Η Νέα Δημοκρατία κυβερνά δυόμισι χρόνια και η κριτική ασκείται στο ΣΥΡΙΖΑ, όχι από την κυβέρνηση αλλά μέσα από το δικό του χώρο. Εξ οικείων τα βέλη. Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του είναι ότι αδυνατούν να κατανοήσουν αυτά που τους προσάπτουν οι δικοί τους φίλοι. Γι΄αυτό και πορεύονται το μόνο δρόμο που γνωρίζουν. Αυτόν της πόλωσης, του διχασμού. Με απλά λόγια αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι. 

Μέσα σε λίγες ημέρες είχαμε τρία κρούσματα βίας στους χώρους του ΑΠΘ. Μπορεί να υπήρξαν και άλλα που να μην καταγράφηκαν, γιατί τα θύματα ευλόγως φοβήθηκαν να μιλήσουν. Το τι θα γίνει για να μην έχουμε παρόμοια φαινόμενα αφορά την κυβέρνηση και τον αρμόδιο υπουργό. Αυτοί θα εκτιμήσουν πώς θα ενεργήσουν με δεδομένο βέβαια πως κάτι θα πρέπει να γίνει. Η απραξία και η απλή καταγραφή πράξεων βίας αποθρασύνει τους τραμπούκους και τους κακοποιούς.

Μπορεί η εσωκομματική εκλογική διαδικασία στο ΚΙΝΑΛ να ξεπέρασε κάθε προσδοκία για τη μαζικότητα της, μπορεί η προοπτική της «προοδευτικής» κυβέρνησης να κάηκε, μπορεί η παρουσία του Ν. Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ να δημιουργήσει προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως όλα αυτά αφορούν εμμέσως τη Νέα Δημοκρατία. Αυτό που προέχει είναι να παραγάγει έργο, ώστε όταν θα λογοδοτήσει στους Έλληνες πολίτες να μπορεί ζητήσει την ψήφο τους. Το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας δε βρίσκεται στο τι θα κάνει το ΚΙΝΑΛ ή στο πόσο θα πιεστεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι ισχυροί πιέζουν για να αρθεί η τυπική συνταγματική ισότητα, αν αυτό επιτάσσει το συμφέρον τους. Θα περίμενα, όμως, σε εξαιρετικές καταστάσεις, όπου υπάρχει έντονη κοινωνική ευαισθησία, οι διακρίσεις αυτές να εκλείψουν, καθώς δεν μπορούν ούτε να δικαιολογηθούν ούτε να συγκαλυφθούν. Η ισονομία είναι μέρος της επιτυχημένης διαχείρισης μιας κρίσης. Τα γράφω όλα αυτά γιατί μου προκάλεσε αλγεινή εντύπωση η κατ΄ εξαίρεση μεταχείριση που έτυχε σεσημασμένος αντιεμβολιαστής μητροπολίτης, ο οποίος προσβλήθηκε από την covid.

Bασική προϋπόθεση για την επόμενη μέρα του ΚΙΝΑΛ είναι να παραμείνει ενωμένο και μετά τις εκλογές. Ο χώρος είναι πολύπαθος στο ζήτημα της ενότητας. Διαγραφές, αποχωρήσεις, διασπάσεις, εσωκομματικές ίντριγκες, έχουν καθηλώσει το ΚΙΝΑΛ σε μονοψήφιο ποσοστό. Συνεπώς, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνει ο νέος αρχηγός είναι να συμφιλιώσει.

Αν κουβεντιάσει κάποιος με τους «θεματοφύλακες» του άρθρου 120 μάλλον θα διαπιστώσει ότι ανήκουν στη μεγάλη παγκόσμια κοινότητα που πιστεύει πως τα πουλιά είναι drones που μας κατασκοπεύουν και τα καλώδια του ηλεκτρισμού είναι σταθμοί που φορτίζουν τις μπαταρίες τους. Είναι δυνατόν, το 2021, να τους αντιμετωπίσεις στα σοβαρά; Είναι συνάνθρωποι μας, τους αγαπάμε, συνυπάρχουμε, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αλλά μέχρις εκεί. Οι κόσμοι μας δεν εφάπτονται.

Δε χρειάζεται να έχει ο αναγνώστης μαντικές ικανότητες για να καταλάβει ποιο κόμμα φωτογραφίζεται στον τίτλο του άρθρου μου. Αυτό είναι το δευτερεύον. Το πρωτεύον και σημαντικό είναι ποιος το λέει. Αν το έλεγε κάποιο στέλεχος της Ν.Δ. θα το προσπερνούσαμε γιατί κάτι τέτοια λένε συνεχώς. Όταν όμως το υποστηρίζει ολόκληρος πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και ιστορικό του στέλεχος, τότε το πράγμα αλλάζει. Μάλιστα, ο κ. Στ. Κοντονής - γιατί περί αυτού πρόκειται - τα «βρόντηξε» κι έφυγε από το κόμμα του, όταν διαπίστωσε «περίεργες» σκοπιμότητες.

Το αντιπολιτευτικό μένος είναι κακός σύμβουλος. Οδηγεί τον πολιτικό σε λανθασμένες κινήσεις, που είναι λογικό να τις εκμεταλλεύεται ο βασικός του αντίπαλος. Το αντιπολιτευτικό μένος δεν επηρεάζει μόνον την κρίση ενός πολιτικού. Τον εξωθεί να λαμβάνει αποφάσεις επιπόλαιες, χωρίς να ελέγχει την ακρίβεια των δεδομένων πάνω στα οποία στηρίζονται. Έτσι ο αντιπολιτευτικός λόγος του στο τέλος γίνεται μπούμερανγκ. Αυτό έπαθε χθες ο Α. Τσίπρας. Αγωνιώντας για τις κακές δημοσκοπικές επιδόσεις του κόμματος του, επιχειρεί να αποδομήσει τις ίδιες τις δημοσκοπήσεις.

Μόλις η κυβέρνηση εξήγγειλε το μέτρο του προστίμου των 100 ευρώ στους ανεμβολίαστους άνω των 60 ετών, ο ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτυρήθηκε. Αίφνης θυμήθηκαν τους συνταξιούχους που αδυνατούν να καταβάλουν τα 100 ευρώ, αυτοί που επί 54 μήνες πετσόκοβαν τις συντάξεις τους. Αντί να τους παροτρύνουν να τρέξουν στα εμβολιαστικά κέντρα για να μην πληρώσουν το πρόστιμο, αντιδρούν στο συγκεκριμένο μέτρο, αν και γνωρίζουν πως η πλειοψηφία των θυμάτων ανήκει σε αυτήν την ηλικιακή κατηγορία.

Το βασικό πρόβλημα του Ερντογάν δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό. Η τουρκική οικονομία έχει πολύ λίπος για να κάψει και υψηλή παραοικονομία με «μαύρο χρήμα» για να καλύψει τις απώλειες της νόμιμης οικονομίας. Όμως από την περιπέτεια της λίρας επλήγησαν οικονομικώς ευρέα κοινωνικά στρώματα. Μπορεί να αντέξει ο Ερντογάν και το σύστημα του μια εκλογική ήττα; Το σίγουρο είναι ότι ο Ερντογάν δεν έχει παραφρονήσει. Γνωρίζει άριστα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και μελετά τις κινήσεις του.

Η μετάλλαξη «Ο» και η παρουσία του Κρίστιαν Λίντνερ στην ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας είναι δύο παράγοντες που ενδέχεται να ανατρέψουν τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Μέχρι στιγμής, ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε γι' αυτόν τον ιό. Έτσι είναι πιθανόν ο συναγερμός να λήξει χωρίς παρενέργειες. Ο ιός όμως της δημοσιονομικής πειθαρχίας των οικονομικά ενάρετων κρατών του Βορρά μπορεί να σαρώσει όλη τη Νότια Ευρώπη και ιδιαιτέρως την πατρίδα μας.

Όσοι αναμένουν κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας θα διαψευσθούν. Και όταν λέμε κατάρρευση θα πρέπει να συγκεκριμενοποιήσουμε τι εννοούμε, επειδή ο καθένας μπορεί να εννοεί ό,τι θέλει. Κατάρρευση σημαίνει προσφυγή στο ΔΝΤ. Μέχρις εκεί, γιατί η Τουρκία είναι πολύ μεγάλη για να την αφήσουν να χρεοκοπήσει ασύντακτα. Το πρόβλημα του Ερντογάν είναι πρωτίστως πολιτικό.

Ο Αλέξης Παπαχελάς στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «Ένα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974» (εκδ. Μεταίχμιο) φωτίζει άγνωστες πτυχές της περιόδου πριν και μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και διαλύει πλάνες με την παράθεση αρχειακών τεκμηρίων και προφορικών μαρτυριών των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου.

Άλλα δύο κυβερνητικά στελέχη «επισκέφθηκαν», με καταδρομική επιχείρηση, μέλη του Ρουβίκωνα, γράφοντας επιθετικά συνθήματα στους τοίχους των κατοικιών τους. Είναι και αυτή μια πράξη τρομοκρατίας στο βαθμό που αποβλέπει στον εκφοβισμό των στόχων. Ως γνωστόν οι επισκέψεις στα σπίτια πολιτικών αντιπάλων ήταν μια σταθερή και δοκιμασμένη πρακτική των χιτλερικών ταγμάτων εφόδου. Δημιουργείται ένα κλίμα ανασφάλειας και φόβου στα θύματα, ενώ συγχρόνως διαταράσσονται οι κοινωνικές σχέσεις τους με τους περιοίκους. Είτε γιατί φοβούνται να συναναστρέφονται με στοχοποιημένους είτε γιατί ασπάζονται το «και αυτοί κάτι θα έκαναν».

Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτές τις ημέρες και ώρες η τουρκική οικονομία είναι μια καλή ευκαιρία για να ξαναδούμε από τι γλιτώσαμε το 2015. Στην Τουρκία, εκτός από την εξαφάνιση των συναλλαγματικών διαθεσίμων λόγω της πρωτοφανούς υποτίμησης της λίρας, παρουσιάζεται το φαινόμενο ενός καλπάζοντος πληθωρισμού που δύναται να λάβει τη μορφή του υπερπληθωρισμού, ένα φαινόμενο που η Ελλάδα είχε ζήσει στα χρόνια της Κατοχής. Αυτές τις ώρες στα μεγάλα αστικά κέντρα της Τουρκίας υπάρχουν ελλείψεις σε βασικά τρόφιμα και οι καταστηματάρχες έβαλαν ουσιαστικά δελτίο.

Διαβάζω και ακούω για την ύπαρξη ποικίλων αρνητών και δεν διάβασα να υπάρχουν ακόμα αρνητές φορολογικής δήλωσης. Μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα μαζικό κίνημα πάνω σε ένα ζήτημα που θα συσπειρώσει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Οι υπόλοιποι αρνητές θα είναι της πλάκας μπροστά στους αρνητές της φορολογικής δήλωσης. Αν θα αποφασίσεις να παίξεις το παιχνίδι της άρνησης και της αμφισβήτησης του συστήματος, να μπεις δυνατά σε αυτό το παιχνίδι και όχι φλώρικα. Άκου αρνητής εμβολιασμού ή αρνητής απογραφής;

Δεν ήταν μόνον που ο Α. Τσίπρας αιφνιδιάστηκε από τις έκτακτες παροχές που εξήγγειλε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν ήταν μόνον που, για μιαν ακόμα φορά, επαναλάμβανε τα ίδια πράγματα, ήταν κυρίως η αναφορά του στη ΔΕΗ. Άγνοια κινδύνου; Απώλεια επαφής με την πραγματικότητα; Πολιτικό vertigo; Ηλιθιότητα των συνεργατών του; Τι ανοίγεις Αλέξη αυτό το θέμα; Είναι κανόνας στην πολιτική πως αποφεύγουμε να θίξουμε εμείς θέματα στα οποία δεν είχαμε και τις καλύτερες επιδόσεις.

Φαίνεται τελικά πως ο δεύτερος σε δημοτικότητα πολιτικός αρχηγός, ο κ. Κανένας, θα ζητήσει εκλογές, καθώς βλέπει τη διστακτικότητα του Α. Τσίπρα επί του προκειμένου. Ο κ. Κανένας με τη βαρύτητα που του προσδίδει η δεύτερη θέση φαίνεται πως θέλει να εκμεταλλευθεί το κενό που αφήνει αυτή η αμφίθυμη θέση του βασικού πολιτικού αντιπάλου του, του Α. Τσίπρα, και αντί να κραυγάζει «φύγετε» ή «αν δεν μπορείτε, εμείς εδώ είμαστε» θα ζητήσει εδώ και τώρα εκλογές από τον πρωθυπουργό.

Είναι γεγονός, το οποίο και οι ίδιοι οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζουν, πως πολλές φορές ο κ. Π. Πολάκης είτε με τις θέσεις του είτε με τη συμπεριφορά του αμφισβητεί την επίσημη πολιτική που προσπαθεί να εκφράσει ο Α. Τσίπρας. Και επειδή αυτό συμβαίνει κατ΄ εξακολούθηση, σχεδόν όλοι διερωτώνται γιατί ο Α. Τσίπρας ανέχεται αυτήν την αμφισβήτηση της πολιτικής του. Η απάντηση βρίσκεται στον τίτλο του άρθρου.

Η κυβέρνηση οφείλει να ξεκαθαρίσει προς κάθε κατεύθυνση πως τα λεφτά τελείωσαν. Πως οι επιστρεπτέες θα επιστραφούν και τα επιδόματα θα σταματήσουν. Πως επιτέλους θα πρέπει να δούμε πώς θα τιθασεύσουμε το δημοσιονομικό έλλειμμα, ανεξάρτητα από τις πολιτικές της ευρωζώνης. Είναι δικό μας πρόβλημα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε με δικές μας πολιτικές.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΚΚΕ κατεβάζει στο μπλοκ του στρατευμένους με ή χωρίς εισαγωγικά. Τι επιδιώκει; Να αποδείξει πως υπάρχουν φαντάροι προσκείμενοι στο ΚΚΕ; Φυσικά και θα υπάρχουν. Ένα κοινοβουλευτικό κόμμα του 6% είναι λογικό να έχει και φίλους μέσα στους φαντάρους. Ως γνωστόν ο στρατός συμβολίζει ή θα πρέπει να συμβολίζει όλο το έθνος. Ο κάθε πολίτης που στρατεύεται οφείλει να αφήνει την κομματική ταυτότητα του έξω από το στράτευμα. Αλίμονο αν μέσα στο στράτευμα γίνεται κομματική δουλειά.

Το πρωί στο Πολυτεχνείο δεν επέτρεψαν στην αντιπροσωπεία της βουλής να καταθέσει στεφάνι, το οποίο μάλιστα πέταξαν και το ίδιο έπραξαν και με την αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν επόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να εκδώσει ανακοίνωση καταδίκης του συμβάντος ο δε Νίκος Παππάς, αφού στηλίτευσε την επίθεση εναντίον του κ. Μανιού, ζήτησε από όλα τα κόμματα την καταδίκη του συμβάντος. Όμως με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Νίκο Παππά υπάρχει ένα πρόβλημα. Συμφωνεί με την αυστηροποίηση των ποινών για την κατασκευή και χρήση μολότοφ; Όχι.

Το ρεκόρ ετήσιων διαδηλώσεων κατέχει δικαιολογημένα το μνημονιακό 2010, με 11391 πορείες και συγκεντρώσεις. Αυτό το κλίμα διαμαρτυρίας δε μεταφράστηκε όμως σε πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Με τη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση, το 2020, είχαμε 7922 πορείες και συγκεντρώσεις, επίδοση που βραβεύεται με το αργυρό μετάλλιο. Το χάλκινο το λαμβάνει επάξια η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων το 2013 με 6231 πορείες και διαδηλώσεις.

Με αφορμή τις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ για την ανάδειξη του αρχηγού του, τίθεται το γενικότερο ερώτημα κατά πόσο είναι θεμιτό ψηφοφόροι άλλων κομμάτων, με τη συμμετοχή τους, να συμβάλλουν στη διαμόρφωση του αποτελέσματος εσωκομματικών εκλογών άλλου κόμματος. Απαντώ : εξαρτάται από ποια οπτική βλέπουμε το ζήτημα. Από την πολιτική ή τη δεοντολογική; Προσωπικά, τείνω προς τη δεοντολογική προσέγγιση. Ένας πολιτικός χώρος θα πρέπει να αφεθεί απερίσπαστος να βρει τα βήματα του χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις.