Του Σάκη Μουμτζή
Ακούω το επιχείρημα πως δεν χρειαζόμαστε κάποιον καλό χειριστή της Ελληνικής γλώσσας για πρωθυπουργό. Ούτε κάποιον γλωσσομαθή. Ούτε κάποιον με εγκυκλοπαιδικές γνώσεις.
Χρειαζόμαστε, λένε, έναν πολιτικό που να μπορεί να κυβερνήσει με πυγμή και αποφασιστικότητα. Όλα τα άλλα είναι για τις ελίτ.
Όσοι ασπάζονται και διακινούν αυτήν την άποψη, μάλλον θέλουν έναν πρωθυπουργό κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωση τους. Με ελάχιστες γνώσεις, με στενό ορίζοντα ενδιαφερόντων, καταφερτζή και ραδιούργο. Κολπαδόρο.
Ένας ηγέτης όμως, θα πρέπει να έχει γνώσεις που ξεφεύγουν κατά πολύ από το επίπεδο του μέσου πολίτη, πολύ δε περισσότερο σήμερα στην ψηφιακή εποχή που οι απαιτήσεις είναι αυξημένες. Για να μπορέσει να λάβει σημαντικές αποφάσεις θα πρέπει να γνωρίζει πώς λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος. Θα πρέπει να γνωρίζει τον τρόπο σκέψης και την πολιτική κουλτούρα των ηγετών άλλων λαών. Με απλά λόγια θα πρέπει να διαθέτει υψηλού επιπέδου γνώσεις.
Ένας πολιτικός ηγέτης—πτυχιούχος μάλιστα πολυτεχνικής σχολής—που συγχέει τις 180 με τις 360 μοίρες και δεν έχει επίγνωση της εκτάσεως που καλύπτει ένα στρέμμα, είναι λογικό να είναι και παντελώς αγεωγράφητος και κάκιστος χειριστής της Ελληνικής γλώσσας.
Το πιο ανησυχητικό είναι πως, ενώ όλη η Ελλάδα ασχολείται με τα «μαργαριτάρια» του Α.Τσίπρα, αυτός δεν καταβάλλει καμιά προσπάθεια να βελτιωθεί. Σαν να θεωρεί τη ημιμάθεια του τίτλο τιμής.
Το δυστύχημα είναι πως και άλλοι μέσα στο κυβερνών κόμμα θεωρούν την ημιμάθεια τους τίτλο τιμής. Η ρήση « γα.. τα Χάρβαρντ», δεν ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα. Δεν ήταν μια στιγμιαία αντίδραση.
Είναι μια στάση ζωής.
Στον βαθμό όμως που αυτή η στάση ζωής, από προσωπικό βίωμα γίνεται απόπειρα να μετατραπεί σε εθνικό δόγμα, τότε η κατάσταση γίνεται επικίνδυνη. Από την στιγμή που τα πιστοποιητικά παιδείας και καλλιέργειας έχουν αντικατασταθεί από την προσφορά στους «λαϊκούς αγώνες» και στα κοινωνικά κινήματα, τότε μοιραία όλη η κοινωνία μας κάνει βήματα προς τα πίσω.
Το παράδειγμα της ημιμάθειας του πρωθυπουργού είναι επικίνδυνο στον βαθμό που ο κάθε ημιμαθής βλέπει τον εαυτό του στο πρόσωπο του Α.Τσίπρα. Αισθάνεται δικαιωμένος γι΄αυτό που είναι. Επιβεβαιώνεται. Δεν θα προσπαθήσει να καλύψει τα κενά του. «Αφού ολόκληρος πρωθυπουργός είναι σαν κι εμένα, μια χαρά είμαι κι εγώ» θα διαπιστώσει αυτάρεσκα, ενώ συγχρόνως θα αναγορεύσει τον Α.Τσίπρα σε πρώτο μάγκα, που τους τυλίγει όλους σε μια κόλλα χαρτί.
«Μήπως είσαι υπερβολικός;» θα μου πει ο αναγνώστης. «Δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει την σημασία της λέξης «διάτρητος».
Είναι και παραείναι υποχρεωμένος να την γνωρίζει. Γιατί όταν κάποιος χρησιμοποιεί μια, λάθος εννοιολογικά, λέξη αυτό σημαίνει πως αγνοεί και την σωστή. Και ένας ηγέτης οφείλει να επικοινωνεί με τους πολίτες με λόγο διατυπωμένο σύμφωνα με τους κανόνες της γλώσσας μας. Να έχει, επί του προκειμένου, γνώσεις αποφοίτου λυκείου.
Στοιχειώδη πράγματα.
Όταν ένας πρωθυπουργός αγνοεί την μητρική του γλώσσα, τότε, μετά βεβαιότητος, έχει περιορισμένο το εύρος των οριζόντων του. Με απλά λόγια είναι ακατάλληλος γι΄αυτήν την θέση.
Γιατί όπως είπε και ο φιλόσοφος «τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου».
