Του Σάκη Μουμτζή
Ανέκαθεν η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, έδινε και εξακολουθεί να δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στους συμβολισμούς, καθώς αυτοί παραπέμπουν ευθέως στο φαντασιακό επίπεδο.
Το φαντασιακό επίπεδο είναι ο Παράδεισος της Αριστεράς. Μακριά από την πραγματικότητα, που σχεδόν πάντα είναι οδυνηρή γι΄αυτήν, ανακαλεί μνήμες, παραστάσεις, σύμβολα. Απευθύνεται στο θυμικό των αριστερών. Ετσι, γίνεται ο κοινός τόπος τους, ο άξονας αναφοράς τους, η πυξίδα της ηθικής τους που τους δείχνει πού βρίσκονται.
Κανένα άλλο κόμμα δεν καταφεύγει με τέτοια εμμονή στους συμβολισμούς. Τα αστικά κόμματα ασχολούνται κυρίως με την διαχείριση των πραγμάτων ή όταν έχουν φωτισμένη ηγεσία με την χάραξη εθνικών στρατηγικών. Δεν έχουν ανάγκη τα σύμβολα.
Χρειάστηκε να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για να ξανατιμήσει ένα μέρος της συντηρητικής –φιλελεύθερης παράταξης την γαλανόλευκη, τα σύνορα, την έννοια της πατρίδος.
Γιατί τα γράφω αυτά; Αφορμή μου έδωσε το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ που είναι γεμάτο συμβολισμούς της Αριστεράς. Τα πρόσωπα που το απαρτίζουν παραπέμπουν σε όλα τα ιδεολογήματα του χώρου της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των κινημάτων, όπως λένε.
Παραπέμπουν μέχρι και στον εμφύλιο πόλεμο.
Είναι προφανές πως είναι ένα ψηφοδέλτιο συσπείρωσης, κάτι που λείπει από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτοχρόνως όμως είναι και ένα ψηφοδέλτιο διαχείρισης της ήττας, καθώς προσπαθεί να περιχαρακώσει ιδεολογικά έναν αισθητά μειοψηφικό πολιτικό χώρο. Δεν είναι ένα ψηφοδέλτιο που απευθύνεται σε εθνικό ακροατήριο, όπως έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου με τις αμφίπλευρες διευρύνσεις τους. Αυτές συμβόλιζαν την εθνική ενότητα, τη γεφύρωση του εμφύλιου χάσματος και ήταν μια απόπειρα –επιτυχημένη—εθνικής συμφιλίωσης.
Τα ψηφοδέλτια των δύο αυτών ηγετών ήταν ψηφοδέλτια διεύρυνσης της επιρροής του κόμματος τους και όχι περιχαράκωσης και συντήρησης δυνάμεων.
Ομως ο Α.Τσίπρας όσο και να προσπαθήσει να μεταθέσει το πεδίο της αντιπαράθεσης από το πραγματικό στο φαντασιακό, δεν θα το επιτύχει, καθώς πλέον θα κριθεί για τα πεπραγμένα του και όχι για τα σύμβολά του.
Οσες παραπομπές και να κάνει συνειρμικά στον Πέτρο Κόκκαλη—τον παππού—και ό,τι αυτός συμβολίζει για την Αριστερά, το κριτήριο της ψήφου θα αφορά την οικονομία και την διαχείριση των εθνικών θεμάτων. Η ρεβάνς των ηττημένων απασχολεί ένα περιθωριακό μέγεθος ψηφοφόρων, ανίκανο να διαμορφώσει το εκλογικό αποτέλεσμα.
Αλλά το κυριότερο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη «δεξιά» πολιτική που ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια. Συγκυβέρνησε με την άκρα δεξιά, και μάλιστα στην πιο «ψεκασμένη» μορφή της, η κυβερνητική πλειοψηφία σήμερα υφίσταται χάρη στους βουλευτές των ΑΝΕΛ, ενώ στην οικονομική πολιτική πήρε δισεκατομμύρια από τους πολλούς, μέσω της φορολογίας, για να μοιράσει ψίχουλα στους φτωχοποιημένους.
Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει το αγαπημένο κόμμα των ολιγαρχών. Αυτό φαίνεται από την πλουσιοπάροχη στήριξη που του παρέχουν και που ανατρέπει όλο το αριστερό προφίλ του κόμματος.
Τελικά η δεξιά πολιτική είναι πολύ πιο ισχυρή από την αριστερή φαντασίωση.
ΥΓ.Τους όρους «αριστερά»--«δεξιά» τους χρησιμοποιώ κατά τρόπο συμβατικό. Η ουσία βρίσκεται στο ποια πολιτική αποδεικνύεται σωστή και ποια λάθος, κάτι που υπερβαίνει το δίπολο «αριστερά» -«δεξιά».
