Χθες τέθηκαν στο αρχείο οι κατηγορίες κατά του πρώην πρωθυπουργού Α. Σαμαρά για την υπόθεση Novartis. Τι συνέβη; Οι τροχήλατες βαλίτσες εξαφανίσθηκαν; Πού πήγαν; Ή μήπως δεν υπήρξαν ποτέ; Και το ιδιόγραφο σημείωμα; Υπήρξε ή δεν υπήρξε; Εκ της καταλήξεως της υποθέσεως προκύπτει πως τίποτα απ΄όλα αυτά δεν υπήρξε. Όλα ήταν κατασκευασμένα πάνω στο δόγμα Ρασπούτιν: «Ας πάνε στο δικαστήριο κι ας βρουν εκεί το δίκιο τους».

Ο τρόπος που αλλάζει η ηγεσία της Επιτροπής ανταγωνισμού προκάλεσε μερικά αρνητικά σχόλια και αντιδράσεις. Και δεν αναφέρομαι στα όσα υποστηρίζουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί, ούτως ή άλλως, είναι αναξιόπιστοι. Αναφέρομαι στην κριτική που έγινε «εντός των τειχών», καθώς θεωρήθηκε πως ήταν μια αντιθεσμική παρέμβαση. Πάντα ο φιλελεύθερος χώρος έχει παρόμοιες ευαισθησίες και καλώς τις έχει.

Ολοι οι άνθρωποι που ξυπνάνε το πρωί και πάνε στην δουλειά τους, χωρίς να γνωρίζουν αν θα βγει το μεροκάματο, όλοι αυτοί που θέλουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους με ησυχία και στην ώρα τους, όλοι αυτοί που θέλουν να μην κινδυνεύει η ζωή τους και η περιουσία τους από παραβατικές συμπεριφορές, όλοι αυτοί έχουν αποκληθεί, περιφρονητικά, από την Αριστερά και τους αριστερούληδες, «νοικοκυραίοι». Εγώ, αφαιρώ τα εισαγωγικά.

Σε όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις υπάρχουν κάποια μέτρα που τις συμβολίζουν. Κάποια μέτρα που η επιτυχημένη ή η αποτυχημένη εφαρμογή τους έχει αφήσει τα ίχνη της στην κυβερνητική πορεία. Το μεγάλο στοίχημα του Κυρ. Μητσοτάκη είναι πώς θα εφαρμόσει τα όσα εξαγγέλλει. Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα, καθώς εκεί θα κριθεί όχι μόνο η αξιοπιστία του, αλλά και η ικανότητα του να κυβερνήσει.\r\n\r\n

Πριν τις εκλογές πολλοί ήταν αυτοί που, μέσα στο άγχος του «φύγετε», έλεγαν πως και να μην πάρει αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία θα συγκυβερνήσει με το ΚΙΝΑΛ. Σημασία έχει να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, έλεγαν. Μεταξύ αυτών κι εγώ. Τότε, η προοπτική συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με το ΚΙΝΑΛ φαινόταν ως μια σοβαρή εναλλακτική λύση.

Η πατρίδα μας δεν ακολούθησε την κατάρρευση των σοσιαλιστικών αξιών σε όλον τον πλανήτη την περίοδο 1989-1991. Η πτώση του τείχους του Βερολίνου και η υποστολή της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο στο Κρεμλίνο, άφησαν ασυγκίνητους τους εγχώριους αριστερούς και όχι μόνον.

Αν διαβάσει κάποιος τις δηλώσεις πρωτοκλασάτων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, θα νομίσει πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι κάτι μεταξύ Όρμπαν, Μπολσονάρου και Σαλβίνι. Οι δε τρεις πρώτες εβδομάδες της κυβέρνησης παραπέμπουν σε μιαν ακροδεξιά, θρησκόληπτη, νεοφιλελεύθερη κατάσταση.

Έχουν περάσει τρεις εβδομάδες από την πολιτική αλλαγή στην πατρίδα μας, που είναι συγχρόνως και πολιτισμική και ανθρωπολογική. Η νέα κυβέρνηση είχε ένα καλό ξεκίνημα. Ήταν όλοι τους προετοιμασμένοι. Αυτό, φυσικά, δεν αρκεί. Είναι ένα εύγευστο ορεκτικό. Ο Κυρ. Μητσοτάκης και οι υπουργοί του θα κριθούν από το κυρίως γεύμα, που είναι η υλοποίηση των όσων έχουν εξαγγείλει.

Όλα δείχνουν πως η κατάργηση του αποκαλούμενου πανεπιστημιακού ασύλου θα είναι η εμβληματική μάχη του Κυρ.Μητσοτάκη. Σχεδόν όλοι οι ηγέτες δίνουν μια μάχη που καθορίζει τη μετέπειτα πορεία τους. Η Μ.Θάτσερ τσάκισε το πανίσχυρο συνδικάτο των ανθρακωρύχων, ο δε Ρ.Ρήγκαν τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας. Σε αυτές τις «αιματηρές» πολιτικές μάχες φαίνεται ποιος είναι το αφεντικό. Οι εκλεγμένοι ηγέτες ή οι κάθε μορφής μειοψηφίες;

Αν κοιτάξουμε προς το παρελθόν, θα δούμε πως ποτέ στη νεότερη ιστορία μας δεν είχαμε 45 χρόνια αδιάλειπτης δημοκρατίας, χωρίς θεσμικές κρίσεις. Το Πολιτειακό που βασάνιζε περίπου 130 χρόνια την Ελλάδα λύθηκε άπαξ δια παντός το 1974. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα της Μεταπολιτευτικής μας Δημοκρατίας. Συνεπώς, θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί όσοι μιλούν για το τέλος της Μεταπολίτευσης.

Ομολογουμένως η συζήτηση την Δευτέρα στη Βουλή είχε επίπεδο. Χωρίς άγονες αντιπαραθέσεις, με σχετικά χαμηλούς τόνους, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Καιρό είχαμε να δούμε και να ακούσουμε τους πολιτικούς αρχηγούς να συζητούν χωρίς να κραυγάζουν. Παρ΄ όλα αυτά ήταν αισθητή η απουσία του Βαγγέλη Βενιζέλου. Έλειψε ο πολιτικός του λόγος.

Είναι νωρίς να καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά αυτές οι δεκαπέντε πρώτες ημέρες της διακυβέρνησής του μας επιτρέπουν να έχουμε μιαν αρχική εικόνα. Έτσι, μπορούμε να κάνουμε μια σύγκριση των δύο πολιτικών ανδρών -Α. Τσίπρα και Κυρ. Μητσοτάκη- και όλων αυτών που αντιπροσωπεύουν.

Η ομιλία του πρωθυπουργού το Σάββατο ήταν μετριοπαθής και κινήθηκε σε χαμηλούς τόνους. Όμως υπάρχει ένας ορατός κίνδυνος. Να στείλει το μήνυμα του «περασμένα, ξεχασμένα», κάτι που θα προκαλέσει θυμό και απογοήτευση σε όλους αυτούς που πίστεψαν πως μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου θα αποδοθεί η δικαιοσύνη για μια σειρά από υποθέσεις που απασχόλησαν την κοινή γνώμη στην εποχή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Μετά την μεγαλειώδη συγκέντρωση στην Θεσσαλονίκη και την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη σε Πιερία και Πέλλα, η Νέα Δημοκρατία πήρε ξεκάθαρη θέση κατά της διαφαινόμενης λύσης. Εκτοτε παρέμεινε σταθερή σε αυτήν την γραμμή, καταδικάζοντας απερίφραστα την συμφωνία των Πρεσπών. Ομως ακόμα και στις πιο έντονες και φορτισμένες στιγμές των κινητοποιήσεων δεν δήλωσε πως όταν γίνει κυβέρνηση θα ακυρώσει την συμφωνία.

Προχθές η Ελλάδα εξέδωσε εφταετές ομόλογο με απόδοση 1,9%. Ζητήσαμε 2,5 δισεκατομμύρια και οι επενδυτές προσέφεραν 12,5 δισεκ. Αναμφίβολα θετικό το γεγονός. Προχθές επίσης είχαμε τον διορισμό 28 γενικών γραμματέων υπουργείων. Όλοι τους με βαριά βιογραφικά. Αίφνης το διαδίκτυο, αντί να ασχολείται με τα δύο αυτά θετικά γεγονότα, εστίασε την προσοχή του σε δύο υποπεριπτώσεις...

Παλιότερα λέγαμε πως «ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων». Σήμερα μπορούμε να πούμε πως «το αντιδεξιό σύνδρομο είναι ο σοσιαλισμός των πολιτικών απατεώνων». Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να αποδείξουμε πως το περίφημο αντιδεξιό σύνδρομο δεν έχει πραγματικό αντίκρυσμα, εδώ και πολλές δεκαετίες, στην πολιτική ζωή της πατρίδος μας.

Ως γνωστόν ο Δ. Παπαδημούλης εκλέχθηκε αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου και με τις ψήφους των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας. Μάλιστα, η κα Μισέλ Ασημακοπούλου είχε αντιρρήσεις, αλλά μπροστά στην επιμονή του Β. Μεϊμαράκη υποχώρησε τελικά. Γνωρίζω την επιχειρηματολογία για την Εθνική Ελλάδος. Μόνον που στην πολιτική δεν υπάρχει Εθνική Ελλάδος. Ή να το πω διαφορετικά, Εθνική Ελλάδος υπάρχει όταν αυτό πιστεύουν και υποστηρίζουν όλα τα κόμματα.

Δεν θα κάνω απολογισμό της πρώτης εβδομάδας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Είναι θετικός, αλλά αυτό τελικά θα το κρίνουμε σε βάθος χρόνου. Αν κάτι με εντυπωσίασε, ήταν αυτό που είπε ο πρωθυπουργός προσερχόμενος στο υπουργείο Παιδείας και αποτελεί τον τίτλο του άρθρου μου.\r\n\r\n

Είδαμε τους υπουργούς να ορκίζονται με κουστούμια και γραβάτες και χαρήκαμε. Μάθαμε πως τοποθετήθηκε γιατρός στην Ακρόπολη και χαρήκαμε. Πληροφορηθήκαμε πως οι καταληψίες εγκατέλειψαν το ξενοδοχείο που είχαν καταλάβει και χαρήκαμε. Χαρήκαμε για το γεγονός πως οι υπουργοί έπιασαν αμέσως δουλειά, χαρήκαμε γιατί ο πρωθυπουργός θα τους αξιολογεί, χαρήκαμε, χαρήκαμε, χαρήκαμε. Έπρεπε όμως να χαρούμε για όλα αυτά;

Με το που ορκίστηκε η κυβέρνηση άρχισαν οι διαμαρτυρίες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί διαμαρτύρονται; Γιατί ο Κ.Μητσοτάκης σχημάτισε μια κυβέρνηση που αυτοί δεν την εγκρίνουν. Αυτό είναι παντελώς αδιάφορο. Όπως επίσης αδιάφορες θα είναι και οι διαμαρτυρίες τους όταν η Νέα Δημοκρατία θα αρχίζει να εφαρμόζει το πρόγραμμα της.

Διάβασα τα βιογραφικά των υπουργών της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Απογοητεύτηκα. Διάβασα για ΜΙΤ για Χάρβαρντ, για Κολούμπια, για θητείες σε παγκόσμιους οργανισμούς, και αναρωτήθηκα. Πού πάμε; Αυτοί οι άνθρωποι θα μας κυβερνήσουν; Γνωρίζουν τους δρόμους της Γένοβας και της Πράγας;

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πήρε το 31,5% των ψήφων στις εκλογές της Κυριακής, αυτό όμως ήταν το κύκνειο άσμα του. Γιατί αν θελήσουμε να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα θα πρέπει να παραδεχτούμε πως αυτό το ανέλπιστο ποσοστό οφείλεται αποκλειστικά στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα.

Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας ήταν αναμενόμενη. Την είχε προδικάσει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Μη αναμενόμενο, αλλά έχει την εξήγηση του, είναι το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, αν λάβουμε υπ΄όψη τα όσα διέπραξε κατά την διάρκεια της υπερτετραετούς διακυβέρνησης του.

Δεν γνωρίζω αν υπήρξε ρητή συμφωνία μεταξύ Τσίπρα—Καραμανλικών και ούτε θα το μάθουμε ποτέ. Γιατί αν πράγματι υπήρξε, ουδείς εκ των πρωταγωνιστών θα το ομολογήσει. Aν δεν υπήρξε, δεν υπήρξε. Τέλος. Ομως, μετά βεβαιότητος, υπήρξε μια --εξ αντικειμένου ταύτιση συμφερόντων-- που εδραζόταν πάνω στο άγχος του Α.Τσίπρα να αποκτήσει προσβάσεις στον κρατικό μηχανισμό.\r\n\r\n