Ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζει να ζει με φαντασιώσεις. Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ακόμα πάνω από το 20%. Κι αυτό αποδεικνύει το τεράστιο ποσοστό μηδενισμού των πολιτών που δεν επιθυμούν να εμπλακούν σε καμία λογική ερμηνεία των πολιτικών ισορροπιών. Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;\r\n\r\n

Υπάρχει σε πολλούς ανθρώπους η άποψη πως οι αριστεροί είναι πιο καλλιεργημένοι. Έχουν διαβάσει πιο πολλά βιβλία. Συγχρόνως οι αριστεροί θεωρούνται πιο ανθρωπιστές από τους πολιτικούς τους αντιπάλους, γιατί αγωνίζονται για «την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο». Αυτό λέει και η θεωρία τους, υποστηρίζει ο κοινός νους. Άλλωστε, θεωρούν τον μαρξισμό μια καλή θεωρία που εφαρμόστηκε λάθος.

Με τις πρακτικές της η Αριστερά αποδεικνύει ότι η Ιστορία δεν τη διδάσκει τίποτε απολύτως. Το πώς κατέρρευσε η αυτοκρατορία της μιας άποψης δεν τη συντάραξε. Το πώς ο κόσμος αποστρέφεται τα κομματικά της μέσα ενημέρωσης ραδιόφωνα και εφημερίδες δεν την αφορά. Οι παλιοί λογοκριμένοι καταντούν λογοκριτές, η δημοκρατία γίνεται εργαλείο, η εξουσία αυτοσκοπός.

Έχω επανειλημμένα υποστηρίξει ότι η επιτάχυνση της ανάπτυξης είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος να βοηθήσουμε τους λιγότερο τυχερούς. Αντιθέτως, η ταξική πάλη και η αναδιανομή δεν είναι αποτελεσματικές. <b>Γράφει ο Daniel J. Mitchell. </b>

Η υποστήριξη που παρείχαν ο ανεκδιήγητος Πολάκης αλλά κυρίως ο διευθυντής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, Θ. Καρτερός, προς τον δημοσιογράφο Σ. Καψώχα, κατέδειξε ότι η άποψη του σχολιαστή της κυβερνητικής ΕΡΤ δεν είναι προσωπική. <b> Γράφει ο Γιάννης Λοβέρδος.</b>

\r\nΣε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης ο Πολάκης θα είχε παραιτηθεί ή θα τον είχε απομακρύνει ο πρωθυπουργός. Εδώ όμως, οι δημόσιες «αντισυστημικές» παρεμβάσεις του εξυπηρετούν πλήρως την στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ η οποία βασίζεται στην λανθάνουσα ολοκληρωτική διάθεση των οπαδών του.

Η ανιψούλα μου με κοίταξε περίεργα, έπειτα σήκωσε την σάκα της κι έτρεξε για το σχολείο της. Πρώτη μέρα της καινούριας χρονιάς ήταν κι ανυπομονούσε να δει τις φίλες της, δεν μπορούσε ν’ ασχολείται με τις ακαταλαβίστικες ευχές του μπάρμπα της. Ο μπάρμπας της όμως ήξερε τι έλεγε.

Τέτοιο ηγέτη έχει η χώρα να ζήσει εδώ και πολλές δεκαετίες… Και η ιστορία αυτής της χώρας γνώρισε αρκετούς σαλτιμπάγκους πολιτικούς που το μοναδικό τους όραμα ήταν να στοχεύσουν στο λαϊκίστικο υπογάστριο του απλού (απλοϊκού) Έλληνα… Αυτός ο τύπος όμως το καταξευτέλισε... <b>Γράφει ο Νίκος Ρίζος.</b>

Από σήμερα και κάθε μέρα θα δημοσιεύονται στον «Φιλελεύθερο» γνωστές αλλά και άγνωστες ιστορίες του Εμφυλίου πολέμου 1943-1949. Η ιστορική επιστήμη είναι ένα πεδίο όπου διεξάγεται έντονος ιδεολογικός αγώνας. Κάθε ιστορικός, επαγγελματίας ή ερασιτέχνης, προσεγγίζει τα γεγονότα υπό το πρίσμα των γενικότερων πεποιθήσεων του. Οφείλουμε όμως να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα! <b> Γράφει ο Σάκης Μουμτζής. </b>

Η γρήγορη και αναμενόμενη στροφή του Αλέξη Τσίπρα στους Αμερικανούς, είναι απολύτως φυσιολογική και ενδεικτική όλων των περιπτώσεων των Αριστερών στην Ελλάδα τουλάχιστον, της Μεταπολίτευσης. Το ίδιο και απαράλλαχτο μοτίβο: πρώτα παίζουμε με τα ταπεινά ένστικτα του λαού που αναζητά ανέξοδες ηρωικές αποδράσεις και στην συνέχεια, ταυτιζόμαστε με τον εικονικό εχθρό που ερέθιζε το υποσυνείδητό του.

Αν δεν ήμασταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν δεν ήμασταν στο ΝΑΤΟ, πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να κυκλοφορείτε στους δρόμους ελεύθερα; <b> Γράφει ο Ηλίας Ψυχογιός. </b>

H 3η Σεπτεμβρίου είναι μια ημερομηνία ορόσημο. Γύρω από αυτή υπάρχουν δύο συγκλονιστικές πολιτικές στιγμές: η πρώτη είναι η επανάσταση του 1843 προκειμένου η χώρα να αποκτήσει Σύνταγμα. Η δεύτερη η ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ, το 1974.

«Μετά το τριετές πισωγύρισμα η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στην κατάσταση στην οποία βρισκόταν την άνοιξη του 2014. Άρα χάσαμε 3,5 χρόνια και φορτωθήκαμε 100 δισ. ευρώ», σημειώνει η Ντόρα Μπακογιάννη σε συνέντευξή της και τονίζει πως η αντιπαράθεση Αριστεράς – Δεξιάς, που επιδιώκει η κυβέρνηση, ανήκει στον προηγούμενο αιώνα.

Το πρόβλημα της ιδεολογίας είναι ταυτόχρονα και ο λόγος που την καθιστά τελεσφόρο πολιτικό εργαλείο: Δημιουργεί οπαδούς? συσπειρώνει αποτελεσματικά πολλούς ανθρώπους γύρω από ένα πλέγμα σχετικά συμβατών ιδεών και εναντίων άλλων ασύμβατων? δημιουργεί αφηγήματα βιώσιμα και εκλέγει τελικά κυβερνήσεις. <b> Γράφει ο Αλέξανδρος Βιλδιρίδης. </b>

Τις τελευταίες ημέρες προβεβλημένα στελέχη της παράταξης διατυπώνουν την άποψη, δημοσίως, πως η αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι και ιδεολογική, κάτι που απέφευγαν μέχρι τώρα να το υποστηρίξουν. <b> Γράφει ο Σάκης Μούμτζης.</b>

Μολονότι η χώρα ολοκλήρωσε τυπικά την εξάρτηση της από τα μνημόνια με ένθεν κακείθεν ταυτόχρονους ενθουσιασμούς και επικρίσεις να βομβαρδίζουν το αποσβολωμένο κοινό, είναι φοβερά εμφανής η αδράνεια των συναισθημάτων. Μια χώρα τυλιγμένη για 100 χρόνια σε μια κόλλα χαρτί για ό,τι πλούτο διαθέτει.Το απατηλό όνειρο του επαναστάτη ολοκληρώθηκε με ένα οδυνηρό ξύπνημα. Επανάσταση και αριστεροσύνη για γέλια. <b> Γράφει ο Νίκος Ρίζος.</b>

Είμαι ο τελευταίος που θα ασχολείτο με ετυμολογία, ορθογραφία, ορθή επιλογή λέξης και τα σχετικά. Τα αφήνω στους πρωινούς ακροατές του Σκάι για να στέλνουν μηνύματα και να ταλαιπωρούν τον Πορτοσάλτε να λέει ομογενείς, ημεδαποί ή ομοεθνείς. Βολεύομαι με την ορθογραφία του 18ου αιώνα που στην Αγγλία ο συγγραφέας μπορούσε να γράψει με τρεις διαφορετικούς τρόπους την ίδια λέξη σε μια σελίδα.

«Θα διεκδικούμε την εκλογή μας, όχι ως Αριστερά, αλλά ως ένα κόμμα που θα μπορούν να ακουμπήσουν περισσότεροι Έλληνες πολίτες», ανέφερε σχολιάζοντας τον ανασχηματισμό η Ελ. Αυλωνίτου ενώ ταυτόχρονα εξέφρασε την ικανοποίησή της για την «μεγάλη ανανέωση για πρώτη φορά».\r\n\r\n

Η ιδεολογική κατίσχυση της Αριστεράς όχι μόνον εν Ελλάδι αλλά και ευρωπαϊκώς είναι μεγάλο θέμα, μη αναλυόμενο επί λίγων γραμμών. Κατ\\' αρχήν σίγουρα υπάρχουν πολλές «Αριστερές» σε μία «Αριστερά». <b> Γράφει ο Βασίλης Φασούλας.</b>

Σήμερα γιορτάζουμε τα 69 χρόνια από την λήξη του Εμφυλίου πολέμου. Δεν χρησιμοποιώ τυχαία το ρήμα «γιορτάζουμε». Σαν σήμερα η Ελλάδα παρέμεινε στον ελεύθερο κόσμο, χωρίς απώλεια εδάφους. Και πρέπει να γιορτάζει και το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς, γιατί χωρίς καμιά αμφιβολία τα περισσότερα στελέχη της θα σάπιζαν στα γκούλαγκ και στα ψυχιατρεία, αν είχαν νικήσει οι κομμουνιστές.

Φυσικά και υπάρχουν. Μάλιστα είναι και επιβεβλημένο να υπάρχουν. Όλες οι σημαντικές πολιτικές επιλογές έχουν ιδεολογική αφετηρία. Δεν υπάρχει ουδέτερη επιλογή. Ακόμα και αυτοί που δηλώνουν απλώς τεχνοκράτες, η δήλωση τους αυτή έχει ιδεολογικό φορτίο.

Το προφανές δεν είναι πάντα εύκολα διαπραγματεύσιμο στην πολιτική μας αντίληψη. Ούτε στην ποιότητα της Δημοκρατίας ούτε στην αποτίμηση των στοιχείων μιας εθνικής οικονομίας. Ούτε και στις ισορροπίες μεταξύ των συμφερόντων των κοινωνικών τάξεων.

O ΣΥΡΙΖΑ, με τις φιλικές του εφημερίδες, προσπαθεί να εμφανίσει την Νέα Δημοκρατία σαν ένα κόμμα που άγεται και φέρεται από την ακροδεξιά και τον Κ. Μητσοτάκη, πάνω στην απόγνωση τους, τον παρομοιάζουν με τον Ορμπάν και τον Σαλβίνι. <b> Γράφει ο Σάκης Μουμτζής. </b>

Ο ΣΥΡΙΖΑ οικοδομεί την εξουσία του πάνω σε ένα συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο που ο ίδιος σταδιακά εγκαθιδρύει. Και είναι απολύτως λογικό, για ένα κόμμα που θεωρεί την φιλελεύθερη δημοκρατία ως ένα απλό πολιτικό εργαλείο και όχι ως μιαν αυτοτελή αξία.