Του Γιάννη Σουλαδάκη*
Με αφορμή την υποψηφιότητα του υιού Κόκκαλη στο Ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, άνοιξε πάλι η συζήτηση περί διαπλοκής, οικονομίας και πολιτικής, περί οικογενειακής ευθύνης, περί οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος.
Στο παρόν κείμενο ασχολούμαι με το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» που ήταν η σημαία του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, που φαίνεται σιγά σιγά την υποστέλλει η ίδια η κοινωνία.
Τα θέματα αυτά είναι από τα βασικά υπαρξιακά στην σχέση πολίτη και πολιτικής, ατομικής πολιτικής ηθικής και κομματικής πολιτικής ηθικής.
Υπαρξιακά θέματα που οδηγούν στο ερώτημα, του κατά πόσο μπορεί να σταθεί στο χώρο της πολιτικής ένας πολίτης που θέλει να τηρήσει αρχές και να λειτουργεί κατά συνείδηση.
Δεν είναι τυχαίο να έχει ακουστεί από πολλές πλευρές, το έχω ακούσει κι εγώ ο ίδιος, ότι αυτός δεν κάνει στην πολιτική διότι είναι άκαμπτος, δεν συμβιβάζεται, δεν ξέρει να ελίσσεται...
Τον τελευταίο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ εντείνει την καταχρηστική χρήση του κρατικού μηχανισμού και των υλικών του μέσων και δυνατοτήτων, αλλά και την χρήση διαφόρων διατυπώσεων ακόμη και νεολογισμών, πάνω στους οποίους οικοδομεί τα κατά ΣΥΡΙΖΑίους πλεονεκτήματα της πολιτικής του παρουσίας και ποιοτικά ειδοποιού διαφοράς του.
Σημειώνω ότι η καταχρηστική χρήση του κράτους και ταυτίζεται αλλά και διαφέρει από την κατάχρηση εξουσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογικεύει τα του ηθικού πλεονεκτήματος σε δυο άξονες και οι δυο δογματικού χαρακτήρα, ο ένας άξονας είναι το ότι επειδή ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, άρα a priori είναι και ηθικός και ο άλλος είναι ότι επειδή για πρώτη φορά ως ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση, άρα έχει ηθικό πλεονέκτημα, διότι λέει,ότι δεν έχει ξανακυβερνήσει, οι δυο αυτές λογικές είναι της μορφής,«ράβδος εν γωνία άρα βρέχει».
Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ αποσυνδέει την ηθική από τα πρόσωπα και την μεταφέρει σε θεσμούς, δηλαδή σε κόμματα επειδή μιλούμε για τον χώρο της πολιτικής και συγχρόνως δίνει άλλοθι, γίνεται πλυντήριο δηλαδή ο ίδιος για τον καθένα που εντάσσεται στον ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα του ποιος είναι και τι δράσεις έχει αναπτύξει.
Με αυτή την εκλογίκευση ο ΣΥΡΙΖΑ εξαγνίζει κάθε του στέλεχος, αλλά και κάθε μέτοικο στον ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα του τι ιδιότητες είχε σε αλλά κόμματα και μάλιστα σε περιόδους που οι μέτοικοι είχαν σημαντικούς ρόλους και αρμοδιότητες.
Ακολουθώντας την εκλογίκευση λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε κόμμα από την στιγμή που δεν έχει κυβερνήσει ως κόμμα, έχει ηθικό πλεονέκτημα.
Επομένως πλην του ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΟΤΑΜΙ, το ΚΚΕ και η ΔΗΜΑΡ πριν μπει στην κυβέρνηση Σαμαρά, ακόμη η Ένωση Κεντρώων και άλλοι, έχουν κατά Τσίπρα και ΣΎΡΙΖΑ εκ προοιμίου, ηθικό πλεονέκτημα.
Με την λογική λοιπόν αυτή του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ που δεν έχει κυβερνήσει ως νέο κόμμα, ως ΚΙΝΑΛ δηλαδή, έχει το δικό του ηθικό πλεονέκτημα, άρα κακώς ο ΣΥΡΙΖΑ του επιτίθεται.
Επομένως σήμερα, όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που μέχρι προχθές τα θεωρούσε στελέχη ενός διεφθαρμένου κόμματος κατά τον ΣΥΡΙΖΑ,σήμερα οι ίδιοι, τα ίδια πρόσωπα,είναι άμεμπτοι πλέον, ως στελέχη ενός νέου κόμματος, του ΚΙΝΑΛ δηλαδή, που δεν έχει ξανακυβερνήσει, όλα αυτά επαναλαμβάνω, κατά λογική ΣΥΡΙΖΑ.
Με την λογική αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε την «Λυδία λίθο» της ηθικοποίησης των προσώπων μέσω της πολιτικής.
Πολύ απλό, φτιάχνουν ένα νέο κόμμα, δηλώνουν ότι αυτό το νέο κόμμα δεν έχει ξανακυβερνήσει κι έτσι το νέο κόμμα αλλά και τα στελέχη του, ανεξάρτητα από το πολιτικό αλλά και κοινωνικό τους παρελθόν, αποκτούν κατά Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, ηθικό πλεονέκτημα.
Έτσι λοιπόν μπορεί να ηθικοποιηθούν ακόμη και πρόσωπα και για την δράση τους εκτός πολιτικής, αλλά και την δράση τους στον κοινωνικό τους χώρο.
Βεβαίως μια προσεκτική έρευνα από το παρελθόν μπορεί να βρει πρόσωπα που χρησιμοποιούσαν την συμμετοχή τους ακόμη και ως στελέχη σε κόμματα, προκειμένου να αποκτούν κύρος, η άλλοθι, ως όπλο, ως ισχύ τις πλάτες ενός κόμματος και τελικά να εργαλειοποιούν την ιδιότητα του κομματικού στελέχους.
Έκανα τους παραπάνω συλλογισμούς και εκλογικεύσεις, διότι απλά, με σοφιστείες τελικά, οδηγούμαστε σε πολιτικές τερατογενέσεις και λογικές διαστροφές.
Αυτές οι εκλογικεύσεις και οι τερατογενέσεις, θέτουν ένα κρίσιμο θέμα που ταλανίζει τον δημόσιο χώρο, δηλαδή το θέμα ηθικής και πολιτικής.
Προχωρώ σε κάποιες πρώτες διαπιστώσεις:
Σε οποιαδήποτε απασχόληση, για να προσληφθεί κάποιος ζητάνε βιογραφικό, προϋπηρεσία, συστατικές επιστολές, ακόμη και ποινικό μητρώο.
Σε ένα κόμμα, εγγράφεται ο οιοσδήποτε, αποκτά δικαιώματα χωρίς έλεγχο, εκλέγεται σύνεδρος, πηγαίνει σε συνέδρια, εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, διεκδικεί ιδιότητες ακόμα παραπάνω χωρίς κανένα έλεγχο, χωρίς κανένα βιογραφικό, χωρίς έλεγχο του ιστορικού του, παρά μόνο αναζητά τρόπους, για το πως να διασυνδέεται με κάποιο μηχανισμό και όπου πάει…
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, στο μεν τοπικό επίπεδο, στην μικροκοινωνία η ευθύνη είναι τοπική για την ποιότητα των στελεχών που αναδεικνύει στον χώρο της, διότι είναι λίγοι και γνωρίζονται μεταξύ τους, στο κεντρικό όμως επίπεδο, η ευθύνη είναι στο σύνολό της,ανήκει στην εκάστοτε ηγεσία που εγκρίνει κεντρικές επιλογές προσώπων και συνεργατών και είναι ακόμη μεγαλύτερη, διότι πολλές φορές, όσοι δρουν σε κεντρικό επιτελικό επίπεδο, παρεμβαίνουν και διαμορφώνουν τους όρους επιλογών στα πρόσωπα, σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο.
Μπορεί κάποιος να πει ότι όλα αυτά τα λύνει η ψήφος, η εκλογή, δεν συμφωνώ, η εμπειρία και η ζωή άλλα έχει δείξει, πάντα βέβαια κατόπιν εορτής…
Θα ρωτήσει κάποιος, μα γιατί ασχολείσαι με τέτοια θέματα; ασχολούμαι, διότι η κρίση που περνά η χώρα είναι κατά κύριο λόγο κρίση αξιών, που ενεργοποίησε, γονιμοποίησε και εκκόλαψε την οικονομική κρίση, επειδή δε διαπιστώνω ότι στην εξέλιξη της κρίσης, που αρκετοί ισχυρίζονται ότι οδεύει σε ξεπέρασμα, κάτι που εγώ δεν συμφωνώ, διαπιστώνω λοιπόν, ότι η κρίση στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των θεσμών, στα θέματα πολιτικών και κοινωνικών αξιών εντείνεται,κάτι που δεν προοιωνίζει, δεν δείχνει θετικές εξελίξεις για το μέλλον.
Το μέλλον θα είναι ελπιδοφόρο μόνο αν ανασυγκροτηθεί ποιοτικά και αξιοκρατικά το θεσμικό εποικοδόμημα της χώρας,στο οποίο κυρίαρχο ρόλο παίζει το πολιτικό σύστημα και κατά κύριο λόγο τα κόμματα.
Τα κόμματα έχουν επείγουσα ανάγκη θεσμικής ανασυγκρότησης και ανανέωσης, διότι αυτό που εξελίσσεται μπροστά μας στο πολιτικό σύστημα, δεν είναι εξέλιξη, δεν είναι εκσυγχρονισμός, δεν είναι πρόοδος, είναι οπισθοδρόμηση.
*Ο κ. Γιάννης Σουλαδάκης είναι τέως μέλος Εκτελεστικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ και ευρωβουλευτής
