Η κατ΄επανάληψη, ακραία συμπεριφορά του Παύλου Πολάκη, που χρήζει και ψυχιατρικής μελέτης, είναι ό,τι καλύτερο για την Νέα Δημοκρατία. Δεν την αναδεικνύει μόνον ως δύναμη σοβαρότητος και μετριοπάθειας, αλλά συγχρόνως αποκόπτει οριστικά τον ΣΥΡΙΖΑ από το σώμα των ψηφοφόρων που δεν αρέσκεται σε ακρότητες.

Ο πρωθυπουργός μόλις πριν από λίγες ημέρες ανακάλυψε πως ο Κώστας Καραμανλής «απέδρασε από την εξουσία». Επί τέσσερα χρόνια δεν τολμούσε ούτε να ψελλίσει το όνομα «Καραμανλής», κάτι που δημιούργησε την εντύπωση πως υπάρχει μια δεξιά συνιστώσα. Και ξαφνικά τον θυμήθηκε.

«Ο αστικός τρόπος άσκησης πολιτικής, η κουλτούρα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, μας έχουν μπολιάσει δυστυχώς βαθιά... Έχουμε την ανάγκη να τελειώνουμε με τον καπιταλισμό, έχουμε την ανάγκη να δείξουμε ότι ο κομμουνισμός είναι μια τάση του σήμερα». Αυτά τα ανατριχιαστικά δεν τα έχει γράψει κάποιο στέλεχος της Γ΄Διεθνού. Τα έχει πει ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων του ΣΥΡΙΖΑ, ο Νάσος Ηλιόπουλος.

Η κυρία Μπακογιάννη σε τηλεοπτική εκπομπή έδωσε ένα πολύτιμο ιστορικό στοιχείο. Είπε πως η Νέα Δημοκρατία ήταν έτοιμη το καλοκαίρι του 2015 να συγκυβερνήσει με τον Α.Τσίπρα, μετά την αποχώρηση της ομάδος Λαφαζάνη από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ακούω το επιχείρημα πως δεν χρειαζόμαστε κάποιον καλό χειριστή της Ελληνικής γλώσσας για πρωθυπουργό. Ούτε κάποιον γλωσσομαθή. Ούτε κάποιον με εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Χρειαζόμαστε, λένε, έναν πολιτικό που να μπορεί να κυβερνήσει με πυγμή και αποφασιστικότητα. Όλα τα άλλα είναι για τις ελίτ...

Έχω εξηγήσει την άποψη μου πως ο Α.Τσίπρας θα ρουφήξει και την τελευταία ημέρα εξουσίας. Συνεπώς, πιστεύω πως θα προσφύγει στις κάλπες τον Οκτώβριο. Θα ρισκάρει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Δεν έχει να χάσει τίποτα, παρά την εξουσία, που θα την χάσει, ούτως ή άλλως, τον Οκτώβριο, πλην θαύματος, στο οποίο και προσβλέπει.

Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα μεγάλο, μαζικό, λαϊκό κόμμα. Εχει βαθιές τις ρίζες του στην Ιστορία, καθώς είναι η συνέχεια και ο κληρονόμος των δύο μεγάλων ρευμάτων του αστικού χώρου. Του Κέντρου και της Δεξιάς. Ως εκ τούτου η Νέα Δημοκρατία δεν είναι κόμμα των ελίτ. Προσπαθεί να προσελκύσει τους άριστους, αλλά δεν είναι το κόμμα μόνον των άριστων.

Το χειρότερο πράγμα στην ζωή, και συνεπώς και στην πολιτική, είναι το αδιέξοδο. Ο εγκλωβισμός σε ένα δίλημμα στο οποίο το ένα σκέλος είναι χειρότερο από το άλλο. Σε αυτήν την θέση βρίσκεται σήμερα ο Α.Τσίπρας. Εχουν να επιλέξουν μεταξύ εθνικών εκλογών εντός του Μαΐου ή να εξαντλήσουν την κυβερνητική τους θητεία. Δηλαδή εκλογές τον Οκτώβριο. Θα πρέπει, δηλαδή, να αποφασίσουν αν θα πιουν το πικρό ποτήρι μονορούφι ή λίγο-λίγο.

Οι μάσκες έπεσαν και έχουμε μπροστά μας αποτυπωμένη μιαν κοσμοαντίληψη που χαρακτηρίζει, συνολικά, την κυβερνώσα Αριστερά. Όποιος τους ενοχλεί τον εξοντώνουν ηθικά και πολιτικά, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο προς τούτο. Σε άλλες εποχές τους εξόντωναν και βιολογικά.

Aυτό που χαρακτηρίζει την υπόθεση Νovartis και την άγνοια κινδύνου των συνωμοτών, είναι η αταλάντευτη θέληση των θυμάτων να ζητήσουν την πλήρη δικαίωση τους και την τιμωρία των συνωμοτών. Και τα θύματα δεν είναι τυχαία πρόσωπα. Μεταξύ αυτών και ένας πρώην πρωθυπουργός, ο Α. Σαμαράς, που urbi et orbi διακηρύσσει πως «θα τους πάει μέχρι τέλους».

Τα γεγονότα από χθες ήταν γνωστά. Άλλωστε τα είχαν προαναγγείλει τα φερέφωνα του ΣΥΡΙΖΑ, ημέρες πριν. Σε αγαστή συνεργασία το όλον παρα-κράτος προετοίμαζε το έδαφος. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο της Μεταπολίτευσης, όπως το χαρακτήρισε ο Α.Τσίπρας, κατέληξε στην κλήση ενός μόνον πολιτικού, του Ανδρέα Λοβέρδου, για εξηγήσεις, χωρίς να έχουν βρεθεί χρήματα σε κανένα λογαριασμό.

Όσο περνά ο καιρός ξεκαθαρίζει η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές. Ποια είναι αυτή; Την έχουν επισημάνει ήδη πολλοί σχολιαστές. Μια διαχειρίσιμη ήττα με ένα ποσοστό κοντά στο 5%. Τότε θα μπορέσει ο πρωθυπουργός να κρατήσει αναπτερωμένο το ηθικό των στελεχών και την ψηφοφόρων του πάνω στην λογική πως μέσα σε πέντε μήνες το ματς θα γίνει ντέρμπυ.

Είναι απλό. Να μην κάνει αυτά που κάνει ο Τσίπρας. Ο πρωθυπουργός είναι το κλασσικό παράδειγμα προς αποφυγήν. Είναι ο οδηγός για να γίνει κάποιος ένας πολύ κακός πρωθυπουργός. Αλλά ας προσπαθήσω να ορίσω θετικά αυτά τα λίγα, απλά πράγματα που θα πρέπει να κάνει ο Κ.Μητσοτάκης.

Ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης είναι ένα νέο παιδί που, με την μέχρι τώρα παρουσία του, φαίνεται πως αποτελεί μιαν από τις ευχάριστες εκπλήξεις της Νέας Δημοκρατίας. Σε συνέντευξη του έθεσε με σαφήνεια την πολιτική διάσταση της υπόθεσης Πετσίτη. Είπε δηλαδή, πως το σκάνδαλο δεν αφορά απλώς μια περίπτωση αδικαιολόγητου προσωπικού πλουτισμού, αλλά είναι «σκάνδαλο Τσίπρα—Παππά».

Ο πρωθυπουργός, κοντοστάθηκε, δεν τόλμησε να προφέρει το όνομα «Μακεδονία», αναφερόμενος στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης και το αποκάλεσε μπροστά στους Σκοπιανούς επισήμους και τον Ζάεφ, «αεροδρόμιο της Μίκρας». Για να μην κάνει ναι αισθανθούν άσχημα οι Σκοπιανοί, προσέβαλλε την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Αλλά είπαμε, η Αριστερά, δεν διακρίνεται για τέτοιες εθνικές ευαισθησίες, με τις πατριωτικές εξαιρέσεις βέβαια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρχεται στις εκλογές ιδεολογικά ανερμάτιστος. Με την πολιτική του από την μια μεριά και τις διακηρύξεις του από την άλλη, έχει επιφέρει σύγχυση στους ψηφοφόρους του. Άλλο ψήφισαν και άλλο τους προέκυψε. Ένα κόμμα που δεν έχει ξεκάθαρο προφίλ, όσες τακτικές υποχωρήσεις και να κάνει, όσες δυσκολίες και να επικαλεστεί, έχει σοβαρό πρόβλημα στην προσέγγιση των πολιτών. Αυτοί θέλουν καθαρό λόγο, εύληπτα συνθήματα, σαφείς διαχωριστικές γραμμές.

Κάτι σοβαρό συμβαίνει στην υπόθεση Πετσίτη-Λαυρεντιάδη. Κάτι που φοβίζει το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο ενεργοποίησε τις δυνάμεις που του δάνεισε η εμφανής δεξιά συνιστώσα στον χώρο της Δικαιοσύνης, για να αποφύγει προεκλογικές περιπέτειες.Τι έγινε λοιπόν; Εκπαραθυρώθηκε ένας αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου που διερευνούσε την υπόθεση ELFE-ΔΕΠΑ.\r\n\r\n\r\n\r\n

Ανέκαθεν η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, έδινε και εξακολουθεί να δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στους συμβολισμούς, καθώς αυτοί παραπέμπουν ευθέως στο φαντασιακό επίπεδο. Το φαντασιακό επίπεδο είναι ο Παράδεισος της Αριστεράς. Μακριά από την πραγματικότητα, που σχεδόν πάντα είναι οδυνηρή γι΄αυτήν, ανακαλεί μνήμες, παραστάσεις, σύμβολα.\r\n\r\n

Στις ευρωεκλογές, που η ψήφος είναι χαλαρή, θα μετρηθούν οι δυνάμεις του νέου κόμματος που μάλλον θα στεγάσει και άλλα στελέχη τα οποία παλιότερα είχαν θητεύσει σε υπουργικούς θώκους την περίοδο 2004-2009 και, αναλόγως του αποτελέσματος, θα πράξουν στην συνέχεια. Ο βασικός στόχος είναι μια ευπρόσωπη παρουσία στις ευρωεκλογές, ώστε να διατηρηθεί το σχήμα και στην συνέχεια θα ριχτεί η χοντρή ζαριά των εθνικών εκλογών.

Η προχθεσινή ημέρα ήταν μια ημέρα γιορτής και διαμαρτυρίας. Γιορτάζαμε όχι μόνον την Εθνική Παλιγγενεσία, αλλά και την Παλιγγενεσία του πατριωτισμού μας. Ήταν μια ημέρα πανηγυριού και οργής που αποτυπώθηκε στους δρόμους και στις πλατείες όλης της Ελλάδος. Ήταν μια γαλανόλευκη ημέρα. Αυτή η λέξη, ο πατριωτισμός, στην εποχή που ηγεμόνευε η Αριστερά, ήταν σημαδεμένη με αρνητικό πρόσημο.

Ο πρωθυπουργός πήγε στο Αγαθονήσι για να γιορτάσει την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Εκεί κόσμος δεν υπάρχει για να τον αποδοκιμάσει. Αν παρακολουθούσε την παρέλαση στην Αθήνα, ως είθισται, θα γινόταν δέκτης των αποδοκιμασιών των πολιτών, εφ΄όλης της ύλης.\r\n\r\n

Εχει γίνει ολοφάνερο, πως εφόσον δεν διεξαχθούν συγχρόνως οι εθνικές εκλογές με τις ευρωεκλογές, οι τελευταίες, καλώς ή κακώς, θα χάσουν τον χαρακτήρα τους. Θα μετατραπούν σε εθνικές εκλογές. Αυτό το φαινόμενο είχε εμφανισθεί και στις ευρωεκλογές του 1984, όταν η Νέα Δημοκρατία του Ε. Αβέρωφ είχε προσδώσει σε αυτές χαρακτηριστικά εθνικής αναμέτρησης στο πλαίσιο του συνθήματος της «απαλλαγής».

Η Αριστερά, κάθε ημέρα που περνά ξεφτιλίζεται ακόμα πιο πολύ. Και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο ευτέλειας και κυνισμού μπροστά μας. Θα δουν πολλά τα μάτια μας μέχρι την πτώση τους. Όμως έτσι κατανοούμε καλύτερα τι θέλουμε από την επόμενη ημέρα. Γίνονται συγκρίσεις, εξάγονται συμπεράσματα.

Για να εκτιμήσουμε τον χρόνο των εκλογών καταφεύγουμε σε πολιτικές αναλύσεις με εργαλείο μια λογική επεξεργασία των δεδομένων. Τι συμφέρει και τι δεν συμφέρει στον πρωθυπουργό που, εκ των πραγμάτων, αυτός αποφασίζει. Σε αυτήν την διαδικασία που κρατεί καιρό, μας διαφεύγει ένα απλό ανθρώπινο στοιχείο, μακριά από πολιτικές αιτίες.