Του Σάκη Μουμτζή
Πριν τις εκλογές πολλοί ήταν αυτοί που, μέσα στο άγχος του «φύγετε», έλεγαν πως και να μην πάρει αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία θα συγκυβερνήσει με το ΚΙΝΑΛ. Σημασία έχει να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, έλεγαν.
Μεταξύ αυτών κι εγώ.
Τότε, η προοπτική συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με το ΚΙΝΑΛ φαινόταν ως μια σοβαρή εναλλακτική λύση. Μάλιστα, η προηγούμενη συνεργασία των δύο κομμάτων ήταν και αρμονική—σε γενικές γραμμές—και επιτυχής.
Γιατί να μην επαναλαμβανόταν;
Ευτυχώς οι πολίτες έδωσαν την αυτοδυναμία στην Νέα Δημοκρατία. Ευτυχώς ο Κυρ.Μητσοτάκης δεν έχει την ανάγκη κανενός κόμματος για να εφαρμόσει αυτά για τα οποία ψηφίστηκε.
Ακόμα και για την αλλαγή του εκλογικού νόμου έχει την απαραίτητη πλειοψηφία των 151.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί τα όσα διαδραματίσθηκαν προχθές στην Βουλή κατά την συζήτηση της τροπολογίας για το Ελληνικό, μας δίνουν την εικόνα του τι θα συνέβαινε αν συνεργαζόταν εξ ανάγκης η Νέα Δημοκρατία με το ΚΙΝΑΛ.
Να διευκρινίσω ευθύς εξ αρχής πως το ΠΑΣΟΚ που συνεργάστηκε με την Νέα Δημοκρατία από το 2012 ως το 2014, ουδεμία σχέση έχει με το σημερινό ΚΙΝΑΛ.
Μπορεί τα στελεχικό δυναμικό, σε γενικές γραμμές, να παραμένει το ίδιο, άλλαξε όμως η φυσιογνωμία του κόμματος. Κομβικό σημείο, η αποτίμηση της διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.
Στην αρχή η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ κρατούσε τις αποστάσεις της από αυτήν την κυβέρνηση, αν και την πλαισίωναν πολλά πρωτοκλασάτα στελέχη, και η ίδια η αρχηγός του.
Ουδείς υποχρέωσε την κυρία Φ.Γεννηματά να γίνει υπουργός εκείνη την περίοδο. Μάλιστα, οι πληροφορίες λένε πως το επεδίωξε. Ούτε υποχρέωσε κανένας και τα λοιπά στελέχη του ΚΙΝΑΛ να υπουργοποιηθούν.
Προφανώς, τότε το έπραξαν έχοντας υψηλή την αίσθηση του καθήκοντος.
Στην συνέχεια έγινε φανερό πως η ηγετική ομάδα του ΚΙΝΑΛ, αισθανόταν ενοχές που συνέπραξε με την Δεξιά, όπως λένε. Ήταν λάθος αυτή η συνεργασία και συνεπώς αυτό έπρεπε να συμβολοποιηθεί. Έτσι εξωθήθηκε στην αποχώρηση του από το ΚΙΝΑΛ, ο Β.Βενιζέλος.
Το μήνυμα είναι σαφές, ξεκάθαρο και το λένε. Στρατηγικός μας αντίπαλος είναι η Νέα Δημοκρατία. Εννοείται, πως είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε κόμματος να καθορίζει τις συνεργασίες του και να ορίζει τους αντιπάλους του.
Συνεπώς, τούτων δοθέντων, τι θα γινόταν αν η Νέα Δημοκρατία δεν αποκτούσε την αυτοδυναμία;
Ο Κυρ.Μητσοτάκης θα ήταν έρμαιο των απαιτήσεων της κυρίας Φ.Γεννηματά, καθώς η εναλλακτική που θα διέθετε θα ήταν εκλογές με απλή αναλογική.
Μια καταστροφική εναλλακτική.
Και αυτό βέβαια το ήξερε και η κυρία Γεννηματά και θα πίεζε και θα απαιτούσε. Και καλά θα έκανε από την πλευρά της.
Έτσι παίζεται το παιχνίδι της πολιτικής. Ένας αδιάκοπος επανακαθορισμός του συσχετισμού των δυνάμεων.
Η Ελλάδα όμως σε μια περίοδο που θα έπρεπε να βαδίζει με γοργά βήματα, θα ήταν καθηλωμένη, λόγω των ενδοκυβερνητικών τριβών και της αναζήτησης κάθε φορά των απαιτούμενων ισορροπιών του προσκηνίου, αλλά και του παρασκηνίου.
Η πατρίδα μας ευτυχώς γλίτωσε από αυτό το βάλτωμα, καθώς οι πολίτες έδωσαν μιαν άνετη αυτοδυναμία στην Νέα Δημοκρατία. Βέβαια, και οι δικές της ευθύνες τώρα μεγαλώνουν, καθώς δεν θα μπορεί να επικαλεστεί τα εμπόδια της συγκυβέρνησης.
Η προχθεσινή συζήτηση πάντως στην βουλή ήταν διδακτική. Φανέρωσε από τι γλιτώσαμε.
