Του Σάκη Μουμτζή
Διάβασα τα βιογραφικά των υπουργών της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Απογοητεύτηκα.
Διάβασα για ΜΙΤ για Χάρβαρντ, για Κολούμπια, για θητείες σε παγκόσμιους οργανισμούς, και αναρωτήθηκα.
Πού πάμε;
Αυτοί οι άνθρωποι θα μας κυβερνήσουν; Γνωρίζουν τους δρόμους της Γένοβας και της Πράγας; Έχουν συμμετάσχει σε λαϊκούς αγώνες και σε κοινωνικά κινήματα; Σε πόσες καταλήψεις πήραν μέρος;
Τι έχουν να μας πουν από την ζωή τους; Σπούδασαν και μετά εργάστηκαν. Είναι κανονικοί άνθρωποι αυτοί; Και τώρα θέλουν και να κυβερνήσουν, χωρίς καμιά προϋπηρεσία στους ταξικούς αγώνες. Αμφιβάλλω αν γνωρίζουν πώς γίνεται η αφισοκόλληση. Καλά τους έλεγε ο κύριος Τσερνόμπιλ « και γα...τα Χάρβαρντ».
Έβαλαν και τα κουστούμια τους και τις γραβάτες τους. Φορούσαν μάλιστα και παπούτσια από δέρμα. Ενώ ο δικός μας ο εκλογολόγος ορκίστηκε πριν από τέσσερα χρόνια—σε στιγμές αντικομφορμιστικής έξαρσης-- με τα adidas του.
Ως γνωστόν η επανάσταση αρχίζει από τα παπούτσια.
Για να σοβαρευτούμε τώρα.
Έχουμε μια κυβέρνηση σοβαρών ανθρώπων. Ανθρώπων που δούλεψαν στην ζωή τους. Ανθρώπων που σπούδασαν και στο εξωτερικό και έτσι έχουν διευρυμένες προσλαμβάνουσες παραστάσεις.
Η νέα κυβέρνηση έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Είναι ιδεολογικά ομογενοποιημένη και βαδίζει πάνω σε συγκεκριμένους στόχους. Έτσι οι υπουργοί της είτε είναι πολιτικά πρόσωπα είτε τεχνοκράτες θα κινηθούν πάνω σε πολύ συγκεκριμένες γραμμές.
Επί πλέον φαίνεται πως η ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας έκανε σημαντική προεργασία, έτσι ώστε να μην χαθεί πολύτιμος πολιτικός χρόνος.
Βέβαια, πάντα οι πρώτες ημέρες όλων των κυβερνήσεων είναι οι «αγαπησιάρικες» μέρες τους. Με νωπή την νίκη και την αντιπολίτευση να αποτιμά την ήττα της, διάγουν τον μήνα του μέλιτος τους.
Ας μην ξεχνάμε πως τον Φεβρουάριο του 2015 ο Α.Τσίπρας είχε αποδοχή 80%.
Αυτή η κυβέρνηση, επί της ουσίας, θα κριθεί μετά την παρέλευση του πρώτου τριμήνου. Σήμερα καταγράφονται οι πρώτες εντυπώσεις και είναι θετικές, τόσο για την στελέχωση της όσο και για την εμφανή διεύρυνση της προς το Κέντρο. Είναι προφανές πως συγκροτείται ένα ευρύ μεταρρυθμιστικό μπλοκ εξουσίας, που στην πορεία θα διευρυνθεί.
Είναι απλό. Μια μεταρρυθμιστική ατζέντα απαιτεί και μεταρρυθμιστές υπουργούς που θα την υπηρετήσουν.
Νομίζω δε, πως αυτή η κυβέρνηση δεν είναι αποτέλεσμα τήρησης εσωκομματικών ισορροπιών. Έχει έντονο το χρώμα του πρωθυπουργού. Άλλωστε, σήμερα είναι παντοδύναμος και το γνωρίζουν οι πάντες.
Αλλά το πιο ισχυρό χαρτί της νέας κυβέρνησης είναι η σύγκριση. Η σύγκριση –στο επίπεδο των εντυπώσεων προς το παρόν—με τους προηγούμενους. Αν συγκρίνουμε τις φωτογραφίες των δύο ορκωμοσιών, της χθεσινής και της προ τετραετίας, θα καταλάβουμε πως έχουμε μπροστά μας δύο κόσμους.
Έχουμε μπροστά μας ανθρώπους που έρχονται από αλλού και πηγαίνουν αλλού. Αυτούς που έφυγαν τους γνωρίσαμε. Έρχονταν από τους δρόμους της Γένοβας και της Πράγας.
Αυτοί που ήρθαν, οι περισσότεροι, πέρασαν από τα καλύτερα πανεπιστήμια και σχεδόν όλοι έχουν δουλέψει στην ζωή τους. Έχουν κολλημένα πολλά ένσημα.
Όλα τα υπόλοιπα θα τα αξιολογήσουμε στο εγγύς μέλλον, με αυστηρότητα, εννοείται.
