Του Σάκη Μουμτζή
Για να εκτιμήσουμε τον χρόνο των εκλογών καταφεύγουμε σε πολιτικές αναλύσεις με εργαλείο μια λογική επεξεργασία των δεδομένων. Τι συμφέρει και τι δεν συμφέρει στον πρωθυπουργό που, εκ των πραγμάτων, αυτός αποφασίζει.
Σε αυτήν την διαδικασία που κρατεί καιρό, μας διαφεύγει ένα απλό ανθρώπινο στοιχείο, μακριά από πολιτικές αιτίες.
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απολαμβάνουν με κάθε τρόπο την εξουσία. Οι περισσότεροι από αυτούς γνωρίζουν πως ζουν στιγμές πλούτου και μεγαλείου που είναι όμως ανεπανάληπτες. Δεν πρόκειται να τις ξαναζήσουν, γιατί οι πολίτες θα τους καταψηφίσουν.
Γιατί λοιπόν, να χάσουν αυτές τις χαρές; Αυτές τις απολαύσεις που είναι για όλους τους πρωτόγνωρες;
Όλοι οι βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν μέχρι το 2015 καμιά επαφή με την εξουσία, γιατί αυτό ήθελε ο λαός. Δεν γνώριζαν πόσο γλυκιά είναι. Πιθανόν να το υποψιαζόταν αλλά, άλλη η δύναμη του βιώματος.
Τότε, στην εποχή της πολιτικής τους παρθενίας, επικρατούσε ένας ιδεολογικός φανατισμός που τους εμπόδιζε να αντιληφθούν το μέγεθος της ηδονής που προσφέρει η εξουσία. Ο Χ.Κίσινγκερ είχε πει πως είναι το απόλυτο αφροδισιακό.
Αυτό το κατάλαβαν όταν διακορεύθηκαν πολιτικά. Όταν δηλαδή, λόγω μνημονίου, σάλταραν σαν τους πειρατές στην εξουσία. Τότε έζησαν την απόλαυση του πεντάστερου ξενοδοχείου, του πρωθυπουργικού αεροπλάνου, της γεύσης του χαβιαριού και του σολωμού, όταν οι σύζυγοι τους μετακινούνταν για ψώνια με κρατικά αεροσκάφη. Όταν οι παρατρεχάμενοι τους άνοιγαν τις πόρτες για να περάσουν και τους κρατούσαν τις ομπρέλες.
Από όλα αυτά τίποτα δεν είναι το επιλήψιμο. Πολιτικά όμως θα τους στοιχίσει, γιατί κατέλαβαν την εξουσία με το σύνθημα «να τελειώνουμε με το παλιό» και αποδείχθηκε τελικά πως εκπροσωπούσαν το χειρότερο παλιό.
Προκάλεσαν. Και υπήρχαν πολίτες που είχαν την απαίτηση από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να επιβεβαιώσουν, κατά την άσκηση της αριστερής διακυβέρνησης, την ύπαρξη του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς. Καλοπροαίρετοι και ρομαντικοί όντες, πίστευαν στον μανιχαϊκό διαχωρισμό δεξιοί= διεφθαρμένοι, αριστεροί= αδιάφθοροι.
Τελικά αυτά τα απλουστευτικά σχήματα σαρώνονται από την ανθρώπινη φύση. Από την ίδια την ζωή. Ο πεινασμένος θέλει να χορτάσει και καλά κάνει. Ομως κάθε φορά κρίνεται από το πώς το επιδιώκει.
Και οι Συριζαίοι κρίνονται, επικρίνονται και θα τιμωρηθούν για το πώς συμπεριφέρονται κατά την άσκηση της εξουσίας, πέραν της πολιτικών τους επιλογών.
Οι πολίτες δεν θέλουν να προκαλούνται τώρα που δυσπραγούν. Και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσαν και εξακολουθούν να προκαλούν, καθώς ζουν τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Και είναι λογικό να θέλουν να τις παρατείνουν.
Όταν ένας λιγούρης πηγαίνει σε ένα χλιδάτο πάρτυ, φεύγει τελευταίος. Ρουφά την κάθε στιγμή του, πολύ δε περισσότερο αν γνωρίζει πως δεν θα ξαναπροσκληθεί.
Γι΄αυτό λοιπόν υπομονή ως τον Οκτώβριο.
ΥΓ. Μακριά από εμένα η γλώσσα των «γιαμαμότο». Λέω την γνώμη μου, χωρίς « μπορεί κι έτσι, μπορεί κι αλλιώς», γνωρίζοντας πως πιθανόν να πέσω έξω στις εκτιμήσεις μου. Δεν με ενοχλεί. Σέβομαι τον αναγνώστη και γι΄αυτό εκφέρω με σαφήνεια τον λόγο μου.
