημιουργία αναταραχής με την ενδόμυχη ελπίδα ότι οι συγκρούσεις θα είναι τόσο μεγάλης έκτασης που το πολίτευμα θα ανατραπεί.

Αν όσα λέει στην τελευταία του συνέντευξη στην ΕφΣΥΝ ο Αριστείδης Μπαλτάς εντάσσονται  στη διαμόρφωση της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ, μιλάμε για τη ρετσέτα Πολάκη με τον λόγο ενός, θεωρητικά διανοούμενου, της αριστεράς. Ο κ. Μπαλτάς ο οποίος συγκατοίκησε στα υπουργικά έδρανα με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου και ήταν υπουργός της κυβέρνησης με το δόγμα «όλα τα ΜΜΕ δικά μας ή κλείστε τα» βρίσκει ομοιότητες στην «δικτατορία του Πινοσέτ» και στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.  

Δεν τους βγήκε με τον Έβρο, δεν τους βγήκε με τις πλατείες στον κορονοϊό, επιχειρούν τώρα με τις φωτιές. Ο στόχος τους είναι πάντοτε ο ίδιος: Ρίξτε τον Μητσοτάκη με οποιοδήποτε τίμημα. Και κομήτης να πέσει, θα ζητούν και πάλι την παραίτηση Μητσοτάκη. Δυστυχώς δεν πέρασε το δόγμα Φαράκου «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα». Η σημερινή ηγεσία της Αριστεράς ήταν θιασώτης του «ρόδα, τσάντα και κοπάνα». Δεν έχει υπάρξει πιο απολιτική αντιπολίτευση.