Τα κόμματα ανεβοκατεβαίνουν στην εξουσία και άνθρωποι καταξιώνονται, έχοντας πάντα δίπλα τους το «πειραγμένο» αριστερόμετρο. Και από κάτω, μικροί μεγάλοι, φτωχοί και πλούσιοι μαζεύουν πόντους στα «εξεταστικά κέντρα» του αριστερού «υπαρκτού νεοελληνισμού». Μέχρι και πρωθυπουργοί της κεντροδεξιάς δήλωναν κάποτε ότι είναι «αντιεξουσιαστές» για να αρέσουν στους αριστερούς ψηφοφόρους…

Όλοι όσοι γνωρίζουν τον τρόπο που σκέφτεται η αριστερά, γνωρίζουν πως η λέξη «ήττα» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο της. Όχι, η «ήττα» γενικά, αλλά η δική της «ήττα». Το αριστερό κίνημα δεν ηττάται. Μπορεί να αναδιπλώνεται, να υποχωρεί, να ελίσσεται, να ανασυντάσσεται, να ανασυγκροτείται, αλλά δεν ηττάται.

Με τα λόγια του Πάμπλο Γκαρσία σχολίασε το αποτέλεσμα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, σε ανάρτησή του στο Twitter, παραδεχόμενος την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σε αναμονή και των δηλώσεων του Αλέξη Τσίπρα.

Οι πατεράδες προκειμένου να δικαιολογήσουν κάποιες αταβιστικές συμπεριφορές, έλεγαν ότι πέρασαν πόλεμο, πέρασαν κατοχή. Σήμερα στους νέους απογόνους θα λέμε «Πέρασα ΣΥΡΙΖΑ, παιδί μου». <b> Γράφει η Μυρένα Σερβιτζόγλου. </b>

Η φράση «θα διοικούν οι πολλοί και θα υπακούουν οι λίγοι» που ξεστόμισε στη Λάρισα ο ανίδεος συνταγματικά πρωθυπουργός φανερώνει και την απόγνωση που αισθάνεται μπροστά στην ώρα της κάλπης. Γιατί στην δημοκρατία οι πάντες υπακούουν στους νόμους και όχι ο ένας στον άλλον. Αυτό συμβαίνει μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα των οποίων παραμένει και σήμερα, κρυφός αλλά ένθερμος οπαδός.

Ποτέ και σε καμία φάση της δημόσιας συζήτησης, από τον Ιανουάριο του 2016 όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας μέχρι και σήμερα, δεν «τσιμπήσαμε» στο debate της διεύρυνσης της Νέας Δημοκρατίας για το αν το κόμμα έπρεπε να ανοίξει τις πόρτες του στα δεξιά του ή στ’αριστερά του.\r\n

Με πόσες μονάδες διαφορά θα κερδίσει ο θεϊκός απεσταλμένος; Με 8; Μόνο με 8 και όχι με 18; Λέτε να έρχεται έτσι η συντέλεια του κόσμου; Το πρόβλημα, κυρίες και κύριοι, δεν είναι ότι ο διάβολος λέει ψέματα. Αλλά ότι ξέρει τι έχει να αντιμετωπίσει: Αντιπάλους με καρδιά καρδερίνας, έτοιμους να το βάλουν στα πόδια!\r\n

Θύμιος και Αλέξης μαζί. Για πάντα, ίσως. Αφού από πάντα ήταν γεννημένοι ο ένας για τον άλλον. Αλλά δεν το ήξεραν. Πάνος και Αλέξης μαζί. Για λίγο χώρια και σε λίγο, πάλι μαζί...Και ο χρόνος όμως που ξόδεψαν ο ένας για τον άλλον, μοιάζει αιώνας μπροστά στην αιωνιότητα των αριστερών ταμπού. Τζερώνυμο (Αρχιεπίσκοπος όχι Groovy…) και Αλέξης μαζί. Όσο κρατήσει. Χωρίς δεσμεύσεις, ζήλιες και κωλύματα.

Επίθεση εξαπέλυσε ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος κατά του Αλέξη Τσίπρα τονίζοντας ότι «ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ένας πραγματικός αριστερός με αρχές και αξίες – ενώ ο κ. Τσίπρας είναι ένας \\\"αριστερός\\\" της εξαγορά».

«Έχουμε και καβάτζα αν δεν πάει κάτι καλά» διαμήνυσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος από το βήμα της Βουλής, επιχειρώντας παράλληλα να υποβαθμίσει τις πληροφορίες που θέλουν τους Ευρωπαίους αξιωματούχος να ανησυχούν από την παροχολογία Τσίπρα.

Ο λαός αυτής της χώρας θα χρειαστεί στα επόμενα δέκα χρόνια να ξεπεράσει πολλές φορές τον ίδιο του τον εαυτό για να έχει το δικαίωμα να ζει στις προγονικές του εστίες. Η Ελλάδα κινδυνεύει να συρρικνωθεί και ο ελληνισμός απειλείται σοβαρά ακόμη και με εξαφάνιση. Η συναίνεση είναι επιλογή επιβίωσης. Οι υγιείς δυνάμεις πρέπει να δουλέψουν μαζί!

Ας είμαστε ειλικρινείς. Είναι κάτι σαν πολιτισμικό χαρακτηριστικό, κάτι σαν λαϊκή δοξασία το να δηλώνεις δυστυχής και πένης ακόμα κι όταν ευημερείς. Υπάρχει και το σχετικό ανέκδοτο αυτοσαρκαστικού χαρακτήρα: «Ρωτάς ένα νεοέλληνα τι κάνει και αμέσως παίρνει ύφος μισοκακόμοιρο για να σου απαντήσει: «Ε, τι να κάνω μωρέ; Μπορείς ποτέ να πεις ότι είσαι καλά»;

Τώρα που πλησιάζει το τέλος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει, όλοι εμείς που ανήκουμε στον συντηρητικό—φιλελεύθερο χώρο, να επαναξιολογήσουμε την προσφορά του στην πολιτική ζωή του τόπου. Πολλά, πάρα πολλά τα αρνητικά του. Θα μπορούσα να γράφω χιλιάδες λέξεις. Όμως αντισταθμίζονται όλα αυτά από ένα γεγονός...

Η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, προσεγγίζει τα διεθνή γεγονότα με βάση το σχήμα « ιμπεριαλισμός — αντι —ιμπεριαλισμός». Οτιδήποτε στρέφεται κατά του «ιμπεριαλισμού» είναι θετικό, ipso facto. Δεν εξετάζουν τις λοιπές παραμέτρους του γεγονότος. Έτσι, στο όνομα του αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα, δεκάδες αιμοσταγείς δικτάτορες βαφτίστηκαν «δημοκράτες» και τα θύματα τους όργανα του ιμπεριαλισμού.

Όσα ακούμε και διαβάζουμε από τους υποστηρικτές του δικτάτορα Μαδούρο δεν εκπλήσσουν κανένα που έχει απορρίψει την αριστερά ως κοσμοθεωρία, χωρίς να χρειαστεί να τη δει να κυβερνά για να καταλάβει περί τίνος, ακριβώς, πρόκειται. Το αριστερό σύμπαν δομείται πάνω σε πλήθος λογικών χασμάτων, αυθαίρετων παραδοχών, υποθέσεων με βαθιά συναισθηματικό υπόβαθρο και πάνω απ΄όλα πάνω στον πολιτικό σχετικισμό.\r\n

Όλα τα κοινωνικά συστήματα αλλάζουν, ακόμα και όταν δεν το θέλουν. Από το κλισέ ποτάμι του Ηράκλειτου, που δεν επιστρέφει, μέχρι την φιλοσοφία του Heidegger, η αλλαγή συνυπάρχει με την ίδια την ζωή και την οργάνωση της κοινωνίας. <b>Γράφει ο Επαμεινώνδας Κορώνης.</b>

H γενιά μου μεγάλωσε με την ρητορική της γενιάς του Πολυτεχνείου. Τους αριστερούς τους θεωρούσαμε καλλιεργημένους, και εννοώ καλλιεργημένους στην ψυχή.

Την πολιτική παρθενία και την ανάλογη αγνότητα του χώρου επικαλούνταν τα μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πριν από τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2015. Και γεγονός είναι πως στο συλλογικό και ιστορικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας η κάθε λογής παρθενία φέρει θετικό πρόσημο και έχει υψηλή συμβολική αξία. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος.</b>

Χαρακτηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως την απόλυτη τραγωδία ο γνωστός αριστερός διανοητής και υποστηρικτής κατά το παρελθόν του Αλέξη Τσίπρα, Σλάβοϊ Ζίζεκ τόνισε κατά τη διάρκεια ομιλίας του στο Τορόντο ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός εφάρμοσε κατά γράμμα τα μνημόνια και τα προγράμματα λιτότητας. <b> Γράφει ο Γιάννης Μαντζίκος. </b>

Κλασσική ιστορία των Ινδιάνων: Τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα. Καλά, ίσως και να μην το είπαν πρώτοι οι Ινδιάνοι. Μπορεί και να μην το σκέφτηκαν καν, καθώς οι Ινδιάνοι ήταν του… ελεύθερου εμπορίου. Σε ένα πράγμα πάντως θα πρέπει να συμφωνήσουμε, ανεξαρτήτως πατρότητας: Ότι τα κάστρα πέφτουν τελικώς από μέσα.

Μα γιατί εκπλησσόμαστε με την ταινία του Γαβρά που ετοιμάζεται να θεοποιήσει την διαπραγμάτευση Βαρουφάκη; Έχουμε καμιά αμφιβολία ότι με την πτώση του Σύριζα θ’ αρχίσει μια επανάληψη της μετεμφυλιακής περιόδου που οδήγησε στην ιδεολογική και ιστοριογραφική επικράτηση των ηττημένων της πραγματικής ιστορίας;

Σαν εμμονικά παιδάκια οι αριστεροί υποψήφιοι προσπαθούν να τρομάξουν το εκλογικό σώμα με τον μπαμπούλα του νεοφιλελευθερισμού. Για όσους καταλαβαίνουν τη διαλεκτική απάτη που συντελείται στις πλάτες των ψηφοφόρων, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Η Αριστερά παγιδεύει το ακροατήριό της υποσχόμενη με την πολιτική της την επίτευξη κάποιας ισότητας. Ισότητα που συνήθως δεν την πετυχαίνει. Και όταν την πετύχει, αυτή τείνει προς την εξαθλίωση.Μήπως τελικά θα μπορούσαν να διδαχθούν από τους καπιταλιστές του ΝΒΑ πώς επιτυγχάνεται η ισότητα με παράλληλη πρόοδο; <b> Γράφει ο Μάνος Στιβακτάκης.</b>

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογικεύει τα του ηθικού πλεονεκτήματος σε δυο άξονες και οι δυο δογματικού χαρακτήρα. Ο ένας είναι το αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, άρα a priori είναι και ηθικός και ο άλλος είναι ότι έχει ηθικό πλεονέκτημα, διότι δεν έχει ξανακυβερνήσει. <b> Γράφει ο Γιάννης Σουλαδάκης.</b>