Στο αγωνιστικό εορτολόγιο των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ εξέχουσα θέση κατέχει η απεργία -αποχή που οργανώνεται κάθε φορά που τίθεται το θέμα της αξιολόγησης.
Έτσι και τώρα, που ξεκινά και δεν εξαγγέλλεται απλώς η αξιολόγηση, οι Ομοσπονδίες καλούν τα μέλη τους να απέχουν.
Ξεπερνώντας το ερώτημα, το μόνιμο, πόσοι πήγαν σε συνελεύσεις, αν έγινε ηλεκτρονική ψηφοφορία, πόσοι ψήφισαν κλπ., καθώς και το επιχείρημα που αφήνει ενεό όποιον υπηρέτησε ή υπηρετεί σε δημόσιο σχολείο, ότι «δεν θέλουμε αξιολόγηση διότι οι εκπαιδευτικοί αξιολογούνται μεταξύ τους από μόνοι τους»!
Ουδείς σχεδόν δέχεται συνάδελφο στην τάξη του να τον παρακολουθήσει ώστε μετά να ακολουθήσει σχετική συζήτηση. Ακόμη και στα Πειραματικά επί Διαμαντοπούλου που αυτό είχε θεσπιστεί, η αλληλοπαρακολούθηση έγινε με το σταγονόμετρο.
Εντούτοις μου δημιουργείται η ακόλουθη σκέψη - απορία: Η αξιολόγηση ξεκινά από τους νεοεισερχόμενους- νέους εκπαιδευτικούς με τη δικαιολογία του προσταδίου της μονιμοποίησης, σε περιοχές όπου έχουν τοποθετηθεί Συντονιστές Εκπαίδευσης.
Ξεκινά δηλαδή από εκείνους που a priori έχουν διάθεση, έχουν πληθώρα τυπικών προσόντων και είναι αναγκαστικά εξοικειωμένοι πλέον με την ιδέα ότι σε όλη τη θητεία τους η δουλειά τους θα αξιολογείται.
Με άλλα λόγια από αυτήν την ομάδα εκπαιδευτικών που δεν -θα- έχουν καμία αντίρρηση.
Ποιοι δεν έχουν αυτήν την άποψη περί αξιολόγησης; Οι παλαιότεροι, ένα μεγάλο τμήμα τους, που αποτελούν την πολυπληθέστερη ομάδα στην Εκπαίδευση.
Έχουν παγιωμένη νοοτροπία «δεν μας κουνάει κανείς, δεν θα μπούμε σε διαδικασίες που θα κάνουν να τρίζουν τα θεμέλια της κατάστασής μας, να μας παρακολουθούν στο μάθημα τρίτοι, να συμπληρώνουμε ρουμπρίκες και να οδηγηθούμε -Θεός φυλάξοι!-σε αναγκαστική επιμόρφωση.
Δεν χρειαζόμαστε περισσότερη δουλειά από την απολύτως απαραίτητη»!
Αυτή η κυρίαρχη νοοτροπία, γνωστή σε όσους θητεύουν στη Δημόσια Εκπαίδευση, επιβάλλει να ξεκινήσει ακριβώς από αυτούς η αξιολόγηση. Δεν είναι δυνατόν να αναζωογονηθεί το εκπαιδευτικό δυναμικό, το σύστημα εν γένει, δημιουργώντας εκπαιδευτικούς δύο κατηγοριών.
Αυτούς που θεωρούν αυτονόητη την αξιολόγηση και εκείνους που δεν θέλουν με τίποτα να εμπλακούν σ' αυτήν.
Η νυν υπουργός έχει δείξει αποφασιστικότητα σε αυτό το θέμα και το προχώρησε περισσότερο από κάθε άλλον/ άλλην προκάτοχό της στη μεταπολιτευτική εποχή.
Θα πρέπει λοιπόν να στρέψει άμεσα τη διαδικασία προς αυτήν τη μερίδα των παλαιότερων, δείχνοντας στην πράξη πως το ξεβόλεμά τους αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο για Εκπαίδευση με ουσιαστικό περιεχόμενο.
* Ο κ. Παναγιώτης Τσακρής είναι εκπαιδευτικός, πρώην διευθυντής στο Πειραματικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων και στο 2ο ΓΕΛ Ιλίου
