ΟΛΜΕ και ΔΟΕ με εμμονή και πρωτόγονο φανατισμό αντιδρούν σε οποιαδήποτε απόπειρα αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών και ασφαλώς και στις εξετάσεις του ελληνικού ‘PISA ’που πρόκειται να διεξαχθούν αύριο.

Δεν χρειαζόμαστε περισσότερη δουλειά από την απολύτως απαραίτητη! Αυτή είναι η παγιωμένη νοοτροπία στους παλαιότερους εκπαιδευτικούς. Ποιος θα τους ξεβολέψει;

Χρειάζεται η αυστηρή εφαρμογή του νόμου για να ξαναγίνουν σχολεία τα ΕΠΑΛ. Χρήματα δίνονται και έχουν δοθεί πολλά, προγράμματα πλήθος, υλικό επίσης.

Στον συνδικαλιστικό εκπαιδευτικό χώρο, δυστυχώς, ευδοκιμεί το είδος του αρχάνθρωπου - συνδικαλιστή το οποίο δεν έχει παρουσιάσει καμιά εξελικτική πορεία και μεταβολή επί τουλάχιστον 40 χρόνια, παραμένοντας σε πλήρη απολίθωση. Λειτουργεί αυτό το είδος με πλήρη άρνηση σε κάθε προσπάθεια εισαγωγής καινοτομιών, μετρήσεων της εκπαιδευτικής διαδικασίας με βασική βαθύτερη σκέψη «να φύγουν αυτοί, να έλθουμε εμείς». Επομένως και η προκήρυξη στάσεων από ΟΛΜΕ την ημέρα διεξαγωγής του «ελληνικού PISA», αποτελεί κάτι αυτονόητο για αυτό το είδος συνδικαλιστών.

Στην Ουκρανία του πολέμου, τα παιδιά κάθονται στα θρανία της τηλεκπαίδευσης. Στην ευτυχή μας χώρα σε κάθε περίπτωση εφαρμογής της τηλεκπαίδευσης τα τελευταία δύο χρόνια, από περιπτώσεις κακοκαιρίας έως την πανδημία ή τις καταλήψεις, ξεσηκώνεται κύμα διαμαρτυρίας. Η συμφορά της Ουκρανίας ας λειτουργήσει κι αυτή ως ένα γεγονός που θα δείξει στους εδώ «αγωνιστές-καρεκλοθήρες», ότι η προσφορά εκπαίδευσης, δεν εξαρτάται από πολιτικούς μικρόψυχους υπολογισμούς και κομματικό φανατισμό.

Φανταστείτε σε κάποιον πόλεμο με έναν εχθρό που απειλεί την ύπαρξή μας ως φυσική και κρατική οντότητα, ένα μέρος του στρατεύματος να διαμαρτύρεται κάθε τόσο πως τα όπλα του είναι λίγα, κακής τεχνολογίας, οι γραμμές μια αραιές μια πυκνές, τα στρατόπεδα κακοχτισμένα και άλλα παρόμοια. Ο πόλεμος αυτός κερδίζεται; Ίσως, αλλά με κόστος πολλαπλάσιο σε ζωές απ' ό, τι αν όλοι τη δεδομένη στιγμή «έβαζαν πλάτη».

Η ΔΟΕ βρίσκεται στα καλύτερά της! Στέλνει φετφά στα σχολεία βάσει του οποίου «υπενθυμίζει», δηλαδή διατάσσει , όπως νομίζει, τα σχολεία να εφαρμόσουν με τον τρόπο της την αξιολόγηση ώστε αυτή να αποδομηθεί πλήρως: Να αναλύσουν μόνον τους άξονες που εκείνη επιθυμεί, να βαθμολογήσουν τα πάντα με 4 , τον ανώτατο βαθμό, να μην χωριστούν σε ομάδες.

Ένα κίνημα αρνητών, διαχρονικό και όχι περιστασιακό, είναι αυτό εναντίον της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, εκφραζόμενο από τους συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ. Άνθρωποι με άκρατο φανατισμό πολεμούν κάθε προσπάθεια αξιολόγησης στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Τη θεωρούν «ταπείνωση». Γιατί να είναι ταπείνωση να επιμορφωθεί ένας μέτριος ή ανεπαρκής εκπαιδευτικός ώστε να γυρίσει στην τάξη με περισσότερα εφόδια και δεν είναι ταπείνωση για τα παιδιά που διδάσκει να μην επιτελεί με επάρκεια τη δουλειά του;

Η ΟΛΜΕ, οι αυτοαποκαλούμενοι λειτουργοί, ωθεί τους εκπαιδευτικούς σε αποστολή εξωδίκων ώστε να μην πραγματοποιήσουν τηλεκπαίδευση σε περίπτωση κλειστών σχολείων από καταλήψεις ή από άλλες αιτίες. Εξευτελίζει τους εκπαιδευτικούς προτρέποντάς τους με νομικίστικα τερτίπια να αρνηθούν την προσφορά μαθήματος στους μαθητές τους

Το ζητούμενο είναι η πραγματική αναπλήρωση των χαμένων ωρών, τίποτα περισσότερο. Κάποιοι εντούτοις υποστηρίζουν ότι εφόσον δεν ήταν όλοι οι μαθητές υπέρ των καταλήψεων, τότε γιατί να «τιμωρηθούν» οριζόντια όλοι, χάνοντας Σάββατα, αργίες και περιπάτους.